၁။
“ေဟ့ နင္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း သူေဌးမ ျပန္လာေတာ့မယ္တဲ့ေနာ္။ ၾကားၿပီးၿပီလား”
“ေဟ့ နင္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း သူေဌးမ ျပန္လာေတာ့မယ္တဲ့ေနာ္။ ၾကားၿပီးၿပီလား”
အိမ္ေပါက္၀၌ လာရပ္ေျပာသံေၾကာင့္ စက္ခ်ဳပ္ေနရာမွ ကၽြန္မ ဖ်တ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ လြင္လြင္ခုိင္ကို ေတြ႕လုိက္ရပါသည္။ အိပန္တုိ႔ ေဘးျခံမွ လြင္လြင္ခိုင္။
“လာေလ လြင္ခိုင္။ ထူးထူးျခားျခား ဘယ္က လွည့္၀င္လာတာလဲ”
သူ႔အိမ္က ကၽြန္မတို႔ႏွင့္ တစ္လမ္းေက်ာ္ျဖစ္ၿပီး ခါတုိင္း လာေလ့လာထ မရွိ၍ ေမးမိရျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဟုိနားခဏ လာရင္း လမ္းၾကံဳလုိ႔ ၀င္လာတာ”
“ဒါနဲ႔ ခုနက နင္ေျပာတဲ့ တစ္ေယာက္က ဘယ္သူ”
“သူေဌးမေလ။ အိပန္ဦးကို ေျပာတာ”
ကၽြန္မ အံ့ၾသ သြားရ သည္မွာ အမွန္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ၀မ္းလည္းသာသြားရပါ သည္။
“ဟုတ္လား ဘာလာ လုပ္မွာတဲ့လဲ”
“အလွဴလို႔ေျပာတာပဲ။ သူ႔အေဒၚေျပာတာေလ။ သူတုိ႔ သားအမိ မနက္ျဖန္ေရာက္ မွာတဲ့။ နင္တုိ႔ဆီ ဖုန္းမဆက္ ဘူးလား”
“ဟင့္အင္း”
“ဒီေလာက္ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိေတာင္ သူ လာမယ့္အေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေဖာ္ မရဘူးလား။ အံ့ၾသ ပါ့။ အင္းေလ သူေဌး ျဖစ္သြားၿပီဆုိေတာ့ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီ ေနမွာေပါ့”
သူ႔စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ စိတ္ကသိက ေအာက္ ျဖစ္သြားရပါ၏။
“ေၾသာ္ သူ မအားလို႔ေန မွာေပါ့ လြင္ခိုင္ရယ္”
“အံမယ္ေလး တခ်ဳိ႕ေတြ ရွိတယ္ေနာ္။ ဘ၀ျမင့္ လာေတာ့ ဘ၀င္ျမင့္ကုန္တာ”
လူမွမျမင္ရေသး၊ ႀကိဳတင္ လုိရာ ဆြဲေတြးေနသည့္ လြင္လြင္ခိုင့္ကို ကၽြန္မ စိတ္ ပ်က္လာသည္။ အိပန္ ဆုိသည္က ကၽြန္မတုိ႔ႏွင့္ တစ္သက္လံုး ခင္လာတြဲလာသည့္ သူငယ္ခ်င္းေလး။ သူ ေျပာသည့္ လူစားမ်ဳိး မဟုတ္။ သုိ႔ ေပမဲ့ မေတြ႕ရသည့္ ႏွစ္မ်ား အတြင္း အိပန္တစ္ေယာက္ ေျပာင္းလဲသြားလွ်င္ေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။
“လာေလ လြင္ခုိင္။ အိမ္ ေပၚထုိင္ဦး။ မတ္တတ္ႀကီး”
“ေနေန ရတယ္။ အိမ္မွာ ခ်ဳပ္လက္စ အထည္ေတြ ဒီအတုိင္း ပံုခ်ခဲ့တာ။ ျပန္ဦးမွ”
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ျပန္ေျပး သြားသည့္ လြင္လြင္ခိုင္ကို ကၽြန္မ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ေငးၾကည့္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
အင္း အိပန္တို႔က မနက္ ျဖန္ညေန ေရာက္မည္ဆုိေသာ္လည္း ကၽြန္မက သန္ဘက္ခါ မွ သြားေတြ႕ႏုိင္ပါမည္။ သြားသည့္အခါ ႏြယ္နီကိုပါ တစ္ခါတည္း သူ႔အိမ္၌ ၀င္ေခၚ သြားလိုက္မည္။ အိပန္လာ မည္ဟုသိလွ်င္ ႏြယ္နီလည္း ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားမွာ ေသခ်ာပါသည္။
၂။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကၽြန္မပင္ မသြားလုိက္ရဘဲ ေရာက္သည့္ ညေနေစာင္းမွာ အိပန္တစ္ေယာက္ ႏြယ္နီကို ေခၚ၍ ကၽြန္မအိမ္သို႔ ဆိုက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ခ် လာပါသည္။
“ဟယ္ အိပန္ရယ္။ ငါ က မနက္ျဖန္မွ လာမလို႔ကို”
“လာမလို႔ဆိုေတာ့ နင္ ကငါလာမွာ ႀကိဳသိလို႔လား”
“သိတယ္ေလ။ မေန႔ကတင္ လြင္လြင္ခိုင္ လာေျပာသြားတာ”
အနည္းငယ္အံ့ၾသ ေသာ အမူအရာျဖင့္ အိပန္က “ေၾသာ္” ဟု ေရရြတ္သည္။
“အိပန္ နင္၀လာတယ္ သိလား”
“လွေရာ မလွလာဘူးလား”
“လွပါ့။ တကယ္ေျပာတာ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို ငါေတာင္ ႐ုတ္တရက္ မမွတ္မိခ်င္ဘူး”
သည္ေနရာ အေရာက္မွာ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေျပာသမွ်ကိုျပံဳးျပံဳးေလးနားေထာင္ ေနေသာႏြယ္နီက ၀င္ေျပာသည္။
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ ငါတုိ႔ဆုိင္ ေပါက္၀မွာ ႐ုတ္တရက္ေပၚလာၿပီး “ႏြယ္ နီေရ” လုိ႔ ေခၚလုိက္တဲ့ အသံလည္း ၾကားေရာ ငါ့မွာ ကိုယ္မ်ား မ်က္စိမွားသလားလုိ႔”
“နင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ငါ့မ်က္စိထဲမွာဘာမွကို မေျပာင္းလဲဘူး။ အရင္လုိ ပါပဲ”
