အေၾကြးႏွင့္ အေတြး

တံခါး၀မွ ေသာ့ ခေလာက္ကိုၾကည့္ၿပီး “ဒီတစ္ခါလည္း ေနာက္က်သြားျပန္ ပဟ”ဟု မခ်င့္မရဲ ေတြးမိ လိုက္သူက ကုိျမတ္သူပဲ ျဖစ္ေလသည္။ ဒါေတာင္ မမီလိုက္မွာ စိုး၍အိပ္ရာမွ ႏိုးႏိုးခ်င္း ထမင္းပင္ မစားအား ေသးဘဲ အေျပးအလႊား ထလာခဲ့ျခင္းပင္။

မေန႔ညကလည္း ျပန္လာႏိုး ျပန္လာႏိုးႏွင့္ တံခါးပိတ္ထားသည့္ ျခံေရွ႕ ဆုိင္ကယ္ရပ္ၿပီး ထိုင္ေစာင့္သည့္မုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကပင္ ဘာပါလိမ့္ဟု စူးစမ္း ၾကည့္ျခင္း ခံရေသးသည္။ ဖိုးေရႊေသာင္းထြန္းတို႔ လင္မယားက ေပၚမလာ။ ၾကာေတာ့ ဗိုက္ကလည္း ဆာ၊ ေညာင္းကလည္း ေညာင္းလာသည္ႏွင့္ “ျပန္လာရင္ သူတုိ႔ကို ျမတ္သူလာသြား ေသးတယ္လို႔ ေျပာေပပါဗ်ာ” ဟု နံေဘးအိမ္ကို အက်ဳိးအေၾကာင္း

ေျပာျပ မွာထားၿပီး ျပန္လာခဲ့ရသည္။ ထမင္း စားၿပီး တစ္ေခါက္ျပန္ထပ္ သြားရဦးမလား စိတ္ကူး ေသးေသာ္လည္း ဇနီးသည္ မေမနီက “မိုးလည္း ခ်ဳပ္ပါၿပီ။ မနက္မွ ေစာေစာ ထသြားပါလား” ဟု တားသျဖင့္ ျပန္မလာ ျဖစ္လိုက္ေတာ့။ တြက္ၾကည့္ေတာ့ ရစရာ အေႂကြးထဲ ဆုိင္ကယ္ ဓာတ္ဆီဖိုး ထပ္ေပါင္းလွ်င္ပင္ မနည္းေတာ့ပါေခ်။

ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ သြားလုိက္ျပန္ လိုက္လုပ္ေနရသည္မွာ ယခု တစ္ေခါက္ႏွင့္ ေပါင္းလွ်င္ ဆယ္ေခါက္ ေလာက္ေတာင္ ရိွၿပီထင္သည္။ ေသခ်ာသည္က လက္ရိွ ကုိေသာင္းထြန္းတို႔ လုပ္ေနပုံေတြက နည္းနည္းမွ

မ႐ိုးသားေတာ့ျခင္းပင္။ သမား႐ိုးက် လြဲေခ်ာ္ေနျခင္း ဆုိလွ်င္ ေလးငါးရက္အထိ မေတြ႕စရာအေၾကာင္း လံုး၀မရိွ။ လုပ္စရာအလုပ္ အကိုင္ႀကီးရယ္ဟု မည္မည္ရရ ရိွေနသည္လည္း မဟုတ္ပါဘဲႏွင့္ကို ကုိျမတ္သူ လာတုိင္း ေန႔ေန႔ညည မေတြ႕။ အကယ္၍ ကုိျမတ္သူ မသိႏုိင္သည့္ အလုပ္ ကိစၥေတြ ေပၚေန၍ အိမ္မကပ္ႏုိင္တာဆုိ လွ်င္လည္း ကုိျမတ္သူ အိမ္ဘက္ ခဏတစ္ျဖဳတ္ေလး ေလာက္ေတာင္ လွည့္မ၀င္ လာႏုိင္ေပဘူးလား။ ႐ိုးသားသူဆုိလွ်င္ေပါ့ေလ။ ကိုျမတ္သူ ေမွ်ာ္ေနမွာကို သူ႔မိန္းမ မသိလွ်င္ေတာင္ ကာယကံရွင္ ကိုေသာင္းထြန္းကေတာ့ သိသည္မဟုတ္လား။ ဘယ္႐ႈေထာင့္မွ ေတြးေတြး သူတုိ႔လင္မယားသည္ အေတြ႕မခံခ်င္၍ကို တမင္ ေရွာင္တိမ္းေနၾကျခင္းက ေပၚလြင္လြန္းလွသည္။

ၾကည့္ၾကေသးတာ ေပါ့ေလ။ သူက ေသာင္းထြန္းျဖစ္သလို ကုိယ္ကလည္း ျမတ္သူ ေပပဲ။ ဒင္းကပဲ

လံုေအာင္ ပုန္းႏုိင္မလား။ ကုိယ္ကပဲ ေတြ႕ေအာင္ ရွာႏုိင္မလား။ တစ္ေန႔ တစ္လံ ပုဂံ ဘယ္ေရြ႕မလဲ။ အိပ္ရာလိပ္ကို သူ႔ျခံ၀ ခ်ၿပီးေတာ့ကို မေတြ႕မခ်င္း အိပ္ေစာင့္လိုက္ဦးမည္။

ႏွစ္

“ေတြ႕ခဲ့ရဲ႕လား ရွင့္ ကိုေသာင္းထြန္း”

