စိတ္ထဲ ထင္သည့္ အတိုင္း မြန္းလြဲ တစ္နာရီ
၀န္းက်င္ပင္။ ကိုသက္ေအာင္က သိေန၍ မဟုတ္။ ဤအခ်ိန္တိုင္း စားေနက် ၀မ္းဗိုက္က
တဂီြဂီြ ျမည္ကာ အခ်က္ျပလာ ေသာေၾကာင့္ နာရီကို င႕ံုၾကည့္မိရတာ ျဖစ္သည္။
လုပ္ေနက် ထံုးစံအတိုင္း ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ပိတ္သည္။ ဆိုင္နံရံ၌
ခ်ိတ္ထားသည့္ အေပၚထပ္ အက်ႌကို ယူ၀တ္သည္။
ၿပီးေနာက္ ဆိုင္တံခါး ပိတ္ရန္ ျပင္ၿပီးကာမွ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရ သြား ကာ ေကာင္တာ စားပြဲေအာက္ ေခါင္းင႔ံု၀င္ၿပီးမွ ထင္း႐ွဴး ေသတၱာ ငယ္ေလး ထဲ ေခ်ာင္းၾကည့္ ျဖစ္လိုက္ သည္။ ထင္း႐ွဴး ေသတၱာခံြထဲမွ အေတာင္ ပ ံတစ္ဖက္ ဒဏ္ရာရ ထားသည့္ သနားစရာ ခိုကေလးသည္ ကိုသက္ေအာင္ ကို မ်က္လံုးျပဴးျပဴး ေလးေတြႏွင့္ ျပန္ေမာ့ ၾကည့္ေနရွာ ပါသည္။ အိုေက၊ ေရလည္း ရိွေသးသည္။ မေန႔က ၾကဲထား ေပးသည့္ ဆန္ေစ့ေတြ လည္း ရိွေသးသည္။ အေတာင္ေလး ကို လက္ညိႇဳး ႏွင့္ အသာထိ ၾကည့္ေတာ့ ခိုေလးေအာ္သည္။
“မနာပါဘူးကြာ။ ျဖည္းျဖည္း ကိုင္ၾကည့္တာပါ။ မင္း ဒဏ္ရာက မေပ်ာက္ ေသးဘူးကိုး။ ၾကည့္စမ္း ေသြးေတာင္ နည္းနည္း ျပန္ထြက္ခ်င္ ေနေသးတယ္။ ျပန္လာရင္ နႏြင္းယူ လာခဲ့ဦးမွပါ”
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေျပာရင္းမွ ကိုသက္ေအာင္က ဆိုင္ျပင္ ထြက္ၿပီး တံခါးေသာ့ ခတ္သည္။ နံေဘး ဆံသဆိုင္မွ ဆံသဆရာ က လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။
“ေဟ့လူ၊ ထမင္းစား ျပန္ေတာ့ မလို႔လား”
“ထံုးစံ အတိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေကာ အိမ္ကခ်ဳိင့္ မလာ ေသးဘူးလား”
“မလာေသးဘူး”
လက္ျပရင္းမွ ကိုသက္ေအာင္က ထြက္လာ လိုက္သည္။
ဆံသ ဆရာကေတာ္က ထမင္းခ်ိဳင့္ လာပို႔သျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္ ကဲ့သို႔ အိမ္ျပန္ စားစရာမလိုပါ။ ကိုသက္ ေအာင္ကေတာ္ မႏြယ္ခ်ဳိက ေတာ့ ေလျဖတ္ ထားသည့္ မိခင္အိုႀကီး၏ ေ၀ယ်ာ၀စၥက တစ္ဖက္၊ သားသမီးမ်ား ေက်ာင္ အႀကိဳအပို႔ ကိစၥက တစ္ဖက္၊ အိမ္ဗာဟီရ ကိစၥက တစ္ဖက္ႏွင့္ လံုးခ်ာလည္ လိုက္ေနရာ ကိုသက္ေအာင္ ကို ထမင္းခ်ဳိင့္ လာမပို႔ႏိုင္ပါ။ ကိုသက္ေအာင္ ကလည္း လာမပို႔ခိုင္း။ ေအာင္ခ်မ္းသာ ရပ္ကြက္ႏွင့္ ပိတ္စြယ္ဆိုတာ တစ္ဆက္တည္း မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ကိုသက္ေအာင္ ဖြင့္ထားသည့္ ဗီစီဒီ အေခြငွား ဆိုင္ဆိုတာကလည္း ညဘက္က်မွ အဓိကငွားရ သည္ျဖစ္ရာ ေန႔ခင္းဘက္၌ အိမ္မွာ ထမင္း ျပန္စားဖို႔ ေကာင္းေကာင္း အခ်ိန္ရပါ သည္။ ေရလည္း ခ်ဳိးခ်င္ ခ်ဳိးႏိုင္ သည္ေပါ့။ စက္ဘီး ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ပိုေတာင္ ျမန္ေသး သည္။ သို႔ေပမဲ့တစ္ရက္ တစ္ရက္ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ဆိုင္ထိုင္ ရသူပီပီ ကိုသက္ေအာင္က လမ္းေလွ်ာက္ ျဖစ္ ေအာင္ ဆိုင္အသြားအျပန္ကို ေျခလ်င္ပဲ ေလွ်ာက္သည္။ အစာလည္းေၾက၊ အေညာင္းအညာ လည္းေျပ၊ ပတ္၀န္းက်င္ ႐ႈခင္းေလး ေတြလည္း ေငးရင္းေမာရင္းေပါ့။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းမႀကီးဘက္မွ မထြက္ဘဲ လိုင္းေဟာင္း လမ္းမွ၀င္ကာ ထာပြဲဘက္ ပတ္ၿပီး မိမိေနထိုင္ရာ ပိတ္စြယ္သို႔ ကိုသက္ေအာင္က ျပန္ေနက်။ ဒီေန႔လည္း လိုင္းေဟာင္း ေဘာလံုးကြင္းဘက္ ျဖတ္ေတာ့ ခိုတစ္အုပ္ နားေန ၾကတာ ေတြ႕ရသည္။
စိတ္ထဲမွာ ဆိုင္ထဲ၌ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ သနားစရာ ဒဏ္ရာရ ခိုကေလးကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရ လိုက္မိသည္။ လက္ေဆာ့ေသာ ကေလး တစ္ေယာက္ လက္ခ်က္ ေၾကာင့္ အေတာင္ပံ တစ္ဖက္ ဒဏ္ရာရ သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ သည္။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းေတာ့ ထိုကေလးကို လက္တည့္ လွခ်ည့္ဟု ကိုသက္ေအာင္ တအံ့တၾသ ျဖစ္ခဲ့ ရေသးသည္။ အံ့ၾသဆို ကိုသက္ေအာင္ မ်က္စိေရွ႕တင္ပဲ မဟုတ္လား။ ထိုေန႔က ကိုသက္ေအာင္ တစ္ေယာက္ ခုလိုပဲ ေဘာလံုးကြင္းမွ ျဖတ္လ်က္ အိမ္သို႔ျပန္လာသည္။ ခိုေတြ ကလည္း လမ္းေပၚမွာ ခုလိုပဲ နားေနၾကသည္။ နားေန သည္ဆိုတာထက္ အစာေတြ လုေကာက္ ေနၾကတာ ျဖစ္သည္။ ကြင္းျပင္ က်ယ္ႀကီး ထဲမွာ ထာပဲြသြား၊ ထာပြဲလာ သူေတြ မျပတ္သည္မို႔ ေစတနာရွင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာင္းဖူးေစ့မ်ား ၾကဲပက္သြား ေပးဟန္တူသည္ ဟု ကိုသက္ေအာင္ မုဒိတာ ပြားေနဆဲမွာပင္ ခိုအုပ္ၾကား သို႔ အရိွန္ျပင္းျပင္း ၀ွီးခနဲ ၀င္လာေသာ ခဲတစ္လံုးႏွင့္ အတူ ခိုတစ္အုပ္လံုး ၀႐ုန္းသုန္းကား ႏွင့္ ေ၀ါခနဲထပ်ံ ကုန္ၾကေတာ့ ကိုသက္ေအာင္ ပင္ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ဖ်ပ္ သြားမိရသည္။ အလုအယက္ ပ်ံတက္ ေျပးကုန္ေသာ ခိုေတြ မရိွေတာ့ခ်ိန္မွာ မပ်ံႏိုင္ ေတာ့ေသာ ခိုကေလး တစ္ေကာင္ က မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ ျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကိုသက္ေအာင္က ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနမိဆဲမွာပင္ ခဲလံုး ႀကီးႀကီး ကိုင္ထားေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၀န္းက်င္အရြယ္ အစိမ္းေရာင္ ကိုပင္ ေကာင္းစြာ မေပၚခ်င္ေတာ့ေသာ ေဘာင္းဘီႏွင့္ လြယ္အိတ္ လြယ္ထားေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ သည္ လဲက်ေနသည့္ ခုိကေလးရိွရာ တစ္ဟုန္ထိုး ေျပးသြားၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ခဲႏွင့္ ထပ္ထုလိုက္ ေလသည္။
