သို႔....
ကြ်န္မ ႐ိုေသစြာျဖင့္ စာေရးခဲ့ပါတယ္ ဆရာမ။ အစကေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဖြင့္မေျပာေတာ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ေပမယ့္ ကြ်န္မရင္ထဲ တင္းက်ပ္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ တရားမမွ်တမႈ တစ္ခု ေနာက္ကြယ္က အျဖစ္မွန္ကို သိသင့္တယ္ ထင္တာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီစာကို ကြ်န္မ ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဆုိတာကလည္း ကြ်န္မအေပၚ စာနာ နားလည္ေပးႏိုင္တဲ့သူ၊ ကြ်န္မ ဘ၀ကို ကိုယ္ခ်င္းစာ ေပးမယ့္သူ၊ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မ မွီခိုေနခဲ့ရတဲ့ ေမေမႀကီးတို႔ မိသားစု၀င္ မဟုတ္တဲ့ အျပင္လူလည္း ျဖစ္ရမယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မဘ၀မွာ ဆရာမအျပင္ ဘယ္သူရွိေတာ့ မွာလဲေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာမ စာသင္တဲ့ အခန္းထဲက စားပြဲတင္ ပန္းအိုးေလးေအာက္မွာ ဒီစာကို ထားခဲ့တာပါ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေလးေလးနက္နက္ ဖတ္ေပးပါေနာ္ ဆရာမ။
ကြ်န္မရဲ ့ဇာတိကေတာ့ ဟိုးေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာ ေသးေသးေလး တစ္ခုလုိ႔ပဲ မွတ္ထားေပးပါ။ ရြာမွာ ကြၽန္မရယ္၊ အေမရယ္ အတူတူေနၾကတယ္။ ေဆြမ်ဳိး ေတြကေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ “ေရႊ” ရွိမွ “မ်ဳိး” ေတာ္ ခ်င္ၾကတဲ့ သူတို႔နဲ႔ ကြၽန္မတို႔ သားအမိ သဟဇာတ မျဖစ္လွပါဘူးေလ။ ကြၽန္မတို႔ သားအမိကလည္း “ကိုယ့္မရွိ မာနနဲ႔ကိုယ္” ခပ္ကင္းကင္း ေနေပမယ့္ မရွိဆင္းရဲ မ်က္ႏွာမြဲ ဘ၀မွာ ဟိုလူကႏွိမ္ သည္လူက ႏွိမ္နဲ႔ မ်က္ႏွာ ငယ္ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ “အေဖ မေပၚဘဲ ေမြးတဲ့ ဟာမကမ်ား မာနကႀကီးေသး။ ဒင္းတို႔ကို က်ဳပ္တို႔ေတြကလည္း အဖက္ မလုပ္ခ်င္ေပါင္” ဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိးနဲ႔ ပုတ္ခတ္ ေစာ္ကားခံရတဲ့ ဘ၀က ဘယ္ေလာက္ ခါးသီးမလဲ ဆိုတာ ဆရာမပဲ ေတြးၾကည့္။ ေငြမရွိရင္ မာနမရွိ ရေတာ့ဘူးလားဟင္ ဆရာမ။
ဆရာမကို အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ ကြၽန္မအေမ အပ်ဳိေပါက္ အရြယ္တုန္း ၿမိဳ႕တက္ၿပီး အိမ္ေဖာ္ လုပ္ဖူးတယ္။ သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ရြာျပန္လာေတာ့ ကြၽန္မ ကိုယ္၀န္ပါ လာခဲ့တယ္တဲ့။ “ေယာက်္ား ဆံုးသြားလို႔ ျပန္လာခဲ့တာပါ” လုိ႔ အေမက ေျပာေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ အယံုအၾကည္ မရွိ႐ံုတင္မကဘူး။ တစ္မ်ဳိး တစ္ေဆြလံုးက ေဆးေဖာ္ ေၾကာဖက္ေတာင္ မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ ဘူးတဲ့။ အေမရြာမွာ ေနတုန္းက အေမအေနအထိုင္ တတ္လြန္းလို႔ သေဘာက်ၿပီး ေခြၽးမ ေတာ္ခ်င္တဲ့ သားရွင္ေတြ၊ ခ်စ္ႀကိဳက္တဲ့ လူပ်ဳိ ကာလသားေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္း လည္ေနခဲ့တယ္လို႔ ကြၽန္မ သိတတ္လာတဲ့ အရြယ္မွာ ျပန္ၾကားခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ႔မ်ား ဒီလုိ အျဖစ္မ်ဳိး ႀကံဳခဲ့ရတာ အံ့ၾသစရာပဲ ဆရာမရယ္။
