နိဒါန္း
“ေမသစ္ေအာင္ရဲ႕ လူက ေရခဲတံုး က်ေနတာပဲ။ ေအးလုိက္တာ။ တစ္ရက္ တစ္ရက္ စကား ဆယ္လံုး ကြဲေအာင္ေတာင္ ေျပာရဲ႕လား မသိဘူးး။ ၾကည့္ရတာ သေဘာေကာင္း ၾကင္နာ တတ္မယ့္ပံုပဲေနာ္။ ေမသစ္ေအာင္က အေရြးေတာ္လုိက္တာ”ေမာင့္ကို ကြၽန္မမိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းတိုင္း ထုိသုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ေလ့ ရွိၾကသည္။ ေျပာလည္း ေျပာစရာပင္။ ကြၽန္မကိုယ္တုိင္ေတာင္ ေတြ႕စက “ဒီလူ စကားမွ ေျပာတတ္ရဲ႕လား မသိ” ဟု သံသယ ၀င္မိသည္ အထိ ေမာင္က ႏႈတ္နည္းလြန္းသူ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္လာေတာ့ ကြၽန္မက ေမာင့္ကို “ေမာင္က သိပ္ေအးတာပဲေနာ္။ ပန္ကာေရွ႕ခ်ထားတဲ့ ေရခဲတံုးကေလးအတုိင္းပဲ” ဟု ေျပာမိေတာ့ ေမာင္က ခပ္ေအးေအးျပံဳးရင္း “ဟုတ္လား”တဲ့။
x
လူအေၾကာင္း ေပါင္းၾကည့္မွ သိဆုိသလုိပင္ ၾကည့္လုိက္တာႏွင့္ သေဘာေကာင္း စိတ္ရွည္မည့္ပံု အထင္းသား ေပၚေနေသာ ေမာင္သည္ အလြန္ စိတ္မရွည္တတ္သူျဖစ္ေၾကာင္း ရည္းစားသက္တမ္း လပိုင္းပင္ မျပည့္မီ ကြၽန္မ သိလာရပါသည္။ စကားေျပာေနရာမွ ကြၽန္မ မၾကားလုိက္၍ ဒါမွမဟုတ္ နားမရွင္း၍ ျပန္ေမးမိလွ်င္ တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါထက္ ပိုေမး၍မရ။ ေမာင့္ေလသံ မာဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမာင့္ကို စေနာက္ခ်င္လွ်င္ သိပ္ၿပီး ဦးေႏွာက္ သံုးစရာမလုိပါ။ ေမာင္ ေျပာသမွ် မရွင္းခ်င္ဟန္ေဆာင္၍ “ဟင္... မရွင္းလုိ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ေျပာဦး” ဟု ႏွစ္ခါေလာက္ ေျပာလုိက္႐ံုပင္။ ဒါဆုိလွ်င္ ေမာင့္ရဲ႕ မႈန္ကုပ္ ကုပ္မ်က္ႏွာထားကို ေကာင္းေကာင္း ျမင္ရၿပီျဖစ္သည္။
“အာ႐ံုေတြ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲကြာ။ ေရဒီယိုေတာင္ ႏွစ္ခါမေၾကညာဘူး”
ေမာင္ စိတ္တုိလာလွ်င္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္၍ ႏႈတ္ခမ္း အနည္းငယ္စူကာ ေလသံ မာလာသည္မုိ႔ ရယ္စရာ ေကာင္းပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း ကြၽန္မက “ေမာင္က ဒီေလာက္ေတာင္ စိတ္မရွည္တတ္တာမ်ား ရည္းစား ထားေနေသးတယ္ေနာ”ဟု ေျပာလွ်င္ မ်က္ႏွာထား ခ်က္ခ်င္းေလွ်ာ့၍ “ေဆာရီး...ေနာက္တစ္ခါဆို တကယ္ စိတ္ရွည္မယ္ကြာ”တဲ့။ ၿပီးလွ်င္လည္း ထစ္ခနဲဆုိ စိတ္မရွည္ျဖစ္ျမဲပင္။ ထုိကိစၥကိုေတာ့ “ေၾသာ္... ေမာင္က စိတ္မရွည္တတ္ပါလား” ဟု စိတ္ထဲ အသိအမွတ္ျပဳလုိက္မိျခင္းကလြဲၿပီး ရင္ထဲ ထူးထူးေထြေထြ မခံစားလုိက္ပါ။ ထုိမွတစ္ဆင့္တက္၍ သိလာရသည့္ ေမာင့္စိတ္ေနစိတ္ထား စ႐ိုက္ကေတာ့ ကြၽန္မ ခံစားခ်က္ထဲ ေျခလွမ္းစ၀င္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္မ၌ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းအုပ္စု ရွိသည္။ တစ္႐ံုးစီ၌ တစ္ကြဲတစ္ျပား အလုပ္ ၀င္လုပ္ေနၾကရသည္မုိ႔ ႐ံုးပိတ္ရက္တြင္ ခ်ိန္းဆုိၿပီး ေတြ႕ဆံုလည္ပတ္ၾကရသည္။ ေမာင္ႏွင့္ခ်စ္သူ ျဖစ္ၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း ကြၽန္မမွာ ထုိအုပ္စုကေလးထဲ မပါႏုိင္ေတာ့ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရံဖန္ရံခါ ဆုိသလို သူတုိ႔ေတြက “႐ုပ္ ရွင္ၾကည့္မယ္”ဆိုလွ်င္ လုိက္ ၾကည့္ခ်င္သည္။ “လည္ မယ္” ဆုိလွ်င္လည္း ကြၽန္မ ျငင္းရမွာ အားနာျပန္သည္။ ဒီလုိႏွင့္ပင္ သူတုိ႔အုပ္စုထဲ မၾကာခဏ ပါပါသြားမိ သည္။ ထုိရက္မ်ဳိးတြင္ ေမာင္ ႏွင့္ သြားလာမည့္ အစီအစဥ္ ကို ဖ်က္ပစ္ရသည့္ ပထမ တစ္ေခါက္၌ ေမာင္က ဘာသိဘာသာ။ ဒုတိယတစ္ ေခါက္၌လည္း တစ္ခြန္းမွ် မတား။ တတိယတစ္ေခါက္ မွာေတာ့ ေမာင့္သေဘာထား ကို သိရသည္။