“ဟာ၊ ေဟ့ေဟ့ မလုပ္ ပါနဲ႔။ အဲဒီလို မလုပ္ရဘူးေလ ကြာ။ ဒီကေလး”
ႏႈတ္မွလည္း တား၊ လက္ကလည္း အျမန္၀င္ဆြဲ ရင္းမွ ေသြးအလူးလူးႏွင့္ ခိုကေလးသည္ ကိုသက္ ေအာင္၏ လက္ထဲပါလာ သည္။ ခဲဒဏ္ရာ ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ ရထားေသာ ခိုကေလး သည္ ကိုသက္ေအာင္၏ လက္ထဲတြင္ ေၾကာက္အား လန္႔အားႏွင့္ ႐ုန္းေနလ်က္ ရိွသည္။
“ရက္စက္ လိုက္တာကြာ။ ေဟ့ မင္းဘယ္သူ႔ သားသမီးတုံး ေျပာစမ္း။ ငါ မင္းမိဘေတြနဲ႔ သြားတိုင္ မယ္”
ကေလးသည္ ကိုသက္ေအာင္ အေမးကို မေျဖဘဲ စူးစူးစိုက္စိုက္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ ေျပးသြား ေလသည္။ ကိုသက္ေအာင္ က ခိုကေလးကို အိမ္သို႔ေခၚ လာသည္။ ကိုသက္ေအာင္ ဇနီး မႏြယ္ခ်ဳိက ခိုကေလး ၏ ေသြးထြက္ ဒဏ္ရာကို နႏြင္းသိပ္ေပးသည္။ သို႔ေပမဲ့ အိမ္မွာေတာ့ ေၾကာင္ေတြရွိ ေန၍ ထားရန္ မျဖစ္သျဖင့္ ခိုကေလးကို ဆိုင္သို႔ ျပန္ေခၚ လာရသည္။ ဒဏ္ရာ မေပ်ာက္ကင္း မခ်င္း ကိုသက္ ေအာင္ကပဲ အစာေရစာ ေကၽြး ျပဳစုထား ခဲ့ရပါသည္။
ဒီလိုႏွင့္ပဲ ခိုကေလးက ကိုသက္ေအာင္၏ ေခြငွား ဆိုင္ေလးတြင္ ေသာင္တင္ေန ေတာ့သည္။
တစ္ရက္မွာ ေခြငွားလာသူ တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားစပ္မိေတာ့-
“ေနဦးဗ်။ ခိုလိုက္ပစ္တဲ့ ကေလးက ဆံပင္ဖုတ္သိုက္နဲ႔ ေပစုတ္စုတ္ ကေလး မဟုတ္ လား။ အသက္က ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေလာက္ ရိွမယ္ဗ်ာ။ လြယ္အိတ္ေလးနဲ႔ဗ်ာ”
“ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား သိလို႔လား”
“ဘယ္ကလဲဆိုတာ ေတာ့ မသိပါဘူး။ ခုေနာက္ ပိုင္း သူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားက သတိထား မိေနၾက တယ္ဗ်။ လက္ထဲမွာ ေျပာင္းဖူးေစ့ ထုပ္နဲ႔ လမ္းတကာ လွည့္ၿပီး ခိုေလွ်ာက္ ပစ္ေနတာ။ ခိုမ်ားမ်ား ရိွတဲ့ေနရာ မ်ားေရာက္ရင္ အစာေတြပက္ ၾကဲၿပီး ခိုေထာင္ေတာ့တာပဲ။ လက္ကလည္း ဘာတည့္ သလဲမေမးနဲ႔။ ထိေအာင္ ပစ္ႏိုင္တယ္ဗ်”
ဟုတ္မည္။ ေတြ႕စက ကိုသက္ေအာင္ပင္ အံ့ၾသခဲ့ရ ေသးတာ မဟုတ္ပါလား။ ၾကည့္ရသည္မွာ ဒီကေလး ခိုဖမ္းသည့္ သက္တမ္း နည္းေတာ့ဟန္ မတူ။
“ႏို႔၊ ေနစမ္းပါဦးဗ်။ သူက ေနရာတကာ လိုက္လုပ္ ေနတာကို ဘယ္သူကမွ ဘာမွမေျပာ ၾကဘူးလား”
“ေျပာၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္ေရွ႕လာ လုပ္ေနတာေတြ႕ ရင္ေတာ့ မလုပ္ဖို႔တားၾက၊ ဆူၾက ေငါက္ၾကေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေလး ၾကည့္ရတာ အေရ ထူေနပံုမ်ဳိး၊ အေၾကာက္ အလန္႔လည္း မရိွသလိုဘဲ။ ဂ်စ္ေပ ေပပံုစံ”
“မိဘမ်ား မရိွလို႔လား။ ဒါေက်ာင္းေန ရမဲ့ အရြယ္ပဲ။ သူ႔ေဘာင္းဘီကေတာ့ အစိမ္း ေရာင္လိုလိုပဲ။ လြယ္အိတ္ ေကာပါတယ္ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းေျပးၿပီးမ်ား ေလွ်ာက္ လုပ္ေနတာလား”
“အဲဒါေတာ့ မသိဘူးဗ်”
ကိုသက္ေအာင္လည္း အေတြးဆန္႔ ေနရင္းမွ ပန္းျခံ ထာပြဲေဘးမွ ပတ္ေလွ်ာက္ လာခဲ့သည္။ မိုးကုတ္ ေဒသ၏ အထင္ကရ ျဖစ္ေသာ ပန္းျခံ ထာပြဲသည္ လူေတြေဖြး ေနပါ သည္။ ေရာင္စံု ထီးႀကီးေတြ ကလည္း ျပည့္ေနတုန္း။ အလုပ္ အကိုင္ေတြက ဟိုအရင္ ကလို အဆင္မေျပ ၾကေတာ့တာသာ ရိွသည္။ တစ္ေလာ တုန္းက ကိုသက္ေအာင္၏ ရပ္ေ၀း မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သို႔ အလည္လာ သည္။ သူက ၿမိဳ႕၏ အထင္ကရ ျဖစ္ေသာ ေက်ာက္၀ိုင္း သို႔ေရာက္ဖူးခ်င္ သည္ဆို၍ ကိုသက္ေအာင္က လိုက္ျပ ေပးရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ တို႔ဆီမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔လို ေက်ာက္၀ိုင္းလို႔ မေခၚဘူးဗ်။ ထာပြဲ လို႔ေခၚတာ”
“ၾကားဖူးတယ္။ အဲဒါ့ ဘာအဓိပၸာယ္ လဲဗ်”
“ေက်ာက္ေတြ ၀ယ္ေရာင္း လုပ္တဲ့ေနရာမွာ သံုး တဲ့ ေၾကးဗန္း ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသခံ ေတြက “ထာ”လို႔ သံုးႏႈန္းၾကတယ္ ဗ်ာ။ အဲဒါ့ကို အစြဲျပဳၿပီး ေက်ာက္ေတြ ၀ယ္ၾကေရာင္း ၾကတဲ့ေနရာကလည္း “ထာ” ပြဲျဖစ္သြားဟန္တူတာပဲ”
မိတ္ေဆြက“ေတာ္ ေတာ္ လူစည္တယ္ေနာ္။ ေန႔တိုင္း ဒီလိုပဲလား”ဟု တအံ့တၾသ မွတ္ခ်က္ျပဳ သည္။ ကို သက္ေအာင္က ျပံဳးရင္းမွ“ဟိုတုန္းက ဒီထက္ အဆေပါင္း မ်ားစြာ ပိုစည္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ လက္ရိွမွာ ဆိုင္သမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ေန သည့္ ကိုသက္ေအာင္ပင္ လွ်င္ အရင္တုန္းက ဤထာပြဲ အတြင္း ဂ်င္ေျခလည္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ခဲ့ရသည့္ ေက်ာက္ပြဲစားပဲ မဟုတ္ပါ လား။ ကိုသက္ေအာင္ပင္ မကပါ၊ ကမၻာ့ စီးပြားပ်က္ ကပ္၏ ႐ိုက္ခတ္မႈ ေအာက္မွာ ထာပြဲ ေလာကမွ လြင့္စဥ္ သြားခဲ့သည့္ ကုန္သည္ ပြဲစားေတြမွ အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။ ကိုသက္ေအာင္ ဆိုင္ေဘးမွ ဆံသဆရာ သည္ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေမ်ာ ေက်ာက္ကုန္သည္ ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ေရွ႕လာ လာ ဂိတ္ထိုး ထားသည့္ ဆိုင္ကယ္ တကၠစီ သမားကေကာ တဲ့။ သူက ေဂၚႀကိဳး သမား။ တစ္လမ္း ေက်ာ္မွ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ကေတာ့ တကယ့္ ေက်ာက္အစင္ အသန္႔ ေတြခ်ည္း ၀ယ္စပ္ခဲ့သည့္ ကုန္သည္ ျဖစ္ေလသည္။
ကိုသက္ေအာင္ စကား အဆံုးမွာ ရပ္ေ၀း မိတ္ေဆြက မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္ပါသည္။
