ကြ်န္မ ငယ္ငယ္တုန္းက လူႀကီး အလြန္ ျဖစ္ခ်င္သည္။ လူႀကီးေတြ လုပ္သမွ် အကုန္လံုး စိတ္၀င္စားသည္။ အေမ ထမင္းဟင္း ခ်က္လွ်င္ ကြ်န္မလည္း ၀င္ခ်က္ ၾကည့္ခ်င္သည္။ အေမ တံျမတ္စည္း လွည္းလွ်င္ ကြ်န္မလည္း ၀င္လွည္း ခ်င္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ အရြယ္ မတိုင္ေသးေတာ့ လုပ္ကူတာက ရႈပ္တာႏွင့္ မထူးသျဖင့္ ကြ်န္မသည္ အေမ့အတြက္ မၾကာခဏ စိတ္ညစ္ေစသည့္ အရႈပ္ထုပ္ ကေလး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထမင္းဟင္းခ်က္ရာမွာ အေမ့ အလစ္၀င္ၿပီး လက္စြမ္းျပမိ၍ စားမရဘဲ ပစ္လုိက္ရသည့္ အခါ၊ အေမ လွည္းက်င္းထားၿပီး အမိႈက္ေတြက ကြ်န္မ လွ်ာလွ်ာရွည္ရွည္ ၀င္လွည္းေပးမွ ပိုၿပီး ရႈပ္ပြကုန္သည့္ အခါ၊ အေမမရွိခင္ အ၀တ္ေတြ ခိုးေလွ်ာ္တာ ဆပ္ျပာတိုက္လက္လြန္သြား၍ ေရစင္ေအာင္ မနည္းျပန္ ေလွ်ာ္ယူရသည့္ အခါ၊ ပန္းကန္ေဆးရင္း က်က်ကြဲကုန္သည့္ အခါ...။ အဲဒီလို အခါေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႕ၾကံဳရ တိုင္း အေမက ခ်စ္စႏိုး မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ႏွင့္
“ေအးေနာ္၊ မလုပ္တတ္ခင္ အေတာ္ လုပ္ခ်င္လြန္းတဲ့ ကေလးမ။ ႀကီးလာလို႔ ဒီ အလုပ္ေတြ မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ ေခါင္းေပၚ အာလူး ဘူးသီးေတြ တန္းစီေနေအာင္ ကို ေခါက္ပစ္မယ္မွတ္”
ဟု ရယ္ေမာရင္း ႀကိမ္း၀ါးတတ္ပါသည္။ အေမ့ စကားၾကားတိုင္း ငါ လူႀကီး ျဖစ္လာမွ ဒီအလုပ္ေတြ လုပ္ခြင့္ရမွာပါလား ဟူေသာ အေတြးက ကြၽန္မ ဦးေႏွာက္ ေသးေသးေလးထဲ ၀င္လာေလ့ ရွိသည္။ ထိုအခါ ကြၽန္မ လူႀကီး ျမန္ျမန္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေတာ့သည္။
၂။
အိမ္၌ လူႀကီးေတြလုပ္သမွ် ဘာတစ္ခုမွ ၀င္လုပ္ ကိုင္ခြင့္မရေသာ ကြၽန္မတို႔ အရြယ္ေလးေတြ စုမိၾကေသာ အခါ ကြၽန္မတို႔ လုပ္ႏိုင္ေသာပံု စံျဖင့္ အျပင္မွာ လူႀကီးလုပ္ ၾကပါသည္။ အိုးပုတ္ခြက္ေတြႏွင့္ ထမင္းဟင္းခ်က္ တမ္းကစားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိအုိးပုတ္ခြက္ေတြထဲမွာ အေမတို႔ မီးဖိုးေခ်ာင္သံုး ပစၥည္းပစၥယေတြ နည္းတူ ေရေႏြးကရား၊ မီးဖို၊ င႐ုတ္ဆံုက အစပါသည္။ ျခင္းေထာင္းႏွင့္ လမ္းေဘး အရြက္ေတြ လည္ခူး၍ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾက ရသည္မွာလည္း အရသာရွိ ေပစြ။ တကယ့္ အစစ္လိုပင္ ခံစားေျပာဆိုၾကသည္။