ေျပာရင္းႏွင့္မွ အိပန္က ကၽြန္မစက္ခ်ဳပ္ခံုအနီး လာရပ္ ၾကည့္သည္။
“ျမေလး အလုပ္ေတြ မ်ားေနတာလား။ အထည္ေတြကို ပံုေနတာပဲ”
“မ်ားဆို လာမယ့္ အပတ္ထဲမွာ အလွဴ ရွိတယ္ေလ။ အဲ့ဒီ အလွဴလွည့္ကို လုိက္မယ့္သူေတြ လာအပ္ထား တာေတြ ခ်ဳပ္ေပးေနရတာ”
“အလုပ္ေတြေတာ့ အဆင္ေျပၾကတယ္ မဟုတ္လား”
“ဒီလိုပါပဲ” ဟု ကၽြန္မ ေျဖျဖစ္သည္။ ရယ္ဒီမိတ္ေတြ သူ႔အတုိင္းအတာႏွင့္သူ အလြယ္တကူ ေပါေပါပဲပဲ ၀ယ္၍ ရႏုိင္သည့္ေခတ္မို႔ အရင္ကလို မ်ားမ်ား မခ်ဳပ္ရ ေတာ့သည္ကို ကၽြန္မတို႔သာ အသိဆံုးမဟုတ္လား။
“ႏြယ္နီေရာ”
“ငါလည္းဒီလုိပဲေလ” ဟု ႏြယ္နီက ျပံဳးရင္းေျဖသည္။
“မနက္ မုိးလင္းတာနဲ႔ ငါ့ အေဒၚအိမ္သြား။ စားေသာက္ ဆုိင္ဆုိေတာ့ ေစ်း၀ယ္ရ တယ္။ ေၾကာ္ေလွာ္ရတယ္။ သိမ္းရဆည္းရတယ္။ ဖုန္းဆုိင္ပါ တြဲထားလို႔ ဖုန္းလုိက္ ပို႔ရတယ္”
“လခေတာ့ ေပးတယ္ မလား”
“ေပးပါတယ္။ စားၿပီး ေသာက္ၿပီး တစ္လငါးေသာင္း”
“မဆုိးပါဘူး”
“ဆုိးတယ္ဟဲ့။ ငါ့မိဘ ေတြက မေျပလည္ေတာ့ ရသမွ် တစ္ျပားမက်န္အပ္ရ တယ္ေလဟာ”
“ဦးတို႔ အန္တီတုိ႔ေကာ အခု ဘာလုပ္ ေနၾကေနလဲ”
“အရင္လုိပဲေပါ့။ ငါ့ အေမက တစ္ခါတေလလည္း ငါးပိငါးေျခာက္ေလး ေတြ သူမ်ားနားကယူေရာင္း တဲ့အခါ ေရာင္း၊ အေဖက လည္း အလုပ္ရွိရင္လုပ္ မရွိရင္မလုပ္။ ခါတုိင္းလုိပဲေလ”
အိပန္က ေခါင္းညိတ္သည္။
“နင္ေကာ အခုဘာေတြ လုပ္ေနလဲ အိပန္”
“ငါလား အင္း ဘာ ေတြလုပ္ေနလဲဆိုေတာ့ စံုစီ နဖာလုိ႔ ေျပာရမွာပဲ။ အထည္ ခ်ဳပ္႐ံုကေတာ့ အဓိကေပါ့ ေလ။ ၿပီးေတာ့ အင္တာနက္ဆုိင္ ေထာင္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမ်ား လုပ္ငန္းေတြထဲ ဟုိနည္းနည္းဒီနည္းနည္း ရွယ္ယာ ပါထားတာေတြ ရွိတယ္”
“နင္က အဆင္ေျပတယ္ ၾကားရလုိ႔ ငါတ ၀မ္းသာပါ တယ္ဟယ္။ ခုလည္း အလွဴ လာလုပ္တာဆုိ”
“အဲ့ဒီလုိႀကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အေမက လည္း မေရာက္တာၾကာလို႔ လာခ်င္တယ္ ဆိုတာနဲ႔။ ၿပီး ေတာ့ တုိ႔ရွိတုန္းက ကိုးကြယ္ ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းကိုလည္း လွဴစရာေလးေတြ နည္းနည္းပါးပါး ရွိတာနဲ႔။ ငါကလည္း နင္တုိ႔ကို ေတြ႕ ခ်င္တာနဲ႔ မထူးဘူး ဆုိၿပီး လာခဲ့လုိက္တာ”
“ဦးေလးကိုေတာ့ ေခၚ မလာဘူး”
“အလုပ္ေတြ ရွိေသး တယ္ေလ။ ေၾသာ္ ေရာ့ ဒီ အထုပ္ေတြက နင္တို႔အတြက္ ငါယူလာခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ ေတြ”
“ဘာေတြလဲ အားနာ စရာ”
“ဘာအားနာစရာလဲ။ ဒီ လူဒီလူခ်င္းမ်ား ဒီစကားေျပာ စရာလား။ ငါ့အထည္ခ်ဳပ္႐ံု က ယူလာခဲ့တဲ့ အထည္ေတြ။ ငါဒီကို လာမယ္ဆုိေတာ့ ေမေမက ေျပာတယ္။ ညည္း သူငယ္ခ်င္း ျမေလးတို႔ ႏြယ္နီ တုိ႔ကို ႀကိဳဖုန္းဆက္ပါလား တဲ့။ ငါက မဆက္ဘူး။ ႐ုတ္တရက္ျမင္မွ အံ့ၾသ၀မ္းသာ သြားၾကေစခ်င္လို႔ေလ။ ငါ့ အေဒၚကိုေတာင္ ငါတုိ႔လာမယ့္ အေၾကာင္း နင္တုိ႔ကို ႀကိဳ မေျပာနဲ႔လုိ႔ ပိတ္လုိက္ေသး တယ္”
ဒါကိုမွ လြင္လြင္ခိုင္ တစ္ေယာက္ တကူးတကကို လာေျပာေသးတာပါလားဟု ကၽြန္မဘာသာခုမွ ဆက္စပ္ သေဘာေပါက္မိရပါ၏။ ဒါ ေၾကာင့္လည္း အိပန္မ်က္ႏွာ တစ္မ်ဳိး ျဖစ္သြားခဲ့သည္ကိုး။
“ကဲပါ ခ်ဳပ္စရာ ရွိတာ ခ်ဳပ္ေနာ္ ျမေလး။ ငါက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း နင္တုိ႔ကို ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ထလာတာ။ အိမ္ ျပန္ရဦးမယ္။ ေဒၚေလးက ထမင္းစား ေစာင့္ေနေတာ့မွာ။ နက္ျဖန္မွ လာမယ္ဟာ။ ႏြယ္နီလည္း အားတာမဟုတ္ ဘူး။ သူတုိ႔ဆုိင္က ဒီအခ်ိန္ လူက်ေနၿပီ”
“ဒီမွာ စားသြားေလ”
“ေနာက္ရက္လာစား မယ္ေလ။ ဒီေန႔ေတာ့ ေဒၚေလး ခ်က္ထားၿပီးၿပီ။ ကဲ သြားၿပီေနာ္ သူငယ္ခ်င္း”
“သြားၿပီ ျမေလး”
“ေအးေအး”
ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာ သြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ ေယာက္ကို ေငးၾကည့္ရင္း ကၽြန္မက်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။ သံုးေယာက္သား ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာစြာ သြားလာေပါင္း သင္းခဲ့ၾကသည့္ ငယ္ဘ၀ကို လည္း အထူးပင္ေအာက္ေမ့ သတိရမိပါ၏။
၃။
