ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၏ ဟိုမွာဘက္ဆီ

ဖုန္တခ်ိဳ႕ ေပက်ံေနေသာ ဗင္န္ကားျဖဴေလး တစ္စီးသည္ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ တန္း၍ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ တန္း၍ ခ်ယ္ရီပြင့္ေတြ ေ၀ေနေသာ ေတာင္ပတ္ ေျမနီလမ္းေလး အတိုင္း ေကြ႔ပတ္ တက္လာ ေနသည္။

သီးျခား လမ္းသြယ္ေလး တစ္ေလွ်ာက္ရွိ အိမ္တန္းမ်ားမွ တခ်ိဳ႕ လူမ်ားသည္ ဘယ္သူမ်ား ျပန္လာပါလိမ့္ ဟူေသာ စူးစမ္း အၾကည့္မ်ားႏွင့္ အဆုိပါ ခရီးသည္တင္ ကားေလးဆီ ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ ၾကသည္။ သူစိမ္း မဟုတ္ေၾကာင္း သိသြားသည့္ အခါ “ေဟး ျပန္လာၿပီလား” ဟု ၀မ္းသာအားရ ဟစ္ေအာ္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ “ဘာလက္ေဆာင္ပါလဲ” ဟု ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္စြာ လွမ္းက်ီစယ္ ၾကသူေတြလည္း ရွိသည္။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကို အလုိက္သင့္ ျပန္ၿပံဳးရယ္ ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္ ဆုိင္သူ႔ ရင္မွာျဖင့္ ႏွလံုးခုန္သံက တဒိတ္ဒိတ္ ျမန္ဆန္ ေနခဲ့ၿပီ။

သမီး အတြက္ေတာ့ ဤခံစားမႈသည္ သူစိမ္း တစ္ရံဆံျဖင့္ မဟုတ္ပါေခ်။ သို႔ေပမယ့္ ဤခံစားခ်က္က သမီးအတြက္ ဘယ္ႏွခါ ႀကံဳႀကံဳ အသစ္အသစ္ ျဖစ္စြာ ေႏြးေထြးဆဲ။ ရင္ခုန္ စိတ္လႈပ္ရွား မိျမဲ။ ျမတ္ေလးပန္း ႐ံုႏြယ္ တက္လ်က္ ရွိေနေသာ ျခံအ၀င္ တံခါးေပါက္ ခံုးခံုးေလးကို သဲကြဲ ပီသစြာ လွမ္းျမင္ရခ်ိန္ မွာေတာ့ သမီး၏ ၾကည္လင္ ထက္သန္ေသာ မ်က္၀န္းအစံုမွာ မ်က္ရည္ၾကည္တို႔ ခိုတြယ္ စျပဳေနေလၿပီ။ သမီး လွမ္းေျပာလိုက္ သျဖင့္ ကားဆရာ က ထိုျခံေရွ႕ တည့္တည့္၌ ကားကို တံု႔ခနဲ ရပ္ေပးသည္။ တစ္ေနကုန္ လွန္းထားသည့္ တိုဟူးေျခာက္ ဗန္းေတြ သိမ္းရင္း အလုပ္မ်ား ေနေသာ အေမသည္ ကပိုက႐ို က်ေနေသာ တဘက္ ေခါင္းေပါင္းကို ကပ်ာကယာ ျပင္ေပါင္းရင္း ျခံ၀ဆီသို႔ အေျပးတစ္ပိုင္း ေလွ်ာက္လာ ေလသည္။

႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားေတြထဲ မွလို အေမက “သမီး” ဟု ငိုသံပါ ႀကီးျဖင့္ လွမ္းမေခၚသလို သမီးကလည္း “အေမ” ဟု ၀မ္းသာအားရ ေျပးမဖက္ပါ။ သို႔ရာတြင္ အေျပးတစ္ပိုင္း ေလွ်ာက္လာ ဆီးႀကိဳသူႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္ ဆင္းလာသူတုိ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆံုၾကေသာ အခါ တူညီသည့္ ၀မ္းသာ ၾကည္ႏူးမႈမ်ား ျပည့္လွ်ံသြား ပံုက နံေဘးမွ ကားဆရာထံပင္ ကူးစက္ ေရာက္ရွိ သြားေစတာ အမွန္။ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ေခတၱမွ် ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနမိ ၾကၿပီးမွ အေမသည္ ၀ဲလုလု မ်က္ရည္ စေတြကို မ်က္ေတာင္ေတြႏွင့္ မသိမသာ ပုတ္ခတ္ သိမ္းဆည္းလုိက္ကာ သူ႔ပင္ကို ထံုးစံ အတုိင္း စကားတိုးတိုးစတင္ ေျပာေလသည္။