“ဆန္ေစ်းေတြကလည္း ေကာင္းလိုက္တာမ်ား ေနာ္”
“ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္းတဲ့၊ ဟင္းစပ္တည့္ေအာင္ ခ်က္တတ္ရင္ ခ်ဳိတာပါပဲ”
“ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ လွလို႔ သုပ္စားမလား ဆိုၿပီး ၀ယ္ခဲ့လိုက္တာေလ”
နိစၥဓူ၀ အေမတို႔ႏႈတ္မွ ၾကားသိရလြန္း၍ ရင္းႏွီးေနေသာ စကားလံုးေတြကို အတုျမင္ အတတ္သင္ စိတ္ထဲ ေသခ်ာမွတ္သားထားလိုက္ ကာ ကြၽန္မတို႔စကား၀ိုင္းေတြ ၌ ၿမိန္ေရရွက္ေရ အတုခိုး ေျပာၾကဆိုၾကရတာ အလြန္ အာေတြ႕လွသည္။ သို႔ေသာ္ ဒါသည္ပင္ လူႀကီးေတြေရွ႕၌ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာခြင့္ မရတာေတြ ရံဖန္ရံခါ ၾကံဳရ တတ္ေသးသည္။
“သဘင္သည္၊ သူ႐ူးနဲ႔ ကေလးစကားတဲ့။ နင္တို႔ ပါးစပ္က ေပါက္ကရ ေစ်းႏႈန္းေတြ ေလွ်ာက္ေျပာၾကတာ အေရးမႀကီးဘူး။ က်ဳပ္တို႔ လူႀကီးေတြမွာ မ်က္ခံုးလႈပ္ ရတယ္ေတာ့္...”
လူႀကီးေတြ ေျပာတတ္သည့္ အဲဒီစကားကို ကြၽန္မတို႔ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ၾကပါ။ ထိုတစ္ခု တည္းမကပါ။ လူႀကီးေတြ ေျပာေနက် စကားေတြထဲမွာ ကြၽန္မတို႔အဖို႔ နားမလည္စရာေတြ အမ်ားႀကီးပင္။ သိလိုစိတ္ျဖင့္ လူႀကီးေတြစကား ၀ိုင္းနား ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ခ်ဥ္းကပ္မိျပန္ေတာ့
“ေတြ႕လား အေတာ္စပ္ စုခ်င္တဲ့ဟာေလး။ ကေလး အရာမဟုတ္ဘူး၊ အျပင္မွာ သြားေဆာ့ေခ်”
ဟု ႏွင္လႊတ္ခံရတတ္ သည္။
အဲဒီအရြယ္ဆိုတာက ေလာကႀကီးမွာ ဘာမဆို သိခ်င္၊ တတ္ခ်င္၊ အတုယူစူး စမ္းခ်င္ေနသည့္အရြယ္။ အေမတို႔လူႀကီးေတြ စကားထဲ စိတ္၀င္စားစရာေတြျဖင့္ ျပည့္ ႏွက္ေနသည္။ အေမတို႔က ဒါ ကေလးအရာ မဟုတ္ဘူးဟု ေျပာလာေတာ့ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရသည္။ ဒါျဖင့္ ျမန္ျမန္လူႀကီး ျဖစ္မွ ေအးမွာပါ။ ေလာက ႀကီးမွာ လူႀကီးျဖစ္လာမွ သိစရာေတြ အမ်ားႀကီး သိခြင့္ရမည္။ တတ္သင့္တာေတြ အမ်ားႀကီး တတ္ေျမာက္ခြင့္ရမည္။ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ ခြင့္ရလာမည္။ အဲဒီလို လူႀကီး ေတြနည္းတူ အရာရာ သိခြင့္၊ တတ္ခြင့္၊ လုပ္ခြင့္ရဖို႔ရာ ကြၽန္မ ျမန္ျမန္လူႀကီး ျဖစ္လာမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ အဲဒီတုန္းက အိပ္မက္မက္လိုက္တိုင္း အိပ္ မက္ထဲမွာ ကြၽန္မက လူႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ကြၽန္မ လူႀကီး ျဖစ္ခ်င္လြန္းတာ တစ္ပိုင္းကို ေသလို႔။