အိပန္၊ ႏြယ္နီႏွင့္ ကၽြန္မက မူႀကိဳကတည္းက အတူ တူ။ ေက်ာင္းေနေတာ့လည္း တစ္တန္းတည္း တစ္ေက်ာင္း တည္း။ သံုးေယာက္သား ဘယ္မွ်အတြဲညီသလဲဆုိလွ်င္ အိပန္ဆိုသည္ႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ ေယာက္ကိုပါ တစ္ခါတည္း တန္းသိလိုက္ၾကၿပီး ကၽြန္မ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဆုိလွ်င္လည္း အိပန္ကိုပါသိလုိက္ၾကသည္ သာ။ ဘ၀အေျခအေနခ်င္းက လည္း သိပ္ၿပီးကြာဟမေန ေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ ေယာက္ၾကား နားလည္မႈရွိ ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အိပန္ႏွင့္ ျခံခ်င္းကပ္လ်က္ေန သည့္ လြင္လြင္ခုိင္လည္း ကၽြန္မတို႔ၾကားထဲပါလာတတ္ သည္။ သူႏွင့္လည္း တြဲသင့္ သေလာက္တြဲေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္ေပါင္း သလုိမ်ဳိးေတာ့ သူ႔အေပၚထဲ ထဲ၀င္၀င္ မေပါင္းမိၾကပါ။ အေၾကာင္းမွာ ပံုမွန္အားျဖင့္ ဆုိလွ်င္ ခင္မင္ရသည္မွာ မဆုိးေသာ္လည္း တစ္ခါ တစ္ခါေပၚလာတတ္သည့္ သူ႔စိတ္ဓာတ္ကို သိပ္မႀကိဳက္ ၾက၍ျဖစ္သည္။ ဥပမာတစ္ခု ျပရလွ်င္ သူက ေနရာတကာ မွာ ကၽြန္မတုိ႔ သံုးေယာက္ ထက္သာခ်င္သူျဖစ္သည္။ တစ္ခုခုမွာ ကၽြန္မတို႔က သူ႔ ထက္ပိုသိေန ၊ ပိုတတ္ေန လွ်င္ သူသိပ္မႀကိဳက္ေတာ့ ေပ။ လပတ္စာေမးပြဲတုိင္း သူ႔ထက္အျမဲ အဆင့္ေကာင္း ေလ့ရွိေသာ၊ ႐ုပ္ရည္အားျဖင့္ လည္း ပို၍ ေခ်ာေသာ၊ ထက္ ျမက္ကာ အေပါင္းအသင္း လည္းသူ႔ ထက္ပို၀င္ဆံ့ေသာ အိပန္ကေတာ့ သူ၏အဓိက ၿပိဳင္ဘက္ ဆိုမမွား။ တကယ္ ဆုိ ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္ ကပင္ က်ဴရွင္ မယူၾက။ မယူ ႏုိင္၍ မဟုတ္ပါ။ စာလုိက္ ႏုိင္ၾက၍ မယူျခင္းပင္။ ဒါကို မွ သူက ကၽြန္မတို႔ကို တစ္ခါ တစ္ခါ စကားႏွင့္ ႏွိမ္ခ်င္ ေသးသည္။|
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း လက္တုိ႔ၿပီးသူ႔ကို အျပင္စည္း၌သာ ထားၿပီး ေပါင္းခဲ့ ၾကသည္။ သုိ႔ေပမဲ့ သူကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ၾကား အတင္း၀င္ ေရာေပါင္းသည္ပင္။ ဘာမ ဆုိကၽြန္မတို႔ လုပ္သမွ်လိုက္ လုပ္ခ်င္သည္။ ဆယ္တန္းေျဖ ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မႏွင့္ အိပန္တုိ႔ စက္ခ်ဳပ္သင္တန္းတက္ေတာ့ လည္း သူပါသည္။ ႏြယ္နီက ေတာ့ သူ႔အေဒၚ၏ စား ေသာက္ဆိုင္တြင္ အလုပ္၀င္ ကူေနၿပီမို႔ မတက္ႏုိင္။ လြင္ လြင္ခိုင္က တက္သည္ကိုပင္ ႐ိုး႐ိုး မတက္။
“လုပ္စားဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အားေနလို႔ တက္ထားတာ။ ကိုယ့္ ဘာသာကိုယ္တတ္ထားေတာ့ ခ်ဳပ္၀တ္လို႔ရတာေပါ့”
ေအာင္စာရင္းထြက္ ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေလး ေယာက္မွာ ႏြယ္နီတစ္ ေယာက္ပဲက်သည္။ စီးပြားေရးမေျပလည္ဆံုးသူက က် ရွာသည္မုိ႔ သူ႔ကံဟုသာ ေအာက္ေမ့ရေတာ့သည္။ ျပန္တက္ဖုိ႔ရာ အားေပးေသာ္ လည္းျပန္မတက္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္မႏွင့္အိပန္က အေ၀းသင္ သာ ေလွ်ာက္လုိက္ၾကၿပီး လြင္လြင္ခုိင္ကေတာ့ ေဒးယူ သည္။ ေကာင္းပါသည္။ ထုိပထမႏွစ္မွာပင္ အိပန္က ေငြရွာတတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ တစ္အိမ္တည္းေနသူ အေဒၚ ဆုိင္မွ အထည္ေတြကို ေက်ာင္းတက္ရင္းသယ္သြား သည္။ ေက်ာင္းလာတက္ သည့္ အေဆာင္သူေတြက လက္ထဲေငြရွိေနၾကသူေတြ ခ်ည္းဆုိေတာ့ သူယူသြား သည့္ အက်ႌေတြ၊ ဖန္စီပစၥည္း ေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ၊ ဦးထုပ္ေတြ က ေရာင္းရသည္။ ဒုတိယ ႏွစ္ေျဖၿပီး ကၽြန္မျပန္လာ ေတာ့ သူျပန္လုိက္မလာေတာ့ ပါ။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ရွိ စက္ခ်ဳပ္ သင္တန္းကလည္း ၿပီး သြားၿပီျဖစ္သည္။ ကၽြန္မက ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ဆုိင္ ဖြင့္ရန္ေျပာေတာ့ သူက မဖြင့္လိုေသး။
“ေလာေလာဆယ္ ငါ မဖြင့္ခ်င္ေသးဘူး။ သင္တန္း ထပ္တက္ဦးမယ္ ျမေလး ရယ္။ တုိ႔ဆီမွာက လက္ မနည္းနဲ႔ပဲ သင္ထားရတာဆုိ ေတာ့ ပညာစံုေအာင္ စင္တီ မီတာနည္းနဲ႔လည္း တက္ ထားဦးမယ္။ တကယ္တမ္း ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ ၀င္တုိးၾက ရစတမ္းဆုိရင္ အစံုတက္ ထားမွဟ။ ခ်ဳပ္ခခ်င္းကအစ ဘာမွကို မဆိုင္ဘူး”