ထားပါေတာ့ေလ။ ဆက္ေျပာရရင္ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုေျပာေျပာ အေမက ကြၽန္မကို သတၱိရွိရွိ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ အားအင္ အျပည့္နဲ႔ ႐ုန္းကန္ ေကြၽးေမြးခဲ့ တယ္။ ကြၽန္မ အေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ ကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္။ အမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ အေမကေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးေလးပါပဲ။ အဲဒီေလာက္ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာၿပီး သတၱိေကာင္းလွတဲ့ အေမဟာ ကြၽန္မက ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလုိက္ရင္ေတာ့ ေတြေ၀ ေငးငိုင္သြား တတ္တယ္။ “ညည္းအေဖ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ အေမေျပာၿပီး ပါပေကာ ျမရီ၊ အေမလည္း ဒါပဲ ေျပာႏိုင္တယ္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ သမီးအေဖက အေမတို႔လုိ ဘ၀ မနိမ့္က်ဘူး။ မ်ဳိး႐ိုးေကာင္းတဲ့ ပညာတတ္ လူခ်မ္းသာမ်ဳိး” လို႔ မ်က္ရည္ အ၀ဲသားနဲ႔ေျပာရင္း ဘာကို နာၾကည္းမွန္းမသိတဲ့ အၿပံဳးမ်ဳိး ၿပံဳးတတ္ေသးတယ္ ဆရာမရဲ႕။ ကြၽန္မဘ၀က ေမြးကတည္းက ဆက္တိုက္ကံဆိုး မိုးေမွာင္ က်ခဲ့ရတယ္။ အပယ္ခံ လူသားႏွစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားခဲ့ ရပါတယ္ဆိုတဲ့ ဘ၀ေလးကိုမွ ကံတရားက ရက္ရက္စက္ စက္ ၿဖိဳခြဲ ပစ္ခဲ့ျပန္တယ္။ ကြၽန္မ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ သမီး အရြယ္မွာ အေမ မက်န္းမမာ ျဖစ္ၿပီး ဆံုးသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က မသင့္ေတာ္လို႔ ေ၀ဖန္တိုက္တြန္းတ့ဲ ဒဏ္ေၾကာင့္ မေကာင္းတတ္လို႔ ထင္ပါရဲ႕ ပယ္ထားၾကတဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြက ကြၽန္မကို သူတို႔ အိမ္ေပၚ ေခၚတင္ထားၾကတယ္။
ထမင္းစား ကြၽန္ခံ ဆိုတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးမွာ ေက်ာင္းလည္း ဆက္ေနခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ စာလိုက္ႏိုင္ပါရဲ႕နဲ႔ ငါးတန္း ေအာင္ၿပီး ဆက္မထား ေပးေတာ့ဘူးေလ။ မေကာင္းတတ္လို႔ အိမ္ေပၚေခၚတင္ ထားရတာမို႔ ဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္းမျမင္ဘဲ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ မၾကည္မျဖဴ ျငဴစူ ေဆာင့္ေအာင့္ ခံေနတဲ့ဘ၀ဟာ တစ္စက္ကေလးမွ ေနေပ်ာ္စရာ မရွိပါဘူး။ အဲဒီဘ၀မ်ဳိးမွာ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႐ုန္းထြက္ဖို႔ အခြင့္အေရးေလး တစ္ခုေလာက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတာင့္တေနတုန္းမွာ ေကာက္႐ိုးေလး တစ္မွ်င္က ကြၽန္မကို ႏြံထဲကေန ဆြဲတင္ ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ရြာကို အလည္လာရင္း အိမ္ေဖာ္ေကာင္းေကာင္း လာစံုစမ္းတဲ့ ဘဘဦးသာရင္နဲ႔ ေမေမႀကီး ေဒၚခင္ၾကည္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံပါပဲ။ ကြၽန္မေလ အဲဒီသတင္း ၾကားၾကားခ်င္း အျမန္သြား ေတြ႕တယ္။ ပထမကေတာ့ ေမေမႀကီးက ကြၽန္မကို သိပ္လက္မခံခ်င္ဘူး။ ႐ုပ္ကေလး သန္႔ေနလို႔တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မကလည္း အခြင့္အေရး ႏွစ္ခါ မလာႏိုင္မွန္း သိေနေတာ့ မရမက အေၾကာင္းစံု ေျပာျပၿပီး အသနားခံမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မအျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵတစ္ခုက ကြၽန္မ စိတ္အဆင္းရဲႀကီး ဆင္းရဲေစတဲ့ ဘ၀ဆိုးက လြတ္ေျမာက္ခြင့္ပဲ။ ထမင္းစားကြၽန္ခံ၊ အျငဴစူခံ ဘ၀ထက္စာရင္ ထမင္းေကြၽး အ၀တ္ဆင္၊ လခရမယ့္ ေနရာက ကြၽန္မဘ၀ကို အဓိပၸာယ္ ရွိေစမလား ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္မိတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြၽန္မဟာ ေမေမႀကီးတို႔နဲ႔ အတူ ၿမိဳ႕ကို လိုက္ပါခြင့္ ရခဲ့ေတာ့တယ္။
