ဒီေရက်ခ်ိန္



လက္မွ နာရီကို ငံု႔ၾကည့္ လိုက္သည္။
စိတ္ထဲ ထင္သည့္ အတိုင္း မြန္းလြဲ တစ္နာရီ ၀န္းက်င္ပင္။ ကိုသက္ေအာင္က သိေန၍ မဟုတ္။ ဤအခ်ိန္တိုင္း စားေနက် ၀မ္းဗိုက္က တဂီြဂီြ ျမည္ကာ အခ်က္ျပလာ ေသာေၾကာင့္ နာရီကို င႕ံုၾကည့္မိရတာ ျဖစ္သည္။ လုပ္ေနက် ထံုးစံအတိုင္း ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ပိတ္သည္။ ဆိုင္နံရံ၌ ခ်ိတ္ထားသည့္ အေပၚထပ္ အက်ႌကို ယူ၀တ္သည္။

ၿပီးေနာက္ ဆိုင္တံခါး ပိတ္ရန္ ျပင္ၿပီးကာမွ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရ သြား ကာ ေကာင္တာ စားပြဲေအာက္ ေခါင္းင႔ံု၀င္ၿပီးမွ ထင္း႐ွဴး ေသတၱာ ငယ္ေလး ထဲ ေခ်ာင္းၾကည့္ ျဖစ္လိုက္ သည္။ ထင္း႐ွဴး ေသတၱာခံြထဲမွ အေတာင္ ပ ံတစ္ဖက္ ဒဏ္ရာရ ထားသည့္ သနားစရာ ခိုကေလးသည္  ကိုသက္ေအာင္ ကို မ်က္လံုးျပဴးျပဴး ေလးေတြႏွင့္ ျပန္ေမာ့ ၾကည့္ေနရွာ ပါသည္။ အိုေက၊ ေရလည္း ရိွေသးသည္။ မေန႔က ၾကဲထား ေပးသည့္ ဆန္ေစ့ေတြ လည္း ရိွေသးသည္။ အေတာင္ေလး ကို လက္ညိႇဳး ႏွင့္ အသာထိ ၾကည့္ေတာ့ ခိုေလးေအာ္သည္။

“မနာပါဘူးကြာ။ ျဖည္းျဖည္း ကိုင္ၾကည့္တာပါ။ မင္း ဒဏ္ရာက မေပ်ာက္ ေသးဘူးကိုး။ ၾကည့္စမ္း ေသြးေတာင္ နည္းနည္း ျပန္ထြက္ခ်င္ ေနေသးတယ္။ ျပန္လာရင္ နႏြင္းယူ လာခဲ့ဦးမွပါ”
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေျပာရင္းမွ ကိုသက္ေအာင္က  ဆိုင္ျပင္ ထြက္ၿပီး တံခါးေသာ့ ခတ္သည္။ နံေဘး ဆံသဆိုင္မွ ဆံသဆရာ က လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။

“ေဟ့လူ၊ ထမင္းစား ျပန္ေတာ့ မလို႔လား”
“ထံုးစံ အတိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေကာ အိမ္ကခ်ဳိင့္ မလာ ေသးဘူးလား”
“မလာေသးဘူး”
လက္ျပရင္းမွ ကိုသက္ေအာင္က ထြက္လာ လိုက္သည္။

ဆံသ ဆရာကေတာ္က ထမင္းခ်ိဳင့္ လာပို႔သျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္ ကဲ့သို႔ အိမ္ျပန္ စားစရာမလိုပါ။ ကိုသက္ ေအာင္ကေတာ္ မႏြယ္ခ်ဳိက ေတာ့ ေလျဖတ္ ထားသည့္ မိခင္အိုႀကီး၏ ေ၀ယ်ာ၀စၥက တစ္ဖက္၊ သားသမီးမ်ား ေက်ာင္ အႀကိဳအပို႔ ကိစၥက တစ္ဖက္၊ အိမ္ဗာဟီရ ကိစၥက တစ္ဖက္ႏွင့္ လံုးခ်ာလည္ လိုက္ေနရာ ကိုသက္ေအာင္ ကို ထမင္းခ်ဳိင့္ လာမပို႔ႏိုင္ပါ။ ကိုသက္ေအာင္ ကလည္း လာမပို႔ခိုင္း။ ေအာင္ခ်မ္းသာ ရပ္ကြက္ႏွင့္ ပိတ္စြယ္ဆိုတာ တစ္ဆက္တည္း မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ကိုသက္ေအာင္ ဖြင့္ထားသည့္ ဗီစီဒီ အေခြငွား ဆိုင္ဆိုတာကလည္း ညဘက္က်မွ အဓိကငွားရ သည္ျဖစ္ရာ ေန႔ခင္းဘက္၌ အိမ္မွာ ထမင္း ျပန္စားဖို႔ ေကာင္းေကာင္း အခ်ိန္ရပါ သည္။ ေရလည္း ခ်ဳိးခ်င္ ခ်ဳိးႏိုင္ သည္ေပါ့။ စက္ဘီး ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ပိုေတာင္ ျမန္ေသး သည္။ သို႔ေပမဲ့တစ္ရက္ တစ္ရက္ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ဆိုင္ထိုင္ ရသူပီပီ ကိုသက္ေအာင္က လမ္းေလွ်ာက္ ျဖစ္ ေအာင္ ဆိုင္အသြားအျပန္ကို ေျခလ်င္ပဲ ေလွ်ာက္သည္။ အစာလည္းေၾက၊ အေညာင္းအညာ လည္းေျပ၊ ပတ္၀န္းက်င္ ႐ႈခင္းေလး ေတြလည္း ေငးရင္းေမာရင္းေပါ့။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းမႀကီးဘက္မွ မထြက္ဘဲ လိုင္းေဟာင္း လမ္းမွ၀င္ကာ ထာပြဲဘက္ ပတ္ၿပီး မိမိေနထိုင္ရာ ပိတ္စြယ္သို႔ ကိုသက္ေအာင္က ျပန္ေနက်။ ဒီေန႔လည္း လိုင္းေဟာင္း ေဘာလံုးကြင္းဘက္ ျဖတ္ေတာ့ ခိုတစ္အုပ္ နားေန ၾကတာ ေတြ႕ရသည္။

စိတ္ထဲမွာ ဆိုင္ထဲ၌ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ သနားစရာ ဒဏ္ရာရ ခိုကေလးကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရ လိုက္မိသည္။ လက္ေဆာ့ေသာ ကေလး တစ္ေယာက္ လက္ခ်က္ ေၾကာင့္ အေတာင္ပံ တစ္ဖက္ ဒဏ္ရာရ သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ သည္။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းေတာ့ ထိုကေလးကို လက္တည့္ လွခ်ည့္ဟု ကိုသက္ေအာင္ တအံ့တၾသ ျဖစ္ခဲ့ ရေသးသည္။ အံ့ၾသဆို ကိုသက္ေအာင္ မ်က္စိေရွ႕တင္ပဲ မဟုတ္လား။ ထိုေန႔က ကိုသက္ေအာင္ တစ္ေယာက္ ခုလိုပဲ ေဘာလံုးကြင္းမွ ျဖတ္လ်က္ အိမ္သို႔ျပန္လာသည္။ ခိုေတြ ကလည္း လမ္းေပၚမွာ ခုလိုပဲ နားေနၾကသည္။ နားေန သည္ဆိုတာထက္ အစာေတြ လုေကာက္ ေနၾကတာ ျဖစ္သည္။ ကြင္းျပင္ က်ယ္ႀကီး ထဲမွာ ထာပဲြသြား၊ ထာပြဲလာ သူေတြ မျပတ္သည္မို႔ ေစတနာရွင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာင္းဖူးေစ့မ်ား ၾကဲပက္သြား ေပးဟန္တူသည္ ဟု ကိုသက္ေအာင္ မုဒိတာ ပြားေနဆဲမွာပင္ ခိုအုပ္ၾကား သို႔ အရိွန္ျပင္းျပင္း ၀ွီးခနဲ ၀င္လာေသာ ခဲတစ္လံုးႏွင့္ အတူ ခိုတစ္အုပ္လံုး ၀႐ုန္းသုန္းကား ႏွင့္ ေ၀ါခနဲထပ်ံ ကုန္ၾကေတာ့ ကိုသက္ေအာင္ ပင္ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ဖ်ပ္ သြားမိရသည္။ အလုအယက္ ပ်ံတက္ ေျပးကုန္ေသာ ခိုေတြ မရိွေတာ့ခ်ိန္မွာ မပ်ံႏိုင္ ေတာ့ေသာ ခိုကေလး တစ္ေကာင္ က မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ ျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကိုသက္ေအာင္က ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနမိဆဲမွာပင္ ခဲလံုး ႀကီးႀကီး ကိုင္ထားေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၀န္းက်င္အရြယ္ အစိမ္းေရာင္ ကိုပင္ ေကာင္းစြာ မေပၚခ်င္ေတာ့ေသာ ေဘာင္းဘီႏွင့္ လြယ္အိတ္ လြယ္ထားေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ သည္ လဲက်ေနသည့္ ခုိကေလးရိွရာ တစ္ဟုန္ထိုး ေျပးသြားၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ခဲႏွင့္ ထပ္ထုလိုက္ ေလသည္။

“ဟာ၊ ေဟ့ေဟ့ မလုပ္ ပါနဲ႔။ အဲဒီလို မလုပ္ရဘူးေလ ကြာ။ ဒီကေလး”
ႏႈတ္မွလည္း တား၊ လက္ကလည္း အျမန္၀င္ဆြဲ ရင္းမွ ေသြးအလူးလူးႏွင့္ ခိုကေလးသည္ ကိုသက္ ေအာင္၏ လက္ထဲပါလာ သည္။ ခဲဒဏ္ရာ ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ ရထားေသာ ခိုကေလး သည္ ကိုသက္ေအာင္၏ လက္ထဲတြင္  ေၾကာက္အား လန္႔အားႏွင့္ ႐ုန္းေနလ်က္ ရိွသည္။

“ရက္စက္ လိုက္တာကြာ။ ေဟ့ မင္းဘယ္သူ႔ သားသမီးတုံး ေျပာစမ္း။ ငါ မင္းမိဘေတြနဲ႔ သြားတိုင္ မယ္”
ကေလးသည္ ကိုသက္ေအာင္ အေမးကို မေျဖဘဲ စူးစူးစိုက္စိုက္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ ေျပးသြား ေလသည္။ ကိုသက္ေအာင္ က ခိုကေလးကို အိမ္သို႔ေခၚ လာသည္။ ကိုသက္ေအာင္ ဇနီး မႏြယ္ခ်ဳိက ခိုကေလး ၏ ေသြးထြက္ ဒဏ္ရာကို နႏြင္းသိပ္ေပးသည္။ သို႔ေပမဲ့ အိမ္မွာေတာ့ ေၾကာင္ေတြရွိ ေန၍ ထားရန္ မျဖစ္သျဖင့္ ခိုကေလးကို ဆိုင္သို႔ ျပန္ေခၚ လာရသည္။ ဒဏ္ရာ မေပ်ာက္ကင္း မခ်င္း ကိုသက္ ေအာင္ကပဲ အစာေရစာ ေကၽြး ျပဳစုထား ခဲ့ရပါသည္။
ဒီလိုႏွင့္ပဲ ခိုကေလးက ကိုသက္ေအာင္၏ ေခြငွား ဆိုင္ေလးတြင္ ေသာင္တင္ေန ေတာ့သည္။

တစ္ရက္မွာ ေခြငွားလာသူ တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားစပ္မိေတာ့-
“ေနဦးဗ်။ ခိုလိုက္ပစ္တဲ့ ကေလးက ဆံပင္ဖုတ္သိုက္နဲ႔ ေပစုတ္စုတ္ ကေလး မဟုတ္ လား။ အသက္က ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေလာက္ ရိွမယ္ဗ်ာ။ လြယ္အိတ္ေလးနဲ႔ဗ်ာ”
“ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား သိလို႔လား”

