State ေက်ာင္းသူ ဘ၀က မ ေက်ာင္းတက္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္း သဲသဲမဲမဲ လိုက္စကား ေျပာတတ္ေသာ၊
စာသင္ခ်ိန္ အားလွ်င္ မ အခန္းေရွ႕ ေကာ္ရစ္တာမွာ စြဲစြဲျမဲျမဲ လာရပ္ၾကည့္ေလ့ ရိွေသာ ေကာင္ေလးသည္ မ၏ ပထမ ဆံုးေသာ ရင္ခုန္သံကို ေမြးဖြား ေပးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ပထမဆံုး အေတြ႕ အၾကံဳမို႔ စိတ္လႈပ္ရွားကာ သူ႔ထံမွ ေရေမႊးနံ႔ သင္းသင္း ရလွ်င္ပင္ ေခါင္းငံု႔ ဒူးတုန္ ေနမိၿပီ ျဖစ္ေသာ မ အတြက္ေတာ့ ထိုခံစားခ်က္ အေတြ႕အၾကံဳသည္ ခ်စ္ျခင္း၏ တမန္ေတာ္ ရင္ခုန္သံဟု ယိုးမွား ေလာက္ဖြယ္ပင္။ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူအရြယ္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ ရင္ခုန္သံကို ခံစားေကာင္း ခံစားဖူး ႏိုင္ေပေသာ္လည္း မ အေတြ႕အၾကံဳအရ ဆိုလွ်င္ ထိုရင္ခုန္ သံသည္ ကာယကံရွင္ မိန္းကေလး၏ အေတြးအေခၚ ရင့္က်က္မႈ အေပၚ မူတည္ၿပီးလည္း ခံစားခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းလဲသြား ႏိုင္ပါသည္။ မ သည္ သက္တူ ရြယ္တူေတြထက္ ပိုမိုအေတြး ေခါင္တတ္သူ မို႔ပဲလားေတာ့ မသိေခ်။
“သူတို႔ အမ်ဳိးက လူပ်င္းမ်ဳိးတဲ့။ အဘိုး၊ အေဖ၊ ဦးေလး၊ အစ္ကိုက အစ မိန္းမလုပ္စာ ထိုင္စားၾကတဲ့ အမ်ဳိး” ဟူသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ တစ္ေယာက္၏ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေ၀ဖန္စကား တစ္ခြန္းက မ ရင္ထဲအထိ စူးနစ္၀င္ သြားခဲ့သည္။
ယခုခ်ိန္၌ ျပန္ေတြးလွ်င္ မ အေတြးက မိုးၿပိဳမွာ ေၾကာက္သည့္ ယုန္သူငယ္ သဖြယ္ ရယ္ပြဲ ဖြဲ႕စရာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း သူႏွင့္မ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ဖူးစာဆိုသည္ အတပ္ေျပာ၍ ရမည္ေလလား။ အခ်စ္ဦး ဆိုသည္ အ႐ူးအမူး ျဖစ္တတ္သည္ ဆိုသည့္အတိုင္း မတို႔ ႏွစ္ေယာက္က မခြဲႏိုင္ မခြာရက္စြာ အိမ္ေထာင္က် သြားၾကပါလွ်င္...။ မ က ယခုခ်ိန္၌ မည္သို႔ပင္ ျပန္ေတြးျပန္ေတြး သူ႔ကို ဥေပက္ၡာျပဳ ခဲ့ျခင္းအေပၚ ေက်ေက် နပ္နပ္ႀကီး ေျဖသိမ့္ ႏိုင္ဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ သူ႕အတြက္ ခံစားရ သကဲ့သို႔ ျဖစ္မိေသာ္လည္း သိပ္သက္တမ္း မရွည္လိုက္ပါ။ မ တက္ၠသိုလ္ ေရာက္သည့္ အခ်ိန္မွာ ထိုအျဖစ္ အပ်က္ကို ျပန္ေတြးမိေတာ့ ျပံဳးမိသည္။ “ေၾသာ္...ငါ စိတ္ ကစားခဲ့တာ ပါလား” ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ ထို႔ အတြက္ လူမသိ သူမသိစြာ တိတ္တခိုး က်ခဲ့မိေသာ မ်က္ရည္တစ္စက္ ႏွစ္စက္ကိုပင္ ႏွေျမာမိ သလိုလို။ ရွက္ရယ္ရယ္ခ်င္ သလိုလိုႏွင့္။