အသက္ဆယ့္ေလးႏွစ္သာသာ ရွိေသးတဲ့ ကေလးတစ္ပိုင္း လူႀကီးတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မကို ေမေမႀကီးတို႔ တစ္အိမ္သားလံုးက မိသားစု၀င္ တစ္ေယာက္လို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႀကိဳဆို ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ တစ္အိမ္သားလံုး ဆိုတာက ဘိုးဘိုး ဦးျမမင္း၊ ဘဘနဲ႔ ေမေမႀကီး၊ ေမေမႀကီးရဲ႕ေမာင္ ႏွလံုး ေရာဂါသည္၊ လူပ်ဳိႀကီး ေလးေလးျမတ္ဦး၊ ၿပီးေတာ့ ေမေမႀကီးရဲ႕သား ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ကိုကိုႀကီးနဲ႔ ကိုကို ေလးရယ္ စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္ေပါ့။ ေၾသာ္ က်န္ေသးတယ္။ ႏိုင္ငံျခား ေရာက္ေနတဲ့ ေမေမႀကီးရဲ႕ သမီး အႀကီးဆံုး မမသီတာရဲ႕ သားနဲ႔ သမီးႏွစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက အႀကီးေကာင္က သူငယ္တန္းစ တက္တုန္း။ ကေလးေတြကလည္း ကြၽန္မကို ခဏေလးနဲ႔ ခ်စ္သြားၾကတာပါပဲ။ တကယ္ပါ ဆရာမရယ္။ ေမတၱာတရားမဲ့တဲ့ ရပ္၀န္းထဲကေန အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳထြက္ေျပး ႐ုန္းထြက္လာရတဲ့ မိန္းကေလး အတြက္ ခိုလႈံစရာ ေႏြးေထြးတဲ့ ရိပ္ၿမံဳေလးတစ္ခု ပိုင္ဆိုင္ရလိုက္တာဟာ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ဆုလာဘ္ပါပဲ။
ကြၽန္မေလ လခ တစ္ျပားမွ မရဘဲတစ္သက္လံုး ေနရမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေခါင္းညိတ္ လက္ခံမွာပါ။ မေပ်ာ္သင့္ မေပ်ာ္အပ္တဲ့ ဘ၀မ်ဳိးေပမယ့္ ကြၽန္မ အရမ္းေပ်ာ္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမႀကီးတို႔ မိသားစုရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို တတ္သိ နားလည္စြာနဲ႔ ကြၽန္မ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေမတၱာ ေစတနာထားၿပီး ေက်းဇူး တံု႔ျပန္တယ္။ ဘာအလုပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္က အိမ္ရွင္ေတြအေပၚ ၀တၱရား ေက်ပံုမ်ဳိးထက္ ဒီအိမ္ရဲ႕ မိသားစုေသြးရင္း တစ္ေယာက္လို ကိုယ့္မိဘ၊ ကုိယ့္ဦးေလး၊ ကိုယ့္အစ္ကို၊ ကိုယ့္တူ၊ တူမ ေတြလို စိတ္ထဲ သေဘာထားၿပီး ေစတနာပါပါ လုပ္ကိုင္ေပးေတာ့ တစ္အိမ္လံုးက ကြၽန္မကို ခ်စ္ခင္ၾကတယ္။ ယံုၾကည္မႈ ရွိၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကြၽန္မထပ္ၿပီး ရင္းႏွီး ခင္မင္ခဲ့ ရတာကေတာ့ ဆရာမပဲေပါ့။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို စာသင္ေပးဖို႔ ဆရာမ ေရာက္လာတုန္းက ဆိုရင္ ကြၽန္မ ၀မ္းသာလိုက္တာ။ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္ရက္နဲ႔ ပညာကို ႏွေျမာတသစြာ စြန္႔လႊတ္ ေက်ာခုိင္းခဲ့ရေတာ့ေလ ကြၽန္မက ပညာတတ္ မွန္သမွ်ကို အားက် အထင္ႀကီးၿပီး ေလးစားတယ္။ ကြၽန္မလည္း အေမရွိစဥ္တုန္းကေတာ့ ဆရာမတို႔လုိ ဘ၀မ်ဳိး ရည္မွန္းထားခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀အေျခအေန မေပးခဲ့ေတာ့။ ထားပါေလ။
ခုနကစကားကို ျပန္ဆက္ပါရေစ။ မဆက္ခင္ ေျပာဖို႔ က်န္ေနတာ တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါက ကြၽန္မဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ အိမ္ တစ္လမ္းေက်ာ္ေလာက္က ဟန္သာဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ ခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူက ကြၽန္မထက္ ႏွစ္ႏွစ္ ႀကီးတယ္။ ကြၽန္မလုိပဲ ရြာကေန ၿမိဳ႕က ဘႀကီးအိမ္မွာ ေနရင္း ႀကံဳရာက်ပန္း ၀င္လုပ္ေနတဲ့ သူေပါ့။ ဒီလုိပဲ သြားရင္း လာရင္း ဘ၀တူခ်င္း မ်က္မွန္း တန္းမိၿပီး ခ်စ္သြားၾကတာေပါ့ ဆရာမရယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက ဒီလို လက္သမားေလး ဘာေလး လုပ္လိုက္၊ ပန္းရံေလး ၀င္လုပ္လုိက္နဲ႔ဆိုရင္ ဘ၀တိုး တက္ဖုိ႔ရာ လမ္းမျမင္ဘူး။ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ေရးလည္း ရွိေသးတယ္ဆိုၿပီး အေဖာ္ေကာင္းတာနဲ႔ ေရႊေတာဘက္ ပါသြားပါေလေရာ။ တစ္ခါတေလ ကြၽန္မက အျပင္ထြက္ၿပီး ဖုန္းခိုးဆက္မွသာ အဆက္အသြယ္ ရတာေပါ့ေလ။ ေျပာရရင္ ႏွစ္လ တစ္ခါေလာက္ စကား ေျပာခြင့္ရၾကဖို႔ေတာင္ မလြယ္တဲ့ ဘ၀ပါ။ ေမေမႀကီးတို႔ကေတာ့ ဘာမွမရိပ္မိဘူး ေပါ့ေနာ္။