“ေျပာမွသိတဲ့ လူစားထဲ သစ္သစ္မပါဘူးလုိ႔ ထင္ေန တာ။ အခုေတာ့ ထိပ္ဆံုးက ပဲေနာ္”
ထုိစကားကို ေမာင္က ျပံဳးရယ္၍ေျပာသည္မုိ႔ ကြၽန္မ က ေမာင္ ဘာကိုဆုိလုိမွန္း မသိ။ “မသြားရဘူးလား”ဟု ေမးေတာ့လည္း “သြားပါ၊ သြားပါ။ သစ္သစ္သေဘာ” တဲ့။ ေမာင့္ပံုစံက အတည္ ေျပာသည္လား၊ ရြဲ႕ေျပာသည္ လား ခြဲျခားမရ။ သို႔ႏွင့္ ကြၽန္မက ေမာင္ႀကိဳက္ပံု မရ ဘူးဟု ယူဆကာ ေနာက္ ေနာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚ လွ်င္ ျငင္းရသည္။ ႏွစ္ခါ၊ သံုးခါမွ် ျငင္းၿပီးလွ်င္ေတာ့ ကြၽန္မ အားနာေနၿပီ ျဖစ္ သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက လည္း တစ္မ်ဳိး။
“ကိုအုပ္စိုးေရ... ရွင့္ရဲ႕ သစ္သစ္ကေတာ့ ကြၽန္မတုိ႔ ဘယ္ေခၚေခၚ မလုိက္ေတာ့ ဘူး။ အခုလည္း ရွင့္ကို ေမး ဦးမယ္တဲ့ေလ။ အလကား အပိုေတြ၊ ကိုအုပ္စိုးကျဖင့္ သစ္သစ္ဆႏၵကို ဘယ္တုန္း ကမ်ား တားျမစ္ဖူးတာ မွတ္ လုိ႔”
ကြၽန္မက ၾကံရာမရႏွင့္ “ေနဦး၊ ေမာင့္ကို ေမးလုိက္ ဦးမယ္”ဟု သူတို႔ႏွင့္ လုိက္ သင့္၊ မလုိက္သင့္ကိစၥကို လတ္တေလာ ေျဖရွင္းလုိက္ တာ ျဖစ္သည္။ ဒါကို သူငယ္ခ်င္းကလည္း ေမာင့္ ကို စသလုိ ေနာက္သလုိႏွင့္ ျပန္ေျပာသည္။ သူက ေမာင့္ အေပၚယံကို ၾကည့္၍ ရင္း ရင္းႏွီးႏွီး ေျပာမိတာ ျဖစ္ေပ မယ့္ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ေခ်ာက္က်သြားရသည္။ အံ့ၾသစရာပင္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြေရွ႕၌ ျပံဳးရယ္ေနခဲ့ေသာ ေမာင္သည္ ႏွစ္ေယာက္ တည္းပဲ က်န္ခ်ိန္၌ ကြၽန္မကို စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိး ေျပာေတာ့ သည္။
“ကြၽန္ေတာ္ သေဘာ ေကာင္းတုိင္း လူေတြက အ တယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကလား မသိပါဘူး။ အရာရာကို သစ္သစ္သေဘာအတုိင္း လုိက္နာရေအာင္က တစ္ေန႔ မွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမယ့္လူ က သစ္သစ္လား၊ ကြၽန္ေတာ္ လား။ သစ္သစ္ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာထားသလဲ မသိ ဘူး”
“ဟင္... သူ႔ဘာသာ ေျပာခ်င္တာ ေလွ်ာက္ေျပာ သြားတဲ့ဥစၥာ။ ကြၽန္မဘက္ လွည့္မလာနဲ႔ေနာ္။ ေမာင္ မသြားေစခ်င္ရင္ ေျဗာင္ဖြင့္ ေျပာ။ ကြၽန္မ လံုး၀မသြား ဘူး”
“သြားေပါ့၊ ကြၽန္ေတာ့္ ကို သိပ္ၿပီး ဂ႐ုစိုက္မေနပါ နဲ႔။ သစ္သစ္ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္”
ကြၽန္မကို “သြားပါ”ဟု လည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခြင့္မျပဳ။ “မသြားနဲ႔”ဟုလည္း ပီပီျပင္ျပင္ မတား။ မ်က္ႏွာ ထားခ်ဳိခ်ဳိႏွင့္ စကားကို ကပ္ သီးကပ္ဖဲ့ ေျပာေနသည္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေမာင့္စိတ္ ဓာတ္က တစ္မ်ဳိးႀကီးပါလား ဟု ကြၽန္မစိတ္ထဲ ေ၀ဖန္ လိုက္မိသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေမာင္ က အလြန္သ၀န္တုိတတ္သူ လည္း ျဖစ္သည္။ အထူး သျဖင့္ ကြၽန္မႏွင့္ အလြန္ရင္း ႏွီးေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ကိုလင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြၽန္မကို စိတ္မခ်ခ်င္။
“သူက သစ္သစ္ကို ႀကိဳက္ဖူးတယ္မလား”
“ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေမာင္ရယ္။ ကြၽန္မတုိ႔က ေမာင္ႏွမေတြလုိ ေနလာၾက တဲ့ဥစၥာ”
ေမာင္က “သိပ္မယံုခ်င္ ဘူး”ဟူသည့္ သေဘာႏွင့္ ပခံုးတစ္ခ်က္ တြန္႔ျပသည္။ ကြၽန္မကလည္း သူ႔အလုိလုိ ရွင္းေနသည့္ ကိစၥတစ္ခုကို အသည္းအသန္ ရွင္းျပရန္ မလုိအပ္ဟု ယူဆသည္။ ကိုလင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ တစ္ ေရးႏုိး၌ပင္ ထေမး ထေမး ႐ိုးသားေၾကာင္း လိပ္ျပာသန္႔ သန္႔ႏွင့္ ၀န္ခံရဲသည္။ ေမာင္ ကေတာ့ ၾကံဖန္၍ သံသယ ၀င္ခ်င္သည္။
“သူ႔မ်က္လံုးေတြ ၾကည့္ ရတာ သစ္သစ္အေပၚ မ႐ိုး သားဘူး။ ေယာက်္ားခ်င္းမုိ႔ ပိုသိသာတယ္”
“ဒါေတာ့ ကြၽန္မလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ကြၽန္မ ျပန္ မႀကိဳက္တာကေတာ့ အမွန္ ပဲ”
ခက္သည္က ဘာမွ မသိသည့္ ကိုလင္းက ကြၽန္မ ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေမာင့္ကိုပါ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနသည္မုိ႔ ေတြ႕ သည့္ေနရာ ဖက္လဲတကင္း ႏႈတ္ဆက္တတ္ျခင္းပင္။ တစ္ ခါတစ္ရံ အေအးဆုိင္၊ လက္ ဖက္ရည္ဆုိင္မ်ား၌ပင္ ၀င္ ထုိင္လုိက္ေသးသည္။
“သစ္သစ္... ဒီေန႔ သိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္တယ္။ တစ္၀ိုင္းလံုး သစ္သစ္အသံ ခ်ည္းပဲ”
ေမာင္ ထုိသို႔ေျပာၿပီး သည့္ေနာက္ ခါတုိင္းလုိ စကားေဖာင္ဖြဲ႕ မေျပာမိ ေအာင္ ကြၽန္မ သတိထားရ ေတာ့သည္။ ေမာင္မွ မႀကိဳက္ဘဲေလ။ ခ်စ္သူႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ဘယ္သူ အေရး ႀကီးသလဲဆုိတာ ႏွလံုးသား က ဆံုးျဖတ္ရင္း သတိႏွင့္ ဆင္ျခင္လုိက္ပါသည္။ သို႔ ေသာ္ ေမာင္က အလုိမက် ေသး။
“သိသိသာသာႀကီး လည္း ေတမိလုပ္မေနနဲ႔ေလ။ သစ္သစ္အခ်ဳိးကို ကိုလင္း ရိပ္မိသြားရင္ ကြၽန္ေတာ္ ဘာ ေကာင္ျဖစ္သြားမလဲ ဆုိတာ နည္းနည္းပါးပါး ေတြးစမ္း ပါဦး”
ေရာ္...ခက္ၿပီ။ ကြၽန္မ မွာ ေရွ႕တုိးလည္း မလြတ္။ ေနာက္ဆုတ္လည္း အဆင္ မေျပ။ ေနရင္းထုိင္ရင္းႏွင့္ ေမာင့္သံသယစက္ကြင္းထဲ အေနက်ဳံ႕ေနရသည္။ ကိုလင္း ကေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ အေပၚယံ သြင္ျပင္ကို ၾကည့္၍ “နင့္လူ ကလည္း ေအးလုိက္တာ မိသစ္ရာ။ ဘယ္လိုမ်ား ေတြ႕ လာတာလဲ”ဟု ဘုမသိ ဘ မသိ ခ်ီးက်ဴးတုိင္း ကြၽန္မက တိတ္တိတ္ကေလး မ်က္ႏွာ ပူမိျမဲ။
“ကိုလင္းက သစ္သစ္ အႀကိဳက္ကို ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ေတာင္ ပိုသိေနေသးတယ္ ေနာ္။ အေအးဆုိင္ထဲ ၀င္တာ နဲ႔ ၾကံရည္တစ္ခြက္၊ လက္ ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ ၀င္တာနဲ႔ ခ်ဳိဆိမ့္တစ္ခြက္ကို ေျပာစရာ ေတာင္ မလိုဘူး။ မွာေပးၿပီး သားပဲ”
ျပႆနာ ပုိ၍အက်ယ္ ခ်ဲ႕သြားမည္ စိုးရိမ္၍သာ ကြၽန္မ ႏႈတ္ပိတ္ေနရသည္။ တကယ္ဆုိလွ်င္ ေမာင့္ထက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပိုေစာ၍ ေတြ႕ခဲ့ေသာ ကိုလင္းအေနႏွင့္ ကြၽန္မအႀကိဳက္ အကုန္သိေန တာ ဆန္းသတဲ့လား။ ကြၽန္မ ပင္လွ်င္ ကိုလင္း ေခ်ာ ကလက္ သိပ္ႀကိဳက္တာ သိ ေနေသးသည္ဟုမ်ား ေျပာ လုိက္လွ်င္ ေမာင္ ေမ့ပင္ လဲသြားမည္လား မေျပာ တတ္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲ၌ ထုိကိစၥမ်ဳိးေတြ ရွိတာ သဘာ၀က်ေၾကာင္း ေမာင္ နားလည္မႈမေပး တတ္။ ဤကိစၥတစ္ခုတည္း ၌သာ မဟုတ္။ အရာရာ၌ နားလည္မႈေပးျခင္း ဆုိတာ ေမာင့္မွာ အရွားပါးဆံုးအရာ ပဲ ျဖစ္သည္။ ထုိေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကိုမွ ကြၽန္မက ရင္နင့္ေအာင္ ခ်စ္မိခဲ့ၿပီပင္။