ဧည့္ခန္းထဲရိွ ပန္းခ်ီ ကားကို ဖုန္သုတ္ေနရာမွ မေမနီက အေလာတႀကီး လွည့္ေမးသည္။ ကုိျမတ္သူ က မ်က္ႏွာအိုအိုႏွင့္ ေခါင္း သာခါျပၿပီး ဆက္တီခံုေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ခ်လုိက္ သည္။ ကုိယ္တုိင္ကိုယ္က် လုိက္ေတာင္းရသူ မဟုတ္ ေသာ္လည္း ခင္ပြန္းသည္ ျပန္အလာကို အဆင္ေျပမေျပ ေမွ်ာ္ေမာရသူ မေမနီ၏ ဒုကၡကလည္း မေသးပါ။ ၾကား ဖူးသည္ကေတာ့ ေမွ်ာ္ရသည့္ အလုပ္က ပုိေမာသည္ ဆုိလား။

“ဒီလင္မယား ကၽြန္မတို႔ အေပၚ တကယ္ လုပ္ရက္တာပဲေနာ္ ကုိျမတ္သူ”

က်ားကိုက္ပါသည္ဆုိ မွ အေပါက္ေလးႏွင့္လားဟု လုပ္ခ်င္ေနသည့္ ဇနီးမယားကို ကိုျမတ္သူက စိတ္မ ၾကည္မလင္ လက္စႏွင့္ ဘု ၾကည့္ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္။ ကိုျမတ္သူ စိတ္တုိေနမွန္းသိ ၍ မေမနီက မီးေလာင္ရာ ေလပင့္မျဖစ္ရေလေအာင္ ထိန္းသိမ္းသည့္အေနႏွင့္-

“လူရင္းတုိင္းလည္း လူ ယံုမျဖစ္ႏုိင္တာ ေနာက္ဆုိ သင္ခန္းစာ ယူ႐ံုေပါ့ရွင္”

“သင္ခန္းစာ ယူတာ မယူတာ ေနာက္ထား။ ေလာ ေလာဆယ္ ငါ့ေခါင္းေပၚတင္ ေနတဲ့ ေငြသံုးသိန္း ကိစၥကို ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမလဲ။ မေန႔ ညေနကေတာင္ ကို၀င္းစိန္တုိ႔ လင္မယား မ်က္ႏွာလာျပေန ၾကေသးတယ္မလား။ အဲ့ဒီ တစ္ခါငါနဲ႔ မေတြ႕လိုက္လုိ႔ “သူ႔အလုပ္ကိစၥေတြ ကၽြန္မ သိပ္မသိဘူး။ ေလာေလာ ဆယ္ ေငြရၿပီလုိ႔ ေျပာသံ လည္း မၾကားေသးဘူး။ သူ ရိွခ်ိန္ေလာက္မွ ျပန္လာေမး ၾကည့္ပါလား”လုိ႔စကားလွည့္ လုိ႔ရေပမဲ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေနာက္တစ္ခါဆုိရင္ အဲဒီလို လြယ္လြယ္ စကားလွည့္လို႔ ရပါဦးမလား။ ေငြလာေပး သြားတဲ့ အလုပ္ရွင္ဆုိတာက လည္း ငါတုိ႔ၿမိဳ႕ကိုကုန္တက္ ၀ယ္ရင္း အိမ္ဦးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ လို ေလးငါးဆယ္ရက္တစ္ခါ လူးလား ေခါက္တံု႔ ကူးသန္း ေနတဲ့သူ။ အကယ္၍ သူလာ လုိ႔ ကို၀င္းစိန္တုိ႔က မေတာ္ တဆစကားၾကံဳလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တကူးတက သြားေတြ႕ ေမးမိ လုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပုိက္ဆံေပးၿပီး တာေတြေပၚကုန္ရင္ ငါ့မ်က္ ႏွာ ဘယ္နားသြားထားရေတာ့ မလဲ”

“အဲ့ဒီလုိႀကီးေတာ့ သြား မေမးေလာက္ပါဘူး ရွင္ကလည္း”

ဒါေပမဲ့ ကုိျမတ္သူ ေျပာသြားသမွ် အခ်က္ေတြကို မိန္းမသား ျဖစ္သည့္ မေမနီက ပို၍ပင္ တစ္ဆံုးထိ ေတြးပူမိၿပီးပါၿပီ။ အခန္႔ မသင့္လွ်င္ တစ္သက္လံုး ထိန္းသိမ္း လာခဲ့သမွ် နာမည္ပ်က္ ကာ လုပ္ငန္းကုိင္ငန္းလုပ္ဖုိ႔ ခက္သြားမည္ပင္ ပူရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ပူေနသည့္ သူကို အပူသက္သာလုိ သက္ သာျငား မေမနီက ႏွစ္သိမ့္ ေပးမိတာ။

“မေမးလည္း ၾကာလာရင္ ေပၚကုန္မွာပဲေလ။ ေပၚကုန္ရင္ မင္းေယာက်္ား ျမတ္သူရဲ႕သိကၡာေတာ့ သြားေပေရာ့ ေျမာင္းထဲပဲ”