သူ သင္တန္းတက္ စရိတ္ကို သူ႔အိမ္က ေပးစရာ မလိုပါ။ သူအထည္ေတြ ေရာင္းၿပီး စုထားသည့္ေငြ မ်ားႏွင့္ တက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေျဖ ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သူက သူ႔သင္ တန္းတြင္ အလုပ္ျပန္၀င္ကာ လခရေနေလၿပီ။
“အထည္စားဆုိေတာ့ နင္ကိုက္မွာေပါ့။ တုိ႔ဆီမွာ သင္တန္းတက္တုန္းက နင္ က ညႇပ္တဲ့ေနရာ၊ ခ်ဳပ္တဲ့ေန ရာမွာ အေတာ္ဆံုးလုိ႔ ခ်ီး က်ဴးခံရလို႔ လြင္လြင္ခိုင္ ေတာင္ ေနရင္းထုိင္ရင္း ငါ တုိ႔ကို သံုးရက္ေလာက္ ခပ္ တန္းတန္း ျဖစ္သြားေသးတာ ေလ။ မွတ္မိလား”
သူက ထံုးစံအတုိင္း ျပံဳး ရင္း-
“ကိုက္လားဆုိေတာ့ တကယ္ႀကိဳးစားပမ္းစား ခ်ဳပ္ရင္ေတာ့ ကိုက္မွာေပါ့”
“ႀကိဳးစားပမ္းစားဆို ေတာ့ နင္ကႀကိဳးစားပမ္းစား မခ်ဳပ္လို႔လား”
“ခ်ဳပ္တဲ့အခါလည္း ခ်ဳပ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့မွာ က တျခားအလုပ္ေတြရွိေသး တယ္ေလ။ ငါတုိ႔အလုပ္႐ံုက ႀကီးၾကပ္အစ္မေတြနဲ႔လိုက္ၿပီး သူတုိ႔လုပ္တာကိုင္တာေတြကို ၾကည့္၊ အထည္ေတြပို႔တာ သြင္းတာ၊ စာရင္းဇယားေတြ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတာေတြ လိုက္ေလ့လာရေသးတာ ျမေလးရဲ႕”
“သူေဌးက တာ၀န္ေပး ထားလို႔လား”
“ေၾသာ္ ငါ့ဘာသာသိ ခ်င္လို႔ေပါ့ဟဲ့”
“ဘာလဲ ကိုယ္တုိင္ အထည္ခ်ဳပ္ အလုပ္႐ံုေထာင္ ေတာ့မလို႔လား”
ကၽြန္မ၏ ျပံဳးတံု႔က်ီစယ္ စကားကို အိပန္က “ေထာင္ သင့္ရင္ေထာင္ရမွာေပါ့” ဟု ျပံဳးလ်က္ဆုိသည္။ ထုိအခ်ိန္ မွာ ကၽြန္မ၏ စက္ခ်ဳပ္ဆုိင္ ေလးက အရွိန္ရေနၿပီျဖစ္ သည္။ ႏြယ္နီကလည္း သူ႔ အေဒၚဆိုင္တြင္ လခရေနၿပီ။ စသင္ခါစက “စက္ခ်ဳပ္မစား ပါ” ဟု ဆုိခဲ့ေသာ လြင္လြင္ ခုိင္သည္လည္း ေက်ာင္းၿပီး သြားေတာ့ ဟုိအလုပ္လုပ္ မလိုလုိ ဒီအလုပ္ လုပ္မလိုလို ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ သူ႔ အိမ္ေအာက္တြင္ စက္ခ်ဳပ္ဆုိင္ ေလးဖြင့္လာသည္။ အိပန္ကေတာ့ ရန္ကုန္ အလုပ္႐ံုသုိ႔ ေရႊ႕ သြားသည္။
“မႏၲေလးမွာ ႀကီးၾကပ္ ရာထူးေပးတာကို မလုပ္ဘဲ ရန္ကုန္ကုိ ေရႊ႕သြားသတဲ့။ သူေတာ္လုိ႔ ေပးတာကို ျငင္း သတဲ့ ျမေလးတုိ႔ရယ္။ ညည္းတို႔သူငယ္ခ်င္းကို ညည္းတုိ႔ပဲ ေမးစမ္းၾကည့္ၾက ပါဦး”
အိပန္ေမေမက ကၽြန္မ တုိ႔ကို တုိင္သည္။
အိပန္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာျဖစ္ေတာ့ အိပန္က ရယ္ေန သည္။
“ျငင္းမွာေပါ့ဟ။ ငါ လုပ္ခ်င္တာက ႀကီးၾကပ္မွ မဟုတ္တာ”
“ဘုရားေရ”
“ဘုရား တမေနနဲ႔။ တကယ္ေျပာတာ။ ေနရာ တစ္ခုမွာ ရာထူးႀကီးေလေလ ခ်ဳပ္ ကိုင္ခံရတာ မ်ားေလေလဟ။ ျပန္႐ုန္းရမွာ အားနာဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ လိုအပ္တဲ့ သူေတြ အတြက္ေတာ့ ေကာင္းပါ တယ္။ ငါက်ေတာ့ ေလာ ေလာဆယ္ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ မကိုက္လို႔ပါ။ ငါ့အတြက္က ဒီအလုပ္ရဲ႕ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္ေတြကို ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္သိဖုိ႔ က ပိုအေရးႀကီးေနတာ”
လြင္လြင္ခိုင္ ျပန္သိ ေတာ့ “ေက်ာင္းတုန္းက လည္း သူ႔အက်င့္က ဒီလုိပဲ ဟာကို။ သူမ်ားေတြလုိခ်င္ တာကို သူက မလုိခ်င္သ လုိလိုနဲ႔ သူမ်ားေတြစိတ္ထဲ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဆုိၿပီး အာ႐ံု စိုက္ေအာင္လုပ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွဟုတ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး” ဟု ဆိုသည္။
သူေျပာသည့္အတုိင္း မဟုတ္ေၾကာင္းကို သိပ္မၾကာ ခင္မွာပင္ လြင္လြင္ခိုင္အပါ အ၀င္ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြသိခြင့္ ရလုိက္ၾကပါသည္။ အိပန္က သူ႔မိဘေတြကို ရန္ကုန္လိုက္ လာဖုိ႔ရာ လွမ္းေခၚပါသည္။ ဒီအတုိင္းလိုက္သြားရမွာ မဟုတ္ပါ။ သူ႔မိခင္၏ ညီမ၊ အိပန္တုိ႔ႏွင့္ အတူေနအေဒၚက ႏွစ္ဦးပိုင္အိမ္ကို အိပန္တုိ႔အား တစ္၀က္အမ္းလုိက္မည္ျဖစ္ သည္။ သည္လုိဆုိေတာ့ ရပ္ ကြက္ထဲမွ လူေတြသာမက ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြပါ မ်က္လံုး ျပဴးမိၾကရပါ၏။ အိမ္ကုိ ေရာင္းၿပီး လုပ္ငန္းလုပ္ျခင္း သည္ ဘုရင့္ေနာင္ေဖာင္ဖ်က္ သည္ႏွင့္ အတူတူပင္မဟုတ္ လား။ အိပန္ကေတာ့ ေအး ေအးေဆးေဆးပင္။