“ဘယ္ကလဲဆိုတာ ေတာ့ မသိပါဘူး။ ခုေနာက္ ပိုင္း သူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားက သတိထား မိေနၾက တယ္ဗ်။ လက္ထဲမွာ ေျပာင္းဖူးေစ့ ထုပ္နဲ႔ လမ္းတကာ လွည့္ၿပီး ခိုေလွ်ာက္ ပစ္ေနတာ။ ခိုမ်ားမ်ား ရိွတဲ့ေနရာ မ်ားေရာက္ရင္ အစာေတြပက္ ၾကဲၿပီး ခိုေထာင္ေတာ့တာပဲ။ လက္ကလည္း ဘာတည့္ သလဲမေမးနဲ႔။ ထိေအာင္ ပစ္ႏိုင္တယ္ဗ်”
ဟုတ္မည္။ ေတြ႕စက ကိုသက္ေအာင္ပင္ အံ့ၾသခဲ့ရ ေသးတာ မဟုတ္ပါလား။ ၾကည့္ရသည္မွာ ဒီကေလး ခိုဖမ္းသည့္ သက္တမ္း နည္းေတာ့ဟန္ မတူ။

“ႏို႔၊ ေနစမ္းပါဦးဗ်။ သူက ေနရာတကာ လိုက္လုပ္ ေနတာကို ဘယ္သူကမွ ဘာမွမေျပာ ၾကဘူးလား”
“ေျပာၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္ေရွ႕လာ လုပ္ေနတာေတြ႕ ရင္ေတာ့ မလုပ္ဖို႔တားၾက၊ ဆူၾက ေငါက္ၾကေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေလး ၾကည့္ရတာ အေရ ထူေနပံုမ်ဳိး၊ အေၾကာက္ အလန္႔လည္း မရိွသလိုဘဲ။ ဂ်စ္ေပ ေပပံုစံ”
“မိဘမ်ား မရိွလို႔လား။ ဒါေက်ာင္းေန ရမဲ့ အရြယ္ပဲ။ သူ႔ေဘာင္းဘီကေတာ့ အစိမ္း ေရာင္လိုလိုပဲ။ လြယ္အိတ္ ေကာပါတယ္ ဆိုေတာ့  ေက်ာင္းေျပးၿပီးမ်ား ေလွ်ာက္ လုပ္ေနတာလား”

“အဲဒါေတာ့ မသိဘူးဗ်”
ကိုသက္ေအာင္လည္း အေတြးဆန္႔ ေနရင္းမွ ပန္းျခံ ထာပြဲေဘးမွ ပတ္ေလွ်ာက္ လာခဲ့သည္။ မိုးကုတ္ ေဒသ၏ အထင္ကရ ျဖစ္ေသာ ပန္းျခံ ထာပြဲသည္ လူေတြေဖြး ေနပါ သည္။ ေရာင္စံု ထီးႀကီးေတြ ကလည္း ျပည့္ေနတုန္း။ အလုပ္ အကိုင္ေတြက ဟိုအရင္ ကလို အဆင္မေျပ ၾကေတာ့တာသာ ရိွသည္။ တစ္ေလာ တုန္းက ကိုသက္ေအာင္၏ ရပ္ေ၀း မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သို႔ အလည္လာ သည္။ သူက ၿမိဳ႕၏ အထင္ကရ ျဖစ္ေသာ ေက်ာက္၀ိုင္း သို႔ေရာက္ဖူးခ်င္ သည္ဆို၍ ကိုသက္ေအာင္က လိုက္ျပ ေပးရသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ တို႔ဆီမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔လို ေက်ာက္၀ိုင္းလို႔ မေခၚဘူးဗ်။ ထာပြဲ လို႔ေခၚတာ”
“ၾကားဖူးတယ္။ အဲဒါ့ ဘာအဓိပၸာယ္ လဲဗ်”
“ေက်ာက္ေတြ ၀ယ္ေရာင္း လုပ္တဲ့ေနရာမွာ သံုး တဲ့ ေၾကးဗန္း ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသခံ ေတြက “ထာ”လို႔ သံုးႏႈန္းၾကတယ္ ဗ်ာ။ အဲဒါ့ကို အစြဲျပဳၿပီး ေက်ာက္ေတြ ၀ယ္ၾကေရာင္း ၾကတဲ့ေနရာကလည္း “ထာ” ပြဲျဖစ္သြားဟန္တူတာပဲ”
မိတ္ေဆြက“ေတာ္ ေတာ္ လူစည္တယ္ေနာ္။ ေန႔တိုင္း ဒီလိုပဲလား”ဟု တအံ့တၾသ မွတ္ခ်က္ျပဳ သည္။ ကို သက္ေအာင္က ျပံဳးရင္းမွ“ဟိုတုန္းက ဒီထက္ အဆေပါင္း မ်ားစြာ ပိုစည္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ လက္ရိွမွာ ဆိုင္သမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ေန သည့္ ကိုသက္ေအာင္ပင္ လွ်င္ အရင္တုန္းက ဤထာပြဲ အတြင္း ဂ်င္ေျခလည္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ခဲ့ရသည့္ ေက်ာက္ပြဲစားပဲ မဟုတ္ပါ လား။ ကိုသက္ေအာင္ပင္  မကပါ၊ ကမၻာ့ စီးပြားပ်က္ ကပ္၏ ႐ိုက္ခတ္မႈ ေအာက္မွာ ထာပြဲ ေလာကမွ လြင့္စဥ္ သြားခဲ့သည့္ ကုန္သည္ ပြဲစားေတြမွ အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။ ကိုသက္ေအာင္ ဆိုင္ေဘးမွ ဆံသဆရာ သည္ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေမ်ာ ေက်ာက္ကုန္သည္ ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ေရွ႕လာ လာ ဂိတ္ထိုး ထားသည့္ ဆိုင္ကယ္ တကၠစီ သမားကေကာ တဲ့။ သူက ေဂၚႀကိဳး သမား။ တစ္လမ္း ေက်ာ္မွ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ကေတာ့ တကယ့္ ေက်ာက္အစင္ အသန္႔ ေတြခ်ည္း ၀ယ္စပ္ခဲ့သည့္ ကုန္သည္ ျဖစ္ေလသည္။
ကိုသက္ေအာင္ စကား အဆံုးမွာ ရပ္ေ၀း မိတ္ေဆြက မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္ပါသည္။

“ခင္ဗ်ားကသာ အလုပ္ ပါးတယ္ေျပာတယ္။ လူေတြက စည္ကား တုန္းပါလား”
“ဒါကေတာ့ ဒီေဒသမွာ လုပ္စရာ မည္မည္ရရ ဆိုလို႔ ဒီအလုပ္ပဲ ရိွတာကိုး။ က်န္တဲ့ အလုပ္ေတြ ဆိုတာက ဒီ ေက်ာက္၀ယ္ေရာင္း အလုပ္အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ရပ္တည္ ရွင္သန္ၾက ရတာပါ။ အေရာင္း အ၀ယ္ သမားေတြ အလုပ္မျဖစ္ရင္ ဆိုင္သမား ေတြလည္း ပါးပါးပါ။ ျဖစ္တဲ့လူေတြ ျဖစ္ၾကေသးေပမဲ့ အဲဒါ ကလည္း ေငြကို လွည့္ႏိုင္၊ ေအာင္းထားႏိုင္တဲ့ လက္ႀကီးသမား လက္တစ္ဆုပ္စာ ေလာက္တင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ေငြရင္းမဲ့ၿပီး အေျခမခိုင္ သူေတြက်ေတာ့ ရပ္ေ၀းထြက္ လုပ္ကိုင္ ရွာေဖြၿပီး အိမ္ကိုပို႔သူ ပို႔။ မိသားစု နဲ႔ခြဲလုပ္ဖို႔ မ လြယ္ သူေတြက်ေတာ့ ဒီမွာပဲ ဆိုင္ေလး ဘာေလးဖြင့္ သူဖြင့္ေပါ့”

သို႔ေပမဲ့ ခုေတာ့ျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္တို႔ၿမိဳ႕ အနာဂတ္ အေရး ေႏြးေထြးေသာ ေရာင္ျခည္ သန္းစျပဳလာ ၿပီဟု ဆိုရပါမည္။ အသစ္ေသာ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ၾကားမွာ အနာဂတ္ ေက်ာက္တြင္း ေလာက အတြက္ေကာ၊ အနာဂတ္ ထာပြဲ ေလာကအတြက္ ပါ မဂၤလာ ရိွႏိုင္မည့္ သတင္းေတြကို ခုတေလာ ၾကားလာ ၾကရပါသည္။ ေကာင္းပါသည္။ အားလံုး အဆင္ေျပၾက မွ ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာကို ခင္တြယ္ပါလ်က္ အေ၀း ေရာက္ေနၾကရ သူမ်ားေကာ မိသားစု တစ္ကြဲတစ္ျပား စီျဖစ္ေနၾကရ သူမ်ားပါ ျပန္လည္ ဆံုစည္း ႏိုင္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။

လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးလာသည့္ ကိုသက္ေအာင္ တစ္ေယာက္ ထာပြဲလမ္းဆံုး ပိတ္စြယ္ဘက္ ခ်ဳိးေကြ႕ကာ နီးအခ်ိန္ မွာေတာ့ မ်က္လံုးအစံု က်ယ္ခနဲ ျဖစ္သြားရပါ၏။

ကိုသက္ေအာင္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ရာ လမ္းဘက္သို႔ ေက်ာခိုင္း ထြက္ခြာေတာ့မည့္ လြယ္အိတ္ ႏွင့္ ခ်ာတိတ္ ေလးကို ျမင္လိုက္ မိ၍ေလ။ အျခား ကေလးမ်ားႏွင့္ ကြဲျပားလွေသာ ေပစုတ္စုတ္ ပံုစံအျပင္ သူသာျဖစ္ေၾကာင္း ပိုေသခ်ာ သြားရသည္က လက္ထဲေပြ႕ ထားသည့္ အိုနာက်ဳိးကန္း ခိုကေလးမ်ား သာတည္း။ သံုးေလးေကာင္ ထက္မနည္းေသာ ခိုကေလးေတြ။ ဇက္က်ဳိးသည့္ အေကာင္ကက်ဳိး၊ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ႐ုန္းဆဲ အေကာင္က ႐ုန္း၊ ေသြးအလူးလူးႏွင့္ အေကာင္က လူးႏွင့္။ ၾကည့္ရသည္မွာ သူလြယ္ထားသည့္ လြယ္အိတ္ ထဲ၌လည္း ခိုေတြ ဖမ္းထည့္ ထားသလား မသိေခ်။ အျပစ္မဲ့ တိရစၧာန္ေလး ေတြကို အၾကင္နာ တရားမဲ့စြာ  ႏိုင္လိုမင္းထက္ သတ္ျဖတ္ ေနေသာ ကေလးငယ္၏ အမူ အက်င့္အေပၚ စက္ဆုပ္ရြံရွာ စိတ္ျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္သည္ ကိုယ္ သြားရမည့္ လမ္းဘက္ မခ်ဳိးျဖစ္ေတာ့ဘဲ ခ်ာတိတ္ငယ္ ေနာက္ မရည္ရြယ္ဘဲ လိုက္မိသြားသည္။ စိတ္ကူး မိသည္က ကေလးကိုေခၚကာ ေနာက္ေနာင္ ဒီလိုမလုပ္ဖို႔ရာ ဆံုးမၾကည့္မည္။ ဒီလိုမွ မဟန္ေသးလွ်င္ လူႀကီး ေနရာမွေန၍ ေၾကာက္ေအာင္ လန္႔ေအာင္ နည္းနည္းပါးပါး ေျခာက္လွန္႔ ၾကည့္မည္။ ဥပမာ- ကေလး မိဘေတြ နာမည္ကုိ ေမးတာမ်ဳိး၊ ရပ္ကြက္ကို ေမးတာမ်ဳိး၊ တကယ္ လုပ္မည့္ပံု ေပၚလွ်င္ကေလး ရိွန္မည္ပါပဲ။ သို႔ေပမဲ့ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ကူးျပန္ေျပာင္း သြားသည္။ ဒီကေလး ခုလို လိုက္လုပ္ေန တာသည္ တစ္ရက္တည္း မဟုတ္၊ တစ္လတည္းလည္း မဟုတ္။ သူ႔တြင္ ကိုသက္ေအာင္ကဲ့သို႔ လမ္းၾကံဳေျပာဆို ဆံုးမသြားသူေတြကို တစ္ခါ မဟုတ္တစ္ခါေတာ့ ၾကံဳဖူး ၿပီးသားျဖစ္မွာပင္။ သို႔ဆို လွ်င္ ကိုသက္ေအာင္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ သည္လည္း အထ ေျမာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကေလးကို ခုလို လမ္းေပၚ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ၾကံဳေတြ႕ရဖို႔က ခဲယဥ္းလွ သည္။ အင္းေလ၊ ပို႔မဲ့ပို႔ေတာ့ လည္း။