“ခင္ဗ်ားကသာ အလုပ္ ပါးတယ္ေျပာတယ္။ လူေတြက စည္ကား တုန္းပါလား”
“ဒါကေတာ့ ဒီေဒသမွာ လုပ္စရာ မည္မည္ရရ ဆိုလို႔ ဒီအလုပ္ပဲ ရိွတာကိုး။ က်န္တဲ့ အလုပ္ေတြ ဆိုတာက ဒီ ေက်ာက္၀ယ္ေရာင္း အလုပ္အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ရပ္တည္ ရွင္သန္ၾက ရတာပါ။ အေရာင္း အ၀ယ္ သမားေတြ အလုပ္မျဖစ္ရင္ ဆိုင္သမား ေတြလည္း ပါးပါးပါ။ ျဖစ္တဲ့လူေတြ ျဖစ္ၾကေသးေပမဲ့ အဲဒါ ကလည္း ေငြကို လွည့္ႏိုင္၊ ေအာင္းထားႏိုင္တဲ့ လက္ႀကီးသမား လက္တစ္ဆုပ္စာ ေလာက္တင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ေငြရင္းမဲ့ၿပီး အေျခမခိုင္ သူေတြက်ေတာ့ ရပ္ေ၀းထြက္ လုပ္ကိုင္ ရွာေဖြၿပီး အိမ္ကိုပို႔သူ ပို႔။ မိသားစု နဲ႔ခြဲလုပ္ဖို႔ မ လြယ္ သူေတြက်ေတာ့ ဒီမွာပဲ ဆိုင္ေလး ဘာေလးဖြင့္ သူဖြင့္ေပါ့”
သို႔ေပမဲ့ ခုေတာ့ျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္တို႔ၿမိဳ႕ အနာဂတ္ အေရး ေႏြးေထြးေသာ ေရာင္ျခည္ သန္းစျပဳလာ ၿပီဟု ဆိုရပါမည္။ အသစ္ေသာ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ၾကားမွာ အနာဂတ္ ေက်ာက္တြင္း ေလာက အတြက္ေကာ၊ အနာဂတ္ ထာပြဲ ေလာကအတြက္ ပါ မဂၤလာ ရိွႏိုင္မည့္ သတင္းေတြကို ခုတေလာ ၾကားလာ ၾကရပါသည္။ ေကာင္းပါသည္။ အားလံုး အဆင္ေျပၾက မွ ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာကို ခင္တြယ္ပါလ်က္ အေ၀း ေရာက္ေနၾကရ သူမ်ားေကာ မိသားစု တစ္ကြဲတစ္ျပား စီျဖစ္ေနၾကရ သူမ်ားပါ ျပန္လည္ ဆံုစည္း ႏိုင္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးလာသည့္ ကိုသက္ေအာင္ တစ္ေယာက္ ထာပြဲလမ္းဆံုး ပိတ္စြယ္ဘက္ ခ်ဳိးေကြ႕ကာ နီးအခ်ိန္ မွာေတာ့ မ်က္လံုးအစံု က်ယ္ခနဲ ျဖစ္သြားရပါ၏။
ကိုသက္ေအာင္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ရာ လမ္းဘက္သို႔ ေက်ာခိုင္း ထြက္ခြာေတာ့မည့္ လြယ္အိတ္ ႏွင့္ ခ်ာတိတ္ ေလးကို ျမင္လိုက္ မိ၍ေလ။ အျခား ကေလးမ်ားႏွင့္ ကြဲျပားလွေသာ ေပစုတ္စုတ္ ပံုစံအျပင္ သူသာျဖစ္ေၾကာင္း ပိုေသခ်ာ သြားရသည္က လက္ထဲေပြ႕ ထားသည့္ အိုနာက်ဳိးကန္း ခိုကေလးမ်ား သာတည္း။ သံုးေလးေကာင္ ထက္မနည္းေသာ ခိုကေလးေတြ။ ဇက္က်ဳိးသည့္ အေကာင္ကက်ဳိး၊ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ႐ုန္းဆဲ အေကာင္က ႐ုန္း၊ ေသြးအလူးလူးႏွင့္ အေကာင္က လူးႏွင့္။ ၾကည့္ရသည္မွာ သူလြယ္ထားသည့္ လြယ္အိတ္ ထဲ၌လည္း ခိုေတြ ဖမ္းထည့္ ထားသလား မသိေခ်။ အျပစ္မဲ့ တိရစၧာန္ေလး ေတြကို အၾကင္နာ တရားမဲ့စြာ ႏိုင္လိုမင္းထက္ သတ္ျဖတ္ ေနေသာ ကေလးငယ္၏ အမူ အက်င့္အေပၚ စက္ဆုပ္ရြံရွာ စိတ္ျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္သည္ ကိုယ္ သြားရမည့္ လမ္းဘက္ မခ်ဳိးျဖစ္ေတာ့ဘဲ ခ်ာတိတ္ငယ္ ေနာက္ မရည္ရြယ္ဘဲ လိုက္မိသြားသည္။ စိတ္ကူး မိသည္က ကေလးကိုေခၚကာ ေနာက္ေနာင္ ဒီလိုမလုပ္ဖို႔ရာ ဆံုးမၾကည့္မည္။ ဒီလိုမွ မဟန္ေသးလွ်င္ လူႀကီး ေနရာမွေန၍ ေၾကာက္ေအာင္ လန္႔ေအာင္ နည္းနည္းပါးပါး ေျခာက္လွန္႔ ၾကည့္မည္။ ဥပမာ- ကေလး မိဘေတြ နာမည္ကုိ ေမးတာမ်ဳိး၊ ရပ္ကြက္ကို ေမးတာမ်ဳိး၊ တကယ္ လုပ္မည့္ပံု ေပၚလွ်င္ကေလး ရိွန္မည္ပါပဲ။ သို႔ေပမဲ့ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ကူးျပန္ေျပာင္း သြားသည္။ ဒီကေလး ခုလို လိုက္လုပ္ေန တာသည္ တစ္ရက္တည္း မဟုတ္၊ တစ္လတည္းလည္း မဟုတ္။ သူ႔တြင္ ကိုသက္ေအာင္ကဲ့သို႔ လမ္းၾကံဳေျပာဆို ဆံုးမသြားသူေတြကို တစ္ခါ မဟုတ္တစ္ခါေတာ့ ၾကံဳဖူး ၿပီးသားျဖစ္မွာပင္။ သို႔ဆို လွ်င္ ကိုသက္ေအာင္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ သည္လည္း အထ ေျမာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကေလးကို ခုလို လမ္းေပၚ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ၾကံဳေတြ႕ရဖို႔က ခဲယဥ္းလွ သည္။ အင္းေလ၊ ပို႔မဲ့ပို႔ေတာ့ လည္း။
လမ္းေပၚ နိစၥဓူ၀ေတြ႕ ေနရသည္ ဆို၍လည္း ေက်ာင္းမေန ေတာ့တာကို ခန္႔မွန္း ၾကည့္မိႏိုင္ ေနၿပီ။ သို႔ျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္ သိခ်င္တာ တစ္ခုပဲ ရိွေတာ့သည္။
ကေလး၌ မိဘေတြ မရိွဘူးလား။ မိဘမဟုတ္ လွ်င္ေတာင္ သက္ဆိုင္ရာ အုပ္ထိန္းသူ ေတြေပါ့။ သူတို႔ေတြဟာ သူတို႔ ေသြးသားရင္းခ်ာ ကေလး လမ္းေပၚ ေရာက္ၿပီး ခုလို ေလွ်ာက္လုပ္ ေနတာကို မသိ ၾကေလ သလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေတာ္႐ံု အုပ္ထိန္းသူမ်ား ကျဖင့္ ခုလိုမေျပာမဆိုဘဲ မလႊတ္ထား ေလာက္ၾက ဘူးထင္သည္။ ေတြးေနဆဲမွာပင္ ကေလးက လမ္းသြယ္ တည့္တည့္ေလွ်ာက္ ေနရာမွ လမ္းၾကားငယ္ထဲ ဖဲ့ဆင္းသြား သျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္လည္း အေတြးျဖတ္ကာ လိုက္သြားရသည္။ ကေလးက ဘာကို ေတြးမိ သည္မသိ။ ကိုသက္ေအာင္ကို ၾကည့္တာလား၊ သူ႔ဘာသာသူ တျခားကို ၾကည့္တာလား မသိစြာ ေနာက္ဘက္ သို႔ တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္သည္။ သို႔ေပမဲ့ ကိုသက္ေအာင္ကို သူမွတ္မိပံု မရပါ။ ကိုသက္ေအာင္က ေတာ့ စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ သြားပါသည္။ ခုမွ ေသခ်ာ ၾကည့္မိသည္။ ဒီကေလးလို မ်က္ႏွာေပါက္မ်ဳိး ကိုသက္ေအာင္ စိတ္ထဲ ျမင္ဖူး ေနသလို ရိွသည္။ ဟုတ္သည္။ တစ္ေနရာရာ၌ ေသေသ ခ်ာခ်ာကို ျမင္ဖူးေနသည္။ ဘယ္ေနရာ မွာလဲ ဆိုတာကိုသာ မမွတ္မိ ေတာ့တာ။