“ေမေမနဲ႔ ေဖေဖကို ငါ ေသခ်ာေျပာျပေတာ့ သူတို႔ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါလုပ္ခ်င္တာကို ခြင့္ျပဳေပးၾကတာေပါ့။ အလုပ္ေလးေတြ လုပ္ၾကည့္မလို႔ ေလ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ရတဲ့ေနရာမွာ ရွိတဲ့ေငြေလးနဲ႔ က်ဲက်ဲ၀ုိင္းရမွာေပါ့။ ေနာက္မွပဲ ၾကည့္က်က္လုပ္သြားရမွာ။ နင္တုိ႔ကိုလည္း သတိရရင္ ဖုန္း ဆက္ပါ့မယ္။ နင္တုိ႔လည္း ၾကံဳရင္ ရန္ကုန္လာခဲ့ၾကေနာ္”
ကၽြန္မတုိ႔ထက္ အိပန္ ေတာ္သည္၊ ထက္ျမက္သည္ ကိုနဂုိကတည္းကသိပါသည္။ သို႔ေပမဲ့ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ သူ႔ကို အားေပးရမည္လား။ ျဖစ္ပါ့မလားဟု တားျမစ္ရ မည္လား မသိေတာ့ပါ။ အိပန္ကေတာ့သူ႔ထံုးစံအတုိင္း ရင့္က်က္တည္ၾကည္ေသာ အျပံဳးလဲ့လဲ့ျဖင့္ “တခ်ဳိ႕ကိစၥ ေတြမွာ စြန္႔မွစားရတယ္လို႔ ငါ ထင္သလားလို႔” ဟု ဆုိသည္။ လြင္လြင္ခိုင္က ျပံဳးေထ့ေထ့ ျဖင့္ ၾကည့္သည္။ ခုေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ စိတ္ပူခဲ့ရေသာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း အိပန္တစ္ေယာက္ ေမႊး ပ်ံ႕လွေသာ ဂုဏ္သတင္းမ်ား ႏွင့္အတူ ကၽြန္မတုိ႔ထံ ျပန္ ေရာက္လာခဲ့ေလၿပီ။
၄။
“ကဲ ဘယ္အိမ္အရင္ သြားခ်င္လဲဆုိတာေျပာ”
“ၾကံဳသလုိေပါ့။ တို႔ရပ္ ကြက္က ဘာက်ယ္တာမွတ္ လုိ႔။ ဒီကေနစၿပီး တစ္ပတ္ ပတ္လုိက္ရင္ တစ္နာရီေတာင္ မၾကာဘူး။ အားလံုး ႏွံ႔ေရာ”
ပထမဆံုး အေနႏွင့္ အၿငိမ္းစား ယူၿပီးၿပီျဖစ္ေသာ ကၽြန္မတို႔ဆရာမႀကီးအိမ္ကို ၀င္ကန္ေတာ့ၾကသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ တစ္ေတြကို အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးခဲ့ေသာ ဆရာမႀကီးျဖစ္သည္။ ပံုမွန္ ၀င္ေငြက မရွိ။ သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြ တစ္ေလွႀကီးႏွင့္ ဆရာမႀကီးတုိ႔အိမ္က မေခ်ာင္ လည္ရွာပါ။
“ဆရာမႀကီးရဲ႕ ေျမး ေတြထဲမွာ ဆယ္တန္းေအာင္ ထားတဲ့ ကေလးရွိရင္ သမီး ဆီလႊတ္လုိက္လုိ႔ ရပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ သမီးဆီ၀င္ လုပ္ခ်င္လည္းလုပ္။ တျခား အလုပ္လုပ္ခ်င္ရင္လည္း သမီးအေနနဲ႔ ကူညီေပးလို႔ရ တယ္။ အပန္းမႀကီးပါဘူး”
“ေကာင္းတာေပါ့ ကြယ္။ ဒီမွာကေတာ့ သမီး ျမင္တဲ့ အတုိင္းပဲ၊ သူတုိ႔အရြယ္ ေလးေတြအတြက္ အလုပ္မွ မရွိတာ”
အိပန္က ဆရာမႀကီးကို ေငြတစ္ေသာင္းကန္ေတာ့ခဲ့ သည္။ ဆရာမႀကီးခမ်ာ တပည့္မေလး၏ သိတတ္ လိမၼာမႈအတြက္ ၀မ္းနည္း၀မ္း သာ မ်က္ရည္တလည္လည္ ႏွင့္ ဆုေတြ တသီႀကီး ေပးက်န္ ရစ္ခဲ့ရွာသည္။ ထိုအိမ္မွထြက္ လာၿပီးေနာက္ အိပန္က ခင္ရာမင္ရာ ေဆြမ်ဳိးမ်ား အိမ ကို ၀င္ႏႈတ္ဆက္သည္။ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားကိုလည္း သူတတ္ႏုိင္သေလာက္ ကန္ ေတာ့သည္။ ကေလးေတြကို လည္း မုန္႔ဖုိးေတြေပးသည္။ မေျပလည္သူမ်ားလက္ထဲ ဟင္းဖုိးေလးေတြေပးသည္။ ရွိသူေတြအဖို႔ ဘာမွ်မဟုတ္ ေသာ ေငြစေၾကးစျဖစ္ ေသာ္လည္း တကယ္မရွိသူ ေတြ အတြက္ေတာ့ အဖိုးတန္ လွသျဖင့္ လက္ခံရရွိသူေတြ ခမ်ာ ေက်းဇူးတင္မဆံုးျဖစ္ ၾကရွာပါသည္။ ကၽြန္မသည္ လည္း ဘ၀ျမင့္သြားေသာ္ လည္း ဘ၀င္မျမင့္ဘဲ င့ဲညႇာသနားထုိက္သူမ်ားကို ငဲ့ညႇာသနားစာနာတတ္သူ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းအေပၚ ဆတက္ထမ္းပိုးတုိး၍ ခ်စ္ခင္ ေလးစားမိရပါသည္။ ေနာက္ ဆံုး၀င္ျဖစ္သည္က အဘြား ညိဳတို႔အိမ္ျဖစ္သည္။ အဘြား ညိဳ၏သားက ဦးႏိုင္တဲ့။
“ဦးႏုိင္က အခုဘာေတြ လုပ္ေနလဲ”
“ကင္းတဲေစာင့္ပဲေလ အိပန္ရ”
“ဟင္ အိပန္တုိ႔ ရွိတုန္း ကတည္းက ဦးႏိုင္ပဲ ကင္းတဲ ေစာင့္လာတာ။ ခုထိ ေစာင့္ ေနတုန္းပဲလား”
“ေအးေပါ့ ဒါပဲလုပ္ တတ္တဲ့ဟာကို”
ထိုအိမ္မွ ထျပန္လ ေတာ့ အိပန္က “စိတ္ညစ္ စရာႀကီး” ဟုဆုိသည္။ ကၽြန္မကလည္း ေခါင္းညိတ္ ေထာက္ခံမိသည္။
“ဟုတ္ပါ့ ငါေတာင္ ခဏေလးထုိင္ၿပီး သူတုိ႔ဒုကၡ ေတြကို နားေထာင္ရတာ စိတ္ ကိုညစ္သြားတာပဲ”
အိပန္က ေခါင္းခါသည္။