“အို အဲ့ဒီလိုအထိေတာ့ ဘယ္အျဖစ္ခံပါ့မလဲရွင္။ ေတာင္းမရတဲ့အဆံုးေတာ့ လည္း ရိွတဲ့ဆုိင္ကယ္ေလး ခဏတစ္ျဖဳတ္ ေပါင္ႏွံသင့္ ေပါင္ႏွံ၊ ေရာင္းခ်သင့္ေရာင္း ခ်ၿပီး သူမ်ားကို ေပးစရာ ရိွ တာေပးလုိက္မွ၊ေပါ့”

“ေပးရမွာကေတာ့ မျဖစ္မေနေပးရမွာ ငါသိပါတယ္။ ငါ့လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ နဲ႔ တပည့္ေတြဆုိတာကလည္း ရိွသူေတြမွ မဟုတ္တာ။ သူတုိ႔ လုပ္အားခ သူတို႔ ရခ်င္ေနၾက မွာပဲေလ။ ငါ့အေပၚယံုၾကည္ စိတ္နဲ႔ ခုထိ လာမေမးျမန္းၾက ေသးတာကိုေတာင္ ေက်းဇူး တင္ေနရတယ္။ အလုပ္ရွင္က လာေပးတာနဲ႔ ငါက သူတုိ႔ကို ခ်က္ခ်င္း သြားေပးမွာလုိ႔ ထင္ၾကမွာကိုး။ ေလာေလာဆယ္ ေတာင္ သူတုိ႔ခမ်ာ ရစရာရိွ တယ္ဆုိၿပီး အေႂကြးႀကိဳယူ စားတဲ့သူက ယူစားထားၾကတာ”

လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဆက္တီကုိယ္စီမွာ ေသာက ကိုယ္စီႏွင့္ ငုိင္ေတြေနမိၾက သည္။ ခက္သည္က ကုိယ္ ေတြကလည္း ရရစားစား လက္သမားဆရာဘ၀မို႔ လတ္တေလာ၌ စုိက္ထုတ္ ရွင္းထားေပးစရာ ေငြပိုေငြ လွ်ံက လက္ထဲမွာ မရိွပါ။ ဒီလုိပဲ အငတ္ခံ၍ သာမႈ၊ နာ မႈအတြက္ ျခစ္ကုတ္စုထား ရသည့္ ေရႊတိုေရႊစေလးမ်ား ႏွင့္ တ႐ုတ္ ဆုိင္ကယ္ေလး တစ္စီးေတာ့ ရိွသည္ ဆုိေပ မဲ့ စုိက္ထုတ္ရွင္းၿပီး ေနာက္ ျပန္၍မ်ား မရခဲ့ပါလွ်င္။ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ စုိက္ထုတ္ ရွင္းရမည့္ ေငြသံုးသိန္း ဟူသည့္ ပမာဏသည္ ကိုျမတ္သူတုိ႔လို တစ္ေန႔လုပ္ တစ္ေန႔စား လက္သမား ဆရာ အိမ္ေထာင္စုမ်ဳိးအတြက္ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရိွသလဲ။ ေတြးေလေလ ကုိယ့္လက္ လြယ္မႈ ေျပာမလား၊ လူရင္း အေပၚယံုၾကည္မႈ ဆုိမလား။ ထုိတစ္ခုခုကိုပဲ ကုိျမတ္သူ တျမည့္ျမည့္ စိတ္တုိလာရ ေတာ့သည္။

ၿပီးလွ်င္ ညီအစ္ကိုရင္း တမွ် ခင္မင္ေပါင္းေဖာ္ခဲ့ၾက သည့္ သူငယ္ခ်င္း ကုိေသာင္း ထြန္း၏ လုပ္ရပ္ကိုလည္း အံ့အားသင့္ စိတ္တုိမဆံုး။ ေနာက္ေက်ာကို ဓားႏွင့္ အထိုး ခံရသည့္အျဖစ္ ဆိုသည္မွာ ဒါမ်ဳိးကို ေခၚျခင္း ျဖစ္မည္။

သံုး

ျဖစ္ခ်င္လာ၍ ကံကိုက ဖန္လာသည္ဟုပဲ ဆုိရမည္ လားမသိ။

ထုိေန႔မနက္ ကုိေသာင္း ထြန္း ေရာက္လာခ်ိန္သည္ ကုိျမတ္သူထံ ၿမိဳ႕ငယ္မွ အလုပ္ရွင္က လက္သမားခ ေတြ လာရွင္းၿပီး ႏႈတ္ဆက္ ျပန္သြားခါစျဖစ္သည္။ အ၀င္ ႏွင့္ အထြက္ေလာက္ပဲ လြဲ သည္။

“ဟ ငါ့ သူငယ္ခ်င္းက တယ္ေထာေနပါလား”