ကေလးက လမ္းၾကား ငယ္ေလး အဆံုး၌ အနည္းငယ္ နိမ့္ေသာ လွ်ဳိထဲေလွ်ာ ဆင္းသြားသည္။ သူက ကေလးမို႔ ေလွ်ာဆင္း သြားႏိုင္ ေပမဲ့ ကိုသက္ေအာင္ လိုက္ မဆင္းျဖစ္ေတာ့ လူသြားလမ္း တည့္တည့္မွပင္ သုတ္သုတ္ ႏွင္ရေတာ့သည္။ မ်က္ျခည္ျပတ္ သြားမည္ စိုး၍ေလ။ ေတာ္ပါေသးသည္။ သိပ္မကြာ ေပလို႔။ ကိုယ့္ေဇာႏွင့္ ကိုယ္သြား ေနရင္းမွ လူေန အိမ္ေျခေတြ က်ဲပါး လာသည့္ အေနအထားကို ကိုသက္ေအာင္ သတိ ျပဳမိလာေန သည္။ တြင္းေတာ ေတြ ဘက္ေတာင္ ေရာက္လာၿပီ ပါလား။ အဲ၊ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဖက္စပ္တြင္း လုပ္ကြက္ ေနရာေတြေပါ့ေလ။ လြန္ခဲ့သည့္ သံုးေလးႏွစ္ ကအထိ မႏြယ္ခ်ဳိ ေက်ာက္လာ ၀ယ္တိုင္း ကိုသက္ေအာင္ မၾကာမၾကာ လိုက္လာခဲ့ဖူး သည္။ ထာပြဲဘက္က အျပန္ မႏြယ္ခ်ဳိကို တြင္းေတာ ထဲ၀င္ႀကိဳ ရတာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ဟိုးေက်ာက္တြင္း လုပ္ကြက္ေဟာင္း ေရအင္းစပ္ တစ္ေလွ်ာက္ တြင္ ခႏႊဲ ေဆးသမား ေလးေတြမ်ား ေဖြးလို႔။ အထူး သျဖင့္ ဆယ္ႏွစ္ ၀န္းက်င္ႏွင့္ အထက္ ခႏႊဲ ေဆးသ မားေလး ေတြ။
ေနစမ္းပါဦး။ ဒီကေလး က တြင္းေတာနား မွာေနတာ လား။ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဒီကြင္း ျပင္နားတစ္၀ိုက္ လူေနအိမ္မွ မရိွဘဲေလ။ ဒီကေလးၾကည့္ ရတာ ခိုေတြဖမ္းလာၿပီး လူသူမနီးသည့္ ခုလိုေနရာမ်ဳိး တြင္ လာခ်က္ျပဳတ္ စားေလ သလား။ အေတြးတစ္စႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္ေနဆဲမွာ ကေလးငယ္ က ကမူ တစ္ခုေပၚ လႊားခနဲ ခုန္တက္ သြားသျဖင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးလိုက္ သြားရ သည္။ ထိုကမူမွ ေအာက္ ဘက္ဆင္း လိုက္ေသာအခါ တဲငယ္ေလး တခ်ဳိ႕ ဘြားခနဲ ေပၚလာသျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္ အံ့အားသင့္သြား သည္။
ေဟာဗ်ာ။ ဒီလွ်ဳိထဲမွာ အိမ္ေလးေတြ ရိွေနပါလား။
ကေလးက လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ လုပ္ေနရင္းမွပင္ တစ္ခုေသာ တဲငယ္ေလးဆီ အေရာက္မွာ အသံတစ္သံ ျပဳလ်က္ ခပ္သြက္သြက္ ၀င္ေျပး သြားပါသည္။ မထူးေတာ့ၿပီ ျဖစ္သည့္ ကိုသက္ေအာင္က လည္း တဲတြင္း လိုက္ ၀င္ဖို႔ ရာ ေျခ လွမ္း ျပင္လိုက္သည္။
ထိုစဥ္မွာပဲ အသံတစ္သံက ကိုသက္ေအာင္၏ ေျခလွမ္းတို႔ကို ေရွ႕ဆက္ မသြားေအာင္ ရပ္ တန္႔ေစလိုက္ပါ သည္။ ယင္းမွာ သက္ႀကီးရြယ္အို တစ္ေယာက္၏ တိုးလ်ေနေသာ အသံပဲ ျဖစ္ေလသည္။
“ငါ့ေျမးသြားတာ ၾကာလိုက္တာ။ ေစာေစာကပဲ အရက္ဆိုင္က မိန္းမလာသြား ေသးတယ္။ ဒီေန႔ခို ဘယ္ ႏွေကာင္ ရမလဲတဲ့”
ကိုသက္ေအာင္၏ အံ့ၾသတံု႔ဆိုင္း သြားေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ ခ်ာတိတ္ငယ္ ခ်ာခနဲ လွည့္ၾကည့္ လာသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ တစ္ၿပိဳင္နက္ တည္းဟုဆိုရမည္။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ထရံကို မီွထိုင္ေနသည့္ အဘြားအို ကေတာ့ တဲေပါက္၀၌ ထီးတည္းႀကီး ရပ္ေနသူ လူစိမ္းကို မျမင္ပါ။
မျမင္ဆို အသြားအို၏ မ်က္စိ ႏွစ္ကြင္းလံုး တိမ္စြဲကာ အျဖဴသက္သက္ ခ်ည္းျဖစ္ေန ရွာသည္ကိုး။
ကေလးသည္ ကိုသက္ေအာင္ကို တစ္လွည့္၊ သူ႔ လက္ထဲမွ ခိုမ်ားကုိ တစ္လွည့္ ၾကည့္သည္။ ခဏမွ် ဆံုမိေသာ အၾကည့္ႏွစ္စံုၾကား အသံမဲ့ စကားလံုးမ်ားစြာ လြန္းထုိးသြားၾက သည္ကို ကာယကံရွင္ ေတြသာ သိလိုက္ၾကပါ သည္။ ကေလးသည္ ကိုသက္ေအာင္ကို မွတ္မိသြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ ေနာက္သို႔ ကိုသက္ေအာင္ ဘာေၾကာင့္ လိုက္လာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိသြားသလား ျဖင့္မသိေခ်။ တဒဂၤမွ် အတြင္း မသိစိတ္မွ တုန္လႈပ္မႈျဖင့္ ေနာက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္း ဆုတ္မိခိုက္မွာ ထရံ၌ မွီေထာင္ထား သည့္ တစ္စံုတစ္ခု ကို ကိုသက္ေအာင္၏ ေျခေထာက္က သြားတိုက္မိ လိုက္သည္။ လွည့္ၾကည့္ လိုက္မိေတာ့ အသံုးမျပဳတာ ၾကာ၍ ရႊံ႕စက္ေတြ ေသြ႕ေျခာက္ကာ ပင့္ကူမွ်င္ တခ်ဳိ႕တန္းေနေသာ ခႏႊဲ ေဆးဆန္ခါငယ္။ နံေဘးမွာ ေတာ့ တံုးလံုးပက္ လက္ရိွေနသည့္ ေပါက္ျပားတို ကေလး။
“ဟဲ့၊ ဘာသံလဲ ငါ့ေျမး” တိုက္မိသံေၾကာင့္ အဘြားအို ေမးသည္ကို ကေလးငယ္က ခဏမွ်တံု႔ဆိုင္း ေနၿပီးမွ“ေၾကာင္တိုးတာ ပါ အဘြား”ဟု တိုးတိတ္စြာ ေျဖပါသည္။ ကိုသက္ေအာင္ ႏွင့္ ဒုတိယ အႀကိမ္ေျမာက္ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုမိခ်ိန္မွာ ဒီတစ္ေခါက္ မ်က္လႊာခ်မိရ သည္က ကိုသက္ေအာင္ အလွည့္ပဲ ျဖစ္ေလသည္။ ေလးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ား ျဖင့္ လာရာလမ္းဆီ လွည့္ျပန္ လာသည့္ ကိုသက္ေအာင္ မ်က္လံုးထဲမွာ ပံုရိပ္ေလးေတြ တန္းစီေပၚလာ ေနၾကသည္။ နားထဲမွာလည္း မႏြယ္ခ်ဳိ၏ အသံသဲ့သဲ့။
“အိမ္က သားနဲ႔မွ ရြယ္တူေနာ္ ကိုေအာင္။ တခ်ဳိ႕က ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွ ခႏႊဲလာ ေဆးၾကတာေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ေတြ က်ေတာ့ ေက်ာင္းမေန ၾကရဘူး ထင္တယ္ေနာ္။ သနားစရာ ေကာင္းလိုက္တာ”
“ဒီေက်ာက္က ႏွစ္ရာမရဘူး အန္တီရဲ႕။ ငါးရာရမွ ေရာင္းမွာ”ဟုဆိုသည့္ ႏွပ္ေခ်းတြဲလဲ ႏွင့္ ကေလးမ ေလး။
“ဒီေန႔ခႏႊဲေဆးတာ တစ္ေထာင္ရတယ္။ ဆန္တစ္ျပည္ ၀ယ္ျပန္မယ္”ဟူသည့္ သြားက်ဳိး ငုတ္တုတ္ႏွင့္ ၀မ္းသာအားရ ေျပာေနေသာ ကေလးငယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္းၾကား ေနရာအျမဲ လုကာ လူလည္က်တတ္ ေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေပါက္စကေလး ၿပီးေတာ့...။ ကိုသက္ေအာင္ေခါင္း ထဲ ေမးခြန္းတစ္ခု တဖြားဖြား ေပၚလာေနသည္။ဘုရား...ဘုရား။ ခုခ်ိန္ မွာ သူတုိ႔...သူတို႔ေလးေတြ ေကာ ဘယ္မ်ား ေရာက္ေနၾက ပါလိမ့္။