ခါတိုင္း ညေန သံုးနာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ ကား၀င္ ေနက်မို႔ အေမက ဤေန႔အဖို႔ သမီး ျပန္ မလာေတာ့ဘူး ထင္ေနသည္တဲ့။ သမီးကလည္း ဟိုက ထြက္လာကတည္းက ကား အခက္အခဲ ရွိ၍ ေနာက္က် သည့္ကားကို စီးခဲ့ရေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပသည္။ အထုပ္ေတြ ခ်ေပးၿပီး သူတို႔သားအမိကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ကားဆရာ ထြက္ခြာသြားေတာ့ အေမက သမီး၏ ခရီးေဆာင္ အိတ္ကို ဆြဲမ၏။ သမီးက “အေမ ေလးေနပါ့မယ္” ဟု ညင္ညင္ သာသာဆိုရင္း အိတ္ကို ျပန္ ဆြဲယူသည္။ အေမက လည္း အေလွ်ာ့ မေပးေသာ အျပံဳးျဖင့္ “သမီးက ခရီးပန္း လာတာ။ အေမ ဆြဲပါ့မယ္” တဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သမီး ႏွင့္အေမသည္ အိတ္ကို တစ္ဖက္စီ ဆြဲကာ ျပံဳးရယ္လ်က္ အိမ္ေလးထဲသို႔ အတူတကြ ၀င္ေရာက္ သြားၾကေလသည္။ အေမ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ လာရ၍ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ သမီး၏ အသံေလးက အေမ့ နားတြင္းမွာ ဆည္းလည္းသံမွ် ခ်ဳိလြန္းေနသည္။

သမီး ေျခလက္ ေဆးေနခိုက္မွာ အေမက လုပ္လက္စတိုဟူး ေျခာက္ေတြကို ခပ္သြက္သြက္ သိမ္းလ်က္ လက္စျဖတ္သည္။ ေခါက္သိမ္း ထားခဲ့တာ ႏွစ္ေပါက္ၿပီ ျဖစ္၍ ပ႐ုတ္လံုးနံ႔ပင္ သင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ အေႏြးထည္ ထူထဲထဲကို ၀တ္ဆင္ကာ မီးဖိုခန္းထဲ သမီး ၀င္လာခ်ိန္မွာ အေမက ထမင္းပြဲ ျပင္ေနခဲ့ၿပီ။ “အေမေကာ စားၿပီးၿပီလား” ဟုေမးေတာ့ အေမ ကျပံဳးလ်က္ “သမီးလာခ်င္ လာမွာ ဆိုၿပီး မစားေသးဘဲ ေစာင့္ေနတာ” ဟု ေျဖေလသည္။ တိုေတာင္း ႐ိုးစင္းလွေသာ အေမ့ အေျဖက သမီး၏ ႏွလံုးအိမ္ ကိုျဖင့္ ထိခတ္ လႈပ္ရွား သြားေစတာ အမွန္။ ဖြင့္မေျပာ ေသာ္ျငား သမီးအႀကိဳက္ တမင္ ခ်က္ထားေပးမွန္း သိသာ ေနသည့္ ဟင္းခြက္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး သမီးရင္ထဲ ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ့ ရပါ၏။ ၀က္႐ိုးႏွင့္ ေရာခ်က္ထား၍ ႏူးအိကာ အရသာ ရွိလွေသာ မုန္ညင္းေစာကို တူႏွင့္ ညႇပ္လ်က္ သမီးက အေမ့ ပန္းကန္ထဲ ဦးခ်ေပးသည္။ အေမက မုန္ညင္းေစာ ပန္းကန္ထဲမွ အသားဖတ္ေလးကို ဆယ္ယူၿပီး သမီးပန္း ကန္ထဲျပန္ခပ္ ထည့္ေပးသည္။

အိမ္အျပင္ဘက္ ဆီမွာေတာ့ လိေမၼာ္ေရာင္ ေနလံုးႀကီးသည္ မႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕ အေနာက္ဘက္ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၏ ေနာက္ေက်ာဘက္သို႔ တအိအိ တိုး၀င္ ပုန္းကြယ္လ်က္ရွိေန ခဲ့ၿပီ။