၃။
ကြၽန္မ ခုနစ္တန္းႏွစ္ အေရာက္၌ အေဖ ဆံုးပါသည္။ ပကတိက်န္းက်န္းမာ မာႀကီးကေန ႐ုတ္တရက္ ဦး ေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ကာ ေသဆံုးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို အခါ တစ္သက္လံုး အေဖ့ လုပ္စာထိုင္စားကာ အိမ္ရွင္မ သက္သက္ဘ၀ျဖင့္ ေနလာခဲ့ ေသာ အေမသည္ ဘာလုပ္၍ ဘာကိုင္ရမည္မွန္း မသိဘဲ ကြၽန္မလက္ကို တြဲကာ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
“လိမၼာေနာ္ သမီးႀကီး ညည္းကိုပဲ အေမ အားကိုးရ ေတာ့မွာ”
ေခါင္းသာ ေရာေယာင္ ညိတ္ျပခဲ့ေပမယ့္ အေမ့ စကားကို ထိုအသက္အရြယ္ ဦးေႏွာက္၌ နက္နက္နဲနဲႀကီး မစဥ္းစား မိခဲ့တာ အမွန္။ သို႔ေသာ္ တိုေတာင္းေသာ ကာလအတြင္းမွာ မသင္ယူဘဲ ကြၽန္မ တတ္ေျမာက္လာရသည္က အမ်ားသား။ ပထမဦးဆံုး အေနႏွင့္ အေမသည္ အေဖရွိစဥ္တုန္း ကလို သားသမီးေတြကို ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္႐ံုသက္သက္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အိမ္ေအာက္ ထပ္၌ ဖြင့္လိုက္ေသာ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေလးဘက္ အခ်ိန္ အမ်ားႀကီးေပးလိုက္ရျခင္း။ အလည္လာေသာ မိတ္ေဆြေတြကို အေမက “အေျခအေန မပ်က္ခင္ ရွိတာေလးေတြ ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး အေျခက်ေအာင္ လုပ္ရတာေလ” ဟု ေျပာျပေန တတ္သည္။ ဆိုင္ကိစၥကို သိပ္နားမလည္ေသးခင္မွာ ကြၽန္မ၌ အေတြ႕အၾကံဳေတြ စတင္ ရရွိလာသည္။ မနက္ဆိုလွ်င္ ခါတိုင္းလို ထမင္း စားခ်ိန္နားနီးမွ အေမ့အႏိႈး ေစာင့္ၿပီးထ၍ မရေတာ့။ အေမက မနက္ငါးနာရီခြဲထ၍ ဆိုင္ခင္းေတာ့ ကြၽန္မပဲ ထကူ ရသည္။
“အေမတစ္ေယာက္ တည္းဆို ဆိုင္တစ္ဖက္၊ မီးဖို ေခ်ာင္တစ္ဖက္နဲ႔ ဘယ္ႏိုင္ပါ့ မလဲကြယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းခ်ိန္အမီ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးစီးဖို႔ရာ သမီးႀကီး ထကူမွ ရမွာေပါ့”