ယင္းျပႆနာႏွင့္ အလားတူ စိတ္ကသိ ကေအာက္ ျဖစ္စရာေတြက ကြၽန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား၌ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု အျမဲ ရွိေနတတ္သည္။ တစ္ခါက လည္း ကြၽန္မအစ္မအႀကီးဆံုး တုိ႔ လင္မယားအိမ္သုိ႔ ေမာင့္ အား အလည္အပတ္ ေခၚ သြားပါသည္။ မမႀကီးတုိ႔ လင္မယားက သေဘာမေနာ ေကာင္းၾကသူေတြမုိ႔ ထံုးစံ အတုိင္း ေဆြမ်ဳိးေတြ အ၀င္ အထြက္ မျပတ္ေခ်။ ထုိအိမ္ မွအျပန္တြင္ ေမာင္က ကြၽန္မ ကို စကားစသည္။
“ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ ေယာက္ လက္ထပ္ၿပီးရင္ ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနမယ္ေနာ္ သစ္သစ္။ ကြၽန္ေတာ္က လူေတြ ႐ႈပ္ ယွက္ခတ္ေနရင္ ေခါင္းကိုက္ တတ္တယ္”
ေမာင္ ဘာကိုဆုိလုိမွန္း ကြၽန္မ ဒက္ခနဲ သိလုိက္ သည္။ ကြၽန္မအစ္မအိမ္ကဲ့သို႔ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ တ႐ုန္း ႐ုန္း သြားလာ၀င္ထြက္ၾကမွာ ကို ေမာင္မႀကိဳက္ေၾကာင္း အသိေပးေနျခင္းပင္။ ကြၽန္မ ရင္ထဲ ေအာင့္သြားရသည္။
“ေယာက်္ားတစ္ ေယာက္နဲ႔ မိန္းမတစ္ ေယာက္ လက္ထပ္တယ္ဆုိ တာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ ေယာက္ အျပန္အလွန္ တာ ၀န္ယူၾကတာပဲ။ အပို၀န္ ထမ္းေနရရင္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးက မသာယာ ႏုိင္ေတာ့ဘူး”
ဘုရား... ဘုရား။ ကြၽန္မအမ်ဳိးမ်ားက ကြၽန္မတုိ႔ အိမ္တြင္ ၀ိုင္းဖဲြ႕စားေသာက္ ေနၾကလိမ့္မည္ဟု ေမာင္မုိ႔ အထင္ေသးစြာ ေတြးရက္ပါ ေပ့။ စည္းလံုး႐ုိင္းပင္းျခင္း ႏွင့္ မွီခုိကပ္ရပ္စားေနၾကျခင္း ကို ေမာင္ ဘာေၾကာင့္ ခြဲျခား မျမင္တတ္ပါလိမ့္။ ကြၽန္မတုိ႔ အသိုက္အ၀န္းသည္ ဘုိးဘြား စဥ္ဆက္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မေရြး စည္းလံုးခ်စ္ခင္ခဲ့ၾက ေၾကာင္း၊ မရွိလွ်င္လည္း ကိုယ့္ေျခကိုယ့္လက္သာ အားကိုး၍ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ ၾကမည့္သူေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူတစ္ပါးေအာက္က်ဳိ႕ၿပီး ကပ္ရပ္စားေသာက္မည့္သူ တစ္ေယာက္မွ် မရိွေၾကာင္း ကြၽန္မ ရွင္းျပလုိက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မ၏ေျဖရွင္း ခ်က္က (အုိးမလံုအံုပြင့္)ဟု ေမာင့္သံသယကို လက္ခံ အတည္ျပဳေပးလုိက္သလုိ ျဖစ္သြားမည္မုိ႔ ထံုးစံအတုိင္း ႏႈတ္ခမ္းနာနာကိုက္၍ ႏႈတ္ ပိတ္ထားရျပန္သည္။ ေမာင္ သည္ စကားတစ္ခြန္းကို အစြန္းမလြတ္ေအာင္ ပညာ သားပါပါႏွင့္ ေျပာထည့္ရာ ၌ အလြန္ကြၽမ္းက်င္သူ ျဖစ္ သည္။ ကြၽန္မကေတာ့ အရာ ရာကို ႐ိုးရွင္းစြာ ေတြး၍ ပြင့္ ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္သူ မုိ႔ မေက်နပ္စရာရွိလွ်င္ ျပန္ လည္း မေခ်ပတတ္။ မတံု႔ ျပန္တတ္ဘဲ ေအာင့္သက္ သက္ႏွင့္ စိတ္ေကာက္႐ံုမွ လြဲၿပီး ဘာမွမတတ္ႏုိင္ပါ။
“ေတာ္ၿပီ၊ ကြၽန္မကို သံုးရက္တိတိ လာမေတြ႕နဲ႔ သိလား”
ေမာင့္ကို မေခၚမေျပာ ဘဲ စိတ္ေကာက္မိျခင္းသည္ တကယ္တမ္းက ကြၽန္မစိတ္ ေတြကို ထြက္ေပါက္ရွာေပး လုိက္တာပင္။ ေမာင့္လုပ္ရပ္ မ်ားအေပၚ စိတ္ဆုိး၊ စိတ္နာ စရာဟု ခံစားရေပမယ့္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ နား လည္ေအာင္ ဖြင့္ေျပာဖုိ႔ရာ ေတာ့ ခက္ခဲေနျပန္သည္။
