ကုန္ၾကမ္း

“ငါ့ညီမေရ အစ္မနဲ႔ ခဏ လိုက္ခဲ့စမ္းပါ”

အစ္မ တစ္ေယာက္လုိ ခင္မင္ရင္းႏွီး ရေသာ မမ၀င္းက ကြ်န္မ အိမ္ေရာက္လာၿပီး အေဖာ္ ေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။

သူက ကြ်န္မတို႔ လမ္းထဲမွာ မုန္႔ဆိုင္ ဖြင့္ထားသည္။

“ဘယ္လဲ မမ၀င္း”

“အေႂကြး သြားေတာင္းမလို႔”

“ဟင္”

ကြ်န္မ နည္းနည္း တြန္႔သြားသည္။ ကြ်န္မ ဘာျဖစ္သြားမွန္း သူကလည္း ရိပ္မိဟန္တူသည္။ “ေဩာ္ အဲဒီလို ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ ေျပာဆုိၿပီး ေတာင္းရမယ့္ အေႂကြးမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးဟယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးလည္း ငါမလုပ္ပါဘူးဟဲ့ နင္ကလည္း။ လာေပးမယ္ ေျပာၿပီး ခုထိ ေပၚမလာလို႔ သူ႔အိမ္ အထိ သြားလိုက္ၾကည့္ရံုတင္ပါ။ လာပါ အေဖာ္ လိုက္ေပးစမး္ပါ။ ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနလို႔” “လိုက္သြားေလ။ ညည္းပဲ ကုန္ၾကမ္း ရခ်င္တယ္ဆို” နံေဘးမွ အေမက အခြ်န္ႏွင့္ ၀င္မသည္ကို အဟုတ္ထင္ၿပီး မမ၀င္းကလည္း အားတက္သေရာ ထပ္ေခၚသည္။ “ဟုတ္တယ္ဟဲ့၊ ခုမွ သတိရတယ္။ ေႂကြးရွင္နဲ႔ ေႂကြးယူသမား ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး နင္ေရးဖို႔ ကုန္ၾကမ္း ရတာေပါ့”

ကုန္ၾကမ္း အသံၾကားလိုက္ရ၍ ကြ်န္မလည္း နည္းနည္း စိတ္ပါေလသည္။ ကြ်န္မလို စာေရးခ်င္သူ တစ္ေယာက္ အဖို႔ တစ္ခါတေလ အေတြ႔အႀကံဳက ကုိယ့္ဆီ ေရာက္လာတတ္တာ ရွိသလို တစ္ခါတေလ က်ေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳ ရွိရာ ကုိယ္က သြားရတာလည္း ရွိသည္ မဟုတ္လား။ ၿပီးလွ်င္ အခု အေႂကြးသြားေတာင္းမည့္ သူကလည္း တျခားမဟုတ္ ခင္မင္ေပါင္းသင္း လာၾကတာ ၾကာၿပီမို႔ မမ၀င္း တစ္ေယာက္ သူတစ္ဖက္သား အေပၚ အားနာတတ္တာ၊ သနားတတ္တာ ကြ်န္မ သိသည္။ ဆိုင္သမားမု႔ိသာ ေႂကြးယူသူေတြ ရွိန္ေအာင္တမင္ ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔ လုပ္ေနရေပမယ့္ တကယ့္ တကယ္၌ သူလည္း ခပ္ေအးေအး သမားပဲ ျဖစ္သည္။ ခုပဲၾကည့္ေလ၊ ေတာ္ရံုလူ ကိုယ့္ဘာသာ သြားမည့္ ကိစၥအား ကြ်န္မကို အေဖာ္လာစပ္ေနသည္။ အေဖာ္လိုတာထက္ အေႂကြး သြားေတာင္းရာမွာ တစ္ေယာက္တည္းထက္ ႏွစ္ေယာက္ဆို ပို၍ အရွိန္အဟန္႔ ျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္မကို ေခၚတာျဖစ္သည္။

“ထုံးစံအတုိင္း မုန္႔ အေႂကြးပဲလား”

“ေအးေပါ့ဟယ္”