ညေရာက္ေတာ့ မီးဖိုေလးကို အလယ္၌ ခ်၍ အေမ ႏွင့္သမီး စကားလက္ဆံု ေျပာမကုန္။
အေမ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေခါပုတ္ကို မီးကင္စားၾကသည္။ သမီးက ေခါပုတ္ဆိုလွ်င္ ေကာက္ညႇင္းဆန္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေခါပုတ္ အျဖဴေကာ၊ ငခ်ိပ္ႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေခါပုတ္ကိုပါ မက္မက္စက္စက္ ႀကိဳက္သည္။ လူတစ္ကိုယ္ အႀကိဳက္ တစ္မ်ဳိး ဆိုသည့္ အတိုင္း အခ်ဳိ႕က ထိုေခါပုတ္ကင္ကို သၾကားႏွင့္ တြဲဖက္ စားၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ဆားႏွင့္ ႏွမ္းေထာင္ျဖဴး စားသည္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ထန္းလ်က္ အမႈန္႔ကို ေခါပုတ္ အျပားတြင္ ထည့္လိပ္ၿပီး စားသည္။

သမီး ႀကိဳက္သည္ ကေတာ့ ဆီတိုဟူး ျဖစ္သည္။ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေအး လွပါသည့္ ေဆာင္းနံနက္ခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ေဆာင္းညခ်မ္း အခါႏွင့္ မီးဖို နံေဘးထိုင္ကာ ေခါပုတ္ကင္ ပူပူေလးကို ဆီတုိဟူးႏွင့္ တြဲဖက္စားရသည့္ အရသာ ေလာက္ လိုက္ဖက္ ဟန္က်တာ သမီး မၾကံဳဖူး ေသးေခ်။ ကင္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေခါပုတ္ ပူေလာင္ေလာင္ကို ဖက္ႏွင့္ အုပ္ကိုင္ကာ တဖူးဖူးမႈတ္ စားရသည္က ၀မ္းထဲေႏြးလွ သည္။ ၿမိဳ႕ျပ ရင္ခြင္ေရာက္ ခိုက္သမီး မၾကာခဏ လြမ္း ဆြတ္ ေအာက္ေမ့ မိေနက် အေမ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ စားစရာ တစ္မ်ဳိးေပါ့။ ေခါပုတ္ကင္မွ အစျပဳ၍ ၿမိဳ႕ျပေရာက္ အေမ့ သမီး၏ အစားအေသာက္ ကသီလင္တ ျဖစ္ပံုေတြ ၾကား ရေသာအခါ အေမသည္ မ်ားစြာ စိတ္မသက္သာ လွေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ နားေထာင္ ရွာေလသည္။

တာ၀န္ယူ ေကြၽးေမြး ေနရသည့္ ၀န္ထမ္းအင္အား အရ သမီးတုိ႔ အလုပ္ရွင္ သူေဌး၏ ခ်င့္ခ်ိန္စိစစ္မႈ၊ ၀တၱရား ေက်႐ံု စားဖိုမွဴးမ်ား၏ အခ်က္အျပဳတ္လက္ရာ၊ အလုပ္သေဘာအရမွ အပ ေစတနာခ်ဳိ႕တဲ့လွေသာ အျဖစ္ ဟင္း၊ အျဖစ္ထမင္းမ်ားကို စားၾကရသည့္ အေ၀းေရာက္ သမီးတို႔ တစ္ေတြသည္ အေမ့အိမ္ႏွင့္ အေမ့လက္ရာကို မွ်ေ၀ ရင္ဖြင့္ရင္း ကိုယ္စီ လြမ္းၾကရသည္ ဆိုပါသည္။

အေမ့အိမ္ဆိုတာ ဘယ္လို အရာမ်ဳိးႏွင့္မွ ႏႈိင္းယွဥ္၍ မရေလာက္ေအာင္ ေႏြးေထြး လံုျခံဳသည ့္တန္ဖိုးႀကီး ရိပ္ျမံဳ တစ္ခုဟု သမီးကလႈိက္လိႈက္ လွဲလွဲပင္ဆိုသည္။ အေမ့ထံ သတိတရ ဖုန္းလွမ္းဆက္စဥ္က “အေမ ျဖင့္ ဒီေန႔ မုန္ညင္းေစာ ခ်က္ၿပီး ငါ့သမီးကို သတိရေန ေသးတယ္” ဟူသည့္ စကားၾကား ရေတာ့ သမီးမွာ မ်က္ရည္ပင္ လည္မိခဲ့ရပါတယ္တဲ့။ “အဲ့ဒီ စကားေျပာတုန္းက အေမလည္း မ်က္ရည္ လည္ေနခဲ့ရတာပဲ သမီးရယ္” ဟူေသာ စကား ကိုေတာ့ ခုေနခါမွာ အေမက မေျပာျဖစ္ လုိက္ပါ။ ရွားရွား ပါးပါး ေရာက္လာေသာ သမီး ႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးစရာ စကားေတြ ကိုပဲ အေမ ေျပာခ်င္သည္။ စိတ္ခ်မ္းသာ စရာ ရယ္ေမာသံ မ်ားသာ အေမ ၾကားလုိသည္။ သမီး မရွိခိုက္ ဒီအိမ္ေလးမွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ အထီးက်န္ အေဖာ္မဲ့ရခ်ိန္ ေတြ အေၾကာင္း အေမ ကိုယ္၌က အသိဆံုး မဟုတ္လား။