ထိုအခ်ိန္၌ ကြၽန္မ တံ ျမက္စည္း ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္ က်င္လွည္းတတ္ေနပါၿပီ။ အိမ္ေပၚအိမ္ေအာက္ႏွင့္ ဆိုင္ တြင္းအျပင္ ျခံထဲ၌ပါ အမိႈက္ တစ္စမက်န္ေအာင္ ကြၽန္မလွဲ ရျခင္းျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္က အေမ ေပးမလုပ္ခဲ့ေသာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ တစ္ခု ကြၽန္မလက္ထဲ ေရာက္ရွိလာျခင္းမွ်သာ။ လွဲစက အခ်ဳိးမေျပတာကိုပင္ အေမက “လွည္းၿပီးသား အမိႈက္ကို ပိုၿပီးပြေအာင္ ဖြတဲ့ ေကာင္မေလး” ဟု ကြၽန္မကို မေျပာေတာ့ပါ။ “ေဟာဒီလို လွည္းလွည္းၿပီး တျဖည္း ျဖည္းခ်င္းစုသြား၊ အမိႈက္ေတြ ေျပာင္သြားလိမ့္မယ္” ဟု ပါး စပ္ကလည္းသင္၊ လက္ကလည္း သင္ရင္း ကြၽန္မလည္း တံျမက္စည္း လွည္းသည့္ အလုပ္၌ ကြၽမ္းက်င္သြား သည္။ ရွစ္တန္းႏွစ္ေရာက္ ေတာ့ ကြၽန္မ ထမင္းဟင္း ေတာ္ေတာ္ ခ်က္ျပဳတ္တတ္ ေနၿပီ။ မတတ္ဘဲ ခံႏိုင္႐ိုး လား။ “အေမ့ထမင္းအိုးေလး ပြက္လာရင္ အိမ္ေရွ႕ လွမ္း ေအာ္လိုက္ေနာ္” မွ စတင္ လာလိုက္တာ “အေမ့ကို ေခၚ မေနနဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ထမင္းအိုး အပြက္ညီမညီ ၾကည့္၊ ၿပီးရင္ ေယာက္မနဲ႔ အသာေမႊၿပီး ဆန္ေစ့ကိုစမ္း ၾကည့္၊ အေပ်ာ့အမာ အေန ေတာ္ျဖစ္ရင္ ထမင္းရည္ငွဲ႔ၿပီး မီးေအးေအးနဲ႔ ထမင္းႏွပ္ထား လိုက္ေတာ့” အထိ လမ္းေၾကာင္း လာလိုက္ေတာ့ တစ္ ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္လည္းၾကာေရာ ကြၽန္မတစ္ေယာက္ မီးဖို ေခ်ာင္ကိစၥ ေကာင္းေကာင္း ကိုင္တြယ္တတ္သြားေပၿပီ။ အလတ္ေကာင္က အေရာင္ တင္မႈန္႔ခတ္သည့္ ဟင္းကို မစားႏိုင္။ အငယ္ေကာင္က ဟင္းခ်က္လွ်င္ ၾကက္သြန္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးအဖတ္ မျမင္ရမွ ႀကိဳက္သည္။ အေထြးေလး ကေတာ့ ဟင္းရည္တစ္ခြက္ မျဖစ္မေနပါမွ ထမင္းစား တတ္သည္။ ကြၽန္မ ဆယ္တန္း ေအာင္ခ်ိန္၌ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ ေလွ်ာ္ဖြပ္သိမ္းဆည္းေရး ကိစၥကို အေမ ကြၽန္မထံ အၿပီး အပိုင္ လႊဲအပ္ထား ေပးခဲ့တာပင္ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။
၄။
“ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ေဟာဒီ သမီးႀကီး တစ္ေယာက္ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ရထားလို႔”