မမ၀င္းက ညည္း ညည္းညဴညဴႏွင့္ ျပန္ေျဖ သည္။ ခုေခတ္မွာ ဆိုင္ဖြင့္စား ရသည္မွာလည္း တစ္ဒုကၡပင္။ ေက်ာင္းေစ်းတန္းမွ လြဲ၍ က်န္ဆုိင္ အေတာ္မ်ားမ်ား အေႂကြးကိစၥ မျဖစ္မေန ၾကံဳၾကရသည္သာ။ မမ၀င္း၏ ဆုိင္က လက္လီလက္ကား ျဖန္႔သည္မို႔ ရပ္ကြက္ အသီးသီးမွ အိမ္ဆိုင္ေသးေသးေလး မ်ားကလည္း ေဖာက္သည္ လာလာယူၾကသည္။ ထုိ ေဖာက္သည္ေတြထဲမွာ တခ်ဳိ႕က ေငြလက္ငင္း ရွင္းသလုိ တခ်ဳိ႕ဆိုင္ေတြ က်ေတာ့လည္း အေဟာင္းေပး အသစ္ယူလုပ္ ၾကပါသည္။ ေခတ္အခါ အရ မေပးလွ်င္လည္း မျဖစ္တာမုိ႔ မမ၀င္း၏ ဆိုင္လည္း ထုိစနစ္ ကိုလက္ခံက်င့္သုံး ေနရသည္ သာ။

“အေဟာင္းမွန္မွန္ ေပးၿပီး အသစ္ ယူေနရင္ ငါဘာမွ မေျပာပါဘူးဟယ္။ ငါတုိ႔ေတြလည္း တကယ့္ပင္ရင္း ဆိုင္ႀကီးေတြဆီက ဒီလုိပဲ အေဟာင္းေပး အသစ္ယူ လည္ပတ္ ေနရတာမုိ႔ နားလည္ပါတယ္။ ငါတို႔ကမွ တစ္ခါတစ္ခါ ပင္ရင္းဆိုင္ ႀကီးေတြဆီ ေငြလႊဲရင္ ေလး ငါးသိန္း ေအာက္ထစ္ဆုံးပဲ။ ကုိယ္က ေရရွည္လုပ္စားမွာ ဆုိေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ကတိ မပ်က္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ တစ္မ်ဳိးမွ ငါးဆယ္တစ္ရာ ျမတ္တာေလးေတြ စုၿပီး ေပးရတာပဲ။ ဆိုင္ေသး သမားေတြက ပုံမွန္မဆပ္ရင္ ငါက ဘယ္ကေငြေတြ ရၿပီး သူမ်ားကုိ ျပန္ေပးႏိုင္မွာလဲ။ မဟုတ္ဘူးလား”

သူ႔ဆုိင္သြားတုိင္း မမ၀င္းတစ္ေယာက္ သူ႔ အခက္အခဲေတြကို ေျပာဆို ရင္ဖြင့္ျပသည္ခ်ည္းမုိ႔ သူ႔ဆိုင္မ်ဳိး၏ ၾကံဳရေသာ သေဘာ သဘာ၀ေတြကို ကြၽန္မလည္း သိေနသည္။ တခ်ဳိ႕က ဒီလုိပဲ အေဟာင္းေပး အသစ္ယူႏွင့္ ကတိတည္ေတာ့ ဆက္ဆံ လာတာႏွစ္ႏွင့္ ခ်ီလာသည္အထိ အဆင္ေျပသည္။ တခ်ဳိ႕က် ေတာ့လည္း အေဟာင္းပုံမွန္ မေပးဘဲ အသစ္ေတြ ထပ္ တလဲလဲ ယူကာ အေႂကြးလည္း မ်ားလာေရာ ေပၚမ လာၾကေတာ့ပါ။ ဆိုင္လုံးလုံး ျပဳတ္သြားသူ ရွိသလုိ၊ အေႂကြး မေပးခ်င္ေတာ့၍ လူလည္က်ၿပီး တျခားဆုိင္ကို ေဖာက္သည္ ေျပာင္းယူလုိက္ တာလည္းရွိသည္။ တခ်ဳိ႕ စိတ္ရင္းဓာတ္ခံ ေကာင္းသူ ေတြက်ေတာ့လည္း ဆုိင္ပိတ္ လုိက္ရေပမယ့္ အဆင္ေျပ လွ်င္ေျပသလုိ အေႂကြးကို သတိတရ လာဖဲ့ဆပ္ၾကတာ လည္းရွိပါသည္။ အေပၚယံ ၾကည့္လွ်င္ ဆိုင္ေကာင္တာ၌ ေအးေအးေဆးေဆး ေငြထိုင္ သိမ္း႐ုံလုိလုိႏွင့္ တကယ့္ လက္ေတြ႕မွာ လူ႔စိတ္အမ်ဳိး မ်ဳိးအေၾကာင္း သိရေလေသာ ေခါင္း႐ႈပ္စရာအလုပ္ပါေပ။

“ခါတုိင္း မမ၀င္း အေႂကြးသြားေတာင္းရင္ ဘယ္သူ႔ကို ေခၚသြားတာလဲ”