သူက သံုးႏွစ္ေနမွ ႏွစ္ခါပဲ ျပန္လာတယ္။ ဒုတိယအေခါက္ ျပန္လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ပိန္သြားတယ္။ ေနသိပ္မေကာင္းဘူး။ ငွက္ဖ်ားရ လာတာတဲ့ေလ။ ေငြမစုမိ ေသးေတာ့ သူက ျပန္သြားဦး မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သံုးႏွစ္ သံုးမိုးရွိၿပီမို႔ ယူရင္လည္း ယူလို႔ ရၿပီဆိုေပမယ့္ သူက “ဒါဆို ယူၾကမယ္ကြာ” ဆိုေတာ့လည္း ေခါင္းမညိတ္ခ်င္ဘူး။ အေျခမခိုင္ေသးဘဲ ဇြတ္ယူၾကရင္ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ဒုကၡေတြ႕ ႐ံုတင္မကဘူး။ ေမြးလာမယ့္ ကေလးေတြကိုပါ ဒုကၡေပးသလုိ ျဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္တယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ္ေတြ႕ ခံစားခ်က္ အရေပါ့ေနာ္။ ကြၽန္မတို႔ဟာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိဘဲ ကံပစ္ခ်ရာ အတိုင္း လူျဖစ္လာခဲ့ ၾကရတာ။ အဲဒီ ကံပစ္ခ်ရာ ဆိုတာကလည္း သားသမီးကံက မိဘေတြ အေပၚလည္း တစ္စိတ္ တစ္ေဒသ မူတည္ေသးတာပဲေလ။ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ႏိုင္စြမ္း မရွိေသးဘဲနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့ အျပစ္မဲ့စြာ ေမြးဖြားလာတဲ့ ကိုယ့္ရင္ေသြးကို ဒုကၡတြင္းထဲ ကူဆင္းဖို႔ ဆြဲေခၚလိုက္တာနဲ႔ တူတူပါပဲ။ ကြၽန္မအဲဒီလို လံုး၀ အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး ဆရာမ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို နားလည္ သေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာျပၿပီး ေငြစု ခိုင္းလုိက္တယ္။ သူျပန္သြားေတာ့ ကြၽန္မက သူအဆင္ေျပဖို႔ အထပ္ထပ္ ဆုေတာင္းရင္း သူနဲ႔ တည္ေဆာက္မယ့္ ဘ၀သစ္အတြက္ စိတ္ကူးေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြ အျပည့္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ သူသြားၿပီး ႏွစ္လေလာက္ အၾကာမွာ ရက္ရက္စက္စက္ ေခ်မြ ခံလိုက္ရျပန္တယ္ ဆရာမရယ္။
အဲဒီညက ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာရရင္ မိုးေတြ သဲႀကီးမဲႀကီးနဲ႔ တ၀ုန္း၀ုန္း ရြာခ်တဲ့ ညေပါ့။ ကံဆိုး မိုးေမွာင္က်သြားတဲ့ ကြၽန္မအျဖစ္ကို ကိုယ္ေစာင့္နတ္ရယ္၊ ကြဲသြားတဲ့ စာၾကည့္မီးလံုး ကေလးရယ္က လြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ပါဘူး။ တံခါးခ်က္ ထိုးဖို႔ေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ အိပ္ခ်င္စိတ္ ႀကီးစိုးသြားတာဟာ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈပဲလား ဆရာမရယ္။
အဲဒီည လူနဲ႔ ကြၽန္မဟာ အေမွာင္ထဲမွာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ၿပီး ေခါင္းရင္းက စာၾကည့္မီးလံုး ကြဲသြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မအတြက္ ကမာၻပ်က္တဲ့ ညေပါ့။ တရားခံ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရွက္ရြံ႕ ယူက်ဳံးမရတဲ့စိတ္၊ နာက်င္ေဒါသ စိတ္ေတြနဲ႔ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘဲ ကြၽန္မ မ်က္ရည္ေတြ တေပါက္ေပါက္ က်လာမိတယ္။ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါရယ္လို႔ တပ္အပ္ မသိေပမယ့္ ဒီေလာက္ လံုၿခံဳတဲ့ တုိက္ႀကီး တာႀကီးထဲကို ဘယ္လိုသူခိုး၊ သူ၀ွက္မွ ၀င္လို႔မရႏုိင္တာ ကြၽန္မလိုပဲ ဆရာမလည္း စဥ္းစားမိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအိမ္သားေတြထဲက