သိုႏွင့္ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ ေရာက္လွ်င္ မ ထက္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ႀကီးၿပီး ဖိုင္နယ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္ေသာ ကိုေခါင္ႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳ ရျပန္သည္။ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း၏ မိတ္ဆက္ ေပးမႈႏွင့္ ကိုေခါင္သည္ မ နံေဘး ေရာက္လာ ခဲ့သည္။ သူအတန္း အားလပ္လွ်င္ မနံေဘး အျမဲရိွ ေနတတ္ေသာ၊ ဘာကိစၥ မဆို မ ဦးေဆာင္ဦး ရြက္ ျပဳႏိုင္ေသာ၊ မ ကို အလိုလိုက္ အေလွ်ာ့ေပးကာ ေႏြးေထြးၾကင္နာ တတ္ေသာသူသည္ မိေ၀းဖေ၀း၌ အေပါင္းအသင္း နည္းပါးစြာ အထီးက်န္ အားငယ္ေနသည့္ မအတြက္ လိုအပ္ေနေသာ ကြက္လပ္ကေလး ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ သူပင္ျဖစ္သည္။
“အပူ အစပ္ေတြ သိပ္မစားနဲ႕၊ ရာသီဥတု ပူရတဲ့ ၾကားထဲ အဖု အပိမ့္ေတြ ထြက္လာလိမ့္မယ္”မွ အစ-
“မ လိုအပ္တာ ရိွရင္ ကိုယ့္ကိုေျပာ၊ စိတ္ညစ္ရင္လည္း ေျပာေနာ္၊ မ အတြက္ ကိုယ္အျမဲတမ္း ရိွတယ္ဆိုတာ ေခါင္းထဲထည့္ထား”
အလယ္-
“ကိုယ္ကလြဲၿပီး မတို႔ အခန္းေရွ႕ ဂစ္တာတီးတဲ့ ေကာင္ေတြကို အားမေပးရ ဘူးေနာ္” အဆံုး သူ... မ ဘ၀ထဲ တိုး၀င္ ေရာက္ရိွလာ ပံုက ေသသပ္ ျမန္ဆန္လြန္း လွသည္။ ၀န္ခံရလွ်င္ ေမာင္ႏွမ ရင္းခ်ာ မရိွေသာ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးပီပီ မက အေဖာ္ငတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ခၽြဲႏြဲ႕ဂ်ီက်လို႔ ရမည့္ အစ္ကို၊ အစ္မေတြကို အ႐ူးအမူး ေတာင့္တေနခဲ့ ေသာ မ နံေဘးကို အေဖာ္ အေပါင္းလို တစ္မ်ဳိး၊ အားကိုး မီွတြယ္ရာလို တစ္သြယ္ အေနအထား မ်ဳိးႏွင့္ သူေရာက္ရိွ လာခဲ့သျဖင့္ မတို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ ရင္းႏီွးမႈက အခ်ိန္တိုေလး အတြင္းမွာ ခိုင္ျမဲျမန္ဆန္ လွပါသည္။ သူ႔အေပၚ သံေယာဇဥ္လည္း ရိွသည္။ သ႔ိုေသာ္... “ခ်စ္တယ္”ဟု လက္ခံေခါင္း ညိတ္ဖို႔ရာ က်ေတာ့ မ တြန္႔ ဆုတ္ေတြေ၀ မိသည္မွာ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိေခ်။ အေတြး ေခါင္တတ္သူ ပီပီ မ ရင္ထဲမွာ တစ္စံု တစ္ခုကို စိုးထင့္မိသည္။ မတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္မည္မွ် ခင္မင္ရင္းႏီွး ၾကသည္ဆိုဆို တစ္ေယာက္တစ္နယ္ စီမွ ဤတကၠသိုလ္ နယ္ေျမမွာ လာဆံုစည္း ၾကရသည့္ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ္မသိ၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း သူမသိ။ သူစိမ္း သက္သက္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ သူ႕အေၾကာင္း ဆိုသည္မွာလည္း သူ ေျပာျပသေလာက္ အနည္း အက်ဥ္းသာ မ သိရ သကဲ့သို႔ သူေျပာသမွ် ထိုအနည္အက်ဥ္းကလည္း အမွန္တရား ေတြပါဟု မ မည္ကဲ့သို႔ ယံုၾကည္၍ ရ မည္နည္း။ ၿပီးလွ်င္ သူက ေကာ မ အေၾကာင္း ဘယ္ ေလာက္ထိ သိမည္နည္း။ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုသည္ နယ္ ပယ္သစ္တစ္ခုကို တိုး၀င္ရ မည့္ ဘယ္ညာေျခလွမ္းတစ္စံု ႏွင့္တူသည္ဟု မ ထင္ပါ သည္။ ခ်စ္သူဘ၀က ဘယ္ ေျခလွမ္းဆိုလွ်င္ လက္ထပ္ ျခင္းက ညာေျခလွမ္းပင္။ ဘယ္ေျခေထာက္က လွမ္း လိုက္ၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ ညာေျခ ေထာက္ကပါ ထပ္မံ လွမ္း ဖို႔ရာ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အရိွန္ရ ေနၿပီျဖစ္သည္။ မ ဆိုလိုသည့္ နယ္ပယ္သစ္သည္ အဆိုးႏွင့္ အေကာင္း ႏွစ္ခုလံုး အက်ဳံး ၀င္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္ေျခလွမ္းကို အလြန္သတိ ထားသင့္သည္။ အေကာင္း ဘက္က ဦးတည္လွ်င္ အေၾကာင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း အဆိုးဘက္မ်ား ဦးတည္ သည္ ဆိုလွ်င္...။
မ က မျမင္ရသည့္ကံ တရားဆိုသည့္ အရာႀကီးကို ေၾကာက္ပါသည္။ သူ႕ထံမွ မ ရယူလိုေသာ အရာႏွင့္ သူက မကို ေပးအပ္ခဲ့ေသာအရာမ်ား တိုက္ဆိုင္စြာ ထပ္တူညီခဲ့၍ မက သူ႕ အေပၚ အားကိုး မီွခိုစိတ္၀င္ စားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
တကယ္တမ္း-
“ကိုယ္ ေက်ာင္းၿပီးၿပီမို႔ အိမ္က သေဘာတူတဲ့ မိန္းမ ကို ယူရေတာ့မယ္၊ မရဲ႕ သေဘာထားကို ေသခ်ာ သိခ်င္တယ္” ဟု သူေတာင္းဆိုလာ ခဲ့ခ်ိန္တြင္ မသည္ အိပ္မက္မွ ျဗဳန္းခနဲ လန္႕ႏိုးသြား သကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရ ပါသည္။ မ သည္ သူ႔အေပၚ ခ်စ္သူတစ္ ေယာက္ကဲ့သို႔ မခ်စ္ႏိုင္သည္ မွာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေသခ်ာ သိသြားသည္။ သင့္ေတာ္သည္ ဆိုတိုင္း မခ်စ္ မႏွစ္သက္ေသာ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္အား လက္မထပ္ ခ်င္သည္မွာ မ၏ ေခါင္းမာမႈပင္ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္ေရး ဆိုသည္မွာ နစ္ၿပီးလွ်င္ ျပန္လည္ ႐ုန္းထြက္၍ မရေတာ့သည့္ ႏြံတစ္ခု ႏွယ္ပင္။ ေကာင္းေကာင္း ဆိုးဆိုးကိုယ့္ကံ။ ဆယ္ေရး တစ္ေရးမွ်ပင္ ကံေကာင္းဖို႔ရာ မေသခ်ာ လွေသာ ဘ၀ကို မ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ရသူႏွင့္ လက္တြဲတိုး၀င္ ရင္ဆိုင္ရမည္ ဆိုလွ်င္ ေတာ္ေသးသည္။ မခ်စ္ မႏွစ္သက္ေသာ သူႏွင့္ မစြန္႔စား ၀ံ့ပါ။ ထိုသို႔သူႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မ ရင္ထဲဖြဲ႕ တည္ခဲ့ေသာ ခံစားခ်က္က အခ်စ္ မဟုတ္ေသး ဟုဆိုလွ်င္ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ မည္သည္နည္း။
ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္လည္း တကယ္ နားမလည္ ႏိုင္ေခ်။ ခ်စ္သည္ဟု ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ယံုမွတ္မည္ ျပင္ၿပီးမွ နီးကပ္ လာခဲ့ ခ်ိန္တြင္ မည္သို႕မွ် လက္ခံ၍ မရသည့္ အျဖစ္မ်ဳိး။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ႏွလံုးသားကို ဦးေႏွာက္က ထိန္းခ်ဳပ္ ထားလို႔လား။ သို႕မဟုတ္ ဦးေႏွာက္သက္သက္ ႏွင့္လား။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ႏွလံုးသားႏွင့္ ဦးေႏွာက္ကို တစ္ကန္႔စီ မခြဲထားဘဲ ယွဥ္တြဲ မိ၍လား။ မ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုက အသက္အစိတ္ ေက်ာ္အရြယ္၌ အိမ္ေထာင္ ကိုယ္စီႏွင့္ သားသမီး ရသည့္ သူက ရေနၾကခ်ိန္ မ အခ်စ္ စစ္စစ္ကိုပင္ ေရေရရာရာ မခံစား ဖူးေသးသည္မွာ ရယ္စရာ။ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ႏုက-
“အိမ္ေထာင္ေတာ့ ျပဳပါ မ ရယ္။ နင့္မွာက မိဘ ႏွစ္ပါးက လြဲၿပီး အားကိုးအားထား ျပဳစရာ ေမာင္ႏွမ အရင္းအခ်ာ ရိွတာ မဟုတ္ဘူး။ မိဘေတြ မရိွေတာ့ရင္ နင္တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လို ရပ္တည္မွာလဲ။ အသက္ ႀကီးလာရင္ ေဆးေပးမီးယူ ဆိုတာ လိုကို လိုအပ္တယ္” ဟု မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရိွသည္။ သူေျပာတိုင္းလည္း မ က တုဏိွဘာေ၀ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့ ျမဲ ျဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္ ေလ၊ “မ ဟာ ခ်စ္သူ မထားဘူး။ တစ္သက္လံုး အိမ္ေထာင္ မျပဳဘူး” ဟု ေႂကြးေၾကာ္ထား ခဲ့သည္လည္း မဟုတ္ပါဘဲ လ်က္ႏွင့္ မ ႏွလံုးသားက သ႔ူအလိုလို ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာမွ မေပါက္ဖြား ခဲ့တာဘဲေနာ္။
မ က ကံတရားကို လည္းအ့ံၾသသည္။ ႏု၏ ခ်စ္သူ ခင္ပြန္းသည္ ခ်စ္သူ ဘ၀က ဘာအလုပ္ကိုင္မွ ေရေရရာရာ မလုပ္ခဲ့ဘဲ ေဟးလား၀ါးလား ေနသူပင္။ ယခု ႏုႏွင့္ ယူၿပီးမွ အလုပ္ေတြ ႀကိဳးစားၿပီး တိုးတက္ႀကီးပြား လာလိုက္သည္မွာ လူတိုင္းကပင္ တအံ့တၾသ ခ်ီးက်ဴး ယူရသည္။ မ သည္လည္း ယခုကဲ့သို႔ ေၾကးမ်ားၿပီး ဆန္ခါတင္ ေရြးခ်ယ္လိုက္ၿပီ ပဲထား။ ထိုေယာက်္ားသည္ မ ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွ လူဖ်င္းလူည့ံ ျဖစ္သြားလွ်င္...။ သို႔ေသာ္ မ်က္စိေရွ႕၌ သူ မေကာင္းမွန္း ျမင္ေနလ်က္ႏွင့္ ကံကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီးလည္း မ က မယံုခ်င္ပါ။ မ အေတြးက မုန္႔လံုး စကၠဴကပ္ သကဲ့သို႔ပင္။ ေနာက္ဆံုး၌ ကိုယ့္အတၱဘက္ သို႔သာ ဘူတာျပန္ ဆိုက္ျမဲ။ အသက္ သံုးဆယ္နားကပ္ ေနၿပီျဖစ္သည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ပင္ ရင္ခုန္သံ ေတြ ျဖစ္တည္ မလာေသးလွ်င္ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္အရြယ္ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီ ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ဤထက္ ပိုမိုရင့္က်က္ေသာ အေတြးအေခၚေတြေၾကာင့္ မ မွာ အခ်စ္ကုိ ရွာေဖြေတြ႕ရိွဖို႔ ရာ ပိုၿပီးခဲယဥ္း သြားမည္ဟု မ က ယူဆ ထားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ရင့္က်က္ တည္ၿငိမ္လြန္း ေနၿပီျဖစ္သည့္ အသက္သံုးဆယ္ အရြယ္ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ မ ႏွစ္ရွည္ လမ်ား ေမ့ေလ်ာ့ ေနခဲ့ေသာ ရင္ခုန္သံ ကိစၥ ဘြားခနဲ ေပၚလာျပန္သည္။ ႏွစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ခါမွ် ျခစ္ရာေရးေရး ထင္ခဲ့ဖူးေသာ မ ႏွလံုးသားသည္ သူႏွင့္ဆိုလွ်င္ သိပ္ႏုနယ္ ပ်ိဳမ်စ္ မေနေခ်။ အသက္ အရြယ္က ေပးေသာအသိ တရား၏ ထပ္ဆင့္ယွဥ္တြဲ ပါလာမႈက မ၏ ရင္ခုန္သံကို ပိုမို ေဘာင္က်ဥ္း သြားေစသည္။
ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ႏွလံုးသား အျပင္ အသက္ အရြယ္၏ ယဥ္ေက်းမႈက မ ကို စိတ္ကူးမယဥ္ ေစတတ္ေတာ့ သည္မွာအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ထို႔သို႔ လက္ေတြ႕က်လာ ၿပီျဖစ္ေသာ မ ဘ၀ထဲသို႔ လက္ေတြ႕က်စြာ တိုး၀င္လာခဲ့ သူသည္ မ က“ကိုထက္သန္” ဟုေခၚေသာ မႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူ စီးပြားေရး သမား တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရး မိတ္ေဆြဆို ျခင္းထက္ တစ္ကိုယ္တည္း သမား အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ စာနာနားလည္ မိျခင္းက မတို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ အေန ထားကို ပိုမို နီးစပ္မႈ ရိွေစခဲ့သည္။ မ သည္ ကိုထက္သန္ကို စိတ္ထဲမွ တကယ္လိႈက္လွဲ မႈမ်ဳိးႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏီွး မိခဲ့သည္။ မ ေနမေကာင္း ျဖစ္သည့္အခ်ိန္၊ အခက္အခဲ အတား အဆီးေတြကို ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕ ရသည့္အခ်ိန္၊ မ နံေဘးမွာ အားေပး ေဖးမေဖာ္ မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္ လိုအပ္ ေနခ်ိန္တိုင္း သူက မအတြက္ ေမာင္ႏွမ ရင္းခ်ာလို တစ္သြယ္၊ မိတ္ေဆြ စစ္ကဲ့သို႕ တစ္မ်ဳိး အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီေစာင့္ ေရွာက္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ ေသာ္လည္း ထိုခင္တြယ္မႈႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာသည္ ထပ္တူ ညီပါရဲ႕လားဟု သံုးသပ္မိ ျပန္ရာ မ သက္ျပင္းေတြ အခါခါ ခ်မိျမဲပါ။ တစ္ခါ တစ္ရံမက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ညည္းညဴ သလိုႏွင့္-
“အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ ကိုထက္သန္” ဟု သူ႔ကို အေျဖထုတ္ခိုင္း တတ္သည္။