မိတ္ေဆြေတြႏွင့္ စကား စပ္မိသည့္ အခါရယ္ ကြၽန္မထံ အခက္အခဲတစ္ခုခု ရင္ဖြင့္စရာ ရွိလာတိုင္း ထိုစကားစုေလး ကို အေမ အျမဲသံုးေလ့ရွိ သည္။ ေျပာစရာေလာက္ ေလာက္လားလားဟူ၍ သမီးႀကီး ျဖစ္သူ ကြၽန္မမွလြဲ၍ ဘယ္သူမွမရွိရွာေသာ အေမ သည္ အေရးကိစၥၾကံဳတိုင္း ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္သမီး ကိုသာ လူႀကီးအရာ ထားၿပီး ဖြင့္ဟ တိုင္ပင္တတ္သည္။ သိၾကသည့္ အတိုင္းေစ်းသည္ အလုပ္ဆိုသည္က တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လူေပါင္းစံုႏွင့္ ေျပာဆို ဆက္ဆံရတာ။ လူစံုေတာ့ စ႐ိုက္စံုသည္။ ထိုအခါ အေမ့ အလုပ္ကေန ကြၽန္မသည္ ေလာက အေၾကာင္း၊ လူေတြ အေၾကာင္း မၾကားခ်င္မွ အဆံုး ေဖာျခင္းေသာျခင္း သိလာရပါသည္။ အဲ့ဒီလိုကေန ဒီအလုပ္မွာ ဒါမ်ဳိးေတြၾကံဳရ တတ္ပါလား ဟူသည့္ အသိ ေတြရသည္။ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္သာ မသိလိုက္မိခ်ိန္မွာ အလုပ္၏ အေတြ႕အၾကံဳထံ ကြၽန္မ တပည့္ခံၿပီးသား ျဖစ္ေနေလၿပီ။
“ေလာေလာဆယ္ ဆိုင္ ႀကီးကို ျပန္သြင္းဖို႔ ပစၥည္း ေႂကြးတင္ေနတာက (...) ရွိ တယ္ သမီးေရ။ တစ္ရက္၀င္ ေငြထဲကေန စုေၾကး လုပ္ၿပီး ဖဲ့စုေနရတယ္။ ရစရာအေႂကြးေတြကလည္း ေတာင္းရခက္ ေနေတာ့ေလ”
အေမ၏ ထူထဲေသာ စာရင္း စာအုပ္ထဲမွာ ကြၽန္မလက္ ေရးေတြႏွင့္ခ်ည္း ျပည့္လာသည္။ ေဒၚဘုမကေတာ့ အေႂကြးေတြ မ်ားလာေတာ့ တျခားဆိုင္ ေရာက္သြားပါလား။ မစီေရႊဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက အေႂကြးစာရင္း ဖြင့္ခိုင္းတုန္းက ဖြင့္ခိုင္းၿပီး ေငြရွင္းခ်ိန္ ေရာက္ရင္ ဟိုဟာလည္း မယူရဘူး၊ ဒီဟာလည္း မယူရပါဘူးနဲ႔ ကဂ်ီကေၾကာင္က်တတ္တယ္တဲ့။ ဟိုအမ်ဳိးသမီးကေတာ့ လက္နည္းနည္းေဆာ့တယ္။ သူလာရင္ ေသခ်ာၾကည့္ ထားႏိုင္မွ။ လူေတြ အေၾကာင္း သိလာေတာ့ ဒီလိုပဲ အလိုက္အထိုက္ ဆက္ဆံတတ္လာသည္။ အေမသင္ေပးတာ မဟုတ္သလို ဘယ္သူကမွ သင္ေပးတာ မဟုတ္ပါ။ အရြယ္ႏွင့္ အလုပ္ထံမွ အေတြ႕ အၾကံဳက သင္ေပးသြားတာ။
“ေၾသာ္ အဲဒီ ပစၥည္းေလးက ေလာေလာဆယ္ ကုန္ေနလို႔ မွာထားတုန္း အေဒၚေရ” ဆို တာမ်ဳိး၊ “မလုပ္ပါနဲ႔ရွင္၊ က် ထားတဲ့အရင္းက မ်ားေနလို႔ မေလွ်ာ့ေတာ့တာပါ။ ေနာက္တစ္ခါဆို ၾကည့္ေလွ်ာ့ေပးပါ့ မယ္” ဆိုတာမ်ဳိး။ အဲဒီလို လူေတြကိုၾကည့္ၿပီး အလိုက္ အထိုက္ ေျပာဆိုဆက္ဆံတတ္ လာသည့္ကြၽန္မ၊ အေမ့ မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္႐ံု မွ်ျဖင့္ အသံမဲ့ စကားလံုးေတြကိုလည္း နားလည္ေနတတ္တာ မဆန္း။