တစ္ ေယာက္ေယာက္လို႔ လံုး၀ မယံုၾကည္ခ်င္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဒီအိမ္မွာ ကြၽန္မအေပၚ မ႐ိုးမသားစိတ္နဲ႔ ထိကပါး ရိကပါး လုပ္ဖူးသူ၊ အခြင့္အေရး ယူခ်င္သူမရွိလို႔ ပါပဲ။ အားလံုးက သမီးေလးလို ႏွမေလးလို ကြၽန္မကို ေဖးမ ညႇာတာ ၾကတယ္။ မိသားစု ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာလို သေဘာထား ၾကတယ္ ဆိုတာေလ။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ထမင္းစားပြဲမွာ အပူ႐ုပ္ကို ဟန္လုပ္ရင္း အားလံုးကို အကဲခတ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရားခံကပဲ ဟန္ေဆာင္ေကာင္း လြန္းတာလား။ ကြၽန္မကပဲ လူကဲခတ္ ညံ့တာလား မသိပါဘူး။ အားလံုး ပံုမွန္အတိုင္းပဲ။ မလံုမလဲ ဟန္နဲ႔ မူပ်က္ေနတာ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ညတုန္းက ကြၽန္မ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ဟာ လန္႔ႏိုးလာရင္ ၿပီးသြားတဲ့ အိပ္မက္ တစ္ခုမွ မဟုတ္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ တရားခံဟာ ဒီအိမ္ထဲမွာ ရွိကို ရွိေနမွာပဲေလ။ စဥ္းစား ၾကည့္ရင္လည္း အားလံုးဟာ သူ႔သိကၡာနဲ႔ သူဣေႁႏၵရတဲ့ လူေကာင္း သူေကာင္းေတြခ်ည္း ပါပဲ။
ဘိုးဘိုးက ေလျဖတ္ထားလို႔ ၀ွီးခ်ဲလ္နဲ႔ သြားလာေနရတဲ့ ဒုကိၡတ။ ဘဘႀကီးနဲ႔ ေလးေလးျမတ္ဦး ကလည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး သံသယ၀င္စရာ မရွိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြ။ ၾကည့္ေလ ဘဘႀကီးက ဘုရားမွာ ေဂါပကအဖြဲ႕၀င္။ ေလးေလးျမတ္ဦးဆို တာကလည္း ဟိုနားဒီနား သြားတာေတာင္ ေမာေမာေနတဲ့ ေမြးရာပါ ႏွလံုးေရာဂါသည္။ သူက သူ႕ကိုယ္သူ အသက္မရွည္ ေလာက္ဘူး ဆိုၿပီး အၿမဲလိုလို ပုတီးစိပ္လိုက္၊ ဘုရားစာ ရြတ္လိုက္ လုပ္ေနတဲ့သူ။ ကိုကိုႀကီးကလည္း ခ်စ္သူရွိတယ္။ မၾကာခင္မွာ အဲဒီ သူ႔ခ်စ္သူ ဆရာ၀န္မေလးနဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔ရာ ေစ့စပ္ရက္ေတာင္ ေရြးထားၿပီးၿပီ။ ကိုကို ေလးကလည္း သူ႔ဟာသူ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ ရည္းစားမ်ားမ်ား အိမ္မွာဆို ကြၽန္မကို တကယ့္ ႏွမေလးလို စလိုက္ ေနာက္လိုက္နဲ႔ ႐ိုးသား ျဖဴစင္စြာ ဆက္ဆံတတ္တဲ့ လူ။
ကဲ ကြၽန္မ ဘယ္သူ႔ကို သံသယ၀င္ရမလဲ ဆရာမ။
အဲဒီမွာ ထမင္း၀ိုင္းလည္း သိမ္းေရာ ကိုကိုႀကီးက အိုက္လို႔ဆိုၿပီး အေပၚ၀တ္ အက်ႌကို ခြၽတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ ကိုကိုႀကီးရဲ႕ ဘယ္ဘက္ လက္ဖ်ံမွာ ပတ္တီး ျဖဴျဖဴ စီးထားတယ္။ ကြၽန္မ အခန္းေခါင္းရင္းက မီးသီးဟာ တရားခံရဲ႕ ဘယ္လို အစိတ္အပိုင္းကို ထိၿပီး ကြဲသြားမွန္း ေသခ်ာ မသိေပမယ့္ လက္နဲ႔ ထိတာလည္း အမ်ားႀကီး ျဖစ္ႏုိင္တာပဲေလ။ ကြၽန္မမွာ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ တစ္ေယာက္တည္း ေၾကေၾကကြဲကြဲ ငိုလိုက္ရတာ။ ကိုကို ႀကီးကေတာ့ ကြၽန္မဘာမွ မသိဘူးထင္ၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ပံုမွန္ပါပဲ။ ကြၽန္မကလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေန႐ံုကလြဲၿပီး ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ ဆရာမရယ္။ ဒါေပမယ့္ေလ ဘယ္လိုပဲ ဟန္ေဆာင္ ဖုံုးကြယ္ ထားပါေစ။ ဖံုးကြယ္မႈဆိုတာ အခ်ိန္တန္ရင္ ေပၚလာရတာ ဓမၼတာပါပဲ။