လမ္းေပၚ နိစၥဓူ၀ေတြ႕ ေနရသည္ ဆို၍လည္း ေက်ာင္းမေန ေတာ့တာကို ခန္႔မွန္း ၾကည့္မိႏိုင္ ေနၿပီ။ သို႔ျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္ သိခ်င္တာ တစ္ခုပဲ ရိွေတာ့သည္။
ကေလး၌ မိဘေတြ မရိွဘူးလား။ မိဘမဟုတ္ လွ်င္ေတာင္ သက္ဆိုင္ရာ အုပ္ထိန္းသူ ေတြေပါ့။ သူတို႔ေတြဟာ သူတို႔ ေသြးသားရင္းခ်ာ ကေလး လမ္းေပၚ ေရာက္ၿပီး ခုလို ေလွ်ာက္လုပ္ ေနတာကို မသိ ၾကေလ သလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေတာ္႐ံု အုပ္ထိန္းသူမ်ား ကျဖင့္ ခုလိုမေျပာမဆိုဘဲ မလႊတ္ထား ေလာက္ၾက ဘူးထင္သည္။ ေတြးေနဆဲမွာပင္ ကေလးက လမ္းသြယ္ တည့္တည့္ေလွ်ာက္ ေနရာမွ လမ္းၾကားငယ္ထဲ ဖဲ့ဆင္းသြား သျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္လည္း အေတြးျဖတ္ကာ လိုက္သြားရသည္။ ကေလးက ဘာကို ေတြးမိ သည္မသိ။ ကိုသက္ေအာင္ကို ၾကည့္တာလား၊ သူ႔ဘာသာသူ တျခားကို ၾကည့္တာလား မသိစြာ ေနာက္ဘက္ သို႔ တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္သည္။ သို႔ေပမဲ့ ကိုသက္ေအာင္ကို သူမွတ္မိပံု မရပါ။ ကိုသက္ေအာင္က ေတာ့ စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ သြားပါသည္။ ခုမွ ေသခ်ာ ၾကည့္မိသည္။ ဒီကေလးလို မ်က္ႏွာေပါက္မ်ဳိး ကိုသက္ေအာင္ စိတ္ထဲ ျမင္ဖူး ေနသလို ရိွသည္။ ဟုတ္သည္။ တစ္ေနရာရာ၌ ေသေသ ခ်ာခ်ာကို ျမင္ဖူးေနသည္။ ဘယ္ေနရာ မွာလဲ ဆိုတာကိုသာ မမွတ္မိ ေတာ့တာ။

ကေလးက လမ္းၾကား ငယ္ေလး အဆံုး၌ အနည္းငယ္ နိမ့္ေသာ လွ်ဳိထဲေလွ်ာ ဆင္းသြားသည္။ သူက ကေလးမို႔ ေလွ်ာဆင္း သြားႏိုင္ ေပမဲ့ ကိုသက္ေအာင္ လိုက္ မဆင္းျဖစ္ေတာ့ လူသြားလမ္း တည့္တည့္မွပင္ သုတ္သုတ္ ႏွင္ရေတာ့သည္။ မ်က္ျခည္ျပတ္ သြားမည္ စိုး၍ေလ။ ေတာ္ပါေသးသည္။ သိပ္မကြာ ေပလို႔။ ကိုယ့္ေဇာႏွင့္ ကိုယ္သြား ေနရင္းမွ လူေန အိမ္ေျခေတြ က်ဲပါး လာသည့္ အေနအထားကို ကိုသက္ေအာင္ သတိ ျပဳမိလာေန သည္။ တြင္းေတာ ေတြ ဘက္ေတာင္ ေရာက္လာၿပီ ပါလား။ အဲ၊ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဖက္စပ္တြင္း လုပ္ကြက္ ေနရာေတြေပါ့ေလ။ လြန္ခဲ့သည့္ သံုးေလးႏွစ္ ကအထိ မႏြယ္ခ်ဳိ ေက်ာက္လာ ၀ယ္တိုင္း ကိုသက္ေအာင္ မၾကာမၾကာ လိုက္လာခဲ့ဖူး သည္။ ထာပြဲဘက္က အျပန္ မႏြယ္ခ်ဳိကို တြင္းေတာ ထဲ၀င္ႀကိဳ ရတာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ဟိုးေက်ာက္တြင္း လုပ္ကြက္ေဟာင္း ေရအင္းစပ္ တစ္ေလွ်ာက္ တြင္ ခႏႊဲ ေဆးသမား ေလးေတြမ်ား ေဖြးလို႔။ အထူး သျဖင့္ ဆယ္ႏွစ္ ၀န္းက်င္ႏွင့္ အထက္ ခႏႊဲ ေဆးသ မားေလး ေတြ။

ေနစမ္းပါဦး။ ဒီကေလး က တြင္းေတာနား မွာေနတာ လား။ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဒီကြင္း ျပင္နားတစ္၀ိုက္ လူေနအိမ္မွ မရိွဘဲေလ။ ဒီကေလးၾကည့္ ရတာ ခိုေတြဖမ္းလာၿပီး လူသူမနီးသည့္ ခုလိုေနရာမ်ဳိး တြင္ လာခ်က္ျပဳတ္ စားေလ သလား။ အေတြးတစ္စႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္ေနဆဲမွာ ကေလးငယ္ က ကမူ တစ္ခုေပၚ လႊားခနဲ ခုန္တက္ သြားသျဖင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးလိုက္ သြားရ သည္။ ထိုကမူမွ ေအာက္ ဘက္ဆင္း လိုက္ေသာအခါ တဲငယ္ေလး တခ်ဳိ႕ ဘြားခနဲ ေပၚလာသျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္ အံ့အားသင့္သြား သည္။
ေဟာဗ်ာ။ ဒီလွ်ဳိထဲမွာ အိမ္ေလးေတြ ရိွေနပါလား။

ကေလးက လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ လုပ္ေနရင္းမွပင္ တစ္ခုေသာ တဲငယ္ေလးဆီ အေရာက္မွာ အသံတစ္သံ ျပဳလ်က္ ခပ္သြက္သြက္ ၀င္ေျပး သြားပါသည္။ မထူးေတာ့ၿပီ ျဖစ္သည့္ ကိုသက္ေအာင္က လည္း တဲတြင္း လိုက္ ၀င္ဖို႔ ရာ ေျခ လွမ္း ျပင္လိုက္သည္။

ထိုစဥ္မွာပဲ အသံတစ္သံက ကိုသက္ေအာင္၏ ေျခလွမ္းတို႔ကို ေရွ႕ဆက္ မသြားေအာင္ ရပ္ တန္႔ေစလိုက္ပါ သည္။ ယင္းမွာ သက္ႀကီးရြယ္အို တစ္ေယာက္၏ တိုးလ်ေနေသာ အသံပဲ ျဖစ္ေလသည္။

“ငါ့ေျမးသြားတာ ၾကာလိုက္တာ။ ေစာေစာကပဲ အရက္ဆိုင္က မိန္းမလာသြား ေသးတယ္။ ဒီေန႔ခို ဘယ္ ႏွေကာင္ ရမလဲတဲ့”
ကိုသက္ေအာင္၏ အံ့ၾသတံု႔ဆိုင္း သြားေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ ခ်ာတိတ္ငယ္ ခ်ာခနဲ လွည့္ၾကည့္ လာသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ တစ္ၿပိဳင္နက္ တည္းဟုဆိုရမည္။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ထရံကို မီွထိုင္ေနသည့္ အဘြားအို ကေတာ့ တဲေပါက္၀၌ ထီးတည္းႀကီး ရပ္ေနသူ လူစိမ္းကို မျမင္ပါ။

မျမင္ဆို အသြားအို၏ မ်က္စိ ႏွစ္ကြင္းလံုး တိမ္စြဲကာ အျဖဴသက္သက္ ခ်ည္းျဖစ္ေန ရွာသည္ကိုး။
ကေလးသည္ ကိုသက္ေအာင္ကို တစ္လွည့္၊ သူ႔ လက္ထဲမွ ခိုမ်ားကုိ တစ္လွည့္ ၾကည့္သည္။ ခဏမွ် ဆံုမိေသာ အၾကည့္ႏွစ္စံုၾကား အသံမဲ့ စကားလံုးမ်ားစြာ လြန္းထုိးသြားၾက သည္ကို ကာယကံရွင္ ေတြသာ သိလိုက္ၾကပါ သည္။ ကေလးသည္ ကိုသက္ေအာင္ကို မွတ္မိသြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ ေနာက္သို႔ ကိုသက္ေအာင္ ဘာေၾကာင့္ လိုက္လာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိသြားသလား ျဖင့္မသိေခ်။ တဒဂၤမွ် အတြင္း မသိစိတ္မွ တုန္လႈပ္မႈျဖင့္ ေနာက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္း ဆုတ္မိခိုက္မွာ ထရံ၌ မွီေထာင္ထား သည့္ တစ္စံုတစ္ခု ကို ကိုသက္ေအာင္၏ ေျခေထာက္က သြားတိုက္မိ လိုက္သည္။ လွည့္ၾကည့္ လိုက္မိေတာ့ အသံုးမျပဳတာ ၾကာ၍ ရႊံ႕စက္ေတြ ေသြ႕ေျခာက္ကာ ပင့္ကူမွ်င္ တခ်ဳိ႕တန္းေနေသာ ခႏႊဲ ေဆးဆန္ခါငယ္။ နံေဘးမွာ ေတာ့ တံုးလံုးပက္ လက္ရိွေနသည့္ ေပါက္ျပားတို ကေလး။

“ဟဲ့၊ ဘာသံလဲ ငါ့ေျမး” တိုက္မိသံေၾကာင့္ အဘြားအို ေမးသည္ကို ကေလးငယ္က ခဏမွ်တံု႔ဆိုင္း ေနၿပီးမွ“ေၾကာင္တိုးတာ ပါ အဘြား”ဟု တိုးတိတ္စြာ ေျဖပါသည္။ ကိုသက္ေအာင္ ႏွင့္ ဒုတိယ အႀကိမ္ေျမာက္ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုမိခ်ိန္မွာ ဒီတစ္ေခါက္ မ်က္လႊာခ်မိရ သည္က ကိုသက္ေအာင္ အလွည့္ပဲ ျဖစ္ေလသည္။ ေလးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ား  ျဖင့္ လာရာလမ္းဆီ လွည့္ျပန္ လာသည့္ ကိုသက္ေအာင္ မ်က္လံုးထဲမွာ ပံုရိပ္ေလးေတြ တန္းစီေပၚလာ ေနၾကသည္။  နားထဲမွာလည္း မႏြယ္ခ်ဳိ၏ အသံသဲ့သဲ့။