“ငါေျပာတာအဲ့ဒါ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ဆင္းရဲတာသာသိၿပီး ဘာ ေၾကာင့္ဆင္းရဲေနတာလဲ၊ ဒီလို အေျခအေနကလြတ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ မေတြး ၾကတာကို စိတ္ညစ္တာ။ ဒီလိုေျပာလို႔ နင္က ခုခ်ိန္မွာ လုပ္တုိင္းျဖစ္ေနေတာ့ ေျပာ အားရွိတာေပါ့လို႔ ေျပာခ်င္ ေျပာမယ္။ ဒါေပမဲ့ နင္ တကယ္ေတြးၾကည့္ေနာ္ ျမေလး။ တုိ႔ဗုဒ္ၶဘာသာအရ ကံ ကံ၏အက်ဳိးကုိ ငါယံုပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမြးရာပါ ကံ မေကာင္းဘူးဆုိၿပီး တစ္ သက္လံုးေရာင့္ေရာင့္ရဲရဲေန သြားတာကိုေတာ့ ငါလံုး၀ မေထာက္ခံႏုိင္ဘူး။ နင္ပဲ ၾကည့္ဟာ၊ အခုငါ၀င္လည္ခဲ့ တဲ့ အိမ္ေတြထဲက တခ်ဳိ႕အိမ္ ေတြဆိုရင္ ငါငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက သူတုိ႔ ဒီအလုပ္ တစ္မ်ဳိးတည္းပဲလုပ္ၿပီး ဆင္းရဲက်ပ္တည္းလာၾက တာ။ ခုထိလည္း ဒီအလုပ္ကို ပဲ ဖက္တြယ္ထားၿပီး ဆင္းရဲ ေနတုန္းပဲ။ ဘာမွတုိးတက္ မလာတဲ့အျပင္ သူတုိ႔ေနေနတဲ့ အိမ္ေတြပါ တျဖည္းျဖည္း ယိုယြင္းပ်က္စီးလာေနတယ္။ ဒါကိုလည္း ဘာမွေျပာင္းလဲ ဖုိ႔ မစဥ္းစားဘဲ ဒီအလုပ္ပဲ လုပ္၊ ဒီအက်ပ္အတည္းထဲမွာ ပဲေနၿပီး ညည္းပဲညည္းေနၾက တယ္။ ငါၾကည့္ရသေလာက္ ေတာ့ တစ္သက္လံုးအဆင္ မေျပေနတဲ့သူေတြဟာ အဲ့ဒီ မေျပပါဘူး ဆိုတဲ့ အလုပ္ကိုပဲ တစ္သက္လံုးဖက္တြယ္ထား ၾကတာမ်ားတယ္ဟ။ ဒီေနရာ မွာ ငါစဥ္းစားမိတာတစ္ခုရွိ တယ္”
“အင္း ေျပာပါဦး”
“နင္ေတာ့ သတိထားမိ လားမသိဘူး။ လူအေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ့္ကုိယ္ကို “တစ္ခုတည္းပဲ ကၽြမ္းက်င္ တယ္” လုိ႔ ထင္တတ္ၾက တယ္ေနာ္။ ဒါကို ကိုယ့္ကိုယ္ ကို သတိမထားမိတတ္ၾက ဘူး။ ကိုယ္ကသာ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကိုပဲ လုပ္တတ္တာ ကၽြမ္းက်င္တာလို႔ ထင္ေန တာ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကုိယ္သာလုပ္မယ္ဆုိရင္ လုပ္ ႏုိင္ေသးတဲ့ လုပ္တတ္ေသး တဲ့ အလုပ္ေတြ ေလာကႀကီး မွာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ေလ။ ကိုယ္က ကုိယ္နဲ႔ကိုက္ညီမယ့္၊ အဆင္ေျပမယ့္အလုပ္မ်ဳိးကို ဦးေႏွာက္သံုးၿပီး ေရြးလုပ္ တတ္ဖို႔လုိတာ။ ငါလည္း ဒါကို ငါကိုယ္တုိင္ အလုပ္ ေတြတစ္မ်ဳိးၿပီး တစ္မ်ဳိး လိုက္လုပ္ ၾကည့္ရင္းနဲ႔မွသတိ ထားမိလာတာပါ။ တကယ္ ေတာ့ လူေတြက တစ္မ်ဳိးပဲ လုပ္တတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္မ်ဳိးတည္းလုပ္ေနရင္းက ကုိယ့္ကိုယ္ကို ဒီအလုပ္ပဲ လုပ္တတ္တယ္ထင္ၿပီး ေန သားက်သြားၾကတာေနာ္။ ဒီ အလုပ္က အဆင္မေျပရင္ ေတာင္ ကိုယ့္ကံအက်ဳိးေပး မေကာင္းလို႔ ထင္ၾကေသး တာ။ အလုပ္တစ္ခုကို ေသခ်ာမလုပ္ၾကည့္ရေသးဘဲ အဆင္မေျပဘူးဆုိၿပီး တစ္မ်ဳိးေျပာင္းခ်င္တဲ့ လက္ ေၾကာမတင္းတဲ့ သူေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့ေလ”
သူ႔ စကားေတြက သူ႔ ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳႏွင့္ ယွဥ္ ေသာစကားေတြမို႔ ကၽြန္မ အတြက္ စဥ္းစားစရာေတြရ လာသည္မွာ အမွန္။
သူက သူတစ္ခါတုန္း က ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားကို ထပ္ၿပီး ေျပာပါသည္။
“တစ္ခါတေလမွာ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြက စြန္႔စား တတ္မွဟ။ နာမည္ကိုက စြန္႔ စားတဲ့။ မစြန္႔ရင္ မစားရဘူး ဆုိတဲ့ အဓိပ္ၸာယ္ေပါ့။ ဘာမွ မေသခ်ာတဲ့ ေလာင္းကစား ကိစၥအတြက္ ရိွတာပံုေအာ ေလာင္းလုိက္တာမ်ဳိးကို ေျပာ တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါမ်ဳိးက် ေတာ့ မိုက္႐ူးရဲတယ္ေခၚ တာ။ ငါတုိ႔ အိမ္ကိုအမ္းခိုင္း ၿပီး လုပ္ငန္းေထာင္မယ္ ဆုိ တုန္းက ျဖစ္ပါ့မလားဆုိၿပီး စိတ္ပူၾကသူေတြ၊ သားသမီး လုိခ်င္တာကို ေရွ႕ေနာက္မ စဥ္းစားဘဲ လုပ္ေပးရသလား ဆုိၿပီး ငါ့မိဘေတြကို တစ္မ်ဳိး ေျပာခ်င္တဲ့ သူေတြကို ငါၾကံဳ ရတယ္။ တကယ္တမ္းက် ေတာ့ ငါ့မိဘေတြက ငါ ျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖည့္ဆည္း ေပးခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ ငါ့မွာ သူတုိ႔ ယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ စရာ အေျခအေနေတြကို ျပႏိုင္ လုိ႔ပါ။ ငါကိုယ္တုိင္လည္း ဒီအလုပ္ကို လုပ္ခဲ့တယ္။ ေအာက္ေျခသိမ္းက အစ ငါ သိတယ္။ တတ္ထားတယ္။ နားလည္ထားတယ္ေလ။ စြန္႔ လိုက္တာက မျမတ္ရင္ ေတာင္ ဘယ္လုိမွ မ႐ႈံးႏိုင္ မွန္းသိလုိ႔ ငါတုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ ၾကတာပါ။ တကယ္လုပ္ ေတာ့လည္း ဘယ္ေနရာမွာမွ ဟာကြက္ မရိွေအာင္ ငါကိုယ္ တုိင္လုပ္တယ္။ ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာ၊ ျဖန္႔တဲ့ေနရာ၊ ေငြေကာက္တဲ့ ေနရာ အကုန္လံုး ငါ့ေျခငါ့ လက္နဲ႔ လုပ္တယ္။ အဆင္ ေျပလာလုိ႔ လူငွားလာရေတာ့ လည္း ငါ အကုန္သိေနတတ္ ေနေတာ့ ဘယ္သူမွငါ့ကို လိမ္ လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီကေန ကိုယ္နဲ႔ ဆက္စပ္ရာ အထည္ စဆုိင္တို႔၊ စက္ခ်ဳပ္ပစၥည္းတို႔ ကေန မ်က္စိထဲ၀င္လာတဲ့ တျခားအလုပ္ေလးေတြပါ မီးခိုးႂကြက္ေလွ်ာက္လုပ္လာ လုိက္တာ အခုလုိ အဆင္ ေျပလာတာပဲ။ ငါ့ကိုယ္ငါ ေတာ္တယ္တတ္တယ္လုိ႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ စြန္႔ သင့္တာစြန္႔ရင္ စားထုိက္တာ ကို မလြဲမေသြစားရတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပတာပါ။ နင္တုိ႔ကိုလည္း ေျပာျပခ်င္ တယ္။ ဘ၀ကို ဒီအတုိင္း ရပ္မေနၾကပါနဲ႔။ ေလာကႀကီး မွာ ေငြရွာဖို႔ အေကာင္းဆံုး၊ ဘ၀တိုးတက္လမ္းရွာဖို႔ အေကာင္းဆံုး အရြယ္ဆုိတာ တုိ႔လုိ ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ သံုးဆယ္ ၾကားအရြယ္ပါ။ ခြန္အား လည္း ရိွတယ္။ ၪဏ္လည္း ထက္ျမက္ေသးတယ္”
၅။
“ဟုတ္တယ္ ျမေလးရဲ႕။ ငါ့ကိုလည္း ေျပာတယ္။ နင္အခု လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ဟာ နင့္အတြက္ အဆင္ေျပတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ လုပ္ပါ။ လူတုိင္း ဟာ ကုိယ့္ဘ၀ ရပ္တည္မႈ အေၾကာင္း ကိုယ္တုိင္သာ အသိဆံုးပဲေလတဲ့။ တကယ္ လုိ႔ အဆင္မေျပဘူးဆုိရင္ ေတာ့ လုပ္ခ်င္တာရိွရင္ သူ႔ကို ေျပာပါ။ ငါတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္အတြက္ဆုိရင္ သူ႔ ဘက္က လုပ္ေပးႏိုင္သမွ် လုပ္ေပးဖို႔ရာ အျမဲအဆင္ သင့္ပါပဲတဲ့”
“ငါ့ကိုလည္း အဲဒီလုိ ေျပာတယ္ ႏြယ္နီရဲ႕”
“ေသခ်ာ စဥ္းစားေတာ့ လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ငါ့ဘ၀ဆုိရင္ နင္လည္းသိ တာပဲ။ ငါ့အေဖကလည္း တစ္သက္လံုး ၾကံဳရာက်ပန္း အလုပ္နဲ႔ အသက္ ေမြးလာရတာ။ ၾကံဳရာက်ပန္း ဆုိေတာ့ ပံုမွန္ ၀င္ေငြက မရွိ။ ဒီေတာ့ ငါတုိ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက အျမဲက်ပ္တည္းလာတာ။ ငါ့ အေမကလည္း ႐ုိး႐ုိးအအ ဆိုေတာ့ ဘာမွ မလုပ္တတ္။ အခု ငါလုပ္ႏုိင္လာေတာ့ လည္း အေဖကမွ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့တာ။ ငါ့အေဒၚက သူ႔ အလုပ္မွာ ေခၚထား။ အခ်က္အျပဳတ္ ပညာေတြသင္ေပး၊ အစားေကၽြး၊ အ၀တ္လည္း ဆင္၊ ဒီၾကားထဲ လခက လည္း ေပးေသးတယ္။ သူ စိမ္းဆိုရင္ ဒီလိုအခြင့္အေရး မ်ဳိး ဘယ္ရမွာလဲ။ ငါ့အေဒၚ ခမ်ာလည္း ငါ့အိမ္က မေျပ လည္မွန္းသိလို႔ သူတတ္ႏုိင္ သေလာက္ လုပ္ေပးရွာတာ ေလ။ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲေရာက္ ေနရတဲ့ ငါ့ဘ၀ကသာ မေျပ လည္လာတာ။ ဘာမွသာ မဟုတ္တာ။ ဆယ္ႏွစ္ရွိၿပီ ျမေလးရဲ႕။ မုိးလင္းလုိ႔ မ်က္စိ ႏွစ္လံုးပြင့္တာနဲ႔ ငါ့အေဒၚရဲ႕ စား ေသာက္ဆုိင္ကေလးကို သြား။ လုပ္စရာရွိတာလုပ္။ အိပ္ခ်ိန္မွ အိမ္ျပန္။ ရက္ သံုးဆယ္ျပည့္ရင္ ငါ့အေမက လခလာထုတ္ေရာ။ တစ္ႏွစ္ ေနလို႔လည္း ေရႊတစ္ပဲမစုႏုိင္ ဘူး။ ႏွစ္ႏွစ္ေနလို႔လည္း လက္ထဲ ပိုက္ဆံေသာင္းေငြ မကပ္ဘူး။ ငါ့အေဒၚဘက္ ကေတာ့ ၀တၱရားအေက်လြန္ ပါတယ္။ သူ႔ဘက္ကလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် ၾကည့္႐ႈေစာင့္ ေရွာက္ေပးရွာတာပါပဲ။ ဒီ ေတာ့ ငါလည္းတစ္ခုခု စဥ္း စားရင္ ေကာင္းမလားလုိ႔”
“ဒီေတာ့ နင္က ဘယ္ လိုလုပ္ခ်င္လို႔လဲ”
ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္သည့္ ႏြယ္နီ႔အၾကည့္ ေတြထဲမွာ အဓိပၸာယ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါေနသည္။
“နင္ေကာ ျမေလး”
ကၽြန္မ ဘာေျဖရမွန္း မသိခင္ ႏြယ္နီကပဲ ဆက္ ေျပာပါသည္။
“ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လုိက္မယ္ဆုိရင္ သူ႔ဘက္က အလုပ္ေတြစီစဥ္ေပးဖုိ႔ အဆင္ သင့္ပဲလို႔ အိပန္ကေျပာတယ္”
ႏွစ္ေယာက္သားတစ္ ခဏမွ် အၾကည့္ခ်င္းဆံုလုိက္ မိၾကပါသည္။
၆။
ေမေမက “စဥ္းစားၾက ေသးတာေပါ့ကြယ္” ဟု ခပ္ ဆဆေျဖသည္။
