အသားခ်င္း ခပ္ျပင္းျပင္း ထိခတ္သြားတဲ့ “ခြပ္”ခနဲ အသံနဲ႔ အတူ ကၽြန္ေတာ့္ ေမး႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ မီးစနဲ႔ အထုိး ခံလိုက္ ရသလို ထူပူသြားတယ္္။
အေဖ့ လက္သီးခ်က္ ျပင္းထန္လွပံုက ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ ယိမ္းယုိင္ သြားရတဲ့ အထိပါပဲ။
“ရွင္၊ လြန္မယ္ေနာ္ ကိုစိုး”
“အေဖ၊ ေမာင္ေလးကို မလုပ္ပါနဲ႔ အေဖရယ္”
အေမနဲ႔ မမက အလန္႔တၾကား ၀ိုင္းေအာ္ၿပီး အေဖ့ကို ၀င္ဆြဲ သူကဆြဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာတြဲသူက တြဲေပါ့။ ေမာ့အၾကည့္မွာ ျမင္ရတဲ့ အေဖ့ မ်က္၀န္းအစံုက မီး၀င္း၀င္း ေတာက္လို႔။ အေဖ ဒီေလာက္ ေဒါသ ထြက္ေနပံုကို ျမင္ဖူးတာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ ဒါ ပထမဆံုး အႀကိမ္ပါ။“ေျပာေလ ေဟ့ေကာင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေျပာဦးကြာ။
ကၽြန္ေတာ္ မမွားဘူးလို႔ ထပ္ေျပာဦး ေလကြာ။
“လူက လက္ေတာင့္ေလာက္နဲ႔ စကားႀကီး စကားက်ယ္ ေျပာခ်င္တဲ့ေကာင္။ ေလာကႀကီး အေၾကာင္း မင္း ဘယ္ေလာက္ နားလည္လုိ႔လဲ”
အံတင္းတင္းႀကိတ္ လိုက္ေတာ့ ပါးစပ္ထဲမွာ ငန္က်ိက်ိ အရသာကုိ ခံစားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းမငံု႔ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ မေျပာင္းလဲေသးတဲ့ ေလသံနဲ႔ ေစာေစာကလိုပဲ ယတိျပတ္ ေျပာလုိက္တယ္။
“ဟုတ္တယ္... ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မမွားခဲ့ဘူး အေဖ”
“ဟာကြာ၊ ဒီေကာင္”
ခဏ အတြင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ထဲ ဆြဲလြဲသံ၊ ေအာ္ဟစ္ တားျမစ္သံေတြနဲ႔ လႈပ္ခတ္ဆူညံ သြားတယ္။ ေနာက္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ အ၀တ္တစ္ထည္ ကုိယ္တစ္ခုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ လမ္းေပၚ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ပါးေပၚက ထံုက်ဥ္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာကုိ လက္နဲ႔ဖြဖြ စမ္းမိတာ ေပမယ့္ စူးစူးနစ္နစ္ နာက်င္ သြားတာက ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ထဲကပါ။ ခြင့္လႊတ္ပါ အေဖ။ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ မ႐ိုမေသ မေလးစားတဲ့ သေဘာနဲ႔ အာခံတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္မိတဲ့ အမွန္တရားကုိ ကာကြယ္ လုိက္တာပါ။
“မင္းအေနနဲ႔ကေတာ့ အမွန္တရားကို ကာကြယ္တာ ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ မင္းမိဘေတြ ေနရာက ၾကည့္ရင္ေတာ့ မင္းလုပ္ရပ္ကို ယူက်ံဳး မရစရာ ျဖစ္ရွာ လိမ့္မေပါ့ကြယ္။ သူသူကိုယ္ကုိယ္ ကုိယ့္သား သမီးကုိ အရြယ္ မတုိင္ခင္ လမ္းမွားေရာက္မွာ၊ အညြန္႔က်ဳိးမွာ၊ ပတ္၀န္းက်င္တံ ေတြးေထြး ခံရမွာ စုိးရိမ္ၾကရွာ မွာပဲ။ သားကေရာ ဒီကေလးမကို တကယ္ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေခၚတင္ခဲ့တာလားဟင္”
ကၽြတ္၊ ဆရာမကေတာင္ ဒါမ်ဳိး ေမးေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို “လူေျဖာင့္ ေလး” လုိ႔ ခဏခဏ ေခၚတတ္ တဲ့ ဆရာမ ကိုယ္တုိင္ကေတာင္ ဒီေမးခြန္းမ်ိဳး ေမးေန ၿပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ဒါပါပဲ။ အင္းေလ.. ဆရာမ မေျပာနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ထိ ေရာက္လာေအာင္ ေကၽြးေမြး သုတ္သင္ ေပးခဲ့တဲ့ မိဘနဲ႔ အစ္မ ကုိယ္တုိင္ကေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မယံုၾကေတာ့တဲ့ ဥစၥာ။ တကယ္ဆုိ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေကာင္လဲ သူတုိ႔သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိစိတ္ဓာတ္ ဘယ္လုိ ခံယူခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ လူလဲ ဆုိတာလည္း သူတုိ႔ သိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ အေရးၾကံဳလာေတာ့ အဲ့ဒီယံု ၾကည္မႈကို သံသယ စိတ္ေတြနဲ႔ လိႈက္စား၀ါးမ်ဳိ ပစ္လုိက္ၾကတာ ဘယ္ေလာက္ အံ့ၾသဖုိ႔ ေကာင္းသလဲ။ တစ္ခ်က္ ကေလး စမ္းသပ္စရာ ေပၚလာတာနဲ႔ တစ္သက္လံုး ေကာင္းေအာင္ ေနလာသမွ် အေပၚ အယံုအၾကည္ ေလ်ာ့ၿပီး သူတုိ႔ ထင္ျမင္ရာဘက္ လဲၿပိဳ ယိမ္းယိုင္ သြားလိုက္ၾကပံုက တညီတညြတ္တည္း။
ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ႏႈတ္ဆိတ္သြားေတာ့ ဆရာမ မ်က္ႏွာထားလည္း ေျပာင္းသြားတယ္။
“ဟိုေလ၊ ဆရာမ ေျပာတာက သားစကားကို မယံုၾကည္ဘူး ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဒါေပမဲ့ သားတုိ႔ အရြယ္ဆုိတာ သိပ္ႏုနယ္ လြန္းေသးတယ္။ ေလာက ပရိယာယ္ဆိုတာ ဘာမွန္း မသိေအာင္ ငယ္ရြယ္ လြန္းပါေသးတယ္ သားရယ္”
ဒီလို ေျပာၾကစတမ္းဆုိ “ခ်ဳိသဲဦး”က ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေတာင္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ပိုငယ္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆံုးမ ၾကရာမွာ ခ်ဳိသဲဦးဘက္ကို ဘယ္သူမွ ထည့္မေျပာၾကတာ အံ့ၾသစရာပါ။
“ဒါက ဘယ္လဲသား”
“ေက်ာ္သူရတုိ႔ဆီ ခဏ သြားမလုိ႔ ဆရာမ”
ထရပ္လုိက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ ဖ်တ္ခနဲ ပိတ္ဆီးရပ္လုိက္တဲ့ ဆရာမ မ်က္ ၀န္းေတြက ခါတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႔ေနက် သာမန္စုိးရိမ္ ဂ႐ုစိုက္မႈ အဓိပၸာယ္ထက္ အမ်ားႀကီး ပုိသာေနတယ္။ ဆယ္တန္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္စု ဆရာမ အိမ္မွာ စာက်က္ၿပီး ျပန္ေတာ့ မယ္ဆုိရင္- “ရန္မျဖစ္ၾကနဲ႔ေနာ္ ကုိယ့္အိမ္ကုိယ္ တန္းတန္း မတ္မတ္ျပန္ၾက” ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ထက္ ပိုသာေနတဲ့ စုိးရိမ္ ပူပန္ရိပ္ မ်ဳိးေပါ့။
ထြင္းေဖာက္ သိျမင္ႏိုင္တဲ့ၪဏ္ ရမထားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ပါတယ္။ သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ္ အရြဲ႕ တုိက္ၿပီး (သူတုိ႔အထင္ ရွက္ ရမ္းရမ္းၿပီး) ခ်ဳိသဲဦးဆီ ေရာက္သြားမွာ စိုးရိမ္ ေနၾကတာ။ “ေလာေလာဆယ္ ပါးက ဒဏ္ရာႀကီးနဲ႔ ဘယ္မွ ေလွ်ာက္မသြားေနနဲ႔ဦး သားရယ္။ ထမင္းလည္း မစားရ ေသးဘူး မဟုတ္လား။ လာ- ဆရာမ ထမင္း ခူးေကၽြးမယ္။ ၿပီးရင္ သားတုိ႔ အရင္က အိပ္ခဲ့တဲ့ ခန္းထဲမွာပဲ အိပ္ရာ ျပင္ထားေပးမယ္။ ခဏေလာက္ နားနားေနေန ေနလုိက္”
ရပ္ကြက္အထြက္ ေဘာလံုး ကြင္းစပ္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာမ လိုက္ေခၚလာတာပါ။ အေမနဲ႔ မမက ဆရာမကို အက်ဳိးအေၾကာင္း သြားေျပာျပၿပီး လုိက္ေခၚခုိင္းတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ေဘာလံုး ကြင္းစပ္သစ္ ပင္ႀကီးေဘးက ေရတြင္း ပ်က္ထဲ ငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ဆရာမ မ်က္စိမ်က္ႏွာ အႀကီး အက်ယ္ ပ်က္သြားတာ ေတြ႔ေတာ့ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ ျဖစ္သြားရေသးတယ္။
ကိစၥ တစ္ခုကို စိတ္ထဲ အမွားအမွန္ေသခ်ာမွ ယံုၾကည္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လုိ ေကာင္က ဒီလုိ မအပ္မရာေတြ ၾကံစည္ပါ့မလား စဥ္းစားၾကည့္။ ကၽြန္ေတာ္က ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ဒီေရတြင္း ပ်က္ႀကီးရဲ႕ တစ္ဆံုးဟာ ဘယ္အထိ ပါလိမ့္လုိ႔ ငံု႔ၾကည့္ ေနတာပါ။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိဘူး။ အဲဒီေရ တြင္းပ်က္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္၀င္စားတာ။ ဘယ္ကတည္းက ရိွေနတာလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္က စၿပီး သံုးမရေတာ့တာလဲ ဆုိတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ဘယ္သူေတြကမွလည္း ေရေရရာရာ မေျပာ ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဟာသူ တိတ္တိတ္ဆိတ္ ဆိတ္ရိွေနတဲ့ ေရတြင္း ပ်က္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ ဘယ္သူမွ အေထြအထူး