“သမီး... ဘာလုိ႔ ခဏ ခဏ စိတ္ေကာက္ၿပီး မေခၚ မေျပာ လုပ္ေနရတာလဲ။ ဘာ စိတ္ဆုိးရတာလဲလုိ႔ ေမးလုိက္ တုိင္းလည္း အေၾကာင္းျပ ခ်က္က ဟုတ္တိပတ္တိ မရွိ ဘူး။ ေရေရရာရာ မေျပာျပ ႏုိင္ဘူး။ ေမာင္အုပ္စိုး သေဘာေကာင္းတယ္ ဆုိၿပီး ဇြတ္အႏုိင္မယူခ်င္ပါနဲ႔ကြယ္”
ထုိစကားအတြက္ ကြၽန္မ ေမေမ့ကို အျပစ္ မတင္မိပါ။ ကြၽန္မ၏ခံစား ခ်က္မ်ဳိးကို ကိုယ္တုိင္ၾကံဳ ေတြ႕ခံစားဖူးသူမွသာ ကိုယ္ ခ်င္းစာ နားလည္ေပးႏုိင္ပါ လိမ့္မည္။ ေနာက္ေတာ့ လည္း ေမာင့္အသိုက္အ၀န္း ၏ သကာဖံုး အေျခအေန ေတြကို အတြင္းက်က် သိ လုိက္ရမွ ကြၽန္မ ေမာင့္ကို ခြင့္လႊတ္ေပးႏုိင္သြားသည္။ အေပၚယံမွ်သာ ဖက္လဲ တကင္း ရွိတတ္ၾကေပမယ့္ ေနာက္ကြယ္၌ အတၱမာနေတြ ႏွင့္ အတင္းေျပာခ်င္သူေတြ ျဖစ္သည္။ ေငြမရွိလွ်င္ အသိုက္အ၀န္းထဲ မ်က္ႏွာ ငယ္သည္။ ကိုယ့္မာနႏွင့္ ကိုယ္ ခပ္တန္းတန္းေနကာ မလုိအပ္ဘဲ တစ္အိမ္ႏွင့္ တစ္ အိမ္ အ၀င္အထြက္မရွိ။ ထုိအသုိက္အ၀န္းမ်ဳိးထဲ ႀကီး ျပင္းလာေသာ ေမာင့္၌ ထုိအရိပ္အေငြ႕ေတြ လႊမ္းမုိး ေနမွာကို သိလ်က္ႏွင့္ ခြင့္ မလႊတ္ႏုိင္လွ်င္လည္း ကြၽန္မ သာ လြန္ရာက်လိမ့္မည္။ ကိစၥရပ္တုိင္း၌ ေမာင္ လြန္ သည္ဟု ကြၽန္မ လက္ညိႇဳး ထုိးေနတာ မဟုတ္ပါ။ ဘယ္ သူကပဲလြန္လြန္ ကြၽန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကား၌ အျမဲလိုလုိ မေျပလည္ၾကတာေတာ့ အမွန္ ပင္။ သို႔ေသာ္ အယူအဆေတြ ဘယ္ေလာက္ကြဲကြဲ ကိုယ့္ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ေခါင္းမာ စြာ တင္းခံသည့္ေနရာ၌ေတာ့ ေမာင္ႏွင့္ကြၽန္မ အလြန္တူပါ သည္။ ကြၽန္မစိတ္ဓာတ္က သူတစ္ပါးထံမွ အယူခ်ည္းပဲ မလုိခ်င္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြၽန္မ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ဆုိင္ပဲ ထုိင္ထုိင္ ကြၽန္မက ညီတူ ညီမွ် ကုန္က်ခံလုိသည္။ ေမာင္တစ္လွည့္ ရွင္းလွ်င္ ကြၽန္မကလည္း တစ္လွည့္ ရွင္းခ်င္သည္။ ဒါကို ေမာင္ က သေဘာမတူ။
“ကြၽန္ေတာ္က ေယာက်္ားေလးေလ။ သစ္ သစ္ အဲလုိလုပ္ေတာ့ ေအာက္ တာေပါ့”
“ဟင့္အင္း၊ ကြၽန္မတု႔ိ ႏွစ္ေယာက္က အခုမွ သမီး ရည္းစားဘ၀ပဲ ရွိေသး တယ္။ ေမာင္တစ္ေယာက္ တည္း အစစအရာရာ တာ၀န္ ယူေနရတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစခ်င္ ဘူး။ ကြၽန္မအက်င့္က သူမ်ားဆီက အလကား ဘာ တစ္ခုမွမယူတတ္ဘူး။ လက္ ထပ္ဖို႔သာ ေငြစုပါ ေမာင္ ရယ္”
ေမာင္က ဘာစကားမွ ထပ္မဟလာေတာ့ပါ။ အဲဒီ လိုပဲ ေမာင္က ဘယ္ကိစၥပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်နပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေက်နပ္သည္ ျဖစ္ေစ ထုတ္ ေဖာ္မေျပာဘဲ ရင္ထဲ၌သာ အခ်ိန္အၾကာႀကီး မ်ဳိသိပ္ထား လုိက္တတ္သည္။ အခါအခြင့္ သင့္လွ်င္ေတာ့ အခ်ိန္ဘယ္ ေလာက္ ၾကာခဲ့ၿပီပဲျဖစ္ျဖစ္ အစ ဆြဲထုတ္လာတတ္ျမဲ။ ယင္းကိစၥကိုလည္း ေမာင္ အစာမေၾကမွန္း အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာမွ ကြၽန္မ သိခြင့္ ရသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာ အဆင္မေျပ၍ အခါအခြင့္သင့္တုိင္း (ဟုတ္ တယ္ေလ၊ ကြၽန္ေတာ္က အသံုးမွ မက်တာ။ အခုက တည္းက ကုန္က်စရိတ္ကို ႏွစ္ေယာက္ မွ်ရွင္းေနရတာပဲ ၾကည့္) ဟူသည့္စကားႏွင့္ ကိုင္ေပါက္ေတာ့သည္။ ကြၽန္မမွာ (ဘယ္လုိ...