“အခ်စ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀အတြက္ လိုရာ ပ်ံသန္းႏိုင္ဖို႔ ဘုရားက ေပးတဲ့ အေတာင္ပံ တစ္စံုပဲ၊ ငွက္တစ္ေကာင္ဟာ အေတာင္တစ္စံု မရိွမျဖစ္ လိုအပ္သလို လူသားတစ္ေယာက္ အတြက္လည္း အခ်စ္က မရိွမျဖစ္ လိုအပ္တယ္။ ဒီထက္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုမယ္ ဆိုရင္ အခ်စ္ဆိုတာ ခ်စ္သူ လိုအပ္ သမွ်ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျဖည့္ဆည္း ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ေပးဆပ္မႈကို အေျခခံ တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရင္တုန္းက သိပ္အတ္ၱ ႀကီးၿပီး၊ သိပ္တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္ခဲ့သေလာက္ အခု မ အနားမွာ ေနၿပီး မလိုအပ္ သမွ်ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျဖည့္ဆည္းေပးဆပ္ ႏိုင္ဖို႕ပဲ အခ်ိန္တိုင္း ေတြးမိ တတ္လာၿပီေလ။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ တအ့ံတၾသနဲ႔ လက္သင့္ခံယူ ရတဲ့ အခ်က္ပဲ“ ဟု လိႈက္လွဲ တက္ႂကြစြာ ျဖင့္ ျပံဳးျပံဳးကေလး အေျဖေပး ေလသည္။ သူ႔အေျဖက မ ကို ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ဘ၀င္ မက်စြာ ႏႈတ္ ဆိတ္သြားမိ ေစသည္။
သူ ေျပာ သကဲ့သို႔ အခ်စ္ ဆိုသည္မွာ ခ်စ္သူအေပၚ အနစ္နာခံ ေပးဆပ္မႈဆိုလွ်င္ မ သူ႔အေပၚ ေႏွာင္ဖြဲ႕မႈ မ်ဳိးကို မည္ကဲ့သို႕ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆို ရပါလိမ့္။ မ အတြက္ အျမဲတေစ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးသူ အျဖစ္အားကိုး မီွခိုလိုျခင္း။ မ ကို ဂ႐ုစိုက္ မႈေတြအတြက္ ႏွစ္သိမ့္ၾကည္ ႏူးမိျခင္း။ ဒါေတြဟာ မဘက္က သူ႔ကို ေပးဆပ္လို ျခင္းမွ မဟုတ္ဘဲ။ သ႔ူထံမွ ေပးဆပ္မႈ ေတြကို ရယူပိုင္ဆိုင္ လိုျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူက ေပးဆပ္လိုသူ အေနႏွင့္ သ႔ူခံစား ခ်က္ကို အခ်စ္ဟု တင္စားလွ်င္ မ က မ အတြက္ ရယူလို သူျဖစ္၍ ခံစားခ်က္ကို အခ်စ္ဟု တင္စားလွ်င္ မမွန္ေလာက္ဘူး ထင္သည္။
အခ်စ္ဆိုသည္ မည္သည္နည္း။ ကိုယ့္ထံ လွမ္းလာေသာ ေယာက်္ားတစ္ ေယာက္၏ ေျခလွမ္းကို ရင္ခုန္လႈပ္ရွား သေယာင္ခံစား မိၿပီးခါမွ တကယ္နီးကပ္ လာျပန္လွ်င္ မရဲ႕ စိတ္ခံစား ခ်က္က ျဗဳန္းခနဲ ႐ုတ္ျခည္းေျပာင္းလဲ သြားျခင္းမ်ဳိး ႏွစ္ႀကိမ္ႏွစ္ခါ ၾကံဳဖူးေသာ မ က အခုလည္း ကိုယ့္ခံစား ခ်က္ကို အမည္တပ္ရန္ ေတြေ၀ေနဆဲ ပင္တည္း။ ႏုႏွင့္ဆံုေတာ့ ထိုအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းၿပီးၿပီးခ်င္း အိမ္ေထာင္က် သြားေသာႏုမွာ ယခုဆို ခ်စ္စဖြယ္ သားႏွင့္ သမီးေလးပင္ ရိွေနခဲ့ၿပီ။
“ႏုရယ္၊ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲဟင္၊ ငါ့မွာ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ရာ ျပင္လိုက္တိုင္း ငါ့ ဦးေႏွာက္ထဲက အေတြးအေခၚ ေတြက တံု႔တံု႔ဆြဲထား ၾကတယ္”
မ၏ ညည္းညဴရင္ဖြင့္ စကားကို နားေထာင္ရင္း ႏုက ျပံဳးသည္။