ၿပီးေနာက္ ဆိုင္တံခါး ပိတ္ရန္ ျပင္ၿပီးကာမွ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရ သြား ကာ ေကာင္တာ စားပြဲေအာက္ ေခါင္းင႔ံု၀င္ၿပီးမွ ထင္း႐ွဴး ေသတၱာ ငယ္ေလး ထဲ ေခ်ာင္းၾကည့္ ျဖစ္လိုက္ သည္။ ထင္း႐ွဴး ေသတၱာခံြထဲမွ အေတာင္ ပ ံတစ္ဖက္ ဒဏ္ရာရ ထားသည့္ သနားစရာ ခိုကေလးသည္ ကိုသက္ေအာင္ ကို မ်က္လံုးျပဴးျပဴး ေလးေတြႏွင့္ ျပန္ေမာ့ ၾကည့္ေနရွာ ပါသည္။ အိုေက၊ ေရလည္း ရိွေသးသည္။ မေန႔က ၾကဲထား ေပးသည့္ ဆန္ေစ့ေတြ လည္း ရိွေသးသည္။ အေတာင္ေလး ကို လက္ညိႇဳး ႏွင့္ အသာထိ ၾကည့္ေတာ့ ခိုေလးေအာ္သည္။
“မနာပါဘူးကြာ။ ျဖည္းျဖည္း ကိုင္ၾကည့္တာပါ။ မင္း ဒဏ္ရာက မေပ်ာက္ ေသးဘူးကိုး။ ၾကည့္စမ္း ေသြးေတာင္ နည္းနည္း ျပန္ထြက္ခ်င္ ေနေသးတယ္။ ျပန္လာရင္ နႏြင္းယူ လာခဲ့ဦးမွပါ”
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေျပာရင္းမွ ကိုသက္ေအာင္က ဆိုင္ျပင္ ထြက္ၿပီး တံခါးေသာ့ ခတ္သည္။ နံေဘး ဆံသဆိုင္မွ ဆံသဆရာ က လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။
“ေဟ့လူ၊ ထမင္းစား ျပန္ေတာ့ မလို႔လား”
“ထံုးစံ အတိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေကာ အိမ္ကခ်ဳိင့္ မလာ ေသးဘူးလား”
“မလာေသးဘူး”
လက္ျပရင္းမွ ကိုသက္ေအာင္က ထြက္လာ လိုက္သည္။
ဆံသ ဆရာကေတာ္က ထမင္းခ်ိဳင့္ လာပို႔သျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္ ကဲ့သို႔ အိမ္ျပန္ စားစရာမလိုပါ။ ကိုသက္ ေအာင္ကေတာ္ မႏြယ္ခ်ဳိက ေတာ့ ေလျဖတ္ ထားသည့္ မိခင္အိုႀကီး၏ ေ၀ယ်ာ၀စၥက တစ္ဖက္၊ သားသမီးမ်ား ေက်ာင္ အႀကိဳအပို႔ ကိစၥက တစ္ဖက္၊ အိမ္ဗာဟီရ ကိစၥက တစ္ဖက္ႏွင့္ လံုးခ်ာလည္ လိုက္ေနရာ ကိုသက္ေအာင္ ကို ထမင္းခ်ဳိင့္ လာမပို႔ႏိုင္ပါ။ ကိုသက္ေအာင္ ကလည္း လာမပို႔ခိုင္း။ ေအာင္ခ်မ္းသာ ရပ္ကြက္ႏွင့္ ပိတ္စြယ္ဆိုတာ တစ္ဆက္တည္း မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ကိုသက္ေအာင္ ဖြင့္ထားသည့္ ဗီစီဒီ အေခြငွား ဆိုင္ဆိုတာကလည္း ညဘက္က်မွ အဓိကငွားရ သည္ျဖစ္ရာ ေန႔ခင္းဘက္၌ အိမ္မွာ ထမင္း ျပန္စားဖို႔ ေကာင္းေကာင္း အခ်ိန္ရပါ သည္။ ေရလည္း ခ်ဳိးခ်င္ ခ်ဳိးႏိုင္ သည္ေပါ့။ စက္ဘီး ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ပိုေတာင္ ျမန္ေသး သည္။ သို႔ေပမဲ့တစ္ရက္ တစ္ရက္ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ဆိုင္ထိုင္ ရသူပီပီ ကိုသက္ေအာင္က လမ္းေလွ်ာက္ ျဖစ္ ေအာင္ ဆိုင္အသြားအျပန္ကို ေျခလ်င္ပဲ ေလွ်ာက္သည္။ အစာလည္းေၾက၊ အေညာင္းအညာ လည္းေျပ၊ ပတ္၀န္းက်င္ ႐ႈခင္းေလး ေတြလည္း ေငးရင္းေမာရင္းေပါ့။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းမႀကီးဘက္မွ မထြက္ဘဲ လိုင္းေဟာင္း လမ္းမွ၀င္ကာ ထာပြဲဘက္ ပတ္ၿပီး မိမိေနထိုင္ရာ ပိတ္စြယ္သို႔ ကိုသက္ေအာင္က ျပန္ေနက်။ ဒီေန႔လည္း လိုင္းေဟာင္း ေဘာလံုးကြင္းဘက္ ျဖတ္ေတာ့ ခိုတစ္အုပ္ နားေန ၾကတာ ေတြ႕ရသည္။
စိတ္ထဲမွာ ဆိုင္ထဲ၌ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ သနားစရာ ဒဏ္ရာရ ခိုကေလးကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရ လိုက္မိသည္။ လက္ေဆာ့ေသာ ကေလး တစ္ေယာက္ လက္ခ်က္ ေၾကာင့္ အေတာင္ပံ တစ္ဖက္ ဒဏ္ရာရ သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ သည္။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းေတာ့ ထိုကေလးကို လက္တည့္ လွခ်ည့္ဟု ကိုသက္ေအာင္ တအံ့တၾသ ျဖစ္ခဲ့ ရေသးသည္။ အံ့ၾသဆို ကိုသက္ေအာင္ မ်က္စိေရွ႕တင္ပဲ မဟုတ္လား။ ထိုေန႔က ကိုသက္ေအာင္ တစ္ေယာက္ ခုလိုပဲ ေဘာလံုးကြင္းမွ ျဖတ္လ်က္ အိမ္သို႔ျပန္လာသည္။ ခိုေတြ ကလည္း လမ္းေပၚမွာ ခုလိုပဲ နားေနၾကသည္။ နားေန သည္ဆိုတာထက္ အစာေတြ လုေကာက္ ေနၾကတာ ျဖစ္သည္။ ကြင္းျပင္ က်ယ္ႀကီး ထဲမွာ ထာပဲြသြား၊ ထာပြဲလာ သူေတြ မျပတ္သည္မို႔ ေစတနာရွင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာင္းဖူးေစ့မ်ား ၾကဲပက္သြား ေပးဟန္တူသည္ ဟု ကိုသက္ေအာင္ မုဒိတာ ပြားေနဆဲမွာပင္ ခိုအုပ္ၾကား သို႔ အရိွန္ျပင္းျပင္း ၀ွီးခနဲ ၀င္လာေသာ ခဲတစ္လံုးႏွင့္ အတူ ခိုတစ္အုပ္လံုး ၀႐ုန္းသုန္းကား ႏွင့္ ေ၀ါခနဲထပ်ံ ကုန္ၾကေတာ့ ကိုသက္ေအာင္ ပင္ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ဖ်ပ္ သြားမိရသည္။ အလုအယက္ ပ်ံတက္ ေျပးကုန္ေသာ ခိုေတြ မရိွေတာ့ခ်ိန္မွာ မပ်ံႏိုင္ ေတာ့ေသာ ခိုကေလး တစ္ေကာင္ က မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ ျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကိုသက္ေအာင္က ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနမိဆဲမွာပင္ ခဲလံုး ႀကီးႀကီး ကိုင္ထားေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၀န္းက်င္အရြယ္ အစိမ္းေရာင္ ကိုပင္ ေကာင္းစြာ မေပၚခ်င္ေတာ့ေသာ ေဘာင္းဘီႏွင့္ လြယ္အိတ္ လြယ္ထားေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ သည္ လဲက်ေနသည့္ ခုိကေလးရိွရာ တစ္ဟုန္ထိုး ေျပးသြားၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ခဲႏွင့္ ထပ္ထုလိုက္ ေလသည္။
“ဟာ၊ ေဟ့ေဟ့ မလုပ္ ပါနဲ႔။ အဲဒီလို မလုပ္ရဘူးေလ ကြာ။ ဒီကေလး”