ဘယ္ လုိ)ဟု ေယာင္ယမ္းေမးရင္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္။ ေမာင္သည္ စကားတစ္ခြန္း ကို လုိရာအဓိပၸာယ္ ဆြဲေတြး ၍ ႀကိတ္ျမံဳထားတတ္သည့္ ေနရာ၌ ႏွစ္ေယာက္မရွိပါ။ ကြၽန္မက တစ္ခုခု မေက်နပ္ လွ်င္ ခ်က္ခ်င္း ေျဗာင္ေျပာ ၍ ေက်လည္သည္အထိ ရွင္းလုိက္ရတာကို သေဘာ က်သည္။ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ မ်ဳိသိပ္ရတာ မ်ားလာလွ်င္ အစုိင္အခဲ ျဖစ္လာတတ္သည္ မုိ႔ ကြၽန္မက ေျပာစရာရွိလွ်င္ အားမနာတမ္း ေျပာသည္။ စိတ္ဆုိးစရာရွိလွ်င္ စိတ္ဆုိး ပစ္လုိက္မည္။ ရင္ထဲ ၾကာ ရွည္အံုဖြဲ႕မထားတတ္ဘဲ စိတ္ ရွင္းရွင္းေနခ်င္သည္။ ရင္ထဲ ခုေနလွ်င္ ထုိကိစၥ မရွင္း မခ်င္း အိပ္၍ပင္မေပ်ာ္။ ေမာင္ကေတာ့ ကြၽန္မႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္သည္။ ထစ္ခနဲဆုိလွ်င္ အထအန ေကာက္၍ ရင္ထဲ ျမံဳထား လုိက္ေတာ့သည္။ တစ္ခါ တစ္ရံ ေမာင္ ဘာကို စိတ္ ဆုိးသြားမွန္း ကြၽန္မပင္ မသိ လုိက္။ ၾကာ၍ ေမာင္ ျပန္ အစေဖာ္လာမွ မနည္း ျပန္ စဥ္းစားယူရတာလည္း ရွိ သည္။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြဆုိလွ်င္ ကြၽန္မပင္ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းသည္မွာ ေမာင္က (ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္ရက္က ဘယ္ေနရာမွာ)ဟု အတိ အက် မွတ္ထားတတ္ျခင္း ပင္။ ေမာင္သည္ အလြန္ အေတးအမွတ္ႀကီးသူ ျဖစ္ မွန္း ကြၽန္မ ေကာင္းေကာင္း သိသြားပါသည္။ ျပႆနာ အျဖစ္မခံႏုိင္သည့္ ကြၽန္မမွာ ၾကာေတာ့ စကားမမွား ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရင္း ႏႈတ္ လည္း အလုိလို နည္းလာ ေတာ့သည္။ ကြၽန္မ ႐ိုးသား စြာ တဲ့တုိးေျပာလုိက္ေသာ စကားကို ေမာင္က ေကြ႕ ေကာက္ေတြး၍ အဓိပၸာယ္ တလြဲယူတတ္သည္။ ေမာင္ တမင္တကာ ကန္႔လန္႔တုိက္ ေနတာမဟုတ္ဘဲ တစ္သက္ လံုးအ႐ိုးစြဲလာခဲ့သည့္ အက်င့္ ဆုိတာ ကြၽန္မ နားလည္ ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ထုိဗီဇစ႐ိုက္ ကို ကြၽန္မ၏ ႐ိုးသားပြင့္လင္း မႈက မၾကာခဏ ခလုတ္ တုိက္မိေနတာက ခက္သည္။ မရည္ရြယ္ဘဲႏွင့္လည္း သြား သြားၿငိမိသည္။ ေရွာင္ေနရင္း ႏွင့္လည္း တည့္တည့္သြား တုိးမိျပန္သည္။ ေမာင္ကပဲ ဆတ္ဆတ္ထိမခံသည္လား။ ကြၽန္မကိုယ္၌ကပဲ အမွတ္ သညာ နည္းလြန္းသည္လား မသိေခ်။ ကြၽန္မတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္ အျမဲစိတ္႐ႈပ္ေနၾကရ တာေတာ့ အမွန္ပင္။ တစ္ ပတ္မွာ ငါးရက္ေလာက္က ကြၽန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မေျပ လည္ၾက။ ျဖစ္တုိင္းလည္း ေမာင္က စိတ္ဆုိး စိတ္ ေကာက္ေနသည္ မဟုတ္။ ကြၽန္မကသာ စိတ္မ်က္ကာ မေခၚမေျပာမိျခင္း ျဖစ္ သည္။ ထုိအခါ အမ်ားအျမင္ ၌ ကြၽန္မ လြန္ေၾကာင္း ေျပာ ၾကမည္ဆုိတာ ေဗဒင္ေမးရန္ မလုိပါ။
ကြၽန္မကို ေျပာစရာရွိ လွ်င္သာ ေမာင္က ေရွ႕ေနာက္ မၾကည့္ဘဲ ပိႆေလး ေဘး ပစ္ ေျပာထည့္လုိက္ေပမယ့္ ကြၽန္မဘက္က နည္းနည္းမွ် ေ၀ဖန္မိလွ်င္ေတာ့ ဆတ္ ဆတ္ထိမခံ နာတတ္သူ ျဖစ္ သည္။ “ေမာင္ ဒီေနရာမွာ မွားေနတယ္”ဟု ေယာင္၍ မ်ား သြားမေထာက္ျပလုိက္ မိေစႏွင့္။ ေက်းဇူးတင္စြာ လက္ခံျပဳျပင္ဖုိ႔ ေ၀းစြ။ “သစ္ သစ္နဲ႔ ရည္းစားမျဖစ္ခင္က တည္းက ကြၽန္ေတာ္ ဒီလုိပဲ ေနလာတာ”ဟု ႐ႈတင္းတင္း ျပန္တံု႔ျပန္တတ္ေသးသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ် မဟုတ္လွ်င္ေတာင္ ကြၽန္မ၌ လည္း ထုိမာနမ်ဳိး အနည္း ငယ္ေတာ့ ရွိေနႏုိင္ေၾကာင္း ေမာင္ တစ္စက္ကေလးမွ် မစဥ္းစားေပးပါ။
အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာ က ႏွစ္ေယာက္သား ျပႆ နာျဖစ္ၿပီး၍ အျခားတစ္ ေယာက္ႏွင့္ဆံုလွ်င္ ေမာင္က ဘာမွ ျဖစ္မထားသလုိ ဟန္ မပ်က္ ျပံဳးရယ္ ေျပာဆုိႏုိင္ ေပမယ့္ ကြၽန္မမွာေတာ့ ျပံဳး ရယ္ႏုိင္ဖုိ႔ အသာထား။ မၾကည္လင္သည့္ မ်က္ႏွာ ထားကိုပင္ လူမရိပ္မိေအာင္ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ပါ။ ၾကာ ေတာ့ ကြၽန္မ အခ်စ္ဆံုး သူ ငယ္ခ်င္းေတြကပင္ “ကိုအုပ္ စိုး သေဘာေကာင္းတုိင္း ခဏခဏ စိတ္ေကာက္ၿပီး ရန္လုပ္မေနပါနဲ႔ သစ္သစ္ ရယ္”ဟု ေျပာလာၾကသည္ အထိပင္။ ကြၽန္မမွာ ကိုယ့္ ၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိသူပီပီ မခ်ိျပံဳး ျပံဳးေနခဲ့ရသည္။
“နည္းနည္းပါးပါး ေလွ်ာ့ပါဦးဟယ္”
နည္းနည္းပါးပါး မဟုတ္။ ေမာင္ႏွင့္ပတ္သက္ ၍ အမ်ားႀကီး ေလွ်ာ့ခဲ့ရတာ ကြၽန္မကလြဲ၍ ဘယ္သူမွ မသိပါ။ “ငါလြန္တာပဲ ျဖစ္ မွာပါ”ဟု ေတြး၍ေလွ်ာ့လုိက္၊ “လူဆုိတာ တစ္ခါတေလ ေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘက္က အမွန္ထင္တတ္ၾကတာပဲ”ဟု ခြင့္လႊတ္စိတ္ႏွင့္ ေလွ်ာ့လိုက္၊ “ျပႆနာ မျဖစ္ခ်င္ဘူး” ဟု ေလွ်ာ့လုိက္ႏွင့္ ၾကာတာ့ ကြၽန္မရင္ထဲ အစိုင္အခဲေတြ ျဖစ္တည္စျပဳေနၿပီျဖစ္သည္။ အမ်ားကေတာ့ ခပ္စြာစြာ ထက္ထက္ မိန္းမတစ္ ေယာက္ပီပီ ကြၽန္မက သေဘာမေနာေကာင္း ေအး ေဆးလြန္းသည့္ ေမာင့္အေပၚ ဆုိးႏြဲ႕အႏုိင္ယူေနသည္ဟု ေသခ်ာေပါက္ ျမင္ၾကလိမ့္ မည္။ ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ အျပံဳးမပ်က္ သည္းခံခြင့္ လႊတ္တတ္ေသာ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို ကြယ္ရာ၌ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ခႏုိးခနဲ႔ ေျပာဆုိတတ္လိမ့္မည္ဟု လူ ေတြ ထင္ၾကမွာမဟုတ္။ စကားထဲ အမွားပါလွ်င္ လုိ ရာအဓိပၸာယ္ ဆြဲေကာက္ပစ္ လုိက္ကာ အခြင့္ၾကံဳတုိင္း ဆြဲ ထုတ္၍ ျပႆနာလုပ္တတ္ ေၾကာင္း လူေတြ သိၾကမည္ မဟုတ္။ ကြၽန္မတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္ၾကား၌ “ကြၽန္မ ဒီလုိ ျမင္လုိ႔ ဒီကိစၥကို လုပ္လုိက္ တယ္”ဟု အက်ဳိးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေဆြးေႏြးတင္ ျပခြင့္မရွိ။ “ကြၽန္ေတာ္ေျပာ တာ သေဘာေပါက္တယ္ ေနာ္”ဟူသည့္ ေမာင့္အမိန္႔ အာဏာေအာက္မွာ ကြၽန္မက ပိျပားေနသည့္ အ႐ုပ္ကေလး ႏွင့္ တူပါသည္။ ဒါေတာင္ ေမာင္က “သစ္သစ္က နည္း နည္း ကေလးဆန္ခ်င္ေသး တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး ျပဳျပင္ယူရဦးမွာပဲ”ဟု အထက္စီးစကား ေျပာတတ္ ေသးသည္။
ဘုရားစူး... ကြၽန္မ ဘ၀ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပး ဖုိ႔အတြက္ ကတိစကားခံ၍ ကြၽန္မခ်စ္ျခင္းေတြကို ေမာင့္ ထံ ပံုအပ္လုိက္ျခင္း မဟုတ္ မွန္း က်ိန္တြယ္ေျပာရဲသည္။
ၿပီးလွ်င္ ေမာင္ကပဲ တစ္ေျပာင္းတစ္ျပန္ ေမး တတ္သည္က “သစ္သစ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ေတာ့ ခ်စ္ ပါတယ္ေနာ္”တဲ့။ ေရာ္... ဒုကၡ။ ထို အခ်စ္ဆုိတဲ့အရာ ႀကီးသာ မရွိေတာ့လွ်င္ ကြၽန္မ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး သံုးလေတာင္ မခံဘဲ အေ၀း ႀကီး ေ၀းခဲ့တာ ၾကာေပါ့။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မကလည္း စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေနသူမုိ႔ ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။
“ခ်စ္ေတာ့ ခ်စ္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ နားလည္ မႈ ရွားပါေနတာကခက္တယ္”