ေနပူသည့္အခါ၊ မိုးရြာသည့္ အခါ၊ ႏွင္းေတြ တဖြဲဖြဲက်သည့္ အခါ အေမ့ရင္ခြင္၌ တစ္ေလွ်ာက္ လံုးရွိလာခဲ့ေသာ သမီးႏွင့္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာ ေနရသည့္ အျဖစ္သည္ အေမ့ကို ၀မ္းနည္း ေခ်ာက္ခ်ားေစ ပါသည္။ ေလာကဓံ ဆိုသည့္ တရားႀကီးကို ရင္ခ်င္းအပ္ သို႔မဟုတ္ ေက်ာခ်င္းကပ္၍ ရင္ဆိုင္ေဖာ္ ဆိုလို႔ တစ္ေလာကလံုးမွာ သမီးႏွင့္ အေမ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိသည္ မဟုတ္လား။

သို႔ေပမယ့္ အေတာင္ အလက္စံု၍ ပ်ံသန္းခ်ိန္ ေရာက္လာသည့္ သမီး၏ ဆႏၵကို အေမသည္ ဆံခ်ည္တစ္မွ်င္ စာမွ်ပင္ မတားဆီးရက္ ခဲ့ပါေခ်။ အေမကိုယ္၌က ပညာတတ္ႀကီး တစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္ သမီးကိုေတာ့ျဖင့္ ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္ အေမ့ ရွိသမွ် အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့သည္။ သားသမီးမ်ားစြာ၏ အလယ္၌ ဖတဆိုး သမီးေလးရယ္လို႔ အေမ့သမီး ဘယ္အခါကမွ မ်က္ႏွာ မငယ္ခဲ့ရပါ။ သမီးပင္ မမွတ္မိလိုက္သည့္ သြားေလသူ သမီး အေဖ၏ ကိုယ္စားေကာ၊ အေမ့ ေမတၱာပါ ေပါင္းစပ္ကာ သားသမီး တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ သမီး ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရခဲ့သည့္ ေမတၱာသည္အျခား သားသမီးေတြထက္ မသာလွ်င္ေတာင္ တစ္ေရြးသားမွ် မေလ်ာ့ေၾကာင္းကိုျဖင့္ အေမ တပ္အပ္ ေသခ်ာေျပာႏိုင္ ပါသည္။

ျမင့္ျမင့္ ပ်ံေစခ်င္သူ အေမ့ရင္ခြင္ဆီမွ အခ်ိန္တန္၍ သမီးပ်ံသန္းသြားသည္ကို ၀မ္းနည္း၀မ္းသာစြာ အေမ ေငးေမာက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ “သမီးသြားလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား” ဟု သမီး ေနာက္ဆံတင္းေန သည္ကို အေမက စိတ္ပူစရာ မလိုေၾကာင္း ႏွစ္သိမ့္တိုက္ တြန္းခဲ့ေသးသည္။ သမီးႏွင့္ မခြဲလိုေသာ္လည္း သမီးဟာ အေမ့လို ျခံအလုပ္ႏွင့္ တကုပ္ကုပ္ အခ်ိန္ကုန္ ခံရမည့္ ပညာမဲ့ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ ေပဘူး။ အေမတို႔ အိမ္ကေလး မွ အေနာက္ဘက္ေတာင္ယံ တစ္ေၾကာဆီ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ လိုက္သည့္ အခါ ေနျခည္ေအာက္၌ ေရႊရည္ေရာင္ ေတာက္ပေနေသာ ေတာင္ေနၾကာ၀ါ၀ါ တို႔ကို သမီးေတြ႕ဖူးသည္ မဟုတ္လား။ သမီး၏အနာ ဂတ္ပန္း ပြင့္လန္းဖို႔ရာမွာ ေနေရာင္ျခည္ လံုလံုေလာက္ ေလာက္ရႏိုင္မည့္ ေနရာဆီသို႔ သြားရေပမည္။