ႏႈတ္မွလည္း တား၊ လက္ကလည္း အျမန္၀င္ဆြဲ ရင္းမွ ေသြးအလူးလူးႏွင့္ ခိုကေလးသည္ ကိုသက္ ေအာင္၏ လက္ထဲပါလာ သည္။ ခဲဒဏ္ရာ ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ ရထားေသာ ခိုကေလး သည္ ကိုသက္ေအာင္၏ လက္ထဲတြင္ ေၾကာက္အား လန္႔အားႏွင့္ ႐ုန္းေနလ်က္ ရိွသည္။
“ရက္စက္ လိုက္တာကြာ။ ေဟ့ မင္းဘယ္သူ႔ သားသမီးတုံး ေျပာစမ္း။ ငါ မင္းမိဘေတြနဲ႔ သြားတိုင္ မယ္”
ကေလးသည္ ကိုသက္ေအာင္ အေမးကို မေျဖဘဲ စူးစူးစိုက္စိုက္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ ေျပးသြား ေလသည္။ ကိုသက္ေအာင္ က ခိုကေလးကို အိမ္သို႔ေခၚ လာသည္။ ကိုသက္ေအာင္ ဇနီး မႏြယ္ခ်ဳိက ခိုကေလး ၏ ေသြးထြက္ ဒဏ္ရာကို နႏြင္းသိပ္ေပးသည္။ သို႔ေပမဲ့ အိမ္မွာေတာ့ ေၾကာင္ေတြရွိ ေန၍ ထားရန္ မျဖစ္သျဖင့္ ခိုကေလးကို ဆိုင္သို႔ ျပန္ေခၚ လာရသည္။ ဒဏ္ရာ မေပ်ာက္ကင္း မခ်င္း ကိုသက္ ေအာင္ကပဲ အစာေရစာ ေကၽြး ျပဳစုထား ခဲ့ရပါသည္။
ဒီလိုႏွင့္ပဲ ခိုကေလးက ကိုသက္ေအာင္၏ ေခြငွား ဆိုင္ေလးတြင္ ေသာင္တင္ေန ေတာ့သည္။
တစ္ရက္မွာ ေခြငွားလာသူ တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားစပ္မိေတာ့-
“ေနဦးဗ်။ ခိုလိုက္ပစ္တဲ့ ကေလးက ဆံပင္ဖုတ္သိုက္နဲ႔ ေပစုတ္စုတ္ ကေလး မဟုတ္ လား။ အသက္က ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေလာက္ ရိွမယ္ဗ်ာ။ လြယ္အိတ္ေလးနဲ႔ဗ်ာ”
“ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား သိလို႔လား”
“ဘယ္ကလဲဆိုတာ ေတာ့ မသိပါဘူး။ ခုေနာက္ ပိုင္း သူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားက သတိထား မိေနၾက တယ္ဗ်။ လက္ထဲမွာ ေျပာင္းဖူးေစ့ ထုပ္နဲ႔ လမ္းတကာ လွည့္ၿပီး ခိုေလွ်ာက္ ပစ္ေနတာ။ ခိုမ်ားမ်ား ရိွတဲ့ေနရာ မ်ားေရာက္ရင္ အစာေတြပက္ ၾကဲၿပီး ခိုေထာင္ေတာ့တာပဲ။ လက္ကလည္း ဘာတည့္ သလဲမေမးနဲ႔။ ထိေအာင္ ပစ္ႏိုင္တယ္ဗ်”
ဟုတ္မည္။ ေတြ႕စက ကိုသက္ေအာင္ပင္ အံ့ၾသခဲ့ရ ေသးတာ မဟုတ္ပါလား။ ၾကည့္ရသည္မွာ ဒီကေလး ခိုဖမ္းသည့္ သက္တမ္း နည္းေတာ့ဟန္ မတူ။
“ႏို႔၊ ေနစမ္းပါဦးဗ်။ သူက ေနရာတကာ လိုက္လုပ္ ေနတာကို ဘယ္သူကမွ ဘာမွမေျပာ ၾကဘူးလား”
“ေျပာၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္ေရွ႕လာ လုပ္ေနတာေတြ႕ ရင္ေတာ့ မလုပ္ဖို႔တားၾက၊ ဆူၾက ေငါက္ၾကေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေလး ၾကည့္ရတာ အေရ ထူေနပံုမ်ဳိး၊ အေၾကာက္ အလန္႔လည္း မရိွသလိုဘဲ။ ဂ်စ္ေပ ေပပံုစံ”
“မိဘမ်ား မရိွလို႔လား။ ဒါေက်ာင္းေန ရမဲ့ အရြယ္ပဲ။ သူ႔ေဘာင္းဘီကေတာ့ အစိမ္း ေရာင္လိုလိုပဲ။ လြယ္အိတ္ ေကာပါတယ္ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းေျပးၿပီးမ်ား ေလွ်ာက္ လုပ္ေနတာလား”
“အဲဒါေတာ့ မသိဘူးဗ်”
ကိုသက္ေအာင္လည္း အေတြးဆန္႔ ေနရင္းမွ ပန္းျခံ ထာပြဲေဘးမွ ပတ္ေလွ်ာက္ လာခဲ့သည္။ မိုးကုတ္ ေဒသ၏ အထင္ကရ ျဖစ္ေသာ ပန္းျခံ ထာပြဲသည္ လူေတြေဖြး ေနပါ သည္။ ေရာင္စံု ထီးႀကီးေတြ ကလည္း ျပည့္ေနတုန္း။ အလုပ္ အကိုင္ေတြက ဟိုအရင္ ကလို အဆင္မေျပ ၾကေတာ့တာသာ ရိွသည္။ တစ္ေလာ တုန္းက ကိုသက္ေအာင္၏ ရပ္ေ၀း မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သို႔ အလည္လာ သည္။ သူက ၿမိဳ႕၏ အထင္ကရ ျဖစ္ေသာ ေက်ာက္၀ိုင္း သို႔ေရာက္ဖူးခ်င္ သည္ဆို၍ ကိုသက္ေအာင္က လိုက္ျပ ေပးရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ တို႔ဆီမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔လို ေက်ာက္၀ိုင္းလို႔ မေခၚဘူးဗ်။ ထာပြဲ လို႔ေခၚတာ”
“ၾကားဖူးတယ္။ အဲဒါ့ ဘာအဓိပၸာယ္ လဲဗ်”
“ေက်ာက္ေတြ ၀ယ္ေရာင္း လုပ္တဲ့ေနရာမွာ သံုး တဲ့ ေၾကးဗန္း ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသခံ ေတြက “ထာ”လို႔ သံုးႏႈန္းၾကတယ္ ဗ်ာ။ အဲဒါ့ကို အစြဲျပဳၿပီး ေက်ာက္ေတြ ၀ယ္ၾကေရာင္း ၾကတဲ့ေနရာကလည္း “ထာ” ပြဲျဖစ္သြားဟန္တူတာပဲ”
မိတ္ေဆြက“ေတာ္ ေတာ္ လူစည္တယ္ေနာ္။ ေန႔တိုင္း ဒီလိုပဲလား”ဟု တအံ့တၾသ မွတ္ခ်က္ျပဳ သည္။ ကို သက္ေအာင္က ျပံဳးရင္းမွ“ဟိုတုန္းက ဒီထက္ အဆေပါင္း မ်ားစြာ ပိုစည္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ လက္ရိွမွာ ဆိုင္သမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ေန သည့္ ကိုသက္ေအာင္ပင္ လွ်င္ အရင္တုန္းက ဤထာပြဲ အတြင္း ဂ်င္ေျခလည္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ခဲ့ရသည့္ ေက်ာက္ပြဲစားပဲ မဟုတ္ပါ လား။ ကိုသက္ေအာင္ပင္ မကပါ၊ ကမၻာ့ စီးပြားပ်က္ ကပ္၏ ႐ိုက္ခတ္မႈ ေအာက္မွာ ထာပြဲ ေလာကမွ လြင့္စဥ္ သြားခဲ့သည့္ ကုန္သည္ ပြဲစားေတြမွ အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။ ကိုသက္ေအာင္ ဆိုင္ေဘးမွ ဆံသဆရာ သည္ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေမ်ာ ေက်ာက္ကုန္သည္ ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ေရွ႕လာ လာ ဂိတ္ထိုး ထားသည့္ ဆိုင္ကယ္ တကၠစီ သမားကေကာ တဲ့။ သူက ေဂၚႀကိဳး သမား။ တစ္လမ္း ေက်ာ္မွ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ကေတာ့ တကယ့္ ေက်ာက္အစင္ အသန္႔ ေတြခ်ည္း ၀ယ္စပ္ခဲ့သည့္ ကုန္သည္ ျဖစ္ေလသည္။
ကိုသက္ေအာင္ စကား အဆံုးမွာ ရပ္ေ၀း မိတ္ေဆြက မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္ပါသည္။
“ခင္ဗ်ားကသာ အလုပ္ ပါးတယ္ေျပာတယ္။ လူေတြက စည္ကား တုန္းပါလား”