ေက်ာက္ကုန္သည္ တစ္ျဖစ္လဲ ပြဲစားတစ္ပုိင္း ကုိေသာင္းထြန္းက ထံုးစံ အတုိင္းစမတ္က်က် ၀တ္ ဆင္ထားပါသည္။ ရပ္ကြက္ခ်င္း မတူေသာ္လည္း တစ္ ေက်ာင္းတည္း တစ္တန္း တည္း အတူတက္ခဲ့ၾကေသာ သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ သည္ ဘ၀ ရပ္တည္မႈကို ေရြးခ်ယ္ရာ၌ေတာ့ မတူညီခဲ့ၾက ပါ။ အေျပာအဆုိ ပါးနပ္ လည္၀ယ္သူ ကိုေသာင္းထြန္း က ကုန္သည္ပြဲစားေလာကထဲ ေရာက္ရိွသြားခဲ့ၿပီး ကုိျမတ္သူ ကေတာ့ ဖခင္အေမြဆက္ခံ ရင္း လက္သမားဆရာတစ္ ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ရပ္တည္မႈခ်င္း မတူသျဖင့္ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကုိယ့္မိသားစု အေရးႏွင့္ကိုယ္ ႐ုန္းကန္ က်င္လည္ ေနၾကရင္း ႏွစ္ေယာက္သား သိပ္မေတြ႕ ျဖစ္ၾကေတာ့။ အတန္းႀကီး လာၿပီျဖစ္သည့္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္စရိတ္ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးျမင့္လာေနေသာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းအၾကား ကိုျမတ္သူ လံုးခ်ာ လည္လိုက္ ေနခ်ိန္မွာ ကိုေသာင္းထြန္း အဖို႔လည္း ရိွသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ ႏွင့္ပင္ မနည္း က်ားကန္ ေနရ ပံုေပၚသည္။ သူ႔အမ်ဳိးသမီးက အထည္ေလးဘာေလး ေတြ ဟုိက ယူေရာင္း ဒီက ယူေရာင္း လုပ္ေနသည္လည္း တစ္ခါတေလ ေတြ႕ရသည္။

အေျခ မပ်က္ေသာ္လည္း ကမၻာ့စီးပြားေရး ပ်က္ ကပ္၏ ႐ုိက္ခတ္မႈေအာက္မွာ ကုန္သည္ပြဲစား အမ်ားစုနည္း တူ ကိုေသာင္းထြန္းလည္း ခါတုိင္းလုိ မေခ်ာင္လည္ေတာ့ ျခင္းျဖစ္မည္။ ထိုက္သင့္ သေလာက္ နာမည္ရိွသည့္ ကုိျမတ္သူပင္လွ်င္ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ မွာ အလုပ္အျမဲ မရိွ၍ ရိွသည့္ အနီးအပါးမွ ၿမိဳ႕ငယ္တခ်ဳိ႕ထိ အလ်ဥ္းသင့္လွ်င္သင့္သလို လုိက္ပါအိမ္ေဆာက္ေနရသည္။ ယခုတစ္ေခါက္ ရလုိက္သည့္ အလုပ္ကမဆိုး။ တပည့္တ ပန္းေတြကိုပါ သိမ္းက်ဳံးေခၚ သြားၿပီး တက္ညီလက္ညီ သြားလုပ္ကိုင္လုိက္ၾကသည္ မွာ လက္ခေကာင္းေကာင္းရ ခဲ့ၾကသည္။ ရခဲ့ၾကသည္ဆုိ တာထက္ ရၾကမည္ဆုိလွ်င္ ပိုမွန္ေပလိမ့္မည္။ သိေန သည့္ အလုပ္ရွင္က သူ႔ေငြ ေပၚေအာင္ ကုန္ေတြ ေရာင္းခ် ၿပီးမွ လက္သမားခကိုလာ ရွင္းသြားခဲ့သည္ေလ။

ကံမေကာင္းပံုက ထုိေငြ ကိုျမတ္သူ လက္ထဲ ေရာက္လာခ်ိန္ႏွင့္ကြက္တိ ကုိေသာင္း ထြန္းက ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ ၿမိဳက္ႀကီး အလည္ေရာက္လာ တာ။

“မေထာပါဘူး ေသာင္းထြန္းရာ။ ငါ့လူေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ငယ္ မွာ အိမ္သြားေဆာက္ေပး ထားတဲ့ လက္သမားခ သံုးသိန္းပါ။ ခုမွရတာ”

ထုိခဏမွာ ကုိေသာင္းထြန္းက တစ္ခုခုကို ေတြးမိ လိုက္ပံုျဖင့္ မ်က္လံုးေတြ ၀င္းလက္သြားသည္။

“သုံးသိန္းဟုတ္လား။ ေနစမ္းပါဦး။ အဲ့ဒီသံုးသိန္းက ခုခ်က္ခ်င္း သြားေပးရမွာလား”

“ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ သြားမေပးအားေသးပါဘူး။ နက္ျဖန္မွ ျဖစ္ျဖစ္ သြားေပး မွာ။ ဒီညေန ငါ့မွာ လုပ္စရာ အလုပ္ေလးေတြ နည္းနည္း ပါးပါး ရိွေသးတယ္”

ကိုေသာင္းထြန္းက ၀မ္းသာအားရ လက္ဖ်စ္တီး လ်က္....

“ဒါျဖင့္ ငါ့ကို တစ္ခု ေလာက္ ကူညီပါလား သူငယ္ခ်င္း”

“ဘာကူညီရမွာလဲ”

“ငါအခုပြဲစား လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာက္တစ္ပြင့္ ေစ်းအရမ္း ေတာ္ေနတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ ေတာ့ ငါ ေရာင္းေပးေနက် လူကလည္း ေလာေလာဆယ္ ၀စီပိတ္ တရားစခန္း ၀င္ေနတယ္။ ေက်ာက္ရွင္က လည္း ဒီတစ္ရက္ႏွစ္ရက္ အတြင္း ခရီး ထြက္ေတာ့မွာမို႔ မေရာင္းရရင္ သူ႔ေက်ာက္ကို ျပန္ယူေတာ့မွာ။ တစ္ရက္ႏွစ္ ရက္ေလးနဲ႔ ကပ္လြဲသြားရင္ ႏွေျမာစရာႀကီး။ အဲ့ဒါ ျမတ္ မယ့္ေက်ာက္ကြ။ ငါ့လူ ေရာက္လာလို႔ ျပန္ေရာင္းရင္ အနည္းဆံုး ေလးသိန္းေအာက္ မရိွဘူး။ ခက္တာက ငါ့မွာ လည္း ခါတုိင္းလို ေငြမရႊင္ ေတာ့ ညစ္ေနတာကြာ အဲ့ဒါ”