“ဘယ္သူ႔မွ မေခၚဘူး။ ငါဆိုင္ဖြင့္လာတာ ေလးငါး ႏွစ္ရွိၿပီ။ တစ္ခါမွ အေႂကြး ကိုယ္တုိင္ လုိက္မေတာင္းဖူး ဘူး။ သူတုိ႔ ဆိုင္သမားအခ်င္း ခ်င္း လူၾကံဳမွာတဲ့အခါ မွာ တယ္။ ငါ့ေယာက်္ားသြား ေတာင္းခိုင္းတဲ့အခါ သြား ေတာင္းခိုင္းတယ္။ ငါ့ ေၾကာက္လုိ႔သာသြားေပးတာ။ ခုေတာ့ ငါ့ဘာသာသြားၾကည့္ မလုိ႔။ မေတာင္းဘဲ ေနရင္လည္း ပိုဆုိးတယ္ဟဲ့။ ဒီ တစ္ေယာက္ဆုိ အေဟာင္း မေပးဘဲ အသစ္ခ်ည္းထပ္ ထပ္ယူရင္း အေႂကြး မ်ားလာေတာ့ ေပၚမလာေတာ့ဘူး ေလ။ အဲဒါ ဟုိတစ္ရက္က ေစ်းထဲမွာ ေတြ႕တယ္။ အသား ငါးတန္းမွာ သိလား။ ဘယ္မလဲ အေႂကြးဆိုေတာ့ ပ်ာပ်ာ သလဲနဲ႔ ေပးမယ္ အစ္မရဲ႕ သတိရတယ္။ မလာအား ေသးလို႔ ၾကာေနတာ။ ဒီေန႔ ညေနျဖစ္ျဖစ္ မနက္ျဖန္ျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ဆက္ လာေပးမယ္ ေနာ္ ဆုိၿပီး ခုထိေပၚလာဘူး။ တစ္ပတ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ တျခားသူေတြဆီက စုံစမ္း ၿပီးၿပီ။ ငါ့ဆိုင္မွာ အေႂကြးမ်ား လုိ႔ တျခားဆိုင္ေျပာင္းယူေန တာတဲ့။ အဲဒါ သူ႔အိမ္ကို စုံစမ္းၿပီး သြားေတာင္းမလုိ႔”

“အေႂကြးက မ်ားလုိ႔ လား”

“သုံးေသာင္ နီးနီးရွိ တယ္”

သိပ္ျပႆနာ မရွိ ေလာက္ပါဘူးေလဟု ေတြးၿပီး ကြၽန္္မလည္း မမ၀င္းႏွင့္ အတူ အေဖာ္ လုိက္သြားေပး လုိက္ပါသည္။ ေႂကြးယူထားသည့္ မေသာင္းစိန္တို႔ ရပ္ကြက္ေလးက ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာင္က်ေသာ အေျခခံ လူတန္းစား ရပ္ကြက္ေလးျဖစ္ သည္။ ေက်ာက္ၾကမ္းခင္းသည့္ လမ္းက်ဥ္းေလးျဖစ္ သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္ ေနရာအတိအက် မသိသည္က တစ္ေၾကာင္းမို႔ လမ္းထိပ္ ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ဆိုင္ကယ္ကုိ ခဏ အပ္ခဲ့ကာ လမ္းထဲသုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္ ၿပီး ၀င္လာလုိက္ၾကသည္။

“ၾကည့္ရတာ ဒီမိန္းမ ငါ့ကို တမင္သက္သက္ မေပးခ်င္လုိ႔ မေပးတာ ျဖစ္ရမယ္။ မေပးႏုိင္တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”

“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ မမ၀င္း”

“ကေလးဒီေလာက္ ေပါမ်ားတဲ့ ရပ္ကြက္ နင္ျမင္ ဖူးလုိ႔လား။ မေရာင္း ရစရာကို မရွိဘူး”

ကြၽန္မ ရယ္မိသည္။ ဟုတ္သားပဲ၊ တစ္မိသားစုကုိ ကေလး ဘယ္ႏွေယာက္ ေလာက္ႏႈန္းႏွင့္ ေမြးထားၾကသည္ မသိေခ်။ ဒီေလာက္ က်ဥ္းသည့္ ရပ္ကြက္လမ္း ၾကားရွည္ေမ်ာေမ်ာ တစ္ေလွ်ာက္ ကေလး အရြယ္စုံႏွင့္ ျပည့္ေန သည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျဖစ္တာလည္း ပါပါလိမ့္မည္။ ကြၽန္မတို႔ သြားေနတာ ေန႔ခင္း အခ်ိန္ျဖစ္၍လား မသိ လူႀကီးေတာ့ သိပ္မေတြ႕ရပါ။ အလုပ္ ကိုယ္စီႏွင့္ အျပင္ထြက္ ေနၾကရသည္ ထင္ပါသည္။

“မေသာင္းစိန္ရဲ႕ မုန္႔ဆိုင္က ဘယ္နားမွာလဲ ကေလး”