“အိမ္က သားနဲ႔မွ ရြယ္တူေနာ္ ကိုေအာင္။ တခ်ဳိ႕က ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွ ခႏႊဲလာ ေဆးၾကတာေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ေတြ က်ေတာ့ ေက်ာင္းမေန ၾကရဘူး ထင္တယ္ေနာ္။ သနားစရာ ေကာင္းလိုက္တာ”

“ဒီေက်ာက္က ႏွစ္ရာမရဘူး အန္တီရဲ႕။ ငါးရာရမွ ေရာင္းမွာ”ဟုဆိုသည့္ ႏွပ္ေခ်းတြဲလဲ ႏွင့္ ကေလးမ       ေလး။
“ဒီေန႔ခႏႊဲေဆးတာ တစ္ေထာင္ရတယ္။ ဆန္တစ္ျပည္ ၀ယ္ျပန္မယ္”ဟူသည့္ သြားက်ဳိး ငုတ္တုတ္ႏွင့္ ၀မ္းသာအားရ ေျပာေနေသာ ကေလးငယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္းၾကား ေနရာအျမဲ လုကာ လူလည္က်တတ္ ေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေပါက္စကေလး ၿပီးေတာ့...။ ကိုသက္ေအာင္ေခါင္း ထဲ ေမးခြန္းတစ္ခု တဖြားဖြား ေပၚလာေနသည္။ဘုရား...ဘုရား။ ခုခ်ိန္ မွာ သူတုိ႔...သူတို႔ေလးေတြ ေကာ ဘယ္မ်ား ေရာက္ေနၾက ပါလိမ့္။


ေငြဇင္ေယာ္ဦး၊မိုးကုတ္၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ဧျပီလ ၂၀၁၃)