“႐ိုး႐ိုးလိုင္းပဲ အေမရယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွ တက္ တက္ ရပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ေအာက္က အငယ္ေတြက အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းနဲ႔ တက္လာကုန္ၾကၿပီ။ သူတို႔နဲ႔ တင္ အေမ ေမာေနတာ။ သမီးက ရပါတယ္ ျဖည္း ျဖည္းေပါ့”
“သမီးအတြက္ အ၀တ္အစား သစ္က အသာထားပါဦး အေမရယ္။ အိမ္မွာပဲေနတဲ့ ဥစၥာ။ ေလာေလာဆယ္ အငယ္ေတြ ဘာလိုသလဲပဲ ဦးစားေပးၾကည့္လိုက္ပါ။ ျပည့္စံုေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးေတာ့ သူတို႔လည္း ပညာေရးမွာ ႀကိဳးစားရတာ စိတ္ေပ်ာ္ မွာေပါ့”
“သမီးက ေဟာ့ဒီနား ကပ္တစ္ရန္ ရွိေနၿပီပဲ အေမရယ္။ ဆြဲႀကိဳးေလးက အေထြးကို ဆင္ေပးလိုက္ပါ။ သူက တကၠသိုလ္ တက္ရေတာ့မယ့္သူ မဟုတ္လား”
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ မွန္ၾကည့္ျဖစ္တိုင္း မ်က္ေမွာင္ ကုတ္၍ သက္ျပင္း ေမာခ်ေန တတ္ေသာ မ်က္ႏွာတစ္ခုႏွင့္ ကြၽန္မ အလြန္ရင္းႏွီးလာ သည္။ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက အားပါးတရ႐ွဴ ႐ိႈက္ခဲ့ရေသာ ေလထုက လည္း ယခုေတာ့ တစ္ခုခု ပိတ္ဆို႔ေနသလိုလို။ စိတ္ထဲ မွာ တစ္စံုတစ္ခုဟာ ဘ၀ထဲ မွာ တျဖည္းျဖည္း ယုတ္ေလ်ာ့ ေပ်ာက္ဆံုးလာေနတာ ကိုေတာ့ ခံစားမိေနသည္။ ဘာရယ္ ဟုသာ မေတြးျဖစ္ ေသးတာ။ အင္း အခ်ိန္ေပး၍ မေတြးရဲေသးတာဟု ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္မည္လား မသိၿပီ။
၅။
“အေမေရ ဒီမွာ ထမင္း အိုး ငွဲ႔လက္စတန္းလန္းမို႔ ဆိုင္ထဲ ၀ယ္သူ မရွိရင္ ကေလးသိပ္ထားတဲ့အခန္း ထဲ ေျပး၀င္ၾကည့္ေပးပါဦး။ သမီးနားထဲငိုသံၾကားသလား လို႔”
မသိလွ်င္ ကိုယ္ကပဲ ကေလးအေမလိုလို။ တကယ္တမ္းက ေက်ာင္းၿပီး ၿပီးခ်င္း မိန္းမေကာက္ယူ လိုက္သည့္ အလတ္ေကာင္ ေမာင္အလိမၼာတံုး၏ ရင္ႏွစ္ သည္းခ်ာသာျဖစ္သည္။ အိမ္ခြဲေနေပမယ့္ သူတို႔ငွားေန တာ ဒီအနီးအနားတြင္ပဲဆို ေတာ့ ကြၽန္မတို႔မွာ မ်က္ႏွာ မလႊဲႏိုင္။ ကေလးက မူႀကိဳ ထားရမည့္ အရြယ္မတိုင္ေသးသလို ကေလးထိန္းလက္ ၀ကြက္အပ္ၿပီး အိမ္မွာ တစ္ေန ကုန္ ပစ္ထားခဲ့ရေအာင္က လည္း စိတ္မခ်။ လခက လည္းကသီေတာ့ ေနာက္ဆံုး လက္ပိုက္ၾကည့္မေနႏိုင္ျဖစ္ ေနက် ကြၽန္မႏွင့္ အေမကပဲ “တို႔ေတြပဲ ထိန္းထားေပး ပါ့မယ္ဟယ္” ဆိုၿပီး လက္ခံ လိုက္သည့္သကာလကေလး က မိဘႏွစ္ပါး အလုပ္သြားတာႏွင့္ အိမ္ကို ေရာက္လာ ေသာင္တင္ေနေတာ့တာပင္။