ႏွပ္ေခ်း တြဲလြဲႏွင့္ ကေလး တစ္ေယာက္က လမ္းၾကား အဆုံး တစ္ေနရာဆီ လက္ညိႇဳး ထုိးျပသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုက္ဆိုက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားၾက သည္။ အိမ္က သြပ္မိုး ထရံကာ ႏွစ္ထပ္အိမ္ေလး ျဖစ္ၿပီး အိမ္ႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း ကြပ္ပ်စ္ေလး ထုတ္ၿပီး အိမ္ဆိုင္ တည္ထားသည္။ ကြမ္းယာ ႏွင့္ ကေလးမုန္႔ အေျခာက္ အျခမ္းေလးေတြ တြဲေရာင္းတာ ျဖစ္သည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူ႔ဆုိင္ေပါက္၀၌ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ဘြားခနဲျမင္ လုိက္ရေသာ မေသာင္းစိန္ သည္ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားဟန္ ပါးစပ္ႀကီး ဟေနၿပီးမွ ကပ်ာကယာႏွင့္ ထလာသည္။

“ေၾသာ္ လာလာအစ္မ။ ထင္ေတာ့ ထင္သားပဲ၊ ငါ့ အစ္မ တစ္ေယာက္ေတာ့ ငါ့ကို ေမွ်ာ္ေနရွာေတာ့မွာလုိ႔။ အားနာလုိက္တာ အစ္မရယ္၊ လာလာ အိမ္ေပၚတက္ဦး။ ညီမလည္းလာ”

ခ်က္ခ်င္း အျပင္ထြက္ လာကာ လက္ဆြဲမတတ္ ေခၚ ရာေနာက္ မမ၀င္းေယာင္ ေတာင္ေပါင္ေတာင္ႏွင့္ ပါသြား၍ ကြၽန္မလည္း မ်က္ႏွာ ပူပူႏွင့္ပင္ ေနာက္ကလိုက္ တက္သြားရသည္။ ၾကမ္း အျပည့္ခင္းထားေသာ အိမ္ထဲ မွာ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ႐ႈပ္ပြ ခတ္ေနလ်က္ရွိသည္။ အ၀တ္ ေတြလည္း ေလွ်ာ္ၿပီး မေခါက္သိမ္း အားေသး၍ ပစ္ထားတာလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ အ၀တ္ေပေတြမေလွ်ာ္ ဘဲ ပစ္ထားတာလားေတာ့ မသိ။ အိမ္ေထာင့္တစ္ေနရာ မွာ ပုံထားတာ နည္းသည့္အပုံ ႀကီး မဟုတ္ပါ။ တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္၍ တိုးလွ်ဳိေပါက္ ျမင္ေနရေသာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ မွာလည္း စားၿပီးသား ပန္းကန္ေတြက စားပြဲေပၚမွာ ဒီအတုိင္းစုပုံ ထပ္ထားကာ ယင္တေလာင္း ေလာင္းအုံလုိ႔။ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ ဖုံးထား သည့္ ထမင္းအိုး ဖုံးေပၚမွာလည္း ထမင္းေစ့ေတြႏွင့္။

ၾကမ္းေပၚမွာလည္းၾကက္သြန္ ခြံေတြမွန္းမသိ ႂကြပ္ႂကြပ္ အိတ္ေတြမွန္းမသိ ဟိုတစ္စ၊ ဒီတစ္စႏွင့္ ပြစာက်ဲေနသည္။ သဲရွပ္ေနသည့္ၾကမ္းေပၚ၀င္ ထုိင္လိုက္႐ုံရွိေသး၊ မေသာင္း စိန္တစ္ေယာက္ မမ၀င္း၏ လက္ကုိဆြဲကာ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ သံစုံေႏွာပါေတာ့ သည္။

“အစ္မ ကြၽန္မ အေၾကာင္း သိပါတယ္။ အစ္မရယ္။ ကြၽန္မဘ၀မွာ ဘယ္သူ႔ ကိုမွလည္း မလိမ္မညာဖူးပါ ဘူး။ ေသာင္းစိန္တဲ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လုိက္ေမးၾကည့္ နာမည္ တစ္လုံးနဲ႔ ေနတာပါ။ အရင္ တုန္းကတည္းက အစ္မ အေႂကြး ကြၽန္မ ေပးဖုိ႔ရာပါ။ ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပး သိလား။ ဒင္း႐ိုက္ခြဲကုန္လုိ႔ အရင္း ျပဳတ္သြားေတာ့ ဆိုင္ကို အစကေန ျပန္ထူရတယ္ ေလ”

“ဟင္ ဘယ္သူကလာ ႐ိုက္ခြဲတာတုံး”