ဘာကို ဆုိလိုသည္မွန္း ဒက္ခနဲ နားလည္ လိုက္ေသာ္လည္း ကုိျမတ္သူက ႐ုတ္တ ရက္ စကား ေရေရရာရာ မျပန္ ႏုိင္။ ကုိေသာင္းထြန္းကို မယံု ဘူးဆုိသည္ထက္ ကုိယ့္ဘက္ မွ ၾကံဳရႏုိင္စရာ အခက္အခဲ တခ်ဳိ႕ကို လွမ္းတြက္ဆခ်င့္ ခ်ိန္လုိက္မိျခင္းပင္။

“လုပ္ပါကြာ။ ေရာင္း ၿပီးရင္ ဘယ္ေလာက္ရရ ျမတ္တဲ့ တစ္၀က္ကို မင္းယူပါ”

“ဟာ ဒီလုိမဟုတ္ပါ ဘူး။ ငါ့ေငြပုိင္မဟုတ္ေတာ့ အကယ္၍ တစ္ခုခု လြဲေခ်ာ္ သြားခဲ့ရင္၊ ေနဦး။ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ ရင္ဆုိတာ မင္းကိုဆုိလုိတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အခန္႔ မသင့္လုိ႔ မွန္းထားသလုိ ေငြခ်က္ ခ်င္း ျပန္မခ်ိန္း ႏုိင္ခဲ့ရင္ ငါ့ ဘက္က တာ၀န္ပ်က္ကြက္ သလုိျဖစ္သြားမွာ ေတြးပူတာပါ။ မင္းသိတဲ့ အတုိင္းပဲ ငါ့ လူေတြ ဆုိတာက ဒီ၀င္ေငြ ေလးေတြနဲ႔တင္ ရပ္တည္ေန ၾကရတာကြ။ ခုေတာင္ ေယာက်္ားက ခရီးထြက္ အလုပ္ လုပ္ေနတုန္း အိမ္က ဇနီးမယားနဲ႔ သမီးသားေတြ က အေႂကြးႀကိဳတင္ ယူစားထားသူက ယူစား ထားၾကရ တာ။ ျမန္ႏုိင္သမွ် အျမန္ဆံုး သူတုိ႔လက္ထဲ ေငြေရာက္ ေလေကာင္းေလေပါ့။ ဒီညေန ေတာင္ ငါမအားလို႔”

“မင္းေျပာတာ ငါ သေဘာေပါက္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ စိတ္ခ် မင္းလံုး၀ စိတ္မပူ ေစရဘူး။ ငါ အာမခံ တယ္ကြာ။ တကယ္ ေသခ်ာလို႔ ငါေျပာတာပါ။ အကူအညီ ေတာင္းတာပါ သူငယ္ ခ်င္းရာ”

ဒီထက္ပုိျငင္းေန၍ လည္း မေကာင္းတတ္သည္ မို႔၊ ၿပီးလွ်င္ မယံုၾကည္စရာ စိုးစဥ္းမွ်မရိွသည့္ သူငယ္ ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီး ေပမို႔။ သုိ႔ေပမဲ့လည္း ခုေတာ့ ထိုသူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ ေခါက္ႀကီးေၾကာင့္ပင္ ကိုျမတ္ သူတို႔ လင္မယား ေခါင္းခဲ ေနၾကရၿပီေလ။ မဟုတ္ ေသး။ ေခါင္းမီးေတာက္ေန ၾကရၿပီဆုိလွ်င္ ပိုမွန္ေပလိမ့္ မည္။ သန္ဘက္ခါမနက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ညေနမွာ ပုိက္ဆံ ဆက္ဆက္လာေပးပါမည္ဆုိ ေသာ ကုိေသာင္းထြန္းသည္ ထုိေန႔ကတည္းက လုိက္လို႔ မမီေျပးေလၿပီ ဇာတ္လမ္းခင္း သြားသည္မွာ သန္ဘက္ခါ မနက္တင္မက၊ ဖိန္းႏဲႊခါ လည္း ေပၚမလာ။ ဘာညာ အက်ဳိးအေၾကာင္းလာေျပာ ျခင္းလည္းမရိွေတာ့ ကုိျမတ္ သူလည္း ထုိင္ေမွ်ာ္မေနႏုိင္ ေတာ့ဘဲ အိမ္အထိ လုိက္ သြားလိုက္သည္။ ထုိအခ်ိန္ထိ ကိုေသာင္းထြန္း လိမ္ညာ သြားၿပီဟု မထင္မိေသးသည္ မွာ အမွန္။ ထင္စရာလည္း မရိွဘူးေလ။ ဒီလူႏွင့္ ဒီလူ ၾကား ဒီလုိျဖစ္စရာလား။ ထုိမွရွာရင္း ရွာရင္းႏွင့္ပင္ မေတြ႕ဘဲ ေလးငါးရက္တုိင္ လာခဲ့ေတာ့သည္။ အံ့ၾသ စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လင္ေရာမယားပါ ကုိျမတ္သူ ရွာမေတြ႕ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေရွာင္တိမ္း ေနႏုိင္ၾက၏။ ကုိယ့္အက်ဳိးအျမတ္ တစ္ျပား တစ္ခ်ပ္မွ မပါဘဲ သူ႔ အခက္ အခဲေျပလည္ပါေစေတာ့ဟု ကူညီေပးလိုက္သည့္ ေစတ နာကိုမွ မေထာက္။