စိတ္မ၀င္ စားၾကတာလည္း ပါမွာပါ။ ေရတြင္းေပါင္က ေတာ္ေတာ္ျမင့္ေတာ့ ငယ္ ငယ္ကဆုိ ေျခဖ်ားေထာက္ ၾကည့္တာေတာင္ ေမးဖ်ား တင္ၾကည့္လုိ႔ ရ႐ံုပဲမီတယ္။ ႀကီးလာလုိ႔ အရပ္ရွည္လာ တဲ့အခါ ေကာင္းေကာင္း ျမင္ရမွာပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က စိတ္ကူး ၾကည့္ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုလုိ အရြယ္ ေရာက္လာခ်ိန္ ေသခ်ာငံု႔ ၾကည့္လာ ႏိုင္ေတာ့လည္း အဆံုးကို မျမင္ရေသးပါဘူး။ ေမွာင္ေနတာပဲ ေတြ႔ရတယ္။ ခဲလံုးပစ္ခ်ၾကည့္ရင္ “ပလံု” ဆုိတဲ့ ျမည္သံသဲ့သဲ့ေတာ့ ခပ္ ေ၀းေ၀းခြာၿပီး ၾကားရ သလုိလုိပါပဲ။
ခုလည္း အိမ္ေပၚက ဆင္းလာၿပီး ဘယ္သြားရမွန္း မသိလုိ႔ ခါတိုင္းလုိ ေရတြင္း ပ်က္နား သြားရပ္ၾကည့္ေန မိတာကို ဆရာမက တစ္မ်ဳိး ထင္သြားတာ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ အေဖ့ ေဒါသေၾကာင့္သာ မာနနဲ႔ ထြက္လာခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္သြားမယ္ ဘယ္လာမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစားရ ေသးပါဘူး။ အိပ္ဖုိ႔ေတာ့ မပူပါဘူး။ ကင္းတဲက တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ၀င္တုိးေ၀ွ႔ အိပ္အိပ္။ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲစာ သြားလုပ္ေနက် ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကပ္ၸိယႀကီးနဲ႔ သြားအိပ္အိပ္ ရပါတယ္။ သူမ်ားဆီ တစ္လုတ္တစ္ဆုပ္ ႏႈိက္ဖုိ႔ စိတ္မကူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ စားဖုိ႔သာ ေလာေလာ ဆယ္ ခက္ရင္ခက္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားပါ။ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ ျပန္လာတာ။ ေက်ာင္းသားဆိုေတာ့ ဟုတ္တိပတ္တိ အလုပ္ မလုပ္ဖူး ေသးဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မပူ ပါဘူး။ ေယာက်္ားပဲ၊ ကိုယ့္ တစ္၀မ္း တစ္ခါးေတာ့ ဘယ္လုိ ရွာစားစား မငတ္ဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္။ သူမ်ားေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးတဲ့ ေကာင္လုိ႔ ထင္ခ်င္ ထင္ၾကမယ္။ တကယ္ လက္ေတြ႔က်က် ကုိယ့္၀မ္းကိုယ္ ေက်ာင္းရတဲ့ အခါ ထင္သေလာက္လည္း လြယ္ကူခ်င္မွ လြယ္ကူမွာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ လြယ္တာ၊ ခက္တာထက္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ကုိယ့္ဘ၀ခံ ယူခ်က္ကို စိတ္ထဲရိွတဲ့ အတုိင္း ေျပာျပတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ လံုးလံုး မေၾကာက္တာ ႏွစ္ခုရိွတယ္။ တစ္ခုက ထမင္းငတ္မွာ၊ ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ မမွားရင္ ဘာကုိပဲ ရင္ဆိုင္ရ ရင္ဆုိင္ရ မေၾကာက္တာ။
ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း သိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုနဲ႔၊ ဆရာမ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို “လူေျဖာင့္စိတ္တုိ”လုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ စိတ္တုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။မဟုတ္တာ လာေျပာရင္၊ လာ လုပ္ရင္ သူမ်ားေတြထက္ ပုိ နာတတ္တာပါ။ မွန္တယ္ ထင္ရင္ ေခါင္းမာမာနဲ႔ ေပခံ တတ္တာပါ။
ခုေတာ့ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ သူတုိ႔ သတ္မွတ္ လာခဲ့ တဲ့ “လူေျဖာင့္”ဘြဲ႔ကို ေခ်ာင္ထုိးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လူေရွာ္ တစ္ေယာက္လုိ ၀ိုင္းၾကည့္ လုိက္ၾကတာ တကယ္ အံ့ၾသဖုိ႔ေတာင္ ေကာင္းတယ္။ ဒါ ေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မေတြ႔ ရေသးလို။႔ ခုေလာက္ဆို သူတုိ႔လည္း သိသူေတြ သိေလာက္ေရာေပါ့။ ေတြ႔ရင္ ဘာေျပာၾကဦးမလဲ မသိေသးဘူး။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဆရာမအိမ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနခဲ့တဲ့ အခန္း ေဟာင္းေလးထဲမွာ ေျခခ်ဴပ္ မိေနရဦးမွာ ေသခ်ာတယ္။ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ အိပ္ရာေပၚ လွဲခ်လိုက္မိေတာ့ မေန႔ည က အျဖစ္အပ်က္ေတြက ေခါင္းထဲမွာ အစီအရီ ေပၚလာျပန္ေရာ။