“အိမ္က ဆန္ကုန္ေျမ ေလးႀကီး မိုက္ႀကီးေပါ့ အစ္မရယ္။ ဘယ္သူ ရွိရမွာလဲ။ ရွာေကြၽးတာကို ပါးျဖဲနားျဖဲ ထုိင္စားၿပီး ေအးေအးေဆး ေဆးေနမယ္ စိတ္မကူးဘူး။ အရက္ေလး တျမျမ ျဖစ္လာရင္ ကြၽန္မကုိ ႏွိပ္စက္ခ်င္ ေသးတာ။ ကေလးေတြကို လည္း မယားပါ သားနဲ႔ရတဲ့ ကေလးေတြလုိ ဖေအတန္မဲ့ ႐ုိက္ဟဲ့ႏွက္ဟဲ့ လက္သရမ္း ခ်င္ေသးတာ။ ဒါေတြ လုပ္တာ ထားပါဦး၊ ကုိယ့္ကို ထမင္း ေကြၽးေနတဲ့ အိမ္ဆုိင္ ေလးကိုေတာ့ ေက်းဇူးကန္းၿပီး မဖ်က္ဆီးသင့္ပါဘူး။ မလုပ္ေကာင္းဘူးေလေနာ္။ မဟုတ္ဘူးလား အစ္မ”

“ဒါေပါ့”

ေယာင္ယမ္း ေခါင္းညိတ္ ေထာက္ခံလုိက္ၿပီးမွ မမ၀င္းက သူ႔ကိုယ္သူ ဘာလာလုပ္မွန္း သတိရသြားပုံ ေပၚသည္။ မ်က္ႏွာထားကို ခပ္တင္းတင္း ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ လုိက္ၿပီး ကိုယ္ကုိလည္း ခပ္မတ္မတ္ ျပင္ထုိင္သည္။ လူပိန္သေလာက္ စကားတရ စပ္ေျပာႏိုင္ေသာ မေသာင္းစိန္၏ ေလေၾကာထဲ ေမ်ာေန၍ အလုပ္ မျဖစ္ေသးဘူးဟု ေတြးမိဟန္တူသည္။

“ဒါနဲ႔..”

“ေနဦး အစ္မရဲ႕ ကြၽန္မ ေျပာပါရေစဦး။ ဒင္း ကြၽန္မ အေပၚဘယ္ေလာက္ ယုတ္မာ ႏွိပ္စက္ပုံေတြ ေျပာျပခ်င္ လြန္းလုိ႔ပါ။ အစ္မပဲ စဥ္းစား ၾကည့္။ လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာရင္ လူ႔တာ၀န္ ဆုိတာရွိတယ္။ သူမ်ားတာ၀န္ မယူႏိုင္ရင္ ေတာင္ ကုိယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ေတာ့ ယူသင့္တယ္ေလ။ မဟုတ္ဘူးလား။ ခုေတာ့ သူမ်ား သားသမီးကို ယူထားၿပီး ရွာမေကြၽးတဲ့ အျပင္ ႐ိုက္လား ပုတ္လား လုပ္ေသးတာ ေကာင္းလား”

“အင္းေပါ့ ဒါနဲ႔”

“အဲဒါေျပာတာေပါ့ အစ္မရယ္။ သူႏွိပ္စက္လုိက္လုိ႔ ပထမ အႀကိမ္ ဆိုင္အရင္း ျပဳတ္သြားေတာ့ ကြၽန္မမွာ အစ္မကို မ်က္ႏွာ ပ်က္ရတယ္။ မ်က္ႏွာလည္း ပူရ တယ္။ အားနာတယ္ေလ။ ေဟာ့ဒီ ေသာင္းစိန္တုိ႔က အသက္နဲ႔ လူလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အရွက္နဲ႔ လူလုပ္တာ။ အဲဒါ ထပ္ယူျပန္ရင္လည္း ေႂကြးေဟာင္းနဲ႔ ေႂကြးသစ္ ေပါင္းၿပီး မေပးႏိုင္ေတာ့ အစ္မကုိ ဒုကၡေပးရာက် တယ္”

“ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မကို အက်ဳိး အေၾကာင္းေလးေတာင္ လာမေျပာဘဲ ဆိုင္ေျပာင္းယူ တယ္ေပါ့ေလ”

မမ၀င္း စကားေၾကာင့္ မေသာင္းစိန္ မ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲ ပ်က္ၿပီး အိုးတိုးအမ္းတမ္း ျဖစ္သြားၿပီးမွ မ်က္ႏွာထားကုိ ခ်က္ခ်င္းျပန္ျပင္သည္။