“အဲဒါ အေျဖပဲေပါ့ မရဲ႕၊ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ မေမးနဲ႔၊ နင္လည္း မသိဘူး၊ ငါလည္း မသိဘူး၊ အဲဒီလိုပဲ လူေတြအားလံုး ေရေရရာရာ အဓိပၸာယ္ မေဖာ္တတ္ ၾကပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ေျပာႏိုင္တာ တစ္ခုေတာ့ ရိွတယ္၊ တကယ့္ အခ်စ္မွာ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေပတံ မပါဘူး”
“ဘယ္လို”
“ေပတံေလ၊ ဘယ္လို ျဖစ္မွခ်စ္မယ္၊ ညာျဖစ္လို႔မွ ခ်စ္မယ္ဆိုရင္ ေသခ်ာတယ္ အဲဒါ အခ်စ္စစ္လို႔ လိပ္ျပာ မသန္႔နဲ႔ေတာ့။ တကယ့္ အခ်စ္က ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး လက္ခံတယ္။ ယူတာ၊ မယူတာကို မေျပာလိုဘူး။ ႏွလံုးသား ခံစားခ်က္ သက္သက္ကို ေျပာတာ”
ဟုတ္ေလာက္သည္။ လူေတာ မတိုး၀ံ့သည့္ ဒုကိ္ၡတ အိမ္ေထာင္ဖက္ကို ေသတစ္ ပန္သက္ဆံုး သစၥာ မပ်က္ဘဲ စြဲစြဲျမဲျမဲ ေပါင္းဖက္သြားသည့္ ခင္ပြန္းႏွင့္ ဇနီးမယားေတြ ေလာကႀကီးမွာ မေရတြက္ ႏိုင္ေအာင္ ရိွသည္ပဲေလ။ ႏု က စကားတစ္ခြန္း ထပ္ေျပာသည္။
“အခ်စ္မွာ အခ်စ္ပဲ ရိွတယ္၊ ပညတ္ခ်က္ မပါဘူး”
ထိုစကား တစ္ခြန္းက မ ႏွလံုးသား ထဲကို ဟိုးအနက္ ႐ိႈင္းဆံုးအထိ စူးနစ္သြား ေစခဲ့သည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ မ သည္ မ အား ခ်ဥ္းကပ္လာသည့္ ေယာက်္ားမ်ား ကို ႏွလံုးသားႏွင့္ အကဲခတ္ သည္လား၊ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ သံုးသပ္ ခဲ့သည္လား ဆိုျခင္းမွာ ကြဲျပား သြားခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ မ ဟာ လူေတြအ႐ိုး စြဲမွတ္ယူထား ၾကသည့္မိန္းမ တစ္ေယာက္ဟာ အားကိုးမီွ တြယ္ရာ ရင္ခြင္တစ္ခု၊ အရိပ္တစ္ခု ေအာက္မွာရိွမွ ဘ၀လံုျခံဳ မယ္ဟူေသာ အခ်က္ေၾကာင့္ စိတ္ေတြ ေထြျပား ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုညမွာပင္ မ က ကိုထက္သန္ဆီ တယ္လီဖုန္း ဆက္ျဖစ္ခဲ့သည္။
“ကိုထက္သန္ကို မ ေျပာခ်င္တာ တစ္ခုရိွတယ္၊
အခ်စ္ဆိုတာ စဥ္းစားၿပီးမွ သိလာရတဲ့ အရာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေန႔ မ ေသခ်ာေတြးမိၿပီး သိလာတာ တစ္ခုကို ေျပာျပမယ္၊ ႏွလံုးသား ခံစားခ်က္ ဆိုတာ ဒီလူတစ္ေယာက္ အေပၚမွာ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ ဘယ္လို ရိွတယ္ဆိုတာ၊ ဘယ္လို ေႏွာင္ဖြဲ႕ၿငိတြယ္ေန မိၿပီဆိုတာေတြက သူ႔အလိုလို ရင္ထဲ ေပါက္ဖြား လာရမယ့္ ကိစၥပါ။ စဥ္းစား ပါရေစလို႔ စကားခံတာ ကိုက မေရမရာ မေသခ်ာမႈ တစ္ခုပဲ။ တျခား မိန္းကေလး ေတြကို မဆိုလို ပါဘူး။ မ တစ္ဦးတည္းရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အသိပါ။ ကို ထက္သန္ မ ကို သိမွာပါ၊ မ က ဟန္မေဆာင္ တတ္ဘူး၊ မလိမ္ညာ တတ္ဘူး၊ ခ်စ္ႀကိဳက္ရက္ သားနဲ႔ တမင္သက္ သက္စဥ္းစား ပါရေစလို႔ အခ်ိန္ ဆြဲမယ့္ မိန္းမလည္း မဟုတ္ဘူး၊ မ ကိုထက္သန္ကို ေျပာျပခ်င္တာ အဲဒါပဲ၊ ဒီအေျဖကို ေျပာရတဲ့ အတြက္လည္း မ စိတ္မေကာင္း ပါဘူး”
“မ”