အင္တာနက္ဆုိင္ကေန ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာေတာ့ ညဆယ့္တစ္ နာရီေလာက္ ရိွေနၿပီ မုိ႔လမ္းေပၚ လူျပတ္သေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အိမ္ကုိ ေသခ်ာ မွာခဲ့လု႔ိ ကၽြန္ေတာ္အျပန္ ေနာက္က်မွာကို စိုးရိမ္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ျဖည္းျဖည္း ေမာင္းလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ မီးေရာင္ေရွ႕မွာ ခ်ဳိသဲဦးကုိ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ ခဏပါပဲ။ ခ်ဳိသဲဦးလို မိန္းမ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဒီအခ်ိန္ ဒီလို လမ္းေပၚမွာ ေရာက္ေနတာ ဟာ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥတစ္ခု မဟုတ္ဘူးလုိ႔ သိပ္မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘာသာျပန္ ဆင္ျခင္မိလိုက္လုိ႔ေပါ့။ ဆံပင္ေကာက္ ထားၿပီး ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ထားတဲ့ ခ်ဳိသဲဦးကေတာ့ လမ္းေပၚမွာ လက္ကေလး ပိုက္ရင္း ငိုက္ စိုက္ငိုက္စိုက္နဲ႔ သြားေနတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲကို အေတြးေတြ ေျပး၀င္လာတယ္။ ဒီရပ္ကြက္ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္နဲ႔ အေ၀းႀကီးလည္း ျဖစ္တယ္။ ခ်ဳိသဲဦး ေလွ်ာက္ေနပံု ေျခလွမ္းႏႈန္းနဲ႔ဆုိ အိမ္ေရာက္ဖုိ႔ရာ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ အသာေလး ေလွ်ာက္ရဦးမွာ ေသခ်ာတယ္။
စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ ညကလည္း မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ လူေျခကလည္း တိတ္ဆိတ္လုိ႔။ ၿပီးေတာ့ ေဆာင္းကူး ကာလကလည္း ျဖစ္ေတာ့ ႏွင္းေတြက က်ခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အေႏြးထည္ ခပ္ထူထူ ၀တ္ထားတဲ့ ၾကားက ဆုိင္ကယ္ျမန္ျမန္ မေမာင္းႏိုင္ဘူး။ ေလတိုးရင္ စိမ့္ေနေအာင္ ေအးလြန္းလုိ႔ေလ။
ေျပာေနရတာသာ ၾကာတာပါ။ တကယ့္ လက္ေတြ႔မွာ ခ်ဳိသဲဦးကို ကၽြန္ေတာ္ ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းေတြ႔ခ်ိန္နဲ႔ ေခါင္းထဲ အေတြးေတြ ၀င္လာ ၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လုိက္ခ်ိန္ဟာ အလြန္ဆံုး ငါးမိနစ္ထက္ မပိုပါဘူး။ သူ႔ေဘးကို ကၽြန္ေတာ့္ ဆုိင္ကယ္ ကၽြိခနဲ ထုိးရပ္လုိက္ေတာ့ ခ်ဳိသဲဦးက ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေမာ့ၾကည့္တယ္။ မအံ့ၾသဘူးဗ်။ သူအံ့ ၾသသြားတာက သူေမာ့ၾကည့္ မိသူဟာ ကၽြန္ေတာ္ပါလားလုိ႔ သိသြားတဲ့ အခ်ိန္ပါ။
“ခ်ဳိသဲဦး အိမ္ျပန္မလုိ႔ လား”
သူ မ်က္လံုးေတြ ၀ိုင္းေနေအာင္ကုိ အံ့ၾသသြားတာ။ ဒါေပမဲ့ ခဏပါ။
အသံတုိးတုိးနဲ႔ -
“ဟုတ္” တဲ့။
တုိတုိတုတ္တုတ္ တစ္ခြန္းတည္းပဲ။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ဆုိင္ကယ္ ေနာက္ခံုေပၚ ေစြ႔ခနဲ ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ဆီက ရတဲ့ အေမႊးနံ႔ႀကီးက စူးရွလုိက္တာ။ ခ်ဳိအီအီနဲ႔ တစ္မ်ဳိးပဲဗ်။ သူ ဘယ္က ျပန္လာတာလဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာတာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ မေမးပါဘူး။ ေမးစရာမွ မလိုတာ။ မေမးဘဲနဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ သိေနမွာကို သူ သိမွာပဲေလ။ အပုိအလုပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ ၀ါသနာ မပါဘူး။