ထိုမွ သမီးႏွင့္ေရွ႕ေနာက္ မေရွးမေႏွာင္းပင္ သမီးႏွင့္ ရြယ္တူ အေဖာ္ေတြပါ တစ္ေနရာစီ ေရာက္ရွိကုန္ေသာ အခါ သမီးသည္ အေ၀းတစ္ေနရာ ၌ အေမ့အတြက္ စိတ္ခ်ဖြယ္၊ မိမိကိုယ္ကို သင့္တင့္ေသာ ယံုၾကည္မႈျဖင့္ မတ္မတ္ရပ္ ႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဟိုဆီမွာ ရာသီဥတုက ျဖင့္ အေတာ္ပူသတဲ့။ ေလေအးစက္၏ အရသာသည္ သမီးတို႔ တစ္သက္ ခိုလႈံ လာခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕ကေလး၏ သဘာ၀ အေအးဓာတ္ႏွင့္ အရသာခ်င္း ကြာလွသတဲ့။ ၿပီးလွ်င္ လုပ္ငန္းခြင္၌ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး “ေနရာ”မေပးခ်င္ေသာ ေရာင္စံု စိတ္ဓာတ္မ်ား၊ အံ့ဖြယ္ ေလာကဓံ၏ အျဖစ္သနစ္ေတြ အေၾကာင္း အေမ့ကိုတုိင္တည္ ဖြင့္ဟခ်င္၊ အေမပူပန္စိတ္ ညစ္မွာလည္း စိုးရွာသူသမီးက ေနာက္ဆံုး စာေၾကာင္းအျဖစ္ “ဒါေပမယ့္ စိတ္မပူပါနဲ႔ အေမရယ္။ သမီးက အားလံုး ႏွင့္အဆင္ေျပေအာင္ ေနတတ္ပါတယ္” ဟု အဆံုးသတ္ တတ္သည္။

အေမကေတာ့ “ေမတၱာ” ႏွင့္ ဆက္ဆံလွ်င္ ဘ၀၌ တိမ္းေစာင္းဖြယ္မရွိ ေၾကာင္း သမီးကို တဖြဖြ အားေပးခဲ့သည္။ ထိုမွ တစ္ႏွစ္ ျပည့္၍ သမီးျပန္လာခ်ိန္မွာ ခြင့္ရက္ေစ့လွ်င္ အလုပ္ခြင္ျပန္ ၀င္ဖို႔ရာ အသင့္ျဖစ္ေနေသာ ရင့္က်က္သူ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ အေမ ျမင္ခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။ အလုပ္ခြင္၌ ေနရာရေသာ “ႀကီးၾကပ္သူ” ပီပီ အရြယ္ႏွင့္မမွ် ရင့္က်က္ တည္ၿငိမ္ပါသည္ ဆိုေသာ သမီးသည္ အေမ့ ရင္ခြင္ဆီ ျပန္ေရာက္ လာလွ်င္ျဖင့္ ပီဘိ ကေလးငယ္သဖြယ္ပင္။ အေမခ်က္ေကြၽးတာ စားသည္။ အေမ ဆင္ေပးတာ၀တ္သည္။ အေမ့အျပဳအစု အယုယကို ခံယူသည္။ ထိုကာလ၌ “ဘယ္ေတာ့ ျပန္သြားမလဲ” ဟု ေမးသူရွိလာလွ်င္ သမီး က မႀကိဳက္ေတာ့ေခ်။

“တစ္ႏွစ္မွ တစ္ေခါက္ေလး ျပန္လာရတာ။ ဒီအခ်ိန္ ေလးမွာ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ ၿငိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ အပူပင္ကင္း ကင္း ေနခ်င္ပါတယ္ ဆိုမွေနာ္။ လူေတြက သိပ္ခက္တာပဲ အေမရယ္”

ေမ့ထားသည္ ဆိုေသာ္လည္း သမီး ေျပာေလရာ စကားတိုင္း၌ ေခတၱခဏ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ရသည့္ အလုပ္ တာ၀န္မ်ား၏ အေငြ႕အသက္က ပါလာတတ္စျမဲ။ တစ္ႏွစ္တာလံုး ရင္တြင္းသိုေလွာင္ သိမ္းစုထားရသမွ် ေပ်ာ္စရာ၊ စိတ္ညစ္စရာ၊ အဆင္ေျပမႈ၊ အဆင္မေျပမႈေတြ...။ သမီး မ်က္ႏွာကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ကာ နားေထာင္ေနသူ အေမကေတာ့ သမီးရယ္လွ်င္ သူလည္း လိုက္ရယ္၊ သမီး မ်က္ႏွာညိဳလွ်င္ သူလည္း မ်က္ႏွာႏြမ္းရင္း ခံစားခ်က္ ေတြက ထပ္တူထပ္မွ်။ သမီး က “ႏွယ္ႏွယ္ရရ မွတ္လို႔ ေနာ္။ သမီးက အေမ့ သမီးပဲ ဥစၥာ” ဟု ပိုပိုသာသာ အမူအရာျဖင့္ အရႊန္းေဖာက္လွ်င္ ေတာ့ အေမက မ်က္စိေပါက္မ်ား ပိတ္ေအာင္ ျပံဳးရယ္ သေဘာ က်ေနတတ္ေလသည္။ အေမ့မွာေတာ့ သမီးသိလို သည့္အေၾကာင္းအရာေတြကို ေျဖေပးရန္မွ အပ ေျပာစရာ အေထြအထူး မရွိလွပါေခ်။ သမီးသိသည့္ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါကျဖင့္ ဆံုးပါးသြားခဲ့ၿပီ။ ဘယ္သူကျဖင့္ အိမ္ေထာင္ ရက္သားက်သြားၿပီေလ။ သူတို႔ကေတာ့ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ ကပဲ ရွိသည့္ အိမ္၀ိုင္းေလးကို လာေရာင္းၿပီး အၿပီးအပိုင္ ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ၾကၿပီ။ စကားေတြ အလ်ဥ္မျပတ္ဆို ေနရာမွ သမီးႏွာတစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ခ်ီၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ အေမ့မွာ စိုးရိမ္ပူပန္ စိတ္ႏွင့္ အိပ္ရာ၀င္ရန္ စကားျဖတ္ရၿပီ ေလ။ အပူကို မႀကိဳက္ေပမယ့္ အပူေတာ၌ ေနသားက်ေနၿပီ ျဖစ္ေသာသမီးသည္ ၿမိဳ႕ကေလး၏ အေအးဓာတ္ကို ခံႏိုင္ရည္ မရွိေတာ့ေခ်။

ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ လု၍ ျပန္လာရခိုက္ ရက္တိုတို ေလးအတြင္းမွာ သမီးဖ်ားနာ၍ မျဖစ္ေသး။ သမီးလုပ္ခ်င္ သည့္ဆႏၵေတြက သမီးရထား သည့္ ခြင့္ရက္ေလးမ်ားႏွင့္ မေလာက္ငေလာက္ေအာင္ ျပည့္က်ပ္၍ ေနသည္။ တစ္ရက္ေလာက္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ျပဳတ္ကာ ကြယ္လြန္သူ အေဖ့အတြက္ ရည္စူးၿပီး ဘုန္းႀကီး ငါးပါးေလာက္ ပင့္၍ ဆြမ္းကပ္ခ်င္ေသးသည္။ သမီးတို႔ သားအမိသြားေနက် စိုက္ပ်ဳိးေရးျခံေတြဘက္လည္း အေမႏွင့္ ေပ်ာ္ပြဲစား သြားခ်င္ ေသးသတဲ့။ အားလပ္သည့္ အခါ ဟိုမွာ သမီး သင္လာသည့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာ အခ်ဳိ႕ကိုလည္း အေမ့ကို ျပန္လုပ္ေကြၽး သြားဦးမည္တဲ့။ အေမ့ကို “ေဟာ့ေပါ့” တစ္အိုး ေလာက္ ခ်က္ခိုင္းကာ သမီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို တစ္ရက္ေလာက္ ေခၚေကြၽးခ်င္ေသးသ တဲ့။ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတြကျဖင့္ ၿမိဳ႕ကေလးမွာရွိေနသည္။
ဘယ္သူကျဖင့္ မရွိ။ ဒီလို လက္ခ်ဳိး ေရတြက္ၾကည့္ျပန္ ေတာ့ သမီးမ်က္ႏွာ ညႇိဳးေန သည္။ “အေမတို႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြမ်ားျဖင့္ ခုထိခ်စ္ခ်စ္ခင္ ခင္ စည္းစည္းလံုးလံုး ေနႏိုင္ ၾကတုန္းေနာ္” ဟု အားက်သံ ျဖင့္ဆိုသည္။ အေမက ျပံဳး လ်က္ ႏွစ္သိမ့္ရပါသည္။

ေခတ္ေတြကလည္း ကြာဟခဲ့ ၿပီကိုးေလ။ အေမတို႔တုန္းက သမီးတို႔ အရြယ္ေရာက္လာလွ်င္ မိဘ မ်က္စိေအာက္တင္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္စရာ ေဒသလုပ္ငန္းက ၿမိဳ႕ကေလးမွာ အဆင္သင့္။ ဒီတုန္းကမ်ား အေမတို႔ၿမိဳ႕မွာ သမီးတို႔လို တစ္နယ္ရပ္ျခား စီးပြားထြက္ ရွာသူရွားပါး လွ၍ တျခား တစ္ကမၻာမွ ၿဂိဳဟ္သားပမာ အၾကည့္ခံရသတဲ့။ တစ္ၿမိဳ႕ တစ္ရြာသားေတြပင္လွ်င္ အေမတုိ႔ၿမိဳ႕ကေလးဆီ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ အျဖစ္ တခုတ္တရ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ၾကရပါသတဲ့။ ခုေတာ့ျဖင့္ ေခတ္ကာလ အေရြ႕အေျပာင္းမွာ အေျခ အေနေတြကလည္း ေျပာင္းလဲ ခဲ့ၾကၿပီ။ သားသမီးမ်ားႏွင့္ အေမမ်ားၾကား ေတာင္တန္း ႀကီးေတြလည္းျခား။ “ဒါေပမယ့္ အေအးဓာတ္ကေတာ့ အရင္အတိုင္းပဲ ေနမွာပါ အေမရယ္” ဟုသမီးက အေမ့ကို ျပန္လည္ ႏွစ္သိမ့္ေလသည္။