“အငယ္ေကာင္က အခု ေဆးေက်ာင္း ဒုတိယႏွစ္။ အေထြးက ဆယ္တန္းေအာင္လို႔ ခုမွ တကၠသိုလ္ စတက္မွာ။ တာ၀န္ေတြက အမ်ား ႀကီးက်န္ေသးတာပဲေနာ္”
ေ၀ဖန္ လာသူေတြကို ကြၽန္မ ျပံဳး၍သာ နားေထာင္ ေပးလိုက္ပါသည္။ မတတ္ ႏိုင္ဘူးေလ။ ဘယ္သူကမွ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚ တကူးတက လာတင္ေပးထားတာ မဟုတ္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး ကိုယ္လြတ္႐ုန္းလိုက္လွ်င္လည္း ဘယ္သူ ဘာေျပာႏိုင္ တာမွတ္လို႔။ အေမ့ကိုသနား တာ၊ ကိုယ့္မ်က္ႏွာေမာ့ၾကည့္ ေနရရွာသည့္ အငယ္ေတြကို ဥပကၡာမျပဳရက္တာေၾကာင့္ သာ။
“ဒီလိုပဲ တူ၊ တူမေတြ ထိန္းရင္း အပ်ဳိႀကီးပဲလုပ္ ေတာ့မွာလား”
“ဒါေပါ့၊ ၿငိမ္းေအး တယ္ေလ၊ မေကာင္းဘူးလား”
ေမးသူေတြက ဘာရယ္မဟုတ္ ခပ္ပါးပါးေမးလာ တာမ်ဳိး ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေျဖသူ အဖို႔ေတာ့ ရင္ထဲကအနာ အကင္းမေသေနတာ ထိုးဆြ ခံလိုက္ရသလိုမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ေနတတ္သည္ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ဘ၀ႏွင့္မသက္ဆိုင္ေသာ အရာဟု သိစိတ္က ကန္႔သတ္ ထားေပမယ့္ ႏွလံုးသားကျဖင့္ တံခါးေခါက္သံၾကားလွ်င္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ခ်င္တတ္တာက ခက္သည္။ ဒါေပ မယ့္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပးဖို႔ရာပင္ အဆင္မေျပသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္အနား ဘယ္လိုအခ်စ္မ်ဳိးက နား လည္မႈရွိစြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနမွာတဲ့လဲ။ တစ္ခါတစ္ခါက် ေတာ့လည္း (ယခုအခ်ိန္မွာ အနီးအပါး၌ မရွိေတာ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ)ေႏြးေထြးခဲ့ဖူးသည့္ မ်က္၀န္းညိဳတစ္စံုကို နင့္နင့္ နဲနဲ လြမ္းဆြတ္မိသလိုလို။