အဲ- သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္ခင္ဗ်။ ဘယ္က ျပန္လာတာလဲ၊ ဒီ အခ်ိန္ႀကီးတဲ့။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ဆို၊ (ခ်ဳိသဲဦးသာ ခ်ဳိသဲဦး မဟုတ္ခဲ့ဘူး ဆုိရင္ေပါ့ဗ်ာ) ဒီေမးခြန္းဟာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေမးရမယ့္ ေမးခြန္းပါ။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ အေျခအေန အရ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ေမးေနတာ။
“အင္တာနက္ဆုိင္က”လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖတယ္။
ဒါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ဆုိင္ကယ္ အတူစီး ျပန္လာခဲ့တဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားက အဲဒီထက္ မပိုဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆုိင္ကယ္ေနာက္မွာ ထုိင္လိုက္လာတဲ့ ခ်ဳိသဲဦး ဘာေတြ ေတြးလာမွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ ခ်ဳိသဲဦး အေၾကာင္းပဲ။ ခ်ဳိသဲဦးကို ကၽြန္ေတာ္ သိလာတာက ဟိုးကေလး ဘ၀ အရြယ္ကတည္းကပါ။ အတန္း မတူေပမယ့္ တစ္ေက်ာင္းတည္းမုိ႔ တစ္ခါတေလမွာ ေဆာ့ကစားရင္း ခ်ဳိသဲဦး ပါလာတာ ေတြ႔ၾကံဳဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မိန္းကေလးေတြနဲ႔ သိပ္ေရာ ေရာေႏွာေႏွာ မခင္တတ္ေတာ့ ခင္ေတာ့ မခင္ပါဘူး။ အိမ္ခ်င္း ဟိုဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ လည္းျဖစ္ေတာ့ သိေတာ့ သိေနၾကတယ္ေပါ့။
ခ်ဳိသဲဦး ဘယ္အခ်ိန္က ေက်ာင္းထြက္သြားမွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိလုိက္ေပမယ့္ ခ်ဳိသဲဦးတုိ႔ မိသားစု ေတာ္ ေတာ္ေလး မေျပလည္တာေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္တည္း သားခ်င္းမုိ႔ ဒီလုိပဲ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ သိျမင္ ေနခဲ့ၿပီးသားပါ။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ကုန္လဲ မေျပာတတ္ဘူး။ အဲ့ဒီတစ္ေလာ အတြင္း ခ်ဳိသဲဦး အေၾကာင္းကို ရပ္ကြက္ထဲက မိန္းမႀကီးငယ္ေတြ ခါတိုင္းထက္ အေရးလုပ္ၿပီး ေျပာလာၾကတာပဲ။ အိမ္က အေမနဲ႔မမ ပါးစပ္ကလည္း ခ်ဳိသဲဦး နာမည္ကို မၾကာခဏ ၾကားရတတ္လာတယ္။
ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ဆုိသလို ခ်ဳိသဲဦး တစ္ေယာက္ နာမည္ ႀကီးလာတယ္။ အတန္းထဲမွာ ေကာင္မေလးေတြ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ၿပီး တြတ္ထိုး ေနတာကလည္း သူ႔အေၾကာင္းပဲ။ က်ဴရွင္မွာလည္း ၾကားရ တယ္။ ဆရာမေတြကေတာ့- “ငါတုိ႔ တပည့္မေလး သနားပါတယ္ဟယ္။ ေကာင္မေလးက အေနအထုိင္ ည့ံလို႔ မဟုတ္ရွာပါဘူး။ မိဘေတြ တာ၀န္မဲ့လုိ႔၊ အထိန္းအသိမ္း ည့ံလို႔ ဒုကၡတြင္းထဲက ထြက္ေပါက္ ရွာသြားတာ” လုိ႔ တဖြဖြ ေျပာေနၾက တာ ၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္အရ ဆိုလည္း ခ်ဳိသဲဦးကုိ ခပ္ပ်ံ ပ်ံမိန္းကေလးလုိ႔ မထင္ပါဘူး။ သြားရင္းလာရင္း ေက်ာင္းတုန္းက အသိေတြနဲ႔ ထိပ္တုိက္ဆံုရင္ သူ႔ခမ်ာ ေခါင္းေတာင္ မေဖာ္ရဲဘဲ ေျခကုန္သုတ္ ေျပးေတာ့တာကို ကၽြန္ေတာ္အသိ။ အားလံုးအသိ။
ဒါဟာ သူကိုယ္တုိင္ ႏွစ္သက္လုိ႔ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ဘ၀ မဟုတ္ဘူး။ မတတ္သာလုိ႔ ဖက္တြယ္ ထားရတဲ့ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရွက္ရေၾကာက္ရ ေကာင္းမွန္းသိတဲ့ ခ်ဳိသဲဦးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မ႐ႈတ္ ခ်မိတာ အမွန္ပဲ။ မဟုတ္တာလည္း လုပ္ေသး၊ ေခါင္းေမာ့ၿပီး ထီမထင္သလို ဂိုက္ဖမ္းေနတဲ့ လူေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀န္းက်င္မွာ တစ္ခါတေလ ေတြ႔ဖူးၾကတယ္ မဟုတ္လား။
ထင္မိတာကေတာ့ ႏႈတ္အားျဖင့္ေရာ အျပဳအမူ အားျဖင့္ပါ တစ္ခါမွ အေရးအယူ မျပဳဖူးေပမယ့္ ညဘက္ႀကီး လူေျခ ျပတ္ေနတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ဆံုလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲ ရိွႏွင့္ေနတဲ့ အဲ့ဒီစိတ္ အခံက ျဗဳန္းခနဲ ေပၚလာတာနဲ႔ တူပါတယ္။