အားနာျခင္း သည္းခံပါ


ေစာေစာထြက္မယ္ စိတ္ကူးေပမဲ့ ဆိုင္ဖြင့္ဘာညာနဲ႕ အိမ္အလုပ္ေတြၿပီးလို႕ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ထြက္လာေတာ့ ဆယ္နာရီ ထိုးေနပါၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ မက်ပါဘူး။ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ သြားမွာဆိုေတာ့ သိပ္လည္း ေစာစရာမလိုဘူးေလေနာ္။ ဆိုင္က ကြၽန္မတို႕ ရပ္ကြက္နဲ႕ နည္းနည္းေတာ့လွမ္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းတာရယ္၊ သူမ်ားဆိုင္ထက္ ေစ်းခ်ိဳတာရယ္ အျပင္ အဲဒီလို ခရီးေဆာင္အိတ္ဘာညာခ်ဳပ္တဲ့ ဆိုင္ကရွားတာရယ္ေၾကာင့္ လိုအပ္တိုင္း သူတို႕ဆိုင္ကိုပဲ ကြၽန္မသြားျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ဆုိင္နာမည္က 'ေဂ်ာ့ ' တဲ့။ ဆိုင္ရွင္ ကုလားႀကီးရဲ႕နာမည္ကို ယူထားတာပဲလား။ တစ္ျခားအဓိပၸာယ္ပဲလားဆိုတာေတာ့ ကြၽန္မလည္း မသိပါဘူး။ အားလံုးကေတာ့ အဲဒီဦးေလးႀကီးကို ' ဦးေဂ်ာ့ ' လို႕ ေခၚၾကတယ္။ အခုသြားမွာက ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း တရားစခန္းဝင္မဲ့ အေမ့ခရီးေဆာင္အိတ္ ဇစ္ပ်က္ေနတာ သြားလဲေပးမလို႕ပါ။
တကယ္တမ္း ေရာက္သြားေတာ့ ဦးေဂ်ာ့ဆိုင္က မဖြင့္ပါဘူး။
ဦးေဂ်ာ့ဆိုင္တင္ မကဘူး။ သူနဲ႕တြဲလ်က္ ဆိုင္တစ္တန္းလံုး မဖြင့္တာတဲ့။ ပိုင္ရွင္က လာမဲ့မိုးတြင္းက်ရင္ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြလို ေရမဝင္ရေအာင္ျပင္ေပးေနတဲ့အတြက္ အားလံုး ခဏေရႊ႕ေပးထားၾကရတာလိုိ႕ ကြမ္းယာဆိုင္က အမ်ိဳးသမီးက ေျပာတယ္။ ဒါျဖင့္ ဘယ္ဆိုင္မွာ သြားျပင္ရပါ့လို႕ ကြၽန္မေတာ္ေတာ္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္သြားတယ္။ ဒါမ်ိဳးဆိုင္ဆိုတာကလည္း သိတဲ့အတိုင္း အမ်ိဳးသမီးဝတ္အကႌ်ခ်ဳပ္ဆိုင္ေတြလို မႈိလိုေပါက္ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကြၽန္မကို ၾကည့္ၿပီး ကြမ္းယာဆိုင္က အမ်ိဳးသမီးက
' တကယ္လို႕ အေရးႀကီးရင္လည္း ဦးေဂ်ာ့အိမ္အထိ လိုက္သြားလိုက္ပါလား ငါ့ညီမ။ ဆိုင္ျပင္တံုုး သူ႕အပ္ခ်ဳပ္စက္ကို အိမ္အထိသယ္သြားၿပီး ခ်ဳပ္ေနတာ '
' ေၾသာ္..'
တစ္ခ်က္စဥ္းစားလိုက္ရင္းက ေမးျဖစ္တယ္။
' အိမ္က ေဝးလားမသိဘူး '
အဲဒီအစ္မက လိပ္စာတစ္ခု ရြတ္ျပတယ္။ အင္း...ဒီနားအထိ ေရာက္လာၿပီးမွေတာ့ သိပ္မေဝးလွေတာ့ပါဘူး။ နည္းနည္းေတာ့ လွမ္းတာေပါ့ေလ။ တျခားဆိုင္လည္း နီးနီးနားနား မရွိတာနဲ႕ မထူးဘူးဆိုၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို စက္ႏိႈးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ 'အိအိထိုက္' နဲ႕ ေတြ႕တာပဲ။ အိထိုက္ဆိုတာက ကြၽန္မနဲ႕ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေလ။ လာရွာသူကို မေတြ႕ပဲ၊ လာမရွာသူန႕ဲ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ လာေတြ႕ေနတာလည္း ေလာကႀကီးရဲ႕ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ သေဘာတရားတစ္ခုပဲ ဆိုရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
' မေတြ႕တာၾကာၿပီ...ဘာေတြလုပ္ေနလဲ '
' ခရီးသြားေနတာ.....ျပန္ေရာက္တာ မၾကာေသးဘူး။ နင္ေရာ '
' ထံုးစံအတိုင္း ငါ့ေခြငွားဆိုင္နဲ႕ငါ လံုးလည္ခ်ာလည္ေပါ့..'
မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႕ၾကတာမို႕ ႏွစ္ေယာက္သား ဝမ္းသာအားနဲ႕ ဖက္လွဲတကင္း ေျပာဆိုေနမိၾကတာ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေတာင္ ခဏေမ့သြားသလိုပါပဲ။
' ဒီမွာေလ..' လို႕ ဆိုၿပီး အိထိုက္က သူ႕လက္ထဲက အထုပ္ေတြကို ေျမွာက္ျပတယ္။ ဆပ္ျပာေတာင့္ရွည္ေတြေကာ၊ ဆပ္ျပာမႈန္႕ထုပ္ေတြေကာ၊ ၾကက္ဥေတြေကာ၊ ႏို႕ဆဲီဘူးေကာ...။
' ဒါေတြ ဝယ္ၿပီး ထြက္လာေတာ့ နင့္ကိုလွမ္းေတြ႕လိုက္လို႕ ဒီဘက္ကူးလာတာ '
' ဘယ္ 'မီးေနသည္' ကို သြားၾကည့္မလို႕လဲ '
' ငါတို႕ ေရႊစင္ထြန္း ေလ '
ကြၽန္မ မ်က္ခံုးပင့္သြားမိရတယ္။
' ဟယ္..ေမြးၿပီလား။ သိပ္မၾကာေသးဘူး....သူနဲ႕ငါေတြ႕ေတာ့ ခုမွ ေျခာက္လဆိုလား '
' ခုနစ္လနဲ႕ေမြးတာတဲ့။ အံမယ္..ေယာက်ာ္းေလးတဲ့။ ႏွစ္ဖက္ေျမးဦးက 'သား' ဆိုေတာ့ ဒီမိန္းမကံေကာင္းတာေပါ့ဟယ္'
' မိေရႊစင္ ဆိုရင္ေတာ့ ငါလည္း သြားရဦးမွာေပါ့ '
ကြၽန္မ အစ္ကိုမဂၤလာေဆာင္တံုးက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက သူ႕ခမ်ာ လာျဖစ္ေအာင္ လာခဲ့ေသးတာပါ။ကြၽန္မက
 'ရပါတယ္..နင္ကလည္း ေနျဖင့္မေကာင္းပဲနဲ႕'
 လို႕ ဆိုေတာ့ 
'လာရမွာေပါ့...မလာလို႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ....သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုလို႕ ဒီလူေတြပဲ ရွိတဲ့ဥစၥာ' 
လို႕ ျပန္ေျပာတယ္။ 
ဒီလို သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးဆိုေတာ့ သူ႕ကိစၥမွာ ကြၽန္မမသြားပဲေနလို႕ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။
' သြားမယ္ဆိုရင္လည္း အခုတစ္ခါတည္းလိုက္ခဲ့လိုက္ေလ...ငါလည္း တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတာနဲ႕အေတာ္ပဲေပါ့ '
အိထိုက္က အားတက္သေရာ ေခၚတယ္။
ေနာက္ရက္မွ ဆိုရင္ ျပန္ထြက္လာဖို႕ အခ်ိန္ျပန္ယူရမွာ မလြယ္ဘူး။ အေမ တရားစခန္းဝင္သြားရင္ ဆိုင္ကို ကြၽန္မေယာက္မတို႕က သိပ္မလုပ္တတ္တာနဲ႕ဆိုရင္ ပိုေတာင္မလြယ္ဦးမယ္။ ဒါနဲ႕ မထူးဘူးဆိုၿပီး မီးေနသည္ကို သတင္းသြားေမးဖို႕ရာ လိုအပ္တာေလးေတြ ေကာက္ဝယ္ျခမ္းၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား 'ေရႊစင္ထြန္း' အိမ္ရွိရာ တက္ညီလက္ညီ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကေရာ။ လာမိတာမွန္သြားတယ္ ေျပာရမယ္။ ေရႊစင္ထြန္းက မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ခုနစ္ရက္ျပည့္လို႕ မီးထြက္ၿပီတဲ့ေလ။
ပ်က္ကြက္မိမဲ့ ဝတၲရားတစ္ခု မပ်က္ကြက္ျဖစ္လိုက္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ တူေလးရလို႕ ဝမ္းသာေနၾကတဲ့ ေရႊစင္ထြန္း ေယာက္မေတြက ကြၽန္မတို႕ကို ေကာ္ဖီေတြ၊ မုန္႕ေတြနဲ႕ ဧည့္ခံတယ္။ မီးေနကပ္ေပၚ နႏြင္းေရာင္ ဝါထိန္ထိန္နဲ႕ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ မီးေနသည္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာတဲ့အတြက္ တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕။ မေတြ႕ျဖစ္ၾကတာ ၾကာၿပီမို႕ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေျပာရင္း စကားစက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ျဖတ္မရဘူး။ ေျပာရရင္ ေက်ာင္းသူဘဝတံုးကလို ေတြ႕ခ်င္တိုင္း ေအးေအးေဆးေဆး ေျပးလာေတြ႕ဖို႕ရာဆိုတာကလည္း ခုလို ကိုယ့္အလုပ္နဲ႕ကိုယ္ ရႈပ္ေနၾကခ်ိန္မွာ ထင္သေလာက္မလြယ္ေတာ့ဘူးကိုး။ ဒီလိုကိစၥဝိစၥ ရွိတုံးေလးသာ ေတြ႕ၾကရတာဆိုေတာ့ ေျပာစရာေတြက ေျပာေနရင္းနဲ႕ကို မကုန္ႏိုင္ၾကေတာ့တာ။
ကြၽန္မမွာကေတာ့ နာရီတၾကည့္ၾကည့္ေပါ့။ ဆိုင္မွာက အေမ တစ္ေယာက္တည္းေလ။
သူတို႕ စကားအမွ်င္မျပတ္တာကို ၾကားျဖတ္ဝင္ၿပီ ' ျပန္ဦးမွ ' လို႕ တစ္ေယာက္တည္း ခြဲထြက္ထျပန္ဖို႕ကလည္း မေကာင္းတတ္တာမို႕ အသာၿငိမ္ေနရတယ္။ အိထိုက္တစ္ေယာက္ကလည္း ေလေကာင္းလိုက္တာ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ထျပန္မဲ့ပံုမေပၚဘူး။ ကြၽန္မမွာျဖင့္ ဒီကျပန္ရင္ 'ဦးေဂ်ာ့' အိမ္ သြားရွာရဦးမွာ။ သူ႕ကိုပါ အေဖာ္ေခၚသြားရရင္ေကာင္းမလားပဲ။ တစ္ေယာက္တည္းက်ေတာ့ အဲ့ဒီရပ္ကြက္ထဲသြားရမွာ နည္းနည္းေၾကာင္သလားလို႕။
ဒီေလာက္ေနလာတာ ၾကာၿပီ။ ဦးေဂ်ာ့တို႕ ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ အဲဒီရပ္ကြက္လမ္းထဲကို ကြၽန္မ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးဘူးေလ။ ဘာရယ္ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီရပ္ကြက္ဆိုတာကလည္း ဦးေဂ်ာ့တို႕လို လူမ်ိဳးစုေတြပဲ အေနမ်ားေတာ့ ကြၽန္မတို႕နဲ႕ ေတာ္ရံုလမ္းႀကံဳစရာကိစၥ မရွိလွဘူးေလ။ မနက္ ဆယ့္တစ္နာရီခြဲကတည္းက လာထိုင္လိုက္တာ ေန႕လည္ ႏွစ္နာရီသာသာမွ ေရႊစင္ထြန္းအိမ္က ျပန္ထြက္လာႏိုင္ေရာ။
ဒါေတာင္ မီးေနသည္က
 ' နင္တို႕က တက္သုတ္ရိုက္ႏိုင္လိုက္တာဟယ္...စကားေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး မေျပာလိုက္ရဘူး။...ေနာက္ရက္ သပ္သပ္ထပ္လာခဲ့ၾကဦး ' တဲ့။
စကားေအးေအးေဆးေဆးေျပာရေအာင္ သူ႕ကေလး တစ္လျပည့္ရင္ နာမည္ေပးကင္ပြန္းတပ္ပြဲလုပ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ လူစံုတက္စံု ဖိတ္ဦးမယ္တဲ့။ ဒါေတြေျပာေနတာကို မီးေနခန္းေပါက္ဝရပ္ရင္း လည္ျပန္နားေထာင္ေနရတာကိုက ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ရွိမလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ေရႊစင္ထြန္းအိမ္က ျပန္ထြက္လာၾကေတာ့ ကြၽန္မက သူ႕ကို ေမးလိုက္တယ္။
' နင္ အားလား အိထိုက္...သြားစရာ ရွိေသးလား '
' ဘာလုပ္မလို႕လဲ '
ကြၽန္မက ခရီးေဆာင္အိတ္ခ်ဳပ္ဖို႕ ဦးေဂ်ာ့အိမ္ သြားရွာရမဲ့ ကိစၥေျပာေတာ့ သူက..
' ေစာေစာက မေျပာဘူး။ မိေရႊစင္ အိမ္မလာခင္ အရင္သြားလိုက္ရင္ ရသားနဲ႕ '
' ဟိုမွာ ထိုင္ေစာင့္ရမယ္ဆိုရင္ ဒီဘက္ ျပန္ဝင္ဖို႕ ေနာက္က်မွာစိုးလို႕ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ လမ္းကလည္း မိေရႊစင္ အိမ္က ပိုသင့္ေနလို႕ေလဟာ ....ဘယ္လုိလဲ လိုက္ေပးမယ္မလား '
' လိုက္ေပးမယ္ေလ...မသြားခင္ ငါ့အေဒၚအိမ္ ခဏဝင္ဦးမယ္ '
' ေဝးလား '
' ဒီနားေလးတင္ပါ။ မၾကာဘူး....ကိစၥေလးတစ္ခုရွိလို႕ စကားတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း ဝင္ေျပာရံုပဲ။ ၿပီးမွ နင့္ ' ဦးေဂ်ာ့ ' ကို သြားရွာတာေပါ့ '
ေနရင္းထိုင္ရင္း မုတ္ဆိတ္ဖြားဖြား စက္ခ်ဳပ္ကုလားႀကီးက ကိုယ့္ဦးေဂ်ာ့ ျဖစ္ရတာေတာင္ သူ႕ကို မ်က္ေစာင္းမထုိးအားဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း သြားရမွာနဲ႕စာရင္ ႏွစ္ေယာက္ဆိို အေဖာ္ရတာေပါ့ဆိုၿပီ မိန္းကေလးပီပီ အေဖာ္က မက္ေသးတာေလ။ ခဏထပ္ေစာင့္လိုက္ရံုနဲ႕ ဒီထက္လည္း အခ်ိန္ပိုမလင့္ေတာ့ပါဘူး။
အေမ ေမွ်ာ္ေနေတာ့မွာျဖင့္ လံုးဝေသခ်ာတယ္။ ထြက္လာခါနီးတုံးကေတာင္ အိမ္ကို ျမန္ျမန္ျပန္ခဲ့ဖို႕ မွာလိုက္ေသးတာေလ။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ထြက္လာလက္စနဲ႕ တစ္ရက္တစ္ေလေတာ့...။ ဟိုေရာက္ေတာ့ သူ႕အေဒၚက ဝမ္းသာအားရနဲ႕...
' လာလာ..အိထိုက္ေရ ။ အေတာ္ပဲဟဲ့..'
ဘာမ်ားလဲဆိုေတာ့ သားေတာ္ေမာင္က ဆိုင္ကယ္ယူၿပီး အျပင္ထြက္သြားတာမို႕ သူ႕မွာ ဘဏ္သြားစရာကိစၥ ေပၚလာလို႕ ဆိုင္ကယ္ေမွ်ာ္ေနတာတဲ့။