“ေျပာဦးမယ္ေလ အစ္မ ရယ္။ ကြၽန္မ စကားျဖင့္ မဆုံးေသးဘူး။ ဟိုတစ္ေလာက ေစ်းထဲမွာ ဆုံေတာ့ အခ်ိန္ မရလုိ႔ အဲဒီ ကိစၥေလးေျပာျပခ်င္ တာ။ အခိုက္အတန္႔ အဆင္ မေျပေသးလုိ႔ အစ္မဆီ မလာတာပါ။ သူမ်ားဆီသြားယူ ေပမယ့္ အျမဲယူဖုိ႔ စိတ္ကူး မရွိ ပါဘူး။ ကုိယ့္အေပၚ ေကာင္းခဲ့တဲ့ အစ္မဆီပဲ လာခ်င္တာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။ အဆင္ ေျပရင္ ပိုက္ဆံေလး ဆပ္ၿပီး အသစ္ျပန္လာယူမယ္ ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ဖဲ့ဖဲ့စုထားတာ အစ္မရယ္။ တစ္ခါတည္း ေတာ့ အေက် မဆပ္ႏုိင္ဘူး ေပါ့ေလ”

“အို တစ္ခါတည္း မဆပ္ႏုိင္လည္း တစ္၀က္စီ ခြဲဆပ္ေပါ့ ရပါတယ္။ ကိစၥ မရွိပါဘူး”

မမ၀င္း၏ အားတက္ သေရာ စကားပင္ မဆုံးေသး မေသာင္းစိန္က မ်က္ႏွာ ငယ္သြားသည္။

“အဲဒါေၾကာင့္ အားနာတယ္ ေျပာတာေပါ့ အစ္မ ရယ္”

“ဟင္ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”

“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ အခု ကြၽန္မမွာ စုထားတာ ငါးေထာင္ မေျပာနဲ႔။ ငါးရာ ေတာင္မရွိေတာ့လုိ႔ေပါ့။ ဒင္းေလ ဒင္း”

ေျပာရင္း ေဒါသထြက္ လာဟန္ျဖင့္ မေသာင္းစိန္ မ်က္လုံးေတြ ျပဴးလာသည္။

“ခုေျပာရင္ ခ်က္ခ်င္း အေရခြံ ေျပးဆုတ္ခ်င္တယ္။ ကြၽန္မ ေခါင္းအုံးေအာက္မွာ သိမ္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ယူၿပီး ေဘာလုံးပြဲေလာင္း ႐ႈံးပစ ္လုိက္ တယ္ေလ။ ပုိက္ဆံ ေပ်ာက္တာကို သိသိခ်င္း ကြၽန္မလည္း ဓားဆြဲၿပီး သူ႔လွည့္ပတ္ ရွာတာပဲ”

ေျပာရင္းဆုိရင္း သူ႔ ပုိက္ဆံ ေသတၱာကို လက္သီးႏွင့္ “ဒုန္း”ခနဲ ထုထည့္လုိက္ ၍ ကြၽန္မႏွင့္ မမ၀င္းပင္ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ၿပီး တုန္သြား ရသည္။

“သူကလည္း ကြၽန္မ အေၾကာင္းသိေတာ့ တစ္ညလုံး ျပန္မလာဘူး။ ခုထိလည္း ျပန္မလာဘူး။ သူ႔အေမ အိမ္မွာလည္း မရွိဘူး။ သူသြား တတ္တဲ့ ေနရာေတြ လိုက္ရွာ ေတာ့လည္း မရွိဘူး။ ကြၽန္မကလည္း သေဘာေကာင္းရင္ ႏွစ္ေယာက္ မရွိသလုိ ေဒါသ ထြက္ၿပီေဟ့ ဆိုရင္လည္း သူမ်ားနဲ႔ တူတာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မကို မေက်နပ္ရင္ ပါးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ လာ႐ိုက္ သြား ေက်နပ္တယ္။ ခုေတာ့ ေခြၽတာ စားေသာက္ၿပီး အေႂကြးဆပ္ဖုိ႔ စုထားတဲ့ေငြ ကိုမွ သိသိႀကီးနဲ႔ခုိးသြားတာ။ ေဘာလုံးပြဲေလာင္း ႐ႈံးပစ္ လုိက္တာ။ တကယ္အသည္း နာတယ္အစ္မ ကြၽန္မ ကြၽန္မ...”