သို႔ေပမယ့္ လက္ထဲ ေပြ႕ပိုက္ထားရသည့္ တာ၀န္ ၀တၱရားတို႔ထံ မ်က္စိတစ္ဆံုး လည္ဆန္႔ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္မိ ပါလွ်င္ေတာ့ မေလွ်ာက္ျဖစ္ ခဲ့ေသာ လမ္းကေလး၏ ပံုရိပ္က ပါးလ်ေ၀၀ါးသြားရ ျပန္ၿပီ။
၆။
“တစ္ခါတေလက် ေတာ့လည္း ဘာမွမသိတတ္ နားမလည္တတ္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြ ကမွ ေလာကႀကီးမွာ အေန ေခ်ာင္တာဟ။ တစ္ကိုယ္ ေကာင္းဆန္တယ္ ဆိုတာ နာမည္သာဆိုးတာ လူက အေတာ္သက္သာတဲ့အလုပ္။ အဲဒီလို မလုပ္ႏိုင္ မလုပ္ရက္ တဲ့ တို႔လိုလူစားေတြက်ေတာ့ တာ၀န္ျမင္တာနဲ႔ ဘယ္သူမွ ေျပာစရာမလိုေအာင္ အလိုက္ တသိ ၀င္၀င္ထမ္း...။ ထမ္း ရင္းနဲ႔ အဲဒီတာ၀န္ေတြက တျဖည္းျဖည္း ကိုယ့္အေပၚ ပိက်လာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုး ဘယ္ကဘယ္လိုျပန္ထြက္ရမွန္း လမ္းစရွာမရဘဲ ေပ်ာက္က ေရာ။ အဲဒါေၾကာင့္ တစ္ခါ တစ္ခါလည္း ဘာမွမသိ တတ္တဲ့လူစားမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ခ်င္ မိေတာ့တယ္”
ဘ၀တူသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္ အျပည့္ႏွင့္ ရင္ဖြင့္သံကို နား ေထာင္မိေတာ့ ကြၽန္မလည္း ဖ်တ္ခနဲ ေတြးမိရသည္။ ကြၽန္မလည္း ယခုအခ်ိန္မွာ “ကေလးေနရာ ကေလးေန ေနာ္၊ လူႀကီးေတြအရာထဲ ၀င္ မပါနဲ႔” ဟု အရာရာ၌ အေမ စိတ္မခ်စြာ တားျမစ္ကန္႔ သတ္ခံေနရဆဲ အရြယ္ေလး ျဖစ္ေနေသးလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိမ့္မလဲ။ လူႀကီးေတြ စကား၀ိုင္းနား သီ ခြင့္မရေသာ၊ ထမင္းဟင္း ခ်က္တိုင္း ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ ေလွ်ာက္လုပ္ တတ္ေသာ၊ အိုးခြက္ပန္းကန္ ေဆးတိုင္း မၾကာခဏ လြတ္က်ကြဲေစတတ္ေသာ၊ တံ ျမက္စည္းလွည္းရာ၌ နဂိုရွိ သည့္အမိႈက္ကို ပိုမို႐ႈပ္ပြ ေအာင္ လက္စြမ္းျပတတ္ ေသာအရြယ္မ်ဳိး ျပန္ေအာက္ ေမ့လွပါဘိ။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့ ဖူးေသာ အရြယ္ေပမယ့္ ထိုခံစားခ်က္ ကို ယခုလက္ရွိ အသက္ အရြယ္၏သိစိတ္ထဲ အသက္ သြင္းခံစားၾကည့္ခ်င္၍ မရ ေတာ့တာသည္ပင္ “ဒါ ဘ၀ ပါလား” ဟု ဒီကေန႔ ကြၽန္မ တို႔ နားလည္လက္ခံ ထားၾက ရသည့္ ဘ၀အဓိပၸာယ္တစ္ခု မွ်သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
၇။
ယခုေနာက္ပိုင္းတြင္ ငယ္ဘ၀ကို ကြၽန္မ မၾကာခဏ အိပ္မက္မက္ပါသည္။
ေငြဇင္ေယာ္ဦး၊မိုးကုတ္၊