' ဆိုင္ကယ္ဆီေတာ့ ရွိတယ္မလား '
' မနက္ကမွ ႏွစ္ပုလင္းထည့္ထားတာပဲ။ ဘာျဖစ္လဲ ေဒၚေလးရာ...ဆီျပတ္သြားရင္လည္း တစ္ဂါလံေလာက္ ဝယ္ျဖည့္ရင္ ဝယ္ျဖည့္ခဲ့ေပးလိုက္ေပါ့ ။ သမီးစိတ္မဆိုးပါဘူး '
' ဟြန္း....နစ္နာေနပါဦးမယ္ေတာ္ '
တကယ္ဆို သူ႕အေဒၚကို သူ႕ဆိုင္ကယ္ေပးလိုက္ၿပီး အိမ္ေသာ့ပါခတ္သြားခိုင္းလို႕ ရတာပဲ။ ကြၽန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္က ကြၽန္မဆိုင္ကယ္နဲ႕ ကိုယ္သြားရမဲ့ ေနရာသြား။ ဒါကို အိထိုက္ေျပာလာမလား ေစာင့္ေနေပမဲ့ မေရႊေခ်ာက တစ္ခြန္းမွ ဟလာေတာ္မမူဘူး။ အေၾကာင္းရင္းကို သူ႕အေဒၚ ထြက္သြားမွ သိရတယ္။
' ဟဲ ဟဲ...ကံနဲ႔လူ မပူနဲ႔တဲ့...အေၾ<ြကးရစရာရွိလို႔ ငါ မ်က္ႏွာလာျပတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ငါ့အေဒၚ သူ႔သားႀကီး ႏိုင္ငံျခားက ေငြပို႔လို႔ ပိုက္ဆံသြားထုတ္ရမယ့္အခ်ိန္ ကြက္တိပဲ...ဘယ္ေလာက္အခန္႔သင့္လဲ '
' ဒါမ်ား သူ႔အိမ္ကို ေသာ့ခတ္သြားခိုင္းၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို နင့္အိမ္အထိ ျပန္လာပို႔ခိုင္းလိုက္ရင္ ၿပီးတဲ့ဟာကို...ဒါမွမဟုတ္ နင္ ဒီကို ျပန္လာခ်င္လည္း ငါျပန္ပို႔ေပးလို႔ရတာပဲ...အိမ္ျပန္ခ်င္လည္း ျပန္ပို႔ေပးမွာေပါ့...ခုေတာ့ အိမ္ရွင္လည္းမရွိဘဲနဲ႔ ေနေနရတာ...'
အမွန္တကယ္က သူမ်ားအိမ္မွာ ေနေနရတာထက္ ကြၽန္မရဲ႔ဦးေဂ်ာ့အိမ္သြားဖို႔အေရး ၾကန္႔ၾကာမွာစိုးတာပါ။
' ဘာမွမျဖစ္ဘူး...ပူမေနနဲ႔...ငါ့အေဒၚအိမ္မွာ ေပ်ာက္စရာဆိုလို႔ အသံုးမက်တဲ့ သူ႔သားငယ္ ကိုယစ္ထုပ္ပဲ ရွိတယ္...သူ႔သားကို ခိုးမယ့္သူရွိရင္ ေဒၚေလးက ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ ထိုင္ကိုရွိခိုးဦးမွာ...ဟားဟား '
ေပါက္တတ္ကရ ေျပာတဲ့ေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္မရွိတဲ့ အိထိုက္က သူ႔စကားသူ သေဘာက်ၿပီး ရယ္ေနတယ္။
' သိပ္မၾကြားနဲ႔...ေတာ္ၾကာ နင့္အေဒၚအိမ္ ဒီေလာက္ခ်မ္းသာရလားဆိုၿပီး ဓားျပလာတိုက္ေနမွ...'
' မထူးပါဘူး. ၾကြားလက္စနဲ႔ ထပ္ၾကြားလိုက္ပါဦးမယ္...ငါ့အေဒၚကို ဆိုင္ကယ္ငွားေပးလိုက္ၿပီး ျပန္အလာ ထိုင္ေစာင့္ေနတာက သူ႔လက္ထဲ ေငြရွိတုန္း ငါတို႔အေၾကြး တစ္ပါတည္းျပန္ယူ သြားႏိုင္ေအာင္လို႔ေဟ့... သိလား။ သိတယ္မလား... သူက ႏွစ္လံုး သံုးလံုးသမားေလ...ေၾကြးေတြက လစဥ္ စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္တိုင္း သူ ရစရာရွိတဲ့ေငြထက္ကို အၿမဲပိုေနတာ...ကိုယ့္အေဒၚ အေၾကာင္း ကိုယ္အသိဆံုးပဲ...မနက္ျဖန္မွဆိုရင္ ေသခ်ာေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး '
ဒီလိုကိုး...။ ဒါျဖင့္လည္း ကြၽန္မဘာသာ သြားရမလားဆိုေတာ့
' မသြားနဲ႔ဦးေလး... ငါလိုက္ေပးပါမယ္ဆိုမွ...ငါတစ္ေယာက္တည္းပ်င္းတယ္ ' တဲ့။
' ငါ့အေဒၚ ျပန္လာရင္ သြားရံုပဲဟာကို...စိတ္ခ် နင့္အိတ္ ခ်ဳပ္ၿပီးတဲ့အထိ ေစာင့္ကူေပးမွာ '
ဆက္ျငင္းဖို႔ မေကာင္းတတ္ေတာ့တာနဲ႔ ကြၽန္မ ၿငိမ္ေနလိုက္ရတယ္။ အင္းေလ...ဘဏ္မွာ ေငြသြား ထုတ္တာေလာက္မ်ား ၾကာလွ နာရီဝက္ေပါ့။ ဒါျဖင့္ သံုးနာရီေလာက္ေတာ့ ဦးေဂ်ာ့အိမ္ ေရာက္မွာပါ။ ဦးေဂ်ာ့က သေဘာေကာင္းတာပဲ။ အေရးႀကီးတယ္ ဘာညာေျပာျပၿပီး တစ္ခါတည္း ခ်ဳပ္ခိုင္းလို႔ရမွာပါ။ ဇစ္ေဟာင္းျဖဳတ္ၿပီး ဇစ္အသစ္လဲတပ္တာေလာက္မ်ား ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာ မွတ္လို႔။ အိမ္ကို ေလးနာရီျပန္ေရာက္ရင္ ၿပီးၿပီေပါ့။ အေမ ထမင္းခ်က္ခ်ိန္အမီေလ။ ကြၽန္မ မရွိတဲ့အတြက္ ေစ်းေတာ့ အေမလိုက္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္က ျပန္မွ ေစ်းကေလးဝင္ၿပီး ေစ်းေပါင္က်ိဳးေလးဘာေလး ဝင္ဝယ္လိုက္တာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ ဆိုင္ဟင္းေလးဘာေလး ဝယ္စားလုိက္လည္း ျဖစ္တာပဲ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ထဲပဲဟာကို ဘာစားစား။ သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္မပ်င္းမွာ စိုးလို႔တဲ့၊ သူ႔အေဒၚၿခံထဲက သရက္သီးစိမ္း ဆင္းခူးၿပီး ငါးပိ၊ ငရုတ္သီးစိမ္းေတြနဲ႔ သုပ္ေကြၽးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား သရက္သီးသုပ္ စားၿပီး ရွဴးရွဴးရွဲရွဲနဲ႔။
ဒီလိုက်ျပန္ေတာ့လည္း ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းသူဘဝေလးကိုေတာင္ နင့္နင့္နဲနဲ လြမ္းမိသား။
ေက်ာင္းတုန္းကမ်ားဆို ကြၽန္မတို႔အုပ္စု အခ်ဥ္စားသန္လြန္းလို႔ ဆရာမေတြကေတာင္ ' အခ်ဥ္သီးအဖြဲ႕ ' လုိ႔ ကင္ပြန္းတပ္ေပး ထားၾကတာ။ စားလိုက္သမွ် အခ်ဥ္သီးေတြဆိုတာလည္း သူ႔ရာသီနဲ႔သူ ေပၚသမွ် မလြတ္ေစရဘူး။ မက္ေခါက္သီးလို မခ်ဥ္တခ်ဥ္မိ်ဳး စားမလား။ ခ်ဥ္ေစာ္ခါးသီးလို အရည္တရြမ္းရြမ္းနဲ႔ ခ်ဥ္စူးေနတာမ်ိဳး စားရမလား။ မွန္ကူသီးလို ခ်ဥ္ၿဖံဳးၿဖဳံးကို စားရမလား။ ႀကိဳက္ရာသာ လာခဲ့။ ကြၽန္မတို႔အုပ္စုထဲေရာက္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေလာက္တယ္မရွိဘူး။ ' ဒီေန႔ ဝယ္တာ နည္းသြားတယ္' ခ်ည္းပဲ။ ဒါမ်ိဳးကလည္း လူမ်ားေလေလ စားေကာင္းေလေလဆိုေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ခုေတာ့ အဲဒီလို မစားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ငယ္ငယ္ကလို သြားေတြ မေကာင္းေတာ့ဘူးေလ။ အခ်ဥ္ေလး နည္းနည္းစားလုိက္ရင္ပဲ သြားေတြက က်ိန္းကုန္လို႔ ဘာစားစား ရႈံ႔မဲ့ေနရေတာ့တာ။ ခုလည္း တစ္လံုးပဲ သုပ္တာေတာင္ မကုန္ႏိုင္တဲ့အခ်ဥ္သုပ္ပန္းကန္ကို အလယ္မွာခ်ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေလသာ ထိုင္ေပါေနလိုက္ၾကတယ္။
ေစာင့္ရင္းနဲ႔ သံုးနာရီ ကပ္လာေတာ့ ကြၽန္မ မရိုးမရြျဖစ္လာတယ္။ ဘဏ္မွာ ေငြသြားထုတ္တာမ်ား ဒီေလာက္ၾကာစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ဟိုက လႊဲေငြက ဘဏ္စာရင္းထဲမ်ား ေရာက္မလာေသးတာလား။ တစ္ခါတေလ ဟိုဘက္က လႊဲေငြက ဘဏ္စာရင္းထဲမ်ား ေရာက္မလာေသးတာလား။ တစ္ခါတေလ ဟိုဘက္က လႊဲလိုက္ၿပီလို႔ ဖုန္းဆက္တဲ့အတြက္သြားထုတ္ တာကို မေရာက္ေသးဘူးဆိုလို႔ ေစာင့္ရတာမ်ိဳး ႀကံဳဖူးတယ္ေလ။ အိထိုက္ကိုယ္တိုင္လည္း လမ္းဘက္ တၾကည့္ၾကည့္ ျဖစလာတယ္။
'ေဒၚေလးကလည္း ဘယ္ဝင္ေနတယ္မသိဘူး...ၾကာလိုက္တာ '
သံုးနာရီ ေက်ာ္စျပဳလာေတာ့ ကြၽန္မ ေနမထိထိုင္မသာ...ျဖစ္လာပါၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ္...ကြၽန္မကိုက အေဖာ္မက္တာပါ။ ကိုယ့္ဘာသာသြားလိုက္ရင္ ဦးေဂ်ာ့ဆီ ေရာက္ရံုမကလို႔ အိတ္ေတာင္ ခ်ဳပ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေနေလာက္ၿပီေလ။
' ေဒၚေလးမလာရင္ေန...၊ ငါ့အစ္ကိုဝမ္းကြဲ ျပန္လာရင္ သြားၾကမယ္ေလဟာ...အေၾ<ြကး ေနာက္မွလာယူေတာ့မယ္ '
' နင္မအားရင္လည္း ငါ့ဟာငါပဲ သြားလိုက္ေတာ့မယ္ေလ...အိထိုက္ '
ေျပာေနတုန္း ဆိုင္ကယ္တစ္စီးက ၿခံေရွ႔မွာ ဝူးခနဲ လာရပ္ေရာ။ အိထိုက္အေဒၚေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ပါ။
' ဒါ...ေဒၚဝင္းၾကည္တို႔ အိမ္လားခင္ဗ် '
' ဟုတ္ပါတယ္...'
' ေၾသာ္...ေဒၚဝင္းၾကည္ ဆိုင္ကယ္တိုက္လုိ႔ သူေျပာတဲ့လိပ္စာအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ လာအေၾကာင္းၾကားေပးတာပါ '
' ေဟာေတာ္...'
' ဘာ...ဘာျဖစ္သြားေသးလဲဟင္ ...'
လန္႔သြားတာခ်င္းအတူတူ ေသြးရင္းပီပီ ခ်က္ခ်င္း ျဖဴေဖ်ာ့ထိတ္ပ်ာသြားတဲ့ အိထိုက္ကို ကြၽန္မ လွမ္းဆြဲထားရသည္။
' ဘာမွေတာ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္ပါဘူး...။ ဟိုဘက္ကေကာင္ေတြက လမ္းေၾကာ မွားတာပါ...ပြန္းပဲ့ကုန္လို႔ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ( ...... ) ေဆးခန္းကို ေခၚသြားၾကတယ္...၊ အဲဒါ...လိပ္စာေျပာလိုက္တာနဲ႔ လာေျပာေပးတာပါ...'
ေကာင္ေလးေတြကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီးတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား နဂိုအစီအစဥ္ကေန ေကာက္ခါငင္ခါ အစီအစဥ္ျပန္ ေျပာင္းရေရာ။ အိမ္ကို ေသာ့ခတ္ၿပီး အိထိုက္အိမ္မွာ အိထိုက္အေမကို အက်ိဳးအေၾကာင္းဝင္ေျပာၾကတယ္။ သံုးေယာက္ဆိုေတာ့ ဆိုင္ကယ္က မေလာက္ဘူး။ အေရးအေၾကာင္းဆို တလည္တည္းလည္ေနတဲ့ သူ႔ဝမ္းကြဲအစ္ကိုကို အိထိုက္က တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာမဆံုးဘူး။ ဆိုင္ကယ္တကၠစီငွားမယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္မကကြၽန္မဆိုင္ကယ္ယူသြားဖို႔ရာ ေျပာရတယ္။ ကြၽန္မက အေရးမႀကီးဘူးေလ။ သူ႔အေဒၚဆိုတာကလည္း ခုမွ ကြၽန္မ ေကာင္းေကာင္းေတြ႕ဖူးတာ။ အေရးႀကီးတဲ့သူေတြ ေရာက္ဖို႔လိုတယ္။ ၿပီးေတာ့...ခုလို ကိစၥဝိစၥ ႀကံဳေနခ်ိန္မွာ ေျပးေျပးလႊားလႊား သြားစရာရွိတာ သြားႏိုင္ေအာင္ ဆိုင္ကယ္ေလးတစ္စီးရွိမွ အဆင္ေျပမွာေပါ့။ အိထိုက္ဆိုင္ကယ္က လည္း တိုက္ထားတဲ့အတြက္ အေျခအေန ဘယ္လိုမွန္းမသိေသးဘူး။
အိထိုက္က ဆိုင္ကယ္ယူထားဖို႔ အားနာေနေသးတယ္။ ကြၽန္မက ေသာ့ အတင္းထိုးေပးမွ ' နင္ကေကာ ' တဲ့။ သူတုိ႔ ကိစၥနဲ႔ယွဥ္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္မကိစၥက အဲဒီေလာက္လည္း အေရးမႀကီးေတာ့ဘူးေလ။ ေလးနာရီထိုးခါနီးၿပီမို႔ ဦးေဂ်ာ့အိမ္လည္း မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ တကၠစီငွားစီးၿပီး သြားရေလာက္ေအာင္လည္း အလ်င္မလိုေသးတာနဲ႔ အိမ္ကိုပဲ ျပန္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ေခါက္ထည့္ထားတဲ့ က်န္ေက်ာင္းအိတ္ဆြဲၿပီး ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာတဲ့ ကြၽန္မကို အေမက ဆိုင္ေပါက္ဝကေန ဆီးေမးတယ္။
' ဆိုင္ကယ္က ဘယ္ထားခဲ့တာလဲ...။ အိတ္ေကာ...တစ္ခါတည္း ခ်ဳပ္ခိုင္းခဲ့တာလား...'
' စက္ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာကို မေရာက္ခဲ့ေသးတာ အေမေရ...'
ထြက္သြားတာ တစ္ေနကုန္ၾကာၿပီး ခုထိ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ မေရာက္ခဲ့ေသးဘူးဆိုတဲ့ ကြၽန္မကို အေမက နားမလည္သလို ၾကည့္ေနတယ္။ အေမနားလည္ေအာင္ ေလာေလာဆယ္ မရွင္းျပအားေသးတဲ့ ကြၽန္မကေတာ့ ေရတစ္ခြက္ ငွဲ႔ေသာက္ရင္းက
ဘာရယ္မဟုတ္ ဖ်တ္ခနဲ ေတြးမိလိုက္ပါရဲ႔။
ေၾသာ္...လူမႈေရးအရတုိ႔၊ အားနာလို႔တို႔ ၊ ဝတၲရားအရတို႔၊ မေကာင္းတတ္လို႔တို႔ေၾကာင့္ ဒီလိုပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားၿပီး ကိုယ္သြားရမယ့္ေနရာ၊ ကိုယ္သြားသင့္တဲ့ေနရာ မေရာက္ျဖစ္လိုက္တဲ့ေန႔ရက္ေတြ ကြၽန္မတို႔ဘဝမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားခဲ့ၿပီပါ လိမ့္ ဆိုတာေလ...။