ေျပာရင္းတန္းလန္း မ်က္ျဖဴ လန္သြားကာ လက္သီးႏွစ္ဖက္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္၍ အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး ပစ္လဲ က်သြားေသာ မေသာင္းစိန္ေၾကာင့္ ကြၽန္မႏွင့္ မမ၀င္း အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြားၾက သည္။

“ဟဲ့ ဟဲ့ လုပ္ၾကပါဦး။ လုပ္ပါဦး ငါ့ညီမရဲ႕”

“သူ ဘာျဖစ္သြားတာ လဲ မမ၀င္း”

“တက္တာေလ အဲဒါ တက္သြားတာ။ အနီးအနားမွာ ဘယ္သူရွိလဲ ေအာ္ပါဦး ဟဲ့။ ငါဘာမွ မလုပ္တတ္ ဘူး”

“ဟင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူးေနာ္”

ေရွ႕ဘက္အိမ္ေတြဆီ လွမ္းအသံျပဳၾကည့္ေတာ့လည္း လူရိပ္လူေယာင္ပင္ မျမင္ရပါ။

“နင္ ခဏေနခဲ့ဦးေနာ္။ ငါအိမ္နီးခ်င္းေတြ လိုက္ေခၚ ၾကည့္ဦးမယ္။ ဆရာ၀န္လည္း ေခၚမွရမယ္ ထင္တယ္”

ကြၽန္မ၏ စကားျပန္ကို ပင္မေစာင့္ဘဲ ထဘီတုိတို၀တ္ ကာ မမ၀င္းက အိမ္ေပၚမွ အေျပးအလႊား ဆင္းသြား၍ လူမမာႏွင့္ ကြၽန္မ ႏွစ္ေယာက္ တည္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ မ်က္ျဖဴႀကီး လန္ကာ တံေတြး တစီစီႏွင့္ ေျခေတြလက္ေတြ ကုပ္ၿပီး တဂစ္ဂစ္ တက္ေနေသာ မေသာင္းစိန္ကုိ ၾကည့္ ၿပီး ကြၽန္မသည္ ထူပူေနကာ တုန္တုန္ယင္ယင္ႏွင့္ ဘာလုပ္ ေပး၍ လုပ္ေပးရမွန္း မသိျဖစ္ေန သည္။ တက္ေနသူကို ေျခမ၊ လက္မ ခ်ဳိးေပးရသည္ဟု ၾကားဖူးနား၀ ရွိေနေပမယ့္ ထုိ အသိ ဆုိတာကလည္း စာအုပ္ ေတြထဲ၊ ႐ုပ္ရွင္ ဗီဒီယိုေတြထဲ မွာတင္ ၾကည့္ဖူးဖတ္ဖူး႐ုံ အဆင့္မွ် ဆုိေတာ့ ကြၽန္မ မလုပ္ ေပးတတ္ပါ။ လုပ္လည္း မလုပ္ရဲ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ ဘယ္လုိျပဳစု ကုသေပးရန္ သိဖို႔ ေနေနသာ သာ၊ တဂစ္ဂစ္တ က္ေနသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္ဖူးတာ ပင္ ကြၽန္မဘ၀မွာ ဒါ ပထမ ဆုံးအႀကိမ္ ျဖစ္ပါသည္။ ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလုိ မိန္းမ တခ်ဳိ႕ ႏွင့္ ကေလးေတြ တသီတ တန္းႀကီး အိမ္ေပၚ တ၀ုန္း၀ုန္း ေျပးတက္လာၾကကာ တစ္ ေယာက္တစ္ေပါက္ႏွင့္ ဆူညံ ကုန္ေတာ့သည္။

“ဘယ္လို ျဖစ္သြားတာ လဲ”

မ်က္ႏွာထား ဆုိးဆိုးႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ကြၽန္မ လက္ထဲမွ မေသာင္းစိန္ကုိ ေပြ႕ထူရင္း ခပ္ေလာေလာေမး သည္။

“မ မသိပါဘူး။ စကား ေျပာေနရင္း အေကာင္းႀကီး ကေန သူ႔ဟာသူ ျဖစ္သြားတာ ပဲ”

မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾကံဳလိုက္ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ အေပၚ လန္႔ရလြန္း၍ ကြၽန္မမွာ အသံ ေတြပင္တုန္ေနသည္။ ဒီၾကား ထဲက ဘယ္က ေပၚလာမွန္း မသိေသာ ေလးငါးေျခာက္ ႏွစ္၀န္းက်င္ အရြယ္ကေလး ႏွစ္ေယာက္က မေသာင္းစိန္ ကို “အေမ...”ဟု ငယ္သံပါ ေအာင္ ေအာ္ၿပီးေျပးဖက္ လုိက္ေတာ့ မ်က္စိေတြပါ ျပာ လာကုန္သည္။ ကေလး ေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ကလည္း တဂစ္ဂစ္ တက္ေန ေသာ မေသာင္းစိန္ကို တစ္လွည့္၊ နံေဘးမွာေၾကာင္စီစီ ထုိင္ေနသည့္ သူစိမ္းျဖစ္သူ ကြၽန္မကို တစ္လွည့္ ၾကည့္ေန ၾကသည္။ အမ်ဳိးသမီး သုံး ေယာက္ကေတာ့ မေသာင္းစိန္ကုိ ႏွိပ္သူႏွိပ္၊ ေျခမခ်ဳိး သူခ်ဳိး၊ ယပ္ေတာင္ခတ္သူ ခတ္ျဖင့္ ၀ုိင္း၀န္း ျပဳစုေပးေန ၾကသည္။ မမ၀င္းဆရာ၀န္ သြားေခၚတာကလည္း ၾကာလွသည္။ အကယ္၍ အေျခ အေနဟန္ ပုံမရဘူး ဆိုၿပီး ျပန္ မလာလွ်င္...။ ဘုရား... ဘုရား တက္ရင္းႏွင့္ ေသသြား တာမ်ဳိး အထိေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ ေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ မေျပာ ေကာင္းမဆုိေကာင္း မေသာင္း စိန္သာ ခုေနတစ္ခုခုျဖစ္သြား လွ်င္ ကြၽန္မကေတာ့ ေျဖရွင္း ရခက္ၿပီ။ မထြက္စဖူး ေဇာေခြၽးေတြပင္ ျပန္ခ်င္လာ သည္။