ဘုရားစူး ရပါေစ့ရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္ က်ိန္တြယ္ ေျပာ၀ံ့တယ္။ ခ်ဳိသဲဦးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိင္ကယ္ေနာက္ ေခၚတင္လာတာ အဲ့ဒီ ခံစားခ်က္ထက္ တစ္စက္ကေလးမွ မပိုဘူး။ ၀ယ္သူ က်ဳိးတုိးက်ဲတဲပဲ ရိွ ေတာ့တဲ့ ရပ္ကြက္အ၀င္ ညေစ်းတန္း ေရာက္ေတာ့-
“အိမ္က ညီမေလးေတြ စားဖုိ႔ ေခါပုတ္ကင္ ၀ယ္ရဦးမယ္”
ဆုိၿပီး သူဆင္း က်န္ေနရစ္တယ္။
ေက်းဇူးတင္ ခံရဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေမွ်ာ္လင့္သလို သူကလည္း ေျပာဖုိ႔ ေမ့ေနပံု ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကုိယ့္ အိမ္ကိုယ္ ျပန္လာတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ကားသာဆို အဲ့ဒီမွာ The End ပဲ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ၿပီးသြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကာယကံရွင္ေတြက ၿပီးသြားၿပီ ထင္ေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ အဲဒီေတာ့မွ ဇာတ္လမ္း စလာတာမ်ဳိးလည္း ရိွတတ္မွန္း ေနာက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္ရတယ္။ ဇာတ္လမ္းက အေဖ အိပ္ရာထ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ ၀င္ေသာက္ ျပန္လာေတာ့မွ စတာ။ ခါတုိင္းမ်ား အေမနဲ႔ မမက ေစာေစာ ႏႈိးရင္ေတာင္- “အိပ္ပါေစကြာ။ ဒီေကာင္ ညညဆုိ စာေတြ ဖတ္ၿပီးမွ အိပ္ေတာ့ ညဥ့္နက္တယ္” ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တုိင္းက် အိပ္ခြင့္ျပဳေနက် အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခုတင္ေပၚက အၾကမ္းပတမ္း ဆြဲခ် ၿပီး ႏႈိးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ လန္႔သြားတယ္။ အိပ္ခ်င္ မူးတူးနဲ႔ ဘာလဲေပါ့။
“မင္း မေန႔ညက ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ”
အေဖ့ေလသံ ေအးစက္ မာထန္ ေနလိုက္ပံုက ၾကားရတာေတာင္ ေက်ာစိမ့္မိတယ္။ မိဘ စိတ္ဆုိးစရာ ျဖစ္ေအာင္ ဘာမ်ား လုပ္ခဲ့မိပါလိမ့္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အသည္းအသန္ စဥ္းစားမိရတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ထိ ခ်ဳိသဲဦး ကိစၥကုိ အမွတ္ မရဘူး။ ေနာက္မွ အေဖက ေျပာတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္ေဖာ္ ထုိင္ဖက္ အေဖ့ အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြေတြက ခ်ဳိသဲဦးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိင္ကယ္ အတူတြဲ စီးၿပီး ျပန္လာတာ အားလံုး ေတြ႔ၾကတဲ့ အေၾကာင္း၊ အေဖ တုိ႔အေနနဲ႔ အခ်ိန္ မေႏွာင္းခင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိန္းသင့္ေၾကာင္းေတြပါ ေျပာလိုက္ၾကပါသတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ ဖ်ားသြားတယ္။ ညဆယ္နာရီ ခြဲသာသာမွာ ျပန္လာခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကိစၥက မနက္ ခုနစ္ နာရီေတာင္ မထိုးေသး ဘူး ရပ္ကြက္ထဲ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြား ပံုက ဘယ္ေလာက္ ျမန္ဆန္ လွသလဲ ေတြးၾကည့္။ ဒီထက္ ပိုဆိုးတာက အေမနဲ႔ မမက အေဖ့စကား ဆံုးတာနဲ႔ ခုပဲ သတိလစ္လဲ က်ေတာ့မလုိလို ဘာလုိလုိနဲ႔ ရင္ထုၿပီး ၀ိုင္းဆူ ၾကေတာ့တာပါ။
“ငါတုိ႔မွာေတာ့ ငါတုိ႔ သားေလး လိမၼာလွေခ်၊ ေတာ္လွေခ် ဆုိၿပီး ယံုယံုၾကည္ ၾကည္နဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းေျမေတာင္ ေျမႇာက္ေပး ေနၾကပါလ်က္နဲ႔ ခုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ လိမၼာတယ္၊ ေတာ္တယ္ဆိုတာ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ ျဖစ္ေအာင္ လူသိရွင္ၾကား သက္ေသထူ လုိက္တာေပါ့ေလ”
ဆိုတာေတြေရာ။
“ေဆးေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ လုပ္ေနၿပီး ဒါ မ်ဳိးေတြ လုိက္စားရင္ ဘာျဖစ္တတ္မွန္း မသိေလာက္ ေအာင္ မင္း ဦးေႏွာက္ေတြ ပ်က္ေနၿပီလား” ဆုိတာေတြေရာ။ “မိသားစု ဂုဏ္ကုိမွ မၾကည့္” ဆိုတာေတြေရာ။
ဒါေတြအျပင္ မမရဲ႕...