“အဲဒါ သစ္သစ္ အတၱ ႀကီးတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္က အက်ဳိးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေဆြးေႏြးမယ္ မၾကံေသးဘူး။ သစ္သစ္က ဆတ္ဆတ္ထိ မခံ စိတ္ေကာက္ႏွင့္ၿပီးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေလွ်ာ့ရ ေပါင္း မ်ားေနၿပီ”
“ဟမ္... ဘာျဖစ္တာ”
ကြၽန္မ ေျပာရမည့္ စကားကို ေမာင္က အလ်င္ ဦးေအာင္ ေျပာႏွင့္သည္။ ကြၽန္မေျပာမွာ ႀကိဳသိေန၍ လားဟု သံသယ ၀င္လုိက္ မိေပမယ့္ ေမာင့္ပံုစံၾကည့္ရ တာ သူ႔ခံစားခ်က္ကို ႐ိုး႐ုိး သားသား ထုတ္ေဖာ္ေျပာေန တာ ေသခ်ာပါသည္။ ေမာင့္ ဘက္ကလည္း ကြၽန္မကို ထုိသို႔ျမင္သတဲ့လား။
“ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ၿပီးသမွ် ေတြကို ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေတြး ေတြး ကြၽန္မဘက္က လံုး၀ မမွားဘူးေနာ္။ လံုး၀ေသခ်ာ တယ္”
ေမာင္က ကြၽန္မကုိ ေအးစက္စက္ၾကည့္ရင္း “အဲဒါေၾကာင့္ သစ္သစ္ကို အတၱႀကီးတယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာတာေပါ့”ဟု သူ႔စကား သူ ထပ္မံအတည္ျပဳလုိက္ ေသးသည္။ ေၾသာ္... ကြၽန္မ ဘက္မွ ခံစားခ်က္ကို ေမာင္ က အတၱတဲ့လား။ တစ္ဆက္ တည္းမွာပဲ ကြၽန္မႏွင့္ေမာင့္ ၾကား၌ ညိႇယူမရႏုိင္ေသာ ကြာဟခ်က္ေတြ မ်ားလွ ေၾကာင္း လံုး၀ဥႆံု ရိပ္စား နားလည္လုိက္မိပါသည္။
နိဂံုး
ကြၽန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းခဲြၾကသည့္ သတင္းကို ၾကားသည့္ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းတုိင္းက တအံ့တၾသႏွင့္ “ဘာျဖစ္လုိ႔ လဲ၊ ကိုအုပ္စုိး ဒီေလာက္ ေအးတာ”ဟု ေျပာၾကသည္။ ကြၽန္မကလည္း “ဒီလုိပါပဲ” ဟု ျပန္ေျဖမိျမဲ။ ေမာင္လည္း ထုိသို႔ေျဖေၾကာင္း ျပန္ၾကား သိရေတာ့ ကြၽန္မ ႏြမ္းလ်စြာ ျပံဳးမိသည္။ “ဒီလုိပါပဲ” ေနာက္မွ အဓိပၸာယ္မ်ားစြာကို ေတာ့ ကြၽန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရင္ထဲ ကိုယ္စီမ်ဳိခ်သိမ္း ဆည္းထားရမွန္း တပ္အပ္ရိပ္ မိေန၍ ျဖစ္သည္။ ေမာင္က လည္း သူ႔အယူအဆႏွင့္ သူ မွန္သည္ဟု ထင္လိမ့္မည္။ ကြၽန္မကလည္း ကိုယ့္အယူ အဆႏွင့္ ကိုယ္မမွားဘူးဟု ယံုၾကည္သည္။ အျခားလူ ေတြ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပ ဖို႔ အဆင္မေျပေသာ တစ္စံု တစ္ရာသည္ ကြၽန္မတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္ လမ္းခြဲဖုိ႔ရာ လံု ေလာက္ေသာ အေၾကာင္းျပ ခ်က္ပဲ ျဖစ္သည္။
တစ္ခါတစ္ရံ၌ ေလာကႀကီးမွာ ေဘးလူသိ ရန္ မလိုအပ္ဘဲ ကာယကံရွင္ မ်ားသာ နားလည္လက္ခံ ဆံုးျဖတ္ႏုိင္သည့္ ကိစၥရပ္ ေတြရွိေၾကာင္း ကြၽန္မ ကိုယ္ ေတြ႕ၾကံဳလုိက္ရပါသည္။ ကြၽန္မထံ၌ ေမာင္ႏွင့္ပတ္ သက္၍ ေနာက္ဆံုး ႂကြင္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္က သတိရ လြမ္းဆြတ္ျခင္းႏွင့္ ထုိသတိရ လြမ္းဆြတ္ျခင္းကို ေျဖသိမ့္ ေဖ်ာင္းဖ်ေပးေနေသာ မွတ္ ခ်က္ကေလးတစ္ခုပဲ ျဖစ္ သည္။
စိတ္ေနသေဘာထားေအးျခင္း # စိတ္ေနသေဘာထားျမံဳျခင္း
အဲဒီသေဘာတရား ႏွစ္ခု၏ အဓိပၸာယ္ကြာျခား ခ်က္ကို ကြၽန္မ အျခားတစ္ ေယာက္ေယာက္ သိေအာင္ ရွင္းမျပတတ္ပါ။ ေသခ်ာ တာ တစ္ခုကေတာ့ ဒိုင္ယာရီ ထဲမွ ထုိမွတ္ခ်က္ကေလးကို မင္နီတားထားလုိက္သလုိပင္ ေမာင္ႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့သမွ် ကြၽန္မ၏ ႏွလံုးသားစာမ်က္ ႏွာေတြကိုလည္း...။
X X X
ေငြဇင္ေယာ္ဦး၊မုိးကုတ္၊
0 comments:
Post a Comment