ေတြးမိတုိင္း ေတာ္ေတာ္ ေလး ပူေလာင္မိရသည္။

ေလး

“သူတုိ႔ သြားတတ္တဲ့ ေနရာေတြေကာ ရွာၾကည့္ၿပီး ၿပီလားဗ်”

အပူတျပင္း လာရွာ သက္ရွည္ၾကာေနၿပီမို႔ အိမ္နီး ခ်င္းတခ်ဳိ႕ႏွင့္ပင္ ကုိျမတ္သူ မ်က္မွန္း တန္းမိေနၿပီေလ။

“ကုန္ၿပီ ခုတစ္ေလာ ေပၚမလာဘူးပဲ ေျပာတယ္”

“သူ႔ ေယာကၡမ အိမ္ ေကာ”

သူတုိ႔ကေလးကို ေယာကၡမအိမ္မွ ေခၚထားေပ သည္ဆို၍ ထုိအိမ္အထိ လုိက္၍လည္း ကုိျမတ္သူ အရိပ္အျခည္ ၾကည့္ၿပီးပါၿပီ။ “ခုတစ္ေလာ အေဖနဲ႔ အေမ မလာတာၾကာၿပီ ဦးဦး”ဟု ကေလးက ေျပာသည္။ကေလးႏွင့္သူ အဘြားေျပာ သည့္ေလသံေတြကို နားေထာင္ ရသေလာက္ ကိုေသာင္းထြန္း တုိ႔လင္မယား အဆင္မေျပ ေၾကာင္း၊ အေႂကြးေတြ ပတ္လည္ ၀ုိင္းေနေၾကာင္း၊ ေပါင္ႏွံ ထားသည့္ အိမ္ကလည္း အတိုးေတြ တက္ေနေၾကာင္း၊ အေရးထဲမွာ ကုိေသာင္းထြန္း ဇနီးက ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးစြဲေန၍ ပုိဆိုးေၾကာင္း၊ ကေလးကို ေခၚထားေပးသည့္ အဘြား ႀကီးထံပင္ မၾကာမၾကာလာ လက္ျဖန္႔ေနၾကေသး၍ ဆူပူ လႊတ္လိုက္ကတည္းက ခုထိ ေပၚမလာၾကေတာ့ေၾကာင္း ေတြ သိရသည္။ ဒီလုိက်ပ္ တည္းေနသည့္ သူငယ္ခ်င္း အေၾကာင္း သိရ၍ စိတ္မခ်မ္း မသာျဖစ္မိသည္မွန္ေပမဲ့ သူ ငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္ႏွင့္ ေမတၱာ ေစတနာကို ခုလိုခုတံုး လုပ္ၿပီးမလုပ္သင့္မလုပ္ထိုက္ သည္ကို လုပ္သြားရက္တာ ႀကီး ေခါင္းထဲ ၀င္လာေတာ့လည္း ခြင့္မလႊတ္ခ်င္မိသည္ မွာအမွန္။ ဘြားေအ ေျပာသမွ် မိဘႏွစ္ပါး မေကာင္းေၾကာင္း နားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္ တလည္လည္ျဖစ္လာသည့္ ကေလးမေလးကို သားသမီးခ်င္း စာနာစိတ္ႏွင့္ အိတ္ကပ္ ထဲပါလာသည့္ ေငြငါးရာကုိ မုန္႔ဖိုးေပးၿပီး ထျပန္လာရ သည္က ကိုျမတ္သူသာ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း စိတ္တုိျခင္းထက္ စိတ္ဓာတ္ က်ကာ ကုိျမတ္သူတစ္ေယာက္ ကိုယ့္အိမ္ကုိယ္ ျပန္ လာခဲ့ရသည္။ မေတြ႕ခ်င္၍ ေရွာင္ပုန္းေနသူဆုိမွေတာ့ ရွာ ရခက္ၿပီေပါ့။