“ဒါကေတာ့ ဒီေဒသမွာ လုပ္စရာ မည္မည္ရရ ဆိုလို႔ ဒီအလုပ္ပဲ ရိွတာကိုး။ က်န္တဲ့ အလုပ္ေတြ ဆိုတာက ဒီ ေက်ာက္၀ယ္ေရာင္း အလုပ္အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ရပ္တည္ ရွင္သန္ၾက ရတာပါ။ အေရာင္း အ၀ယ္ သမားေတြ အလုပ္မျဖစ္ရင္ ဆိုင္သမား ေတြလည္း ပါးပါးပါ။ ျဖစ္တဲ့လူေတြ ျဖစ္ၾကေသးေပမဲ့ အဲဒါ ကလည္း ေငြကို လွည့္ႏိုင္၊ ေအာင္းထားႏိုင္တဲ့ လက္ႀကီးသမား လက္တစ္ဆုပ္စာ ေလာက္တင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ေငြရင္းမဲ့ၿပီး အေျခမခိုင္ သူေတြက်ေတာ့ ရပ္ေ၀းထြက္ လုပ္ကိုင္ ရွာေဖြၿပီး အိမ္ကိုပို႔သူ ပို႔။ မိသားစု နဲ႔ခြဲလုပ္ဖို႔ မ လြယ္ သူေတြက်ေတာ့ ဒီမွာပဲ ဆိုင္ေလး ဘာေလးဖြင့္ သူဖြင့္ေပါ့”
သို႔ေပမဲ့ ခုေတာ့ျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္တို႔ၿမိဳ႕ အနာဂတ္ အေရး ေႏြးေထြးေသာ ေရာင္ျခည္ သန္းစျပဳလာ ၿပီဟု ဆိုရပါမည္။ အသစ္ေသာ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ၾကားမွာ အနာဂတ္ ေက်ာက္တြင္း ေလာက အတြက္ေကာ၊ အနာဂတ္ ထာပြဲ ေလာကအတြက္ ပါ မဂၤလာ ရိွႏိုင္မည့္ သတင္းေတြကို ခုတေလာ ၾကားလာ ၾကရပါသည္။ ေကာင္းပါသည္။ အားလံုး အဆင္ေျပၾက မွ ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာကို ခင္တြယ္ပါလ်က္ အေ၀း ေရာက္ေနၾကရ သူမ်ားေကာ မိသားစု တစ္ကြဲတစ္ျပား စီျဖစ္ေနၾကရ သူမ်ားပါ ျပန္လည္ ဆံုစည္း ႏိုင္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးလာသည့္ ကိုသက္ေအာင္ တစ္ေယာက္ ထာပြဲလမ္းဆံုး ပိတ္စြယ္ဘက္ ခ်ဳိးေကြ႕ကာ နီးအခ်ိန္ မွာေတာ့ မ်က္လံုးအစံု က်ယ္ခနဲ ျဖစ္သြားရပါ၏။
ကိုသက္ေအာင္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ရာ လမ္းဘက္သို႔ ေက်ာခိုင္း ထြက္ခြာေတာ့မည့္ လြယ္အိတ္ ႏွင့္ ခ်ာတိတ္ ေလးကို ျမင္လိုက္ မိ၍ေလ။ အျခား ကေလးမ်ားႏွင့္ ကြဲျပားလွေသာ ေပစုတ္စုတ္ ပံုစံအျပင္ သူသာျဖစ္ေၾကာင္း ပိုေသခ်ာ သြားရသည္က လက္ထဲေပြ႕ ထားသည့္ အိုနာက်ဳိးကန္း ခိုကေလးမ်ား သာတည္း။ သံုးေလးေကာင္ ထက္မနည္းေသာ ခိုကေလးေတြ။ ဇက္က်ဳိးသည့္ အေကာင္ကက်ဳိး၊ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ႐ုန္းဆဲ အေကာင္က ႐ုန္း၊ ေသြးအလူးလူးႏွင့္ အေကာင္က လူးႏွင့္။ ၾကည့္ရသည္မွာ သူလြယ္ထားသည့္ လြယ္အိတ္ ထဲ၌လည္း ခိုေတြ ဖမ္းထည့္ ထားသလား မသိေခ်။ အျပစ္မဲ့ တိရစၧာန္ေလး ေတြကို အၾကင္နာ တရားမဲ့စြာ ႏိုင္လိုမင္းထက္ သတ္ျဖတ္ ေနေသာ ကေလးငယ္၏ အမူ အက်င့္အေပၚ စက္ဆုပ္ရြံရွာ စိတ္ျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္သည္ ကိုယ္ သြားရမည့္ လမ္းဘက္ မခ်ဳိးျဖစ္ေတာ့ဘဲ ခ်ာတိတ္ငယ္ ေနာက္ မရည္ရြယ္ဘဲ လိုက္မိသြားသည္။ စိတ္ကူး မိသည္က ကေလးကိုေခၚကာ ေနာက္ေနာင္ ဒီလိုမလုပ္ဖို႔ရာ ဆံုးမၾကည့္မည္။ ဒီလိုမွ မဟန္ေသးလွ်င္ လူႀကီး ေနရာမွေန၍ ေၾကာက္ေအာင္ လန္႔ေအာင္ နည္းနည္းပါးပါး ေျခာက္လွန္႔ ၾကည့္မည္။ ဥပမာ- ကေလး မိဘေတြ နာမည္ကုိ ေမးတာမ်ဳိး၊ ရပ္ကြက္ကို ေမးတာမ်ဳိး၊ တကယ္ လုပ္မည့္ပံု ေပၚလွ်င္ကေလး ရိွန္မည္ပါပဲ။ သို႔ေပမဲ့ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ကူးျပန္ေျပာင္း သြားသည္။ ဒီကေလး ခုလို လိုက္လုပ္ေန တာသည္ တစ္ရက္တည္း မဟုတ္၊ တစ္လတည္းလည္း မဟုတ္။ သူ႔တြင္ ကိုသက္ေအာင္ကဲ့သို႔ လမ္းၾကံဳေျပာဆို ဆံုးမသြားသူေတြကို တစ္ခါ မဟုတ္တစ္ခါေတာ့ ၾကံဳဖူး ၿပီးသားျဖစ္မွာပင္။ သို႔ဆို လွ်င္ ကိုသက္ေအာင္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ သည္လည္း အထ ေျမာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကေလးကို ခုလို လမ္းေပၚ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ၾကံဳေတြ႕ရဖို႔က ခဲယဥ္းလွ သည္။ အင္းေလ၊ ပို႔မဲ့ပို႔ေတာ့ လည္း။
လမ္းေပၚ နိစၥဓူ၀ေတြ႕ ေနရသည္ ဆို၍လည္း ေက်ာင္းမေန ေတာ့တာကို ခန္႔မွန္း ၾကည့္မိႏိုင္ ေနၿပီ။ သို႔ျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္ သိခ်င္တာ တစ္ခုပဲ ရိွေတာ့သည္။
ကေလး၌ မိဘေတြ မရိွဘူးလား။ မိဘမဟုတ္ လွ်င္ေတာင္ သက္ဆိုင္ရာ အုပ္ထိန္းသူ ေတြေပါ့။ သူတို႔ေတြဟာ သူတို႔ ေသြးသားရင္းခ်ာ ကေလး လမ္းေပၚ ေရာက္ၿပီး ခုလို ေလွ်ာက္လုပ္ ေနတာကို မသိ ၾကေလ သလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေတာ္႐ံု အုပ္ထိန္းသူမ်ား ကျဖင့္ ခုလိုမေျပာမဆိုဘဲ မလႊတ္ထား ေလာက္ၾက ဘူးထင္သည္။ ေတြးေနဆဲမွာပင္ ကေလးက လမ္းသြယ္ တည့္တည့္ေလွ်ာက္ ေနရာမွ လမ္းၾကားငယ္ထဲ ဖဲ့ဆင္းသြား သျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္လည္း အေတြးျဖတ္ကာ လိုက္သြားရသည္။ ကေလးက ဘာကို ေတြးမိ သည္မသိ။ ကိုသက္ေအာင္ကို ၾကည့္တာလား၊ သူ႔ဘာသာသူ တျခားကို ၾကည့္တာလား မသိစြာ ေနာက္ဘက္ သို႔ တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္သည္။ သို႔ေပမဲ့ ကိုသက္ေအာင္ကို သူမွတ္မိပံု မရပါ။ ကိုသက္ေအာင္က ေတာ့ စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ သြားပါသည္။ ခုမွ ေသခ်ာ ၾကည့္မိသည္။ ဒီကေလးလို မ်က္ႏွာေပါက္မ်ဳိး ကိုသက္ေအာင္ စိတ္ထဲ ျမင္ဖူး ေနသလို ရိွသည္။ ဟုတ္သည္။ တစ္ေနရာရာ၌ ေသေသ ခ်ာခ်ာကို ျမင္ဖူးေနသည္။ ဘယ္ေနရာ မွာလဲ ဆိုတာကိုသာ မမွတ္မိ ေတာ့တာ။