ေငြဇင္ေယာ္ဦး ၊ မိုးကုတ္ ၊
( ေငြဇင္ေယာ္ဦး ၿပီးေတာ့ ေခ်ာအိမာန္ စာအုပ္မွ )

ဓာတ္ေလွကား

ဒီရက္ပိုင္း အတြင္း“ေရျပာအုိင္” ရြာေလးမွာ လူေျပာ မ်ားေနတာက ေဒၚသုန္႔ သတင္းပါ။ ေဒၚသုန္ ဆိုတာက တစ္ရြာလံုး မသိသူ မရွိတဲ့ ပဲျပဳတ္သည္ ႀကီးေပါ့။

“ေရျပာအိုင္”က ရြာဆိုေပမယ့္ ေတာခပ္က်က် ရြာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ေျခႏွစ္ရာ နီးပါးေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္။ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ နီးေပမယ့္ သူ႔က်ေတာ့ ေျမျပန္႔ ျဖစ္သြားၿပီမို႔ နည္းနည္းပူတယ္။ လယ္ယာ လုပ္ငန္းကို အဓိက လုပ္တယ္။ ေဒၚသုန္ကေတာ့ တစ္ကိုယ္တည္းသမားမို႔ ပင္ပန္းမယ့္ အလုပ္ေတြ ေထြလီကာလီ လုိက္လုပ္ မေနပါဘူး။

ပဲျပဳတ္ေတာင္း ေခါင္းရြက္ၿပီး တစ္မနက္ခင္း လည္ေရာင္းလိုက္တာနဲ႔ တစ္၀မ္းတစ္ခါး မပူရေတာ့ဘူးေလ။ ေရႊမ၀တ္ ႏိုင္ေပမယ့္ ထိုက္သင့္ သေလာက္ေလး လွဴႏိုင္ တန္းႏိုင္တယ္။ စားခ်င္တာေလး ေဖာေဖာသီသီ စားႏိုင္တယ္။ ေနမေကာင္း ထိုင္မသာ ျဖစ္ရင္လည္း အိမ္မွာ ေအးေအးသက္သာ နားေနလို႔ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚသုန္ က်န္းမာပါတယ္။ ေတာ္႐ံုနဲ႔ ဖ်ားခဲ နာခဲတယ္။႐ိုး႐ိုး ႏွာေစးေခ်ာင္း ဆိုး႐ံု ေလာက္နဲ႔ေတာ့ အလုပ္ပ်က္ မခံဘူး။

တစ္ရြာလံုးမွာ တစ္သည္တည္း ရွိတဲ့ ပဲျပဳတ္ သည္ႀကီးကို တစ္မနက္ တစ္မနက္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ထြက္၀ယ္ ေနက် ပံုမွန္ ေဖာက္သည္ေတြ ကလည္း မနည္းလွဘူး။ နိစၥဓူ၀ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ေနရေတာ့ ေဒၚသုန္ကို မသိတဲ့သူ မရွိသလို ေဒၚသုန္က မသိတဲ့ လူရယ္ လုိ႔လည္း မရွိဘူး။ အတင္း သတင္း မွန္သမွ်လည္း ေဒၚသုန္႔ေလာက္ သိသူ မရွိဘူး။

ဒါေပမဲ့ ေဒၚသုန္ကေတာ့ အတင္းအဖ်င္း ေျပာဖုိ႔ ရာ ၀ါသနာ ပါသူ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ သိသမွ်ကို ေလွ်ာက္ၿပီး ေဖာက္သည္ မခ်ပါဘူး။ အခု အဲဒီ ေဒၚသုန္တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ သြားေတာ့မယ္။ ေလာ ေလာဆယ္ ရြာထဲမွာ အလတ္ ဆတ္ဆံုး သတင္းေပါ့။

“မိလဲ့တို႔ လင္မယား လာေခၚတာေလ”

ေဒၚသုန္ေျပာတဲ့ “မိလ့ဲ” က လဲ့လဲ့ေအာင္ကို ဆိုလုိတာပါ။ ဇာတ္ရည္လည္ ေအာင္ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဟုိး...လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ေလာက္ကို အစ ျပန္ေကာက္မွ ရမယ္။

အဲဒီတုန္းက ေဒၚသုန္တို႔ လင္မယားနဲ႔ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ မိသားစုက ရြာမွာ အိမ္နီးခ်င္း ေတြ။ ေဒၚသုန္တို႔မွာ သားသမီး မရွိေတာ့ လဲ့လဲ့ေအာင္ ကိုပဲ ေပးစရာ ရွိတာေပး၊ ေကၽြးစရာ ရွိတာေကၽြးနဲ႔ သမီး ရင္းခ်ာေလးလို ခ်စ္ခဲ့ၾကတာ။ လဲ့လဲ့ေအာင္ ခုနစ္တန္း ႏွစ္မွာ သူ႔အေဖ ပိုးထိၿပီး ဆံုးေတာ့ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္နဲ႔ ရြာက ျခံနဲ႔၀ိုင္းကို ေရာင္းၿပီး လဲ့လဲ့ ေအာင္အေမဘက္က ေဆြး မ်ဳိးနီးစပ္ေတြ ရွိတဲ့ မႏၲေလးကို ေျပာင္းသြားေရာ။

အဲဒီတုန္းက ေဒၚသုန္ဆို ငိုလိုက္တာ။ လဲ့လဲ့ေအာင္လည္း ငိုတာပဲ။ ငယ္ငယ္ ေလးကတည္းက အတူေန လာၾကတဲ့ သံေယာဇဥ္ကလည္း မေသးလွဘူးကို။ လဲ့လဲ့ေအာင္ကလည္း ေခၚတာေတာင္ အေဖႀကီးနဲ႔ အေမ သုန္တဲ့။ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ရြာကို အလည္အပတ္ ျပန္လာတဲ့ အခါ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ မိသားစု ႏွစ္ေယာက္ ေဒၚသုန္႔ အိမ္မွာပဲ တည္းတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ ဘ၀နဲ႔ကိုယ္ ႐ုန္းေနၾကရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားတယ္။ ဒီ ၾကားထဲမွာ ေဒၚသုန္႔ ေယာက္်ားဆံုးတယ္။ အဲဒီကတည္းက ေဒၚသုန္တစ္ေယာက္ ပဲျပဳတ္ေတာင္း ေခါင္းရြက္ခဲ့ရတာ ခုထိပါပဲ။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ လဲ့လဲ့ေအာင္ က ခုမွ ရြာကို မထင္မွတ္ဘဲ ဘြားခနဲ ျပန္ေပၚလာတာေလ။ အဖိုးတန္ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးသူဂိုက္ေပါက္ ေနတဲ့ “လဲ့လဲ့ေအာင္”ကို ေဒၚသုန္ေတာင္ ႐ုတ္တရက္ မမွတ္မိဘူး။ ပဲျပဳတ္ ေရာင္းရာက ျပန္လာလို႔ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ေပၚ အက်အန ၀င္ထိုင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြကို ျမင္ျမင္ခ်င္း “ဘယ္ကဧည့္သည္ ေတြပါလိမ့္”ေပါ့။

ႏွစ္ေယာက္လံုး ေခ်ာ ေခ်ာလွလွ၊ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔ အသက္သံုးဆယ္၀န္းက်င္ အရြယ္စံုတြဲကို ေသခ်ာၾကည့္ ေနတုန္းမွာ အမ်ဳိးသမီးက “အေမသုန္”လို႔ ၀မ္းသာအား ရေခၚၿပီး ေျပးလာဖက္ေတာ့ ေဒၚသုန္ ရင္မွာ ဒိန္းခနဲခုန္ ေရာ။

“ဟဲ့ ဘယ္သူလဲ”

ဟုိက ၀မ္းနည္း၀မ္း သာမ်က္ႏွာနဲ႔ “မိလဲ့ေလ အေမသုန္ရဲ႕။ လဲ့လဲ့ေအာင္” လို႔လည္း ေျဖလိုက္ေရာ ေဒၚသုန္႔မွာ မွင္တက္သြားရာက မ်က္ရည္ေတြ က်လာပါေရာ။ ေဒၚသုန္ငိုေတာ့ လဲ့လဲ့ေအာင္လည္း လိုက္ငိုတယ္။ သူတို႔ ဖက္ငိုေနတာ ၾကည့္ၿပီး ေဒၚသုန္ မလာခင္ ကိုယ္စားဧည့္ ခံ ေပးေနၾကတဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ေတြပါ လိုက္ငို ကုန္ၾကေရာ။ ႏွစ္ေယာက္သား သိခ်င္တာ ေလးေတြ ေမးလုိက္၊ ေျဖ လိုက္၊ ငိုလိုက္ၾကနဲ႔။ လဲ့လဲ့ ေအာင္ရဲ႕အေမလည္း ဆံုးသြား ရွာပါၿပီ။ လဲ့လဲ့ေအာင္ ေက်ာင္းမၿပီးခင္ ဆံုးသြားတာ။

ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္သားနဲ႔ ဖူးစာဆံုၿပီး ရန္ကုန္ေရာက္ သြားတာ၊ အခုေဘးမွာ ပါလာ တဲ့ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ျမင့္ ျမင့္၊ ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာနဲ႔ အမ်ဳိး သားေလးပါ။ နာမည္က “ကိုစိုးသက္”တဲ့။ ၾကည့္႐ံုနဲ႔ သေဘာ မေနာေကာင္းမယ့္ပံု ေပၚေနတယ္။ လဲ့လဲ့ေအာင္ ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာ ပံုရတယ္။ စီးပြားလည္း အဆင္ေျပပံုပါပဲ။ အခုလည္း သူ႔စီးပြားေရး ကိစၥ တစ္ခုနဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလးကို လာရင္း အေမသုန္ တစ္ေယာက္မ်ား ရွိေနေသး လားဆိုၿပီး ရြာဘက္အထိ ေရာက္လာျဖစ္ၾကတာတဲ့။ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ေဒၚသုန္႔ အိမ္ေလးမွာ တစ္ည အိပ္သြား ၿပီး အလုပ္ကိစၥ မျပတ္ေသးတဲ့ အတြက္ ၿမိဳ႕ကေလးဘက္ ျပန္တက္ သြားၾကတယ္။ ေဒၚသုန္႔ကိုေတာ့ “ရန္ကုန္ လိုက္ခဲ့ဖို႔ အထုပ္အပိုးျပင္ ထားေနာ္ အေမသုန္”လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာသြားတယ္ေလ။

၂။
“ဒါဆို ေဒၚသုန္ ရန္ကုန္ လိုက္သြားေတာ့မွာေပါ့”

“မေျပာတတ္ေသးပါ ဘူးေအ။ အိမ္ကလည္း ဒီ အတိုင္း ထားခဲ့ရမွာေလ”

“အမယ္ေလး...ဒီ အတြက္မ်ား ထူးၿပီး ပူမေန စမ္းပါနဲ႔။ က်ဳပ္တို႔ ၾကည့္ထား ေပးပါ့မယ္။ လိုက္သာသြား၊ ရန္ကုန္မွာ သူေဌးအိမ္ ဇိမ္နဲ႔ တက္သြားရမွာကိုမ်ား”

“မဟုတ္ဘူးေလ၊ စဥ္းေတာ့ စဥ္းစားရမွာေပါ့”
သိတဲ့အတိုင္း လူႀကီး ဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြလို စိတ္ ျမန္လက္ျမန္ ဘယ္ဟုတ္ပါ့ မလဲ။ ဟိုဟာေလး ေတြးပူ၊ ဒီဟာေလး ေတြးပူနဲ႔ ခ်ီတံု ခ်တံု ျဖစ္ေနတာေပါ့။