အဲဒီေန႔ကေပါ့ ။ ကိုကိုႀကီး ေစ့စပ္ပဲြအတြက္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ၾကရင္း ပင္ပန္းတဲ့ဒဏ္၊ ညေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲၿပီး အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ကြၽန္မအႏိုင္ႏိုင္ အားတင္းထားေပမယ့္ မရေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္မမူးလဲ သြားေတာ့ အားလံုးပ်ာယာ ခတ္ကုန္တယ္။ သတိမလစ္ခင္ ေနာက္ဆံုး ဆႏၵကေတာ့ ကြၽန္မဘယ္ေတာ့မွ ျပန္သတိလည္ မလာဖို႔ပါပဲဆိုရင္ ဆရာမ အံ့ၾသေနမလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ဆုေတာင္း မျပည့္ဖူးတဲ့ ျမရီဟာ ဒီတစ္ခါမွာလည္း ကံဆိုးစြာနဲ႔ ျပန္သတိ ရလာခဲ့တယ္။ မ်က္စိႏွစ္လံုးပြင့္ၿပီး သတိကပ္ကပ္ခ်င္း အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္မ သေဘာေပါက္ လိုက္တယ္။
မ်က္လံုးေပါင္း မ်ားစြာက ကြၽန္မကို ေမးခြန္းတစ္ခုတည္း ေမးေနၾက သလိုပါပဲ။ ကြၽန္မ ကိုယ္တုိင္ေတာင္ မသိတဲ့ အေျဖဆိုေတာ့ ေရငံု ႏႈတ္ပိတ္ေန႐ံုက လဲြၿပီး ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ ဆရာမရယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုကုိႀကီးရဲ႕ ဇနီးေလာင္း မ်က္ႏွာက သိသိသာသာ ပ်က္ယြင္းလို႔။ ရလဒ္ကေတာ့ မဂၤလာပြဲကို ရက္အကန္႔ အသတ္မရွိ ေရႊ႕ဆိုင္းလိုက္ ၾကတာပါပဲ။ ကြၽန္မႏႈတ္က ၀န္ခံမယ့္ တရားခံကို အားလံုးက သိခ်င္ေနၾကတယ္။ ေမေမႀကီးဆုိရင္ ေခ်ာ့တစ္မ်ဳိး၊ ေျခာက္တစ္လွည့္ အစ္ေအာက္လြန္းလို႔ စိတ္ဆင္းရဲလုိက္တာ ဆရာမရယ္။
အဲဒီေန႔ကစၿပီး ကိုကိုေလးကလဲြၿပီး အားလံုးက ကြၽန္မကို ေရွာင္ဖယ္ လာၾကတယ္။ ကိုကိုႀကီးက အဆိုးဆံုးေပါ့။ ကြၽန္မရွိတဲ့ ေနရာဆို သူသိသိသာသာ ေရွာင္ထြက္ သြားတတ္လို႔ ကြၽန္မ ရင္နာရ တယ္။ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါရယ္လို႔ တရားခံကို လက္ညႇဳိး ထိုးျပရေအာင္ကလည္း ခုိင္လံုတဲ့ သက္ေသက မရွိေတာ့ ကြၽန္မ အျဖစ္က ဆုတ္လည္းဆူး စားလည္း႐ူးေပါ့။ ကိုကိုေလး ကေတာ့ ကြၽန္မကို သနားလို႔လား မသိဘူး ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္လာတယ္။ ၾကင္နာလာတယ္။ ကြၽန္မ အနားလာၿပီး အားေပးစကားေတြ လာေျပာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ အားလံုးရဲ႕ သံသယ ျမားဦးက ကိုကိုေလးဘက္ လွည့္လာ ျပန္ပါတယ္။
ရည္းစားမ်ားတဲ့ ကိုကိုေလးကို ေမေမႀကီးက အစ္ေအာက္ ေတာ့တာပါပဲ။ တိုက္ဆိုင္တာပဲ ဆိုရမလား မသိဘူး။ တစ္ေန႔ ေရခ်ဳိးဖို႔ အက်ႌခြၽတ္ႀကီးနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ ကိုကိုေလးရဲ႕ ညဘက္ လက္ေကာက္၀တ္ ေနရာမွာ ထိခိုက္ရွရာ အစင္းေၾကာင္း အမာရြတ္ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ႀကီး တစ္ခု ေတြ႕လုိက္ရ ျပန္ေရာ။ ကြၽန္မ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားရင္း အဲဒါ ဘာဒဏ္ရာလဲလို႔ ေမးေတာ့ ကိုကိုေလးက ႐ႈးတိုးတိုး၊ ဟိုး တစ္ေလာက ရန္ျဖစ္တာလို႔ ေျဖတယ္။ ကြၽန္မ စိတ္႐ႈပ္သြား ျပန္ေရာ။
ဒါဆို တရားခံ ဘယ္သူလဲလို႔ သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပလာ ခဲ့တယ္။
အဲဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ကြၽန္မရဲ႕ခ်စ္သူ ကိုဟန္သာ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ကြၽန္မကလည္း ကိုယ့္အပူနဲ႔ ကိုယ္ အိမ္တြင္းေအာင္း ေနတာဆိုေတာ့ သူ႔သတင္း မၾကား မိဘူး။ ေရာက္ၿပီးႏွစ္ရက္ သံုးရက္ၾကာမွ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လာေခၚလို႔ ကြၽန္မ လိုက္သြားၾကည့္ေတာ့ သူစကားေတာင္ မ ေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္မကို ေတြေတြႀကီး ၾကည့္ေနရင္း အသက္ ထြက္သြားရွာတယ္။ ဆရာ၀န္က“ဆံုးတာကေတာ့ ငွက္ဖ်ားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ ေသြးစစ္ၾကည့္ေတာ့ HIV ပိုး ေတြ႕တယ္” လို႔ မွတ္ခ်က္ ေပးတယ္ ဆရာမ။ ကြၽန္မမွာ တစ္ပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္။ သူကြၽန္မ အေပၚ သစၥာမထားခဲ့ ပါလားလို႔ စိတ္ဆိုးစိတ္နာ ခြင့္ေတာင္ မရလိုက္ေတာ့ဘူး။ စိတ္လည္း မနာရက္ေတာ့ ဘူးေလ။
ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာလည္း ကိုကိုႀကီးနဲ႔ ကိုကိုေလး တစ္ျပန္တစ္လွည့္စီ စြပ္စြဲရင္း ရန္မျဖစ္တဲ့ ေန႔ဆုိတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး ကိုကိုေလး အိမ္က ဆင္းသြား ပါေတာ့တယ္။ အိမ္ေရွ႕ပူ အိမ္ေနာက္ မခ်မ္းသာ ဆုိသလိုပါပဲ ဆရာမရယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမေမႀကီးက ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္ လိုက္ပံု ရပါတယ္။ ကြၽန္မကို ေခၚၿပီးေျပာတယ္။ ကာယကံရွင္ ကိုယ္တုိင္က ဖြင့္မေျပာတဲ့ အတြက္ ဒီကိစၥကို လက္ေလွ်ာ့ လိုက္ပါၿပီတဲ့။ ကြၽန္မက ကြၽန္မ တကယ္မသိတဲ့ အေၾကာင္း အျဖစ္မွန္ကို ေျပာျပတုန္းကလည္း သူတို႔ကမွ မယံုၾကတာ ဆရာမရယ္။ ကြၽန္မက တစ္ခုခုေၾကာင့္ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ထားတယ္လို႔ သူတုိ႔ ယူဆၾကတာကိုး။ ဒါနဲ႔ အတိုခ်ဳံးေျပာရရင္ ေမေမႀကီး တို႔ကို ငဲ့ညႇာတဲ့အေနနဲ႔ ဒီကေလးကို ဒီမွာမေမြးဖို႔ ရြာျပန္ေမြးၿပီး ေကြၽးေမြးျပဳစု လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ဖို႔ အရင္းအႏွီး လံုလံုေလာက္ေလာက္ ထုတ္ေပးမယ္ ေပါ့ေလ။ ေမေမႀကီးကိုလည္း ကြၽန္မ အျပစ္မျမင္ပါဘူး။ တကယ္ပါ။ မ်ဳိး႐ိုးအဆင့္အတန္း ကြာဟလြန္းတဲ့အျပင္ အိမ္ကခိုင္းတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ကိုယ့္သားကို ဘယ္သားရွင္မ်ဳိးက ၾကည္ျဖဴပါ့ မလဲေနာ္။ မသိမသာ သြယ္၀ိုက္ၿပီးႏွင္ ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကြၽန္မ ျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။
တကယ္ဆို ကြၽန္မ အလိုက္တသိနဲ႔ ထြက္ခြာေပးခဲ့ ခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မရဲ႕ ရင္ေသြးေလး ေမြးဖြား လာခဲ့ရင္ေတာင္ အေဖနာမည္ ေျပာမျပႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ေၾကကြဲရမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါ ဆရာမရယ္။ ကြၽန္မ ငယ္ငယ္တုန္းက ခံစားခ်က္မ်ဳိး ကြၽန္မ ကေလးကို မခံစားရေလေအာင္ အေဖနာမည္ သိခြင့္ရလိုရျငား ဇြတ္ေပကတ္ ေနခဲ့တာပါ။ အေမ့ကိုလည္း သတိရလိုက္တာ ေျပာမေန ပါနဲ႔ေတာ့။ ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳမွ အေမ့ဘ၀ေလးကို ထပ္တူထပ္မွ် စာနာသနားမိရင္း တမလြန္က အေမ့ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွိခိုးမိပါတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေဖဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ဘ၀ ပံုရိပ္ကိုလည္း ကြၽန္မအလိုလို သိလိုက္ရသလိုပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ကြၽန္မ ခုနစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေနလာတဲ့ အိမ္ႀကီးကို စြန္႔ခြာသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ေတာ့တယ္။ ေမေမႀကီးကို ရြာျပန္မယ္လို႔ ေျပာေပမယ့္ ကြၽန္မ အဆင္ေျပမယ္ ထင္တဲ့ အျခားတစ္ေနရာကို သြားမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကြၽန္မကို အေမေမြးခဲ့တုန္းက ေဆြမ်ဳိး အသိုက္အ၀န္းေတြ ၾကားထဲ ကြၽန္မ မ်က္ႏွာငယ္ ခဲ့ရသလို ကြၽန္မကေလးကို မခံစားရေစခ်င္လုိ႔ပါ။ ထြက္မသြားခင္မွာ ကြၽန္မေခါင္းထဲမွာ ေလးေလးနက္နက္ အေတြးႏွစ္ခ်က္ ၀င္လာတယ္။