“ေဟာ ဆရာ၀န္လာ ၿပီ”

ေရွ႕မွ ေဆးအိတ္ကိုင္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ အိမ္ေပၚတက္ လာသည့္ ဆရာ၀န္ႏွင့္ မမ၀င္းကို ျမင္လုိက္ရမွ ကြၽန္မ၀မ္းသာ အားတက္သြား သည္။ ဆရာ၀န္ အသံၾကား၍ ပဲလား၊ သူ႔ဘာသာသူ တကယ္ သက္သာသြား၍လား မသိ ခ်က္ခ်င္းပဲ အတက္ ရပ္သြားၿပီး မေသာင္းစိန္သတိ ျပန္လည္လာသည္။ ထေတာ့ မထုိင္ေသး။ အင္းအင္းအဲအဲ ညည္းေနကာ မ်က္လုံးကုိ ဖြင့္ၾကည့္႐ုံမွ် ၾကည့္ၿပီး “ေရ ေရ” ဟု ဆုိကာ ျပန္မွိတ္သြား သည္။ တစ္ေယာက္က ေရ ေျပးခပ္၍ တုိက္ေပးသည္။ သတိ လည္လာၿပီ ဆိုေပမယ့္ ဆရာ၀န္ ပင့္ထား လက္စႏွင့္ စိတ္ခ်ရေအာင္ မေသာင္းစိန္ကို စမ္းသပ္ၾကည့္ရသည္။ ဇာတ္ေပါင္းကေတာ့ မမ၀င္း ႏွင့္ ကြၽန္မ၏ ေႂကြးေတာင္း ခရီးက မေအာင္ျမင္သည့္ အျပင္ မေသာင္းစိန္ အတြက္ ဆရာ၀န္ ပင့္ရသျဖင့္ စမ္းသပ္ခႏွင့္ ေျခႂကြခကိုပါ မမ၀င္း ၏ အိတ္ကပ္ထဲမွ စုိက္ရွင္း ေပးခဲ့ရေသးသည္။ တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးသည့္ အေတြ႕အၾကံဳေၾကာင့္ အိမ္ျပန္္လမ္းမွာ မမ၀င္း၏ “မေသာင္းစိန္ တက္သြားတာ တကယ္ေတာ့ ဟုတ္မွာပါေနာ္”ဟူေသာ စကားကိုပင္ ျပန္မေျပာႏိုင္။ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ အထိ ရင္တုန္ပန္းတုန္ ျဖစ္ေနမိဆဲ ျဖစ္သည္။

ထုိအျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ပြားၿပီး ဆယ့္ေလးငါး ရက္မွ်ၾကာေတာ့ ကြၽန္မအိမ္ သုိ႔ မမ၀င္း ထပ္ေရာက္လာ သည္။

“ငါ့ညီမေရ အေႂကြး သြားေတာင္းမလုိ႔”

“အမယ္ေလး မလုိက္ ပါရေစနဲ႔ေတာ့ေနာ္”

သူ႔စကားပင္ မဆုံးေသး ကြၽန္မ ေခါင္းတခါခါ လည္တခါခါ ထျငင္း၍ မမ၀င္းက “နင္ပဲ ကုန္ၾကမ္း လုိခ်င္တယ္ ဆို”ဟုေျပာရင္း ရယ္သည္။ ကြၽန္မကေတာ့ မရယ္ႏိုင္။ သူေျပာသလုိ ၀တၳဳေရးဖုိ႔ ကုန္ၾကမ္း ရလုိက္တာေတာ့ မွန္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒီကုန္ၾကမ္းမ်ဳိးက တစ္သက္မွာ တစ္ခါေလာက္ပဲ ေကာင္း သည္ေလေနာ္။

ေငြဇင္ေယာ္ဦး၊မိုးကုတ္၊

(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ ႏုိ၀င္ဘာလ ၂၀၁၀)