ေခါင္မိုးေပၚမွာျဖင့္ ႏွင္းစက္ေတြတေျဖာက္ေျဖာက္ က်ေနသံၾကားရသည္။
ရွိသမွ် ဂြမ္းေစာင္ထူ ေတြ အထပ္ထပ္ျခံဳထားတာ ေတာင္ ေႏြးသည္မထင္ရေသာ အိပ္ရာေလးထဲမွာ သမီးႏွင့္ အေမကေတာ့ ေမတၱာဓာတ္ ျဖင့္ ေႏြးေထြးလ်က္ ရွိေနခဲ့ၾက ၿပီ။ ေနာက္ေက်ာမွ ေန၍ သမီး ၏ခါးကိုသိုင္းဖက္ထားေသာ အေမ့ လက္မ်ား၏ ၾကမ္းရွပိန္ လွီေသာ အထိအေတြ႕ကို သမီး က သနားၾကင္နာ စိတ္ျဖင့္ ေထြးဆုပ္ ခံစား မိေနခဲ့ ပါသည္။ ေၾသာ္ တစ္ခ်ိန္တုန္း ကေတာ့ အဖိုးတန္ ေက်ာက္ကေလး ေတြကို ဖြဖြညင္သာ ကိုင္တြယ္ခဲ့ သည့္လက္။ ခုေတာ့ သီးပင္ စိုက္၊ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ တိုဟူး က်ဳိသည့္လက္။ မွတ္မိပါ ေသးသည္။ အေမ မၾကာခဏ ေျပာေနက် စကား။ ေလနာ ေရာဂါ ပါလာေသာ သမီးသည္ ေမြးစမွ ငါးလအရြယ္ အထိ ေန႔ေန႔ညည အအိပ္အေန နည္းပါးကာ အျမဲငိုေနပါ သတဲ့။

အၾကမ္းပါသည္ ထင္၍ ဆရာေတြကို သြား ေမးရ၊ လိပ္ျပာေခၚေပးရ၊ အဂၤလိပ္ေဆး၊ ဗမာေဆး စသျဖင့္ လက္လွမ္းမီရာနည္း ေပါင္းစံုႏွင့္ အေမသည္ သမီး အငိုရပ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေသာ္ လည္း သမီးကေတာ့ ကူညီ ထိန္းေက်ာင္း ေပးလိုသူေတြ မွန္သမွ် လက္လန္ကုန္ေအာင္ အငိုသန္ေနဆဲျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ေသာ အေမသည္ သမီးႏွင့္အၿပိဳင္ ေရာငိုရင္း ၾကံရာမရစြာ ဘုရားစင္ေရွ႕ ပုဆစ္တုပ္ထိုင္ရင္း “ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သမီးေလး၏ ေ၀ဒနာကို တပည့္ေတာ္မသာ ေရႊ႕ေျပာင္း ခံယူေပး ပါရေစ ဘုရား” ဟုပင္ ဆုေတာင္းမိ ေတာ့သည္တဲ့။ ျပဳစုေပးရ သည့္အေပၚ ျပစ္တင္ျငဴစူ ျခင္း မရွိသည့္အျပင္ သမီး၏ ေ၀ဒနာကိုပါ လႊဲယူခံစားေပး လုိက္ခ်င္သည့္ အေမ့ ေမတၱာက သိတတ္လာခ်ိန္ သမီးအတြက္ ၾကက္သီးျမျမ ထရေလာက္ေအာင္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ။
သို႔ေပမယ့္ ခုေနခါမွာ အရြယ္ေရာက္လာသည့္ သမီးက အရြယ္က်လာၿပီ ျဖစ္သည့္ အေမ့အပါး၌ ရွိမေနႏိုင္ခဲ့။ ရွိ မေနႏုိင္ေသး ဘူးေလ။ အေမ မသိေသာ သမီး၏ တိတ္တခိုး မ်က္ရည္ပူ တစ္စက္သည္ ေခါင္းအံုးေပၚ ညင္သာစြာ လိမ့္ဆင္း က်သြားခဲ့ ပါသည္။