စဥ္းစားေနရင္းမွပင္ ကၽြန္မ၏ အလုပ္ေတြကို လည္း ပံုမွန္လုပ္ေနရပါ သည္။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေန လွ်င္ အိပန္တုိ႔ျပန္ေပလိမ့္ မည္။ အခုထိ ကၽြန္မဆံုးျဖတ္ ခ်က္မက်ႏုိင္ေသး။ ႏြယ္နီ တစ္ေယာက္လည္း ဘယ္လုိ ေနမည္မသိ။
၇။
အိပန္ေနာက္သို႔ ကၽြန္မ တုိ႔ မလုိက္သြားျဖစ္လုိက္ၾက ပါ။ ႏြယ္နီႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ သားဆံုလွ်င္ျဖင့္ ေျပာျဖစ္ၾက ပါသည္။
“စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ လည္း မေခ်ာင္လည္ဘူးဆို ေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ ငါ့ အလုပ္က အေျခက်ေနၿပီဟ။ လက္ထဲမွာ သံုးစရာေပါေပါ မ်ားမ်ား မကိုင္ရေပမဲ့ တစ္ လတစ္လစားဖို႔ မပူရဘူး။ ၀တ္ဖုိ႔မပူရဘူး။ သူစိမ္းေတြ လုိ အလုပ္ရွင္မ်က္ႏွာၾကည့္ ေနစရာလည္း မလုိဘူး။ ငါ့ မိဘေတြလက္ထဲကိုလည္း ေငြမွန္မွန္ထည့္ႏိုင္တယ္။ အိပန္ေျပာသလုိ ေနရာ ေကာင္းေကာင္းမွာ လခ ေကာင္းေကာင္းရတယ္ပဲထား ဦး။ ခဏလုပ္ၿပီး အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ အဆင္ မေျပလုိ႔ ငါမလုပ္ခ်င္ေတာ့ရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ ငါမလုပ္ ခ်င္ေတာ့ရင္ ငါ့မိသားစု လည္း ဒုကၡေရာက္မယ္။ ငါလည္း စိတ္ညစ္ရမယ္။ ၿပီး ေတာ့ သူမ်ားလက္ေအာက္ မွာ လုပ္ရမွာက ငါ့အေဒၚဆုိင္ မွာ လုပ္ရတာေလာက္ ေပ်ာ္ပါ့မလား။ ဒီေတာ့ ဒီအတုိင္း ပဲ ေကာင္းပါတယ္ဆုိၿပီး မလိုက္ျဖစ္ေတာ့တာ။ ငါ့ကို ေတာ့ေမးၿပီး နင္က်ေတာ့ေကာ ျမေလး”
ကၽြန္မကလည္း ျပံဳးမိ ရင္းမွ “နင့္လုိပဲေပါ့” ဟု ေျဖ မိရသည္။
ဟုတ္သည္ေလ။ ကုိယ့္ အလုပ္ကိုပစ္ၿပီး အိပန္ေနာက္ လုိက္သြားရာက အဆင္မေျပ လွ်င္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေန သားက်ၿပီးသားအလုပ္ကို တစ္ကျပန္စရမွာမလြယ္။ ေမေမကလည္း “ကုိယ့္ကံရွိ သေလာက္ပဲ စားတာေပါ့ သမီးရယ္။ ကုိယ့္အလုပ္ကို စြန္႔ၿပီးသြားလုပ္လုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေကာင္းပါရဲ႕။ မျဖစ္ခဲ့ရင္ ကိုယ္အေျခ က်ေနတဲ့ ဘ၀လည္း ကသီလင္တျဖစ္။ တစ္ကျပန္ စဖို႔ရာလည္း မလြယ္ျဖစ္ ေတာ့မွာ” ဟု ဆုိသည္။
ဒီလိုႏွင့္ပဲ။
တကယ္ေတာ့လည္း လူရယ္ဟုျဖစ္လာၿပီးေနာက္ ဘ၀ရပ္တည္မႈအတြက္ ႐ုန္း ကန္ၾကရာမွာ အိပန္ေျပာသလို ပင္ စြန္႔သင့္သည္ကိုစြန္႔တတ္ သူေတြသာ စားထုိက္သည္ကို စားၾကရသည္ အမွန္ပင္။ သမာအာဇီ၀နည္းျဖင့္ မဟုတ္ ဘဲျဖတ္လမ္းလုိက္သူမ်ား ကိုေတာ့ မဆိုလုိပါ။ သည္ လုိဆုိေတာ့လည္း ေလာက ႀကီးကိုမမွ်တဟု ဘယ္သူ စြပ္စြဲခ်င္ပါေသးသလဲ။ ဆင္း ရဲရဲ ခ်မ္းသာသာ နိမ့္နိမ့္ျမင့္ ျမင့္ ကိုယ္ႏွင့္ထုိက္၍သာ ကိုယ့္ေနရာျဖစ္လာၾကျခင္း ပင္။ ကိုယ္မလုပ္ႏုိင္သည္ ကိုယ္မလုပ္တတ္သည္ကို သူတုိ႔ လုပ္ႏုိင္ၾက၍ ကိုယ္မရ ႏုိင္သည့္ေနရာမ်ဳိး သူတုိ႔ရ ထားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ စြန္႔စားရဲသူေတြႏွင့္ ယွဥ္ေတာ့မွ မစြန္႔စားရဲသူ ကုိယ္လုိလူတုိ႔ ၏ေနရာကိုလည္း ပီပီျပင္ ျပင္ ျမင္လာမိရပါသည္။
ႏြယ္နီက ႐ႈံ႕မဲ့လ်က္ေျပာ သည္။
“ငါတုိ႔ကေတာ့ အိပန္ ေျပာသလိုပါပဲ။ အမ်ားႀကီး သာစားခ်င္တာ။ ကိုယ့္ေနရာ ေသးေသးေလး ေပ်ာက္မွာ ေၾကာက္ၿပီး မစြန္႔ရဲမွေတာ့ ငတ္တာ မဆန္းပါဘူးဟယ္”
“လူ႔ဘ၀မွာ ဒါဟာ လည္း တစ္မ်ဳိး႐ႈံးတာပဲထင္ တယ္ေနာ္ ႏြယ္နီ”
“႐ႈံးတာေတာ့ မဟုတ္ ပါဘူး။ မျမတ္တာေပါ့။ အဲဒီလုိ မျမတ္တဲ့ အျပင္ ႐ႈံးတဲ့လူ ေတြလည္း ငါတု႔ိ၀န္းက်င္မွာ ရွိတယ္ဟ။ ကိုယ္တုိင္လည္း လုပ္ႏိုင္တဲ့ အစြမ္းအစ မရွိ။ လုပ္ႏိုင္လို႔ ရထားသူေတြရဲ႕ “ေနရာ” ကိုလည္း မုဒိတာ မပြားႏိုင္။ သူတုိ႔ကမွ မိေအး ႏွစ္ခါနာ အစစ္”
“နင္ ဘယ္သူ႔ကို ေျပာ ေနတာလဲ”
“ဟုိမွာေလ”
ေလွ်ာက္ေနရာမွ ေျခလွမ္းရပ္ကာ ႏြယ္နီက ေမး ေငါ့ျပသည္။
ကၽြန္မ လွည့္ၾကည့္ လုိက္သည္။
ဟုတ္သား။ အိပန္ျပန္သြားသည္မွာ သံုးႏွစ္မွ်ရွိၿပီ။ ကၽြန္မႏွင့္ ႏြယ္နီလည္း သည္ အတုိင္း။ လြင္လြင္ခုိင္လည္းသည္ အတုိင္း။ စက္ကေလး တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းခ်ဳပ္လုိ႔။
ေငြဇင္ေယာ္ဦး၊မုိးကုတ္၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊မတ္လ ၂၀၁၂)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊မတ္လ ၂၀၁၂)