တစ္အခ်က္က ကြၽန္မအေပၚ မိခင္ရင္းတမွ် ေကာင္းခဲ့ရွာတဲ့ ေမေမႀကီးကို ကြၽန္မ အေပၚ မတရားဘူးလို႔ ထင္ၿပီး စိတ္မခ်မ္းမသာ တအံုေႏြးေႏြးနဲ႔ မက်န္ခဲ့ေစခ်င္ဘူး။ ႏွစ္အခ်က္က အျပစ္မဲ့တဲ့ ကြၽန္မဘ၀ကို ယုတ္မာ ရက္စက္စြာ ေခ်မြ ဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့ လူယုတ္မာကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ဒဏ္ေပး ခဲ့ခ်င္တယ္။ ကြၽန္မအျဖစ္က ဧ၀ရတ္ေတာင္ကို ပန္းနဲ႔လွမ္း ေပါက္သေလာက္ေတာင္ အရာ၀င္ခ်င္မွ ၀င္လိမ့္မယ္။ ဒါ ေပမယ့္ ေပါက္ခြင့္ရလိုက္တဲ့ အတြက္ ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်နပ္ ေျဖသိမ့္မႈ ရႏုိင္ရင္ပဲ မဆိုးဘူးေပါ့ေနာ္။
ဒါနဲ႔ တုိတိုေျပာမယ္ ဆရာမရယ္။ ကြၽန္မျပန္ရမယ့္ ရက္တျဖည္းျဖည္း ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ျပန္ရမယ့္ရက္ ေန႔လယ္ပိုင္းေလာက္မွာ ကိုကိုေလးပါ ျပန္ေခၚၿပီး တစ္အိမ္သားလံုးကို စံုစံုညီညီ ႏႈတ္ဆက္ ကန္ေတာ့ခြင့္ျပဳဖို႔ ခြင့္ေတာင္း လုိက္တယ္။ ညရထားနဲ႔ ျပန္ရေတာ့မယ့္ ကြၽန္မဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာၿပီး ေမေမႀကီးက စီစဥ္ေပးရွာပါတယ္။ ဘိုးဘိုးကအစ ေလးေလးျမတ္ဦး အလယ္၊ ကိုကိုေလးအဆံုး အားလံုးကို ကြၽန္မ၀မ္းနည္းစြာ ကန္ေတာ့ရင္း စကားနည္းနည္း ေျပာခဲ့တယ္။ အားလံုးကို ကြၽန္မ မျပန္ခင္ ကြၽန္မ မိုက္မွားမိခဲ့တဲ့ အျပစ္ကို ေတာင္းပန္ခ်င္ေၾကာင္း၊ နားနဲ႔မနာ ဖ၀ါးနဲ႔နာ ကြၽန္မရဲ႕ ကိုယ္၀န္ဟာ မၾကာခင္ကမွ HIV နဲ႔ ေသဆံုးသြားခဲ့ရွာတဲ့ ကိုဟန္သာနဲ႔ ရတဲ့ ကုိယ္၀န္ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ေပါ့ ဆရာမရယ္။ စကားအဆံုးမွာေတာ့ အားလံုး ၾကက္ေသ ေသကုန္ၿပီး ေမေမႀကီးကေတာ့ ကြၽန္မကို ဖက္ၿပီး “ မိုက္လိုက္တာ ျမရီရယ္” ဆိုၿပီး က်ဴက်ဴပါေအာင္ ငိုရွာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မကိုယ္၀န္ဟာ သူ႔ေသြးသားထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရတဲ့ ကိုယ္၀န္ မဟုတ္လို႔ ေမေမႀကီး စိတ္ခ်မ္းသာ သြားမွာကို ကြၽန္မ ေက်နပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မစကားက တရားခံကို သူနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ အျပစ္ကို ရသြားျခင္းအတြက္ ခံစားရမယ့္ တုန္လႈပ္မႈ ေပးႏိုင္တဲ့ အတြက္လည္း သိပ္ေက်နပ္ တယ္။
ဆရာမေရ အခ်ိန္လည္း မရေတာ့ဘူး။ ဘူတာမဆင္းခင္ ကတိုက္က႐ိုက္ ေရးရတာ ဆိုေတာ့ လက္ေရး သည္းခံေပးပါ။ ဒီစာကို ဖတ္ၿပီးရင္ ဆရာမအေနနဲ႔ ေဖ်ာက္ဖ်က္ ပစ္လိုက္ ေစခ်င္ပါတယ္။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ကေတာ့ ဒီေလာကႀကီးမွာ အမွန္တရားကို သိတဲ့လူဟာ ကြၽန္မအျပင္ အျခား တစ္ေယာက္ ရွိေသးတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ပဲ လံုေလာက္တဲ့ စိတ္ေက်နပ္မႈ ရပါၿပီ။ ေၾသာ္ ေျပာဖို႔ ေမ့က်န္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မနဲ႔ ကိုဟန္သာက လက္ကေလးေတာင္ သံုးခါျပည့္ေအာင္ မကိုင္ဖူးၾကတဲ့ တကယ့္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ခ်စ္သူေတြပါ ဆရာမ။ သြားရမယ့္ အခ်ိန္ နီးေနၿပီမို႔ စာကို ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ အဆံုး သတ္လိုက္ပါၿပီ။ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ဆရာမ။ ဆရာမ တစ္ေယာက္ ဘ၀လမ္းခရီး တစ္ေလွ်ာက္ ထာ၀ရသာယာ ေျဖာင့္ျဖဴးပါေစ။ အေ၀း တစ္ေနရာမွ ကံဆိုးမေလး ျမရီ။
စာအဆံုးမွာ ဒီေန႔မနက္ ထမင္းစားခ်ိန္အထိ အခန္းထဲမွ ထြက္မလာ၍ အိပ္ရာထဲထိ သြားႏႈိးေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ႏွလံုးေသြးရပ္ ေသဆံုးေနသည္ မသိေသာ ေမာင္ျမတ္ဦး၏ ပံုရိပ္ကအာ႐ံုကို ဒိုင္းခနဲ လာေဆာင့္တိုးသည္။ ဘုရား ဘုရား ေဒၚခင္ၾကည္သည္ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားကာ နံရံကို ကပ်ာကယာ လက္လွမ္း ေထာက္လိုက္ရသည္။ နံရံက ရြက္ဆုတ္ျပကၡဒိန္မွာ က်ဴရွင္ပိတ္သည့္ တနဂၤေႏြက ေနရာယူေနလ်က္သား။
ေငြဇင္ေယာ္ဦး (မိုးကုတ္)
0 comments:
Post a Comment