မ စကား အဆံုးမွာ သူ႔ ေခၚသံ ထြက္လာေသာ္လည္း ဘာမွ ဆက္မေျပာဘဲ ၿငိမ္သက္သြား ခဲ့သည္။ သူထိရွ နာက်င္သြားခဲ့ ၿပီဆိုျခင္းကို သိေသာ္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိ႐ံုက လြဲၿပီး မ မည္သို႔ တတ္ႏိုင္ပါ မည္နည္း။ ကိုထက္သန္ ေျပာခဲ့ ဖူးသကဲ့သို႔ အခ်စ္ကို အေတာင္ပံ တစ္စံု အျဖစ္တင္စား ရမည္ဆိုလွ်င္ ေတာင္ မ ၌ ထိုအေတာင္ပံကို ရယူပိုင္ဆိုင္ လိုေသာ ခံစားခ်က္မ်ဳိး ရိွမလာျခင္း၊ တစ္နည္း ေျပာရလွ်င္ မ ႏွလံုးသားမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတ္ၱာ သူ႕အလိုလို မေပါက္ဖြားလာ ခဲ့ျခင္းသည္ မ၏ ေရွးေရစက္ အေၾကာင္း တရားေၾကာင့္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ၿပီးလွ်င္ ပ်ံသန္းလိုသူ အတြက္ အေတာင္ပံ တစ္စံုသည္ မရိွမျဖစ္ လိုအပ္သည္ မွန္ေသာ္လည္း မပ်ံသန္း လိုသူ အတြက္ေတာ့ အေတာင္ပံသည္ အပို၀န္ထုပ္ ၀န္ပိုးႏွင့္ တူေနလိမ့္မည္။
မ အတြက္ေတာ့ အခ်စ္သည္ မလိုအပ္ေသာ အေတာင္ပံ တစ္စံုမွ်သာ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္...။
လူသားတစ္ေယာက္ နံေဘးမွာ (အထူးသျဖင့္ အား ႏြဲ႕သူ မိန္းမတစ္ေယာက္ အတြက္) အေဖာ္အေပါင္း ျပဳအပ္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ မျဖစ္မေန ရိွသင့္သည္ ဆိုျခင္းအား မ ေ၀ဖန္ခ်က္ မေပး ေသာ္လည္း ထိုအေဖာ္ အေပါင္းသည္ ခင္ပြန္း ေယာက်္ား ျဖစ္ေနဖို႔ ရာျဖင့္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ မေထာက္ ခံခ်င္ပါ။ ႏွလံုးသားမွာ မလိုအပ္သူ၊ ျငင္းပယ္ခ်င္ သူကို အားကိုး မီွတြယ္ရန္ တစ္ခုတည္း သက္သက္ႏွင့္ေတာ့ မ ၏ ဘ၀တစ္ခု လံုးကို ကံတရား လက္ထဲ ထည့္မပစ္ လိုက္လိုျခင္းသည္ တစ္ေယာက္တည္း ဆိုသည့္အေန အထားေလး ျဖစ္သြားရန္ လံုေလာက္သည့္ အတၱဆိုလွ်င္ ပင္ မ က ထိုဘ၀ကို တစ္သက္လံုး ျပံဳးျပံဳးကေလး ဖက္တြယ္ထား လိုက္ေတာ့မည့္ သူသာ ျဖစ္သည္ေလ။
ေငြဇင္ေယာ္ဦး၊မိုးကုတ္၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၁၁)
3 comments:
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနတာလည္း ဆရာမ။ ႀကိဳဆုိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ စာဖတ္စရာ တစ္ေနရာ ထပ္တုိးျပန္တာေပါ့။
မရဲ႕ အေၾကာင္း ေရႊမွ ဖတ္ဖူးတယ္။ ထပ္ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
ခင္မင္ေသာ..
သတုိး
ဆရာမရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္တစ္ဦးပါ။ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွာသာမက၊ အြန္လိုင္းေပၚမွာပါ ဖတ္ခြင့္ရလာတာ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာစြာ စာေတြ ေရးႏိုင္ပါေစလို႔..။
ဆရာမေရ...။ေမ်ွာ္ေနခဲ့တာၾကာပါၿပီဗ်ာ..။ခုမွပဲေတြ ့ရေတာ့တယ္ေနာ္..။ဆရာမ၇ဲ ့အမာခံပရိတ္သတ္ပါဗ်ာ..။ေရႊမွာဒီဟာေလး ဆုရမယ္ထင္ေနတာ..။
ေလးစားလွ်က္
လူခါး(ေခတၱ..မေလး၇ွား)
Post a Comment