ရွည္ၾကာ ျပည့္စံုလွေသာ အေမ့ဆုေပး စကား ဆံုးသြားသည့္တိုင္ ၾကမ္းေပၚပု ဆစ္တုပ္ထိုင္လ်က္ လက္အုပ္ ခ်ီထားေသာ သမီး၏ ဦးေခါင္း ကျဖင့္ ေမာ့လာျခင္း မရွိေသးပါ။ ပင့္သက္ကိုယ္စီႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ ေနၾကေသာ မိန္းမသား ႏွစ္ဦး၏ ပစၥကၡ အေျခအေနကို အိမ္ေရွ႕ဆီမွ ကားဟြန္းသံက ထိုး ေဖာက္ၿဖိဳခြင္းပစ္လိုက္ပါသည္။ သမီးသည္ အိမ္ကေလးကို ခဏၾကာမွ် မ်က္လံုးေ၀့ ၾကည့္လိုက္ၿပီး အ၀တ္အိတ္ ဆြဲကာ အိမ္ထဲမွ ခပ္ျဖည္း ျဖည္း ထြက္လာသည္။ သမီး ႏွင့္ ဘ၀တူအေဖာ္မ်ား အတူ တကြ စားေသာက္ရန္ တကူး တက ေၾကာ္ေလွာ္ ထည့္ေပးလုိက္ေသာ အစားအေသာက္ ျခင္းကို ဆြဲလ်က္ အေမက ေနာက္မွ လိုက္ပါလာသည္။ တစ္ညလံုး တေျဖာက္ေျဖာက္ က်သံ ၾကားေနခဲ့ရေသာ ေခါင္ မုိးေပၚမွ ႏွင္းတခ်ဳိ႕ အေငြ႕ျပန္ လ်က္ရွိေနသည္။

အျပင္မွာေတာ့ သမီးကို ႏႈတ္ဆက္ရန္ႏွင့္ သမီးလို အေ၀းေရာက္ သားသမီးေတြထံ ပစၥည္း လူၾကံဳထည့္ရန္၊ အမွာစကား ပါးရန္ အေမ တခ်ဳိ႕သည္ ကားနံေဘး၌ ရပ္ေစာင့္ေနၾက ေလသည္။ “ေျပာလိုက္ပါဦး။ အိမ္ကိုလည္း ဖုန္းဆက္ပါ ဦး။ ျပန္လာပါဦးလို႔” ဟု မွာသူက မွာေနၾကခ်ိန္မွာ လူၾကံဳပါးရန္ လက္လွမ္းမမီ သည့္ ေ၀းသီေခါင္ဖ်ားဆီ ေရာက္ေနၾက သူတို႔၏ အေမ မ်ားကျဖင့္ ေငး၍သာၾကည့္ ေနႏုိင္ရွာၾကသည္။ ကားေပၚ တက္ခါနီးမွာ သမီးက အေမ့ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေသာ အခါ အေမကလည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္ ဖ်စ္ညႇစ္ မိေလသည္။ သမီးက အေမ့ကို အားေပး လိုက္တာလား။ အေမက သမီးကို အားေပး လိုက္တာလား။

ထိုခဏမွာျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကား အေထြ ေထြအျပားျပား။ အျဖဴဘက္ လုေနၿပီ ျဖစ္ေသာ အေမ့ နားသယ္စပ္မွ ဆံစေတြဆီ ေငးရီ ၾကည့္မိခိုက္မွာ သမီးရင္ထဲ လႈိက္ခနဲ။ ဒါဟာ အခိုက္ အတန္႔ပါ အေမ။ ဘ၀ ဘ၀ ေတြထဲက လြန္ဆန္ မရႏုိင္စြာ ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊား ၾကရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလး တစ္ခုပါ။ တစ္ေန႔ က်ရင္ေတာ့ အေမ့အိမ္ ေလးဆီ ျပန္လာၿပီး သမီးနဲ႔ အေမ အတူတူ ျပန္ေနၾကမယ္။ အဲဒီ တစ္ေန႔ဟာ မနက္ျဖန္လား။ သန္ဘက္ခါလား။ သူ႔ထက္ ပိုေ၀းတဲ့ ဖိန္းႏႊဲခါမွ ေလလား၊ သမီးမသိပါ။

လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိရာ အေ၀း တစ္ေနရာ ဆီမွာေတာ့ ေနေရာင္ မက်ေရာက္ ေသးေသာ ေအးစက္စက္ ႏွင္းထု ၾကားမွ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား သည္ သမီးတို႔ ေတြကို ခပ္စိမ္းစိမ္းပင္ ငံု႔မိုးၾကည့္ ေနခဲ့ပါသည္။

ေငြဇင္ေယာ္ဦး၊မိုးကုတ္၊