“နင့္ေၾကာင့္ သူမ်ား ကဲ့ရဲ႕တာ ခံရေတာ့မယ္” ဆုိတာေတာင္ မဆီမဆုိင္ ပါလုိက္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ လုပ္လုိက္မိတဲ့ ကိစၥေသးေသးေလး တစ္ခုက ဒီေလာက္ႀကီး ေလးတဲ့ အျပစ္ျဖစ္သြားတာ လိုက္ကို မမီေတာ့ပါဘူး။ တမင္တကာ ဇာတ္နာေအာင္ ဇာတ္လမ္း ဆင္ထားတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ ဇာတ္ကား အတုိင္းပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပတာ ကိုလည္း သူတုိ႔ လက္မခံၾကဘူး။ သူတုိ႔ပဲ အမွန္။ သူတုိ႔ပဲ အသိ။
“အဲဒီ အခ်ိန္ႀကီး လမ္းေပၚမွာ သူ တစ္ေယာက္တည္း ရိွေနတာ မ်က္ႏွာလႊဲ မသြားခ်င္လုိ႔ပါ” ဆုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေျဖ ရွင္းခ်က္ကို အေမနဲ႔ မမ ၀ိုင္းေအာ္လိုက္ၾကတာမ်ား နားေတြကုိ အူေရာ။
“သူ႔အလုပ္က လမ္းေပၚမွာ ရိွေနလုိ႔ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ႀကီး လမ္းေပၚ ေရာက္ေနတာ ဘာဆန္းလဲ။ ၿပီးေတာ့ မင္းက လမ္းေပၚက ကေလကေခ် မဟုတ္ဘူး။ ေဆးေက်ာင္းသား။ ေနာက္ဆုိ ဒီဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔ မင္း ေရွ႕ေလွ်ာက္ လူလုပ္စား ရဦးမွာမွ အရွည္ႀကီးပဲ။ အဲဒီ လမ္းေပၚက မိန္းကေလးမ်ဳိးကို မ်က္ႏွာ မလႊဲခဲ့ႏိုင္ရေအာင္ မင္းကိုယ္မင္း ဘာေအာက္ ေမ့ေနလုိ႔လဲ။ သူရဲေကာင္းႀကီးလား၊ ေျပာစမ္းပါဦး”
ၿပီးေတာ့ အေဖက ေမးတယ္။
“မင္းမွာ အျပစ္ရိွလား” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က ခ်က္ခ်င္း ပဲ- “မရိွပါဘူး အေဖ” လုိ႔ ျပန္ေျဖတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အေဖ့ လက္သီးခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျမည္းခြင့္ ၾကံဳလုိက္ရေတာ့တာပဲ။
အမွန္က ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ရိွတာကို ေျပာတာပါ။ အေဖ့ကို ရြဲ႔တာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္ မရိွဘူးလို႔ တကယ္ယံု ၾကည္တဲ့အတြက္ ေျပာတာ။ ကၽြန္ေတာ္သာ တကယ္မ႐ိုး သားတဲ့ေကာင္ ဆုိရင္ ခ်ဳိသဲဦးကို လူျမင္သူျမင္ ကုိယ့္ရပ္ ကြက္ ညေစ်းတန္းအထိ ေခၚ လာမလားဗ်ာ။ သေဘာ ေျပာတာပါ။ “ေကာင္မေလးခမ်ာ သနားစရာ”လုိ႔ သည့္မတိုင္ခင္ အရင္က သနားခဲ့ဖူးၾကတာ သူတုိ႔ မဟုတ္သလုိဘဲ။ ခ်ဳိသဲဦးကို ေျပာဆုိ ေနလုိက္ ၾကတာမ်ား ရစရာကုိ မရိွဘူး။ သူတုိ႔ အဲ့ဒီလုိ အကဲပုိ လြန္းေနၾကလုိ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အျပစ္ မရိွေၾကာင္း ပုိေျပာပစ္ခ်င္တာ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ ရပ္တည္ေပးေနတာဆို လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ တည္းေပါ့ဗ်ာ။
“ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ဘာစကား ေျပာတာလဲ”
အသံထက္ ပိုျမန္တဲ့ အရိွန္အဟုန္နဲ႔ ျဗဳန္းခနဲဆုိ ကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္ဘက္လက္က ေက်ာ္သူရ အက်ႌရင္ ဘတ္စကို ဆြဲဆုပ္လုိက္ၿပီး ညာဘက္ လက္သီးကုိ ေက်ာ္ သူရ မ်က္ႏွာဆီ ခ်ိန္ရြယ္ၿပီး ေနၿပီ။ အာကာက ၀င္ဆြဲ တယ္။
“ဟာ ငၿဖိဳး။ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း အဲ့ဒီလုိ မေျဖရွင္းနဲ႔ေလကြာ”
ေက်ာ္သူရက ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ရွဴးရွဴးရွားရွားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေဒါသမေျပ ေသးဘူး။“ဒီမွာ ေက်ာ္သူရ။ မင္း ငါေျပာတ့ဲ စကားအေပၚ မယံု ၾကည္ပိုင္ခြင့္ ရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ခြင့္ မရိွဘူးကြ။ နားလည္လား”
ေက်ာ္သူရက မဲ့ခနဲျပံဳးတယ္။