ေတာက္ ဘယ္ကမၻာမွာ မ်ား သြားပုန္းေနၾကပါလိမ့္ ေနာ္။

ျခံ၀ေရာက္ခါနီးမွ ျဗဳန္း ခနဲရလုိက္သည့္ အေတြးတစ္ စေၾကာင့္ ကုိျမတ္သူ ဆုိင္ ကယ္ကို ရပ္လုိက္မိသည္။ ၾကည့္စမ္း ဒါျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ဘာေၾကာင့္မ်ား ေစာေစာ မေတြးမိရပါလိမ့္။ ခ်က္ခ်င္း ပင္ ဆုိင္ကယ္ကို ျပန္ေကြ႕ၿပီး လာရာလမ္း အတုိင္း အျမန္ ေမာင္းထြက္သြားေသာ ကုိျမတ္ သူကို မေမနီက အိမ္ေပါက္၀ မွ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ရပ္ၾကည့္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဒီတစ္ ခါေတာ့ ကုိျမတ္သူက ဆုိင္ ကယ္ကို ကုိေသာင္းထြန္းတုိ႔ လမ္းထဲအထိ မ၀င္ဘဲ လမ္း ထိပ္ကြမ္းယာဆုိင္၌ ခဏအပ္ ထားခဲ့ၿပီး ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ သြားသည္။ လမ္းေပၚမွ ခပ္ရြယ္ရြယ္ခဲတစ္လံုးကို လည္း အသင့္ေကာက္ယူ သြားလုိက္ပါသည္။ သြပ္မိုး ပ်ဥ္ကာတစ္ထပ္ အိမ္ကေလး၏ တံခါးရွိရာသို႔ အသံမျပဳဘဲ ေျခသံလံုလံုျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ သြားကာ ေသာ့ခေလာက္ကို ခဲျဖင့္ ခပ္ျပင္းျပင္း ႐ိုက္ခ် လုိက္ေတာ့ ေခ်ာက္ခနဲ ပြင့္ သြားသည္။ ကုိျမတ္သူ၏ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ေတြးဆခ်က္ ဒက္ထိ မွန္ကန္ေနေၾကာင္းကို ၀႐ုန္းသုန္းကားသံ သဲ့သဲ့ ထြက္ေပၚလာရာ အိမ္တြင္း ဆီမွ ေျခသံတစ္ခုက ေကာင္း ေကာင္းႀကီး သက္ေသ ခံေနပါသည္။

တံခါးပြင့္သြားေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတြ႕။

သို႔ေပမဲ့ စားလက္စ ကိတ္မုန္႔ တစ္ပုိင္းတစ္စႏွင့္ ေရတစ္ခြက္ မီးမေသေသး သည့္ ေဆးလိပ္တုိတုိ႔က အျဖစ္မွန္ကို ေဖာ္ျပလ်က္ရိွ ေနၾကသည္။

“ပုန္းမေနနဲ႔ေတာ့ ေသာင္းထြန္း။ မင္းရိွေနတာ ငါသိတယ္။ ေယာက္်ားပဲ ကြာ။ လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရမွာ ေပါ့။ ႐ႈပ္ရဲရင္ ေျဖရွင္းရဲရ မွာေပါ့။ မင္းနဲ႔ငါ့ၾကားတုတ္ တျပက္ဓားတျပက္လည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ႐ံုးေရာက္ဂတ္ ေရာက္လည္း မေျဖရွင္းခ်င္ ဘူး။ ဒီေတာ့ ခုခ်က္ခ်င္း ငါ့ ပုိက္ဆံျပန္ေပးပါ။ မေပးရင္ေတာ့ ေစာေစာက ငါေျပာတဲ့ အခ်က္ေတြထဲက တစ္ခုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွစ္ခုလံုးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မင္းနဲ႔ငါ့ၾကား ေရာက္မလာ ဘူးလုိ႔ ငါ အာမခံဘူးေနာ္”

တစ္ေအာင့္အၾကာမွာ ဆီးရြက္သာသာ မ်က္ႏွာငယ္ ေလးျဖင့္ ကိုေသာင္းထြန္း တစ္ေယာက္အခန္းထဲမွ တြန္႔ ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ျဖင့္ ထြက္လာ ပါသည္။ သူ႔ဇနီးပါ ပါလာ ေလမလား ေစာင့္ၾကည့္ေန ေသာ္လည္း ထြက္မလာပါ။

“မင္းမိန္းမေကာ”

“မင္းဆီက ငါယူလာတဲ့ ေငြေတြ အကုန္ယူၿပီး ဘယ္ကိုမွန္း မသိဘူး လစ္ သြားတာ။ အဲ့ဒီညရဲ႕ ေနာက္ တစ္ေန႔ မနက္ကတည္းကပဲ”

ကုိျမတ္သူ အ့ံအား သင့္သြားသည္။

“ငါနဲ႔ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ ၿပီး တမင္ငါ့ကို ပညာျပသြား တာဆုိေတာ့ ငါလည္း က်ိတ္ ရွာေနရဲ႕နဲ႔ကို ခုထိ မေတြ႕ ေသးဘူး ျမတ္သူ။ ေတြ႕ရင္ ေတာ့ ဒီေကာင္မကို လည္ ပင္းညႇစ္ၿပီး အေသသတ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ မင္းကို ေျပာထားတဲ့ ကတိမတည္ ႏုိင္ေတာ့သလို ေလ်ာ္ေပး စရာပုိက္ဆံလည္း ျခဴးတစ္ ျပားမွ မရိွလုိ႔ လုပ္မိလုပ္ရာ အိမ္ထဲေသာ့ခတ္ၿပီး ပုန္းေနတာ”

ထင္ထားသလို မဟုတ္ ၍ ႐ုတ္တရက္ ကိုျမတ္သူ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။