ကေလးက လမ္းၾကား ငယ္ေလး အဆံုး၌ အနည္းငယ္ နိမ့္ေသာ လွ်ဳိထဲေလွ်ာ ဆင္းသြားသည္။ သူက ကေလးမို႔ ေလွ်ာဆင္း သြားႏိုင္ ေပမဲ့ ကိုသက္ေအာင္ လိုက္ မဆင္းျဖစ္ေတာ့ လူသြားလမ္း တည့္တည့္မွပင္ သုတ္သုတ္ ႏွင္ရေတာ့သည္။ မ်က္ျခည္ျပတ္ သြားမည္ စိုး၍ေလ။ ေတာ္ပါေသးသည္။ သိပ္မကြာ ေပလို႔။ ကိုယ့္ေဇာႏွင့္ ကိုယ္သြား ေနရင္းမွ လူေန အိမ္ေျခေတြ က်ဲပါး လာသည့္ အေနအထားကို ကိုသက္ေအာင္ သတိ ျပဳမိလာေန သည္။ တြင္းေတာ ေတြ ဘက္ေတာင္ ေရာက္လာၿပီ ပါလား။ အဲ၊ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဖက္စပ္တြင္း လုပ္ကြက္ ေနရာေတြေပါ့ေလ။ လြန္ခဲ့သည့္ သံုးေလးႏွစ္ ကအထိ မႏြယ္ခ်ဳိ ေက်ာက္လာ ၀ယ္တိုင္း ကိုသက္ေအာင္ မၾကာမၾကာ လိုက္လာခဲ့ဖူး သည္။ ထာပြဲဘက္က အျပန္ မႏြယ္ခ်ဳိကို တြင္းေတာ ထဲ၀င္ႀကိဳ ရတာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ဟိုးေက်ာက္တြင္း လုပ္ကြက္ေဟာင္း ေရအင္းစပ္ တစ္ေလွ်ာက္ တြင္ ခႏႊဲ ေဆးသမား ေလးေတြမ်ား ေဖြးလို႔။ အထူး သျဖင့္ ဆယ္ႏွစ္ ၀န္းက်င္ႏွင့္ အထက္ ခႏႊဲ ေဆးသ မားေလး ေတြ။
ေနစမ္းပါဦး။ ဒီကေလး က တြင္းေတာနား မွာေနတာ လား။ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဒီကြင္း ျပင္နားတစ္၀ိုက္ လူေနအိမ္မွ မရိွဘဲေလ။ ဒီကေလးၾကည့္ ရတာ ခိုေတြဖမ္းလာၿပီး လူသူမနီးသည့္ ခုလိုေနရာမ်ဳိး တြင္ လာခ်က္ျပဳတ္ စားေလ သလား။ အေတြးတစ္စႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္ေနဆဲမွာ ကေလးငယ္ က ကမူ တစ္ခုေပၚ လႊားခနဲ ခုန္တက္ သြားသျဖင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးလိုက္ သြားရ သည္။ ထိုကမူမွ ေအာက္ ဘက္ဆင္း လိုက္ေသာအခါ တဲငယ္ေလး တခ်ဳိ႕ ဘြားခနဲ ေပၚလာသျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္ အံ့အားသင့္သြား သည္။
ေဟာဗ်ာ။ ဒီလွ်ဳိထဲမွာ အိမ္ေလးေတြ ရိွေနပါလား။
ကေလးက လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ လုပ္ေနရင္းမွပင္ တစ္ခုေသာ တဲငယ္ေလးဆီ အေရာက္မွာ အသံတစ္သံ ျပဳလ်က္ ခပ္သြက္သြက္ ၀င္ေျပး သြားပါသည္။ မထူးေတာ့ၿပီ ျဖစ္သည့္ ကိုသက္ေအာင္က လည္း တဲတြင္း လိုက္ ၀င္ဖို႔ ရာ ေျခ လွမ္း ျပင္လိုက္သည္။
ထိုစဥ္မွာပဲ အသံတစ္သံက ကိုသက္ေအာင္၏ ေျခလွမ္းတို႔ကို ေရွ႕ဆက္ မသြားေအာင္ ရပ္ တန္႔ေစလိုက္ပါ သည္။ ယင္းမွာ သက္ႀကီးရြယ္အို တစ္ေယာက္၏ တိုးလ်ေနေသာ အသံပဲ ျဖစ္ေလသည္။
“ငါ့ေျမးသြားတာ ၾကာလိုက္တာ။ ေစာေစာကပဲ အရက္ဆိုင္က မိန္းမလာသြား ေသးတယ္။ ဒီေန႔ခို ဘယ္ ႏွေကာင္ ရမလဲတဲ့”
ကိုသက္ေအာင္၏ အံ့ၾသတံု႔ဆိုင္း သြားေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ ခ်ာတိတ္ငယ္ ခ်ာခနဲ လွည့္ၾကည့္ လာသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ တစ္ၿပိဳင္နက္ တည္းဟုဆိုရမည္။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ထရံကို မီွထိုင္ေနသည့္ အဘြားအို ကေတာ့ တဲေပါက္၀၌ ထီးတည္းႀကီး ရပ္ေနသူ လူစိမ္းကို မျမင္ပါ။
မျမင္ဆို အသြားအို၏ မ်က္စိ ႏွစ္ကြင္းလံုး တိမ္စြဲကာ အျဖဴသက္သက္ ခ်ည္းျဖစ္ေန ရွာသည္ကိုး။
ကေလးသည္ ကိုသက္ေအာင္ကို တစ္လွည့္၊ သူ႔ လက္ထဲမွ ခိုမ်ားကုိ တစ္လွည့္ ၾကည့္သည္။ ခဏမွ် ဆံုမိေသာ အၾကည့္ႏွစ္စံုၾကား အသံမဲ့ စကားလံုးမ်ားစြာ လြန္းထုိးသြားၾက သည္ကို ကာယကံရွင္ ေတြသာ သိလိုက္ၾကပါ သည္။ ကေလးသည္ ကိုသက္ေအာင္ကို မွတ္မိသြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ ေနာက္သို႔ ကိုသက္ေအာင္ ဘာေၾကာင့္ လိုက္လာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိသြားသလား ျဖင့္မသိေခ်။ တဒဂၤမွ် အတြင္း မသိစိတ္မွ တုန္လႈပ္မႈျဖင့္ ေနာက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္း ဆုတ္မိခိုက္မွာ ထရံ၌ မွီေထာင္ထား သည့္ တစ္စံုတစ္ခု ကို ကိုသက္ေအာင္၏ ေျခေထာက္က သြားတိုက္မိ လိုက္သည္။ လွည့္ၾကည့္ လိုက္မိေတာ့ အသံုးမျပဳတာ ၾကာ၍ ရႊံ႕စက္ေတြ ေသြ႕ေျခာက္ကာ ပင့္ကူမွ်င္ တခ်ဳိ႕တန္းေနေသာ ခႏႊဲ ေဆးဆန္ခါငယ္။ နံေဘးမွာ ေတာ့ တံုးလံုးပက္ လက္ရိွေနသည့္ ေပါက္ျပားတို ကေလး။
“ဟဲ့၊ ဘာသံလဲ ငါ့ေျမး” တိုက္မိသံေၾကာင့္ အဘြားအို ေမးသည္ကို ကေလးငယ္က ခဏမွ်တံု႔ဆိုင္း ေနၿပီးမွ“ေၾကာင္တိုးတာ ပါ အဘြား”ဟု တိုးတိတ္စြာ ေျဖပါသည္။ ကိုသက္ေအာင္ ႏွင့္ ဒုတိယ အႀကိမ္ေျမာက္ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုမိခ်ိန္မွာ ဒီတစ္ေခါက္ မ်က္လႊာခ်မိရ သည္က ကိုသက္ေအာင္ အလွည့္ပဲ ျဖစ္ေလသည္။ ေလးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ား ျဖင့္ လာရာလမ္းဆီ လွည့္ျပန္ လာသည့္ ကိုသက္ေအာင္ မ်က္လံုးထဲမွာ ပံုရိပ္ေလးေတြ တန္းစီေပၚလာ ေနၾကသည္။ နားထဲမွာလည္း မႏြယ္ခ်ဳိ၏ အသံသဲ့သဲ့။
“အိမ္က သားနဲ႔မွ ရြယ္တူေနာ္ ကိုေအာင္။ တခ်ဳိ႕က ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွ ခႏႊဲလာ ေဆးၾကတာေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ေတြ က်ေတာ့ ေက်ာင္းမေန ၾကရဘူး ထင္တယ္ေနာ္။ သနားစရာ ေကာင္းလိုက္တာ”
“ဒီေက်ာက္က ႏွစ္ရာမရဘူး အန္တီရဲ႕။ ငါးရာရမွ ေရာင္းမွာ”ဟုဆိုသည့္ ႏွပ္ေခ်းတြဲလဲ ႏွင့္ ကေလးမ ေလး။
“ဒီေန႔ခႏႊဲေဆးတာ တစ္ေထာင္ရတယ္။ ဆန္တစ္ျပည္ ၀ယ္ျပန္မယ္”ဟူသည့္ သြားက်ဳိး ငုတ္တုတ္ႏွင့္ ၀မ္းသာအားရ ေျပာေနေသာ ကေလးငယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္းၾကား ေနရာအျမဲ လုကာ လူလည္က်တတ္ ေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေပါက္စကေလး ၿပီးေတာ့...။ ကိုသက္ေအာင္ေခါင္း ထဲ ေမးခြန္းတစ္ခု တဖြားဖြား ေပၚလာေနသည္။ဘုရား...ဘုရား။ ခုခ်ိန္ မွာ သူတုိ႔...သူတို႔ေလးေတြ ေကာ ဘယ္မ်ား ေရာက္ေနၾက ပါလိမ့္။
ေငြဇင္ေယာ္ဦး၊မိုးကုတ္၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ဧျပီလ ၂၀၁၃)