“မင္း မွားေနၿပီ ငၿဖိဳး။ ငါက မင္းကို ေလွာင္ေျပာင္ ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းရွင္းျပတာကုိ ယံုလုိ႔၊ မယံုလုိ႔ ဆုိၿပီး ေမးၾကည့္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ လမ္းထိပ္ ေဆးဆိုင္က ေဒၚစပ္စု ေမးတာကို ခ်ဳိသဲဦး ျပန္ေျဖ တဲ့ စကားၾကားရၿပီးလို႔ မင္းကို ေမးၾကည့္တာ”
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ေမွာင္ နည္းနည္းၾကဳတ္မိသြားတယ္။
“သူ ဘယ္လုိေျဖလဲ”
“ဘာျဖစ္လုိ႔ အတူတူ ျပန္ခဲ့ၾကမွန္း သိခ်င္ရင္ ဆုိင္ကယ္ပုိင္ရွင္ ျဖစ္တဲ့ မင္းဇင္ၿဖိဳး ကို ကိုယ္တိုင္ သြားေမးၾကည့္ ေပါ့လုိ႔ ေျပာတယ္တဲ့”
“ဘာ “
ေက်ာ္သူရကုိ ရြယ္ထားမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ လက္သီးဆုပ္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပ က်သြားတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ မထားတဲ့ ခ်ဳိသဲဦး အေျဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို အငိုက္မိ သြားေစတာလား။ တစ္ခုခုကုိ ႏွေျမာတသသြား မိေစတာလား ဆိုတာ အဲ့ဒီ တစ္ခဏမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ မေ၀ခြဲတတ္ဘူး။ ေသခ်ာ တာကေတာ့ လက္ရိွ ျပႆနာ မွာ “ခ်ဳိသဲဦး”လည္း ကာယကံရွင္ တစ္ဦးအေနနဲ႔ ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးပုိင္ခြင့္ ရိွတဲ့ အေၾကာင္း အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ သတိ ရလိုက္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။
အခု ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေပၚ ျပန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေရာက္တာမွ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ။ အဲ့ဒီတုန္းက ျပႆနာျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္မွာ ဆရာမ အိမ္အထိ အေမနဲ႔ မမ လာျပန္ လုိက္ေခၚၾကတာ။ အေဖက ေခၚခိုင္းတာတဲ့။ အေဖနဲ႔ ကေတာက္က ဆတ္ျဖစ္ၿပီး ဆင္းခ်လာတာ ဆိုေပမယ့္ အေဖကိုယ္တုိင္ ျပန္လာေခၚမွ လိုက္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မာနႀကီး ျပမေန ေတာ့ပါဘူး။
တကယ္တမ္း ေတြးၾကည့္ေတာ့ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မမွားသလို အေဖ တုိ႔ဘက္က ၾကည့္ရင္လည္း မွန္တယ္ေလ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ က်ရင္လည္း ကုိယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ရမယ့္တူတူ ကၽြန္ေတာ္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျပန္လုိက္ သြားလိုက္ပါတယ္။ အိမ္မွာေတာ့ အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္သူကမွ ျပန္အစ မေဖာ္ေတာ့ဘူး။
အေဖကလည္း- “မင္းမွာ အျပစ္ ရိွသလား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို လံုး၀ ထပ္မေမး လာေတာ့ပါဘူး။ ေမးလာခဲ့ရင္လည္း အေဖ့ လက္သီးနဲ႔ ထိုးလုိ႔ သြားတစ္ေခ်ာင္းမွ မက်န္ရင္ေနပါေစ။ “အျပစ္ မရိွပါဘူူး” ဆုိတဲ့ အေျဖကုိ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာင္းမလဲ ေပးဦးမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ ရိွတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ သြားငံု႔ၾကည့္မိေနက် ေရတြင္း ပ်က္ႀကီးဆီကိုေတာ့ အဲဒီ ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ မသြားျဖစ္ေတာ့တာ ခုခ်ိန္ထိ ပါပဲ။
ေငြဇင္ေယာ္ဦး၊မုိးကုတ္၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇြန္လ ၂၀၁၁)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇြန္လ ၂၀၁၁)