“ကဲ သူငယ္ခ်င္း။ ငါ့ ဘက္ကေတာ့ မင္းကို ေျပာ စရာ စကား ဒါအကုန္ပဲ။ ခြင့္လႊတ္ပါလို႔လည္း အဓိပၸာယ္မရိွတဲ့ စကားမေျပာ ပါရေစနဲ႔။ ငါ့လုပ္ရပ္က ဘယ္လုိမွ ခြင့္မလႊတ္ထုိက္ တာ ငါသိတယ္။ ဒီေတာ့ မင္း စိတ္ႀကိဳက္သာ ဆံုး ျဖတ္။ ငါ့ကို လက္သီးနဲ႔ ထိုး ခ်င္တယ္ဆုိလည္း ငါ ျပန္ မလုပ္ဘူးလုိ႔ ကတိေပးတယ္။ သံုးသိန္းဖိုး ျပည့္တယ္လုိ႔ မင္း ထင္တဲ့အထိ ထိုးသြားကြာ။ ရဲလည္း ငါမတုိင္ဘူး။ ဒါမွ မဟုတ္လို႔ သတ္ခ်င္သပဆုိ လည္း ေရာ့ ဒီမွာဓား။ ေပါင္မုန္႔လွီးတဲ့ ဓားဆုိေပမဲ့ ငါခဏခဏေသြးထားလုိ႔ ထက္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တရားဥပေဒအတုိင္း ေျဖရွင္းခ်င္တယ္ဆုိလည္း မင္း သေဘာပဲ။ ငါကေတာ့ မင္း ေခၚတဲ့ေနာက္ ေခါင္းငံု႔ၿပီး လိုက္လာ႐ံုပဲ”

စူးစူးရဲရဲ စုိက္ၾကည့္ ေနသူႏွင့္ မ်က္လႊာခ်ေခါင္း ငိုက္စုိက္ရပ္ေနသူအၾကား အတန္ၾကာေတာ့ ေတာက္ ေခါက္သံျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ဘယ္သူရိွရမည္လဲ။ ကိုျမတ္ သူေပါ့။

“ေသာင္းထြန္းရာ မင္းကြာ”

ငါး

အိမ္ထဲ လွမ္း၀င္လာသည့္ ကုိျမတ္သူကို ျမင္ျမင္ ခ်င္း မေမနီက “ဘယ့္ႏွယ္ လဲ” ဟု အေလာတႀကီး လွမ္းေမးသည္။ ေျဖရန္ဟန္ ျပင္ၿပီးကာမွ နံရံထက္ခ်ိတ္ ဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီကား ခ်ပ္ႀကီးဆီ အၾကည့္ေရာက္ သြားေတာ့ ကိုျမတ္သူ မ်က္ ႏွာထား ေျပာင္းသြားသည္။ ဒါကို သတိျပဳမိလုိက္သည့္ မေမနီကလည္း “ဘာပါလိမ့္” ဟုေတြးရင္း ကိုျမတ္သူ နည္းတူ ပန္းခ်ီကားရိွရာ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ေန႔စဥ္ ဖုန္အျမဲ သုတ္ေနက်မို႔ ပန္းခ်ီကားသည္ သန္႔စင္ ၀င္းလက္ လ်က္ရိွေနသည္။ ထုိပန္းခ်ီကားသည္ ကိုျမတ္ သူ၏ မိဘေတြ ရိွစဥ္ကတည္းက ဧည့္ခန္းထဲ တ႐ုိတေသ ေနရာေပးကာ ခ်ိတ္ဆြဲလာခဲ့ ေသာ သမုိင္း၀င္ ပန္းခ်ီကား ခ်ပ္ႀကီးလည္း ျဖစ္ပါသည္။

ေရာေယာင္ၾကည့္မိေန တုန္း ကုိျမတ္သူထံမွ “ေမနီ” ဟု ေခၚသံထြက္လာ၍ မေမနီ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားသည္။

“ဘာလဲ ကိုျမတ္သူ”

“ေဟာ့ဒီထဲက အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက ေတာ္ေတာ္ ေလးစားစရာ ေကာင္းတာပဲေနာ္”

အဆက္အစပ္မဲ့ စကား ကို မေမနီက ေၾကာင္ေတာင္ ေတာင္ႏွင့္ မ်က္ခံုးပင့္ရင္းမွ-

“ဟမ္ အဲဒါကိုရွင္က ခုမွ သိသလား။ အားလံုး သိၿပီး လက္ခံ ထားၿပီးသား ကိစၥကို”

“ဟုတ္တယ္။ အဲဒီလို အားလံုးနည္းတူ ငါလည္း လက္ခံထားၿပီးသား ကိစၥကို ဒီေန႔မွ ငါပိုလက္ခံလုိက္မိ သြားတာကို ေျပာတာ”

“ဘာျဖစ္လုိ႔တံုး”

“ဟ ကုိယ့္လူရင္းက နက္ျဖန္ သန္ဘက္ခါက်ရင္ ဆက္ဆက္ျပန္ေပးပါမယ္ဆုိ ၿပီး ေခ်းသြားတဲ့ အေႂကြးကို ေတာင္ ျပန္ရေအာင္ေတာင္းဖို႔ ဒီေလာက္ခက္ေနတာ။ တုိင္း ျပည္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို တုိင္း တစ္ပါးနယ္ခ်ဲ႕ေတြ လက္ထဲ က ျပန္ရေအာင္ ယူေပးႏုိင္ခဲ့ ၾကတဲ့ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေတြရဲ႕ စြမ္းပကားက ဘယ္ ေလာက္ေတာင္ အံ့မခန္းႏုိင္ သလဲ။ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳဖို႔ ေကာင္းသလဲ။ မင္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့”

မေမနီ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြား သည္။

ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၿပီး ေနာက္ ပန္းခ်ီကားဆီအၾကည့္ ျပန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ကုိျမတ္သူကေတာ့ ၿပီးဆံုး ဟန္မတူေသးသည့္ သူ႔ အေတြးႏွင့္သူ ေခါင္းတညိတ္ ညိတ္ လုပ္ေနတုန္း။

ေငြဇင္ေယာ္ဦး၊မိုးကုတ္၊

(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဩဂုတ္လ ၂၀၁၂)