“စဥ္းစားမေနပါနဲ႔။ ေ၀းေ၀းလံလံ ႏိုင္ငံရပ္ျခား အထိ သြားမွာမွ မဟုတ္တာ။ မေပ်ာ္ရင္ ျပန္ခဲ့ေပါ့။ ဒီမွာလည္း ေနာက္ဆံ တင္းစရာ သားသမီး ေျမးျမစ္ သံေယာဇဥ္ တြယ္စရာ ရွိတာမွ မဟုတ္တာ။ သြားသာသြား၊ က်ဳပ္တို႔မ်ားျဖင့္ သြားခ်င္ လြန္းလို႔မ်ား တစ္ပိုင္းကို ေသေနတာ။ စရိတ္ကုန္က်ခံ ေခၚမယ့္သူ မရွိလို႔”

တစ္ေယာက္ တစ္ခြန္းနဲ႔ အားလံုး ၀ိုင္းတိုက္တြန္းေနေတာ့ ေဒၚသုန္ ေတြေ၀ မေနေတာ့ပါဘူး။ မွန္တာ ေျပာရရင္ ေဒၚသုန္႔ အေနနဲ႔လည္း လိုက္သြားခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ရွိပါ တယ္။ အသက္ကလည္း ေျခာက္ဆယ္သီသီ စြန္းလာၿပီေလ။ မေသခင္ေလးမွာ ေရႊတိဂံု ဘုရား ဖူးသြားခ်င္ တယ္။ ရန္ကုန္ဆိုတာ ဘယ့္ႏွယ္ဟာပါလိမ့္လို႔ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ၾကံဳဖူးေရာက္ဖူး သြားခ်င္ေသးတယ္ေလ။ လဲ့လဲ့ေအာင္ရဲ႕ ခင္ပြန္းကလည္း လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ရွိလွတယ္။

“လိုက္ခဲ့ပါ အေမသုန္ ရာ။ လဲ့လဲ့ အေမဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ အေမပဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း တစ္ေကာင္ႂကြက္၊ လဲ့လဲ့လည္း တစ္ေကာင္ ႂကြက္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာ အားကိုး တိုင္ပင္စရာ လူႀကီးသူမ မရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ လူႀကီးရွိေတာ့ အိမ္ေႏြးတာေပါ့။ စိတ္ခ်၊ အေမ သုန္ ဘာမွ မလုပ္ရဘူး။ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ေကာင္မေလးလည္း ရွိၿပီးသား။ ေအးေအးသက္သာ အိမ္ဦး ခန္းမွာ ေန႐ံု။ ခူးခပ္ၿပီးသား အသင့္ လက္ေဆးၿပီး စား႐ံု ပဲ။ ဘာမွ ပူစရာ မရွိဘူး။ လိုက္ခဲ့ပါ...”

ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ၾကာလို႔ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယား ရြာအထိ ျပန္လာ ေခၚရာေနာက္ကို အ၀တ္ထုပ္ေလး ရင္ခြင္ပိုက္ၿပီး ေဒၚသုန္ တစ္ေယာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ခဲ့ ေတာ့တယ္။ အိမ္စုတ္ေလးနဲ႔ ရွိစုမဲ့စု အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ အိမ္နီး ခ်င္းေတြကိုပဲ ၾကည့္႐ႈေပးဖို႔ အပ္ခဲ့ရတာေပါ့။ ေဒၚသုန္ လိုက္သြားတဲ့ ေန႔က တစ္ရြာ လံုးလိုလို ထြက္ၾကည့္ ႏႈတ္ ဆက္ၾကတယ္။
စိတ္မထားတတ္သူ တခ်ဳိ႕က လြဲရင္ အမ်ားစုက “ေဒၚသုန္ တစ္ေယာက္ အသက္ႀကီးမွ အိုကံေကာင္း ရွာတယ္”ဆိုၿပီး မုဒိတာပြား ေပးၾကပါတယ္။

ေဒၚသုန္ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူ႔အိမ္ကေလးနဲ႔ ရြာေလးကို မ်က္စိတဆံုး ေငးၾကည့္ ရင္း ေထာ္လာဂ်ီေပၚ လိုက္ပါသြားတယ္။ ေနာင္ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ဒီျပန္ေရာက္ ႏိုင္မယ္ မသိဘူးေလ။ အခန္႔ မသင့္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေရာက္ ျဖစ္ေတာ့တာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား။

အင္း၊ ဒီလိုဆုိေတာ့ လည္း ရြာကို ေက်ာခိုင္းထား ရစ္ခဲ့ရတဲ့ ခရီးက လြမ္းစရာ အေကာင္းသား။ ၀ဲရာကေန ေႂကြလုေႂကြခင္ ျဖစ္လာတဲ့ မ်က္ရည္စကို လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယား မျမင္ခင္ ေဒၚသုန္က အက်ႌ လက္ေမာင္းစေလးနဲ႔ မသိမသာ တို႔သုတ္လိုက္ရ တယ္။

၃။
ခရီးက ကားတစ္တန္ ကေန ရထားတစ္တန္ ျဖစ္လာေတာ့ ရြာကို ခြဲခြာ လာရတဲ့ ေဒၚသုန္႔ရင္ထဲက ေ၀ဒနာေတြ ေလ်ာ့တန္သေလာက္ ေလ်ာ့သြားၿပီ ေျပာရမယ္။ ေထာ္လာဂ်ီေပၚကေန ဆင္းၿပီး ကားေပၚ တက္ခဲ့ရက တည္းက ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ အတူ က်န္ခဲ့တာလားေတာ့ မသိဘူး။ ထိေတြ႔ ပတ္သက္ ရေတာ့မယ့္ ေနရာ ေဒသသစ္ တစ္ခုကို စိတ္ကူး ေမွ်ာ္ လင့္ရင္း စိတ္လႈပ္ရွားမႈသာ အစားထိုး၀င္ ေရာက္လာတယ္။ လမ္းမွာ တစ္ေထာက္ မနားဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ခရီးဆက္တာမို႔ ကား ၿပီး ေတာ့ ရထားေပါ့။

ေဒၚသုန္႔ ဘ၀မွာ ရထား စီးဖူးတာ ဒါဟာ ပထမဆံုး အႀကိမ္ပါ။ ရထားမွ ညရထားေလ။ အထူးတြဲမို႔ စီးရတာလည္း သက္ေသာင့္ သက္သာ ရွိလွတယ္။ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယားက လည္း အေျပာနဲ႔အလုပ္ညီစြာ လမ္းခရီး တစ္ေလွ်ာက္လံုး အစစ အရာရာ “အေမသုန္၊ အေမသုန္”နဲ႔ ဦးစားေပး ဂ႐ု စိုက္လာၾကတဲ့ အတြက္ ေဒၚသုန္ ေက်နပ္ ၾကည္ႏူးေန မိတယ္။ သူမ်ားေတြ အိပ္ကုန္ ၾကေပမယ့္ ေဒၚသုန္က မအိပ္ဘူး။ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ မ်က္စိ ေၾကာင္ေနတယ္ ဆိုတာထက္ ေဒၚသုန္႔ စိတ္ထဲမွာကိုက အိပ္ ဖို႔စိတ္ကူး မရွိတာပါ။
ရထား ခုတ္ေမာင္းသံက ဂ်ိန္းဂ်ိန္း ဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္။ အရသာက ကားစီး ရတာနဲ႔ မတူဘဲ ပိုၿပီး ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ရွိတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ က်ယ္ေျပာ လွတဲ့ နက္ျပာေရာင္ ေကာင္း ကင္ျပင္ေပၚ ၾကဲျဖန္႔ထားတဲ့ ၾကယ္တာရာေတြကို တဖ်ပ္ ဖ်ပ္လက္ေနတဲ့ စိန္ပြင့္ေလးေတြနဲ႔ မျခား အဆံုးအစ မရွိ ျမင္ေတြ႔ ေနရတယ္။ သူတို႔ အလယ္မွာက ထိန္ထိန္သာ ေနတဲ့ လျပည့္၀န္းႀကီး။ သစ္ ပင္ေတြ ၾကားထဲ ပုန္းကြယ္ ငံု႔လွ်ိဳးသြားလိုက္၊ ျပန္ထြက္ လာၿပီး ျပံဳးရယ္ျပလိုက္နဲ႔ အထက္ကို တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာ ေနတဲ့ လမင္း ၀ိုင္းစက္စက္ႀကီးက ေရြ႕လ်ား ေနတဲ့ ရထားႀကီးနဲ႔ အၿပိဳင္ ရထားတြဲ ျပတင္းေပါက္ကေန ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါ လာတာကိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚသုန္ ေပ်ာ္လာတယ္။ လယ္ကြင္း ေတြကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ညဥ့္ေလေအးကလည္း ျပတင္းေပါက္ဆီ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ တိုးေ၀ွ႔ေျပး၀င္လာ ၾကေသးတာေလ။

ေဒၚသုန္႔ရင္ထဲမွာ ခံစား ခ်က္မ်ဳိးစံုေရာႁပြမ္းၫြတ္ႏူး လာေနတယ္။ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္တယ္။ လြမ္းေျမ့စိတ္ကေလးလည္း ရွိေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို လေရာင္ေအာက္မွာ ေဒၚသုန္တို႔ ရြာကေလး အိပ္ေမာက်ေန ေလာက္ေရာေပါ့။ ထရံေပါက္ အႀကိဳအၾကားေတြကေန လ ေရာင္ေလးေတြ တိုး၀င္ လင္းျဖာေနမယ့္ အိမ္စုတ္က ေလးကိုေရာ။ ၿပီးေတာ့ ဆံုး သြားၿပီျဖစ္တဲ့ အိမ္ကလူႀကီး ကိုေရာ။ အတိတ္ကိုလည္း ျပန္င့ဲၿပီး လြမ္းရျခင္းေတြနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ လာ မယ့္အနာဂတ္ကို ေရွး႐ႈ ပံုေဖာ္ ၾကည့္ေနမိတဲ့ ခံစားခ်က္ လည္း ရင္ထဲ လူးလြန္႔လ်က္ ရွိေနျပန္ပါတယ္။ ေသြးသား ရင္းခ်ာ တူသားေနာင္မယ္ ရွိၾကသူေတြေတာင္ အသက္ ႀကီးလာရင္ အရိပ္ခိုရတဲ့ကံ ရွိခ်င္မွရွိတာ။

ဒီအတြက္ ကိုယ့္အျဖစ္ ကိုယ္ “အိုကံေကာင္း ပါလားလို႔” ေတြးမိေတာ့ ေဒၚသုန္ ေက်နပ္ မဆံုးဘူး။ ရထားျပတင္း အျပင္ဘက္ ေငးေနရင္း ေဒၚသုန္႔ပါးစပ္က သီခ်င္း တစ္ပိုင္းတစ္စ ေလးေတြ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခုန္ထြက္ က်လာသံကို နားေထာင္းရင္း လဲ့လဲ့ေအာင္ တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လည္း ၀မ္းသာေနၾကတယ္။

ရန္ကုန္ ေရာက္လာ ေတာ့လည္း သိခ်င္တာရွိရင္ လက္ညႇိဳး တထုိးထိုးနဲ႔ ေဒၚသုန္ ေမးသမွ်ေတြကို လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ေျဖေပးၾကတယ္။ ေဒၚသုန္႔ အတြက္ေတာ့ ျမင္ရသမွ် ၀န္းက်င္က အသစ္အဆန္း ခ်ည္းပဲ။ လူေတြ၊ ယာဥ္ေတြ ကလည္း လိုက္ၾကည့္ရတဲ့ လူေတာင္ ေခါင္းမူးေလာက္ ေအာင္ ႐ႈပ္ေထြး စည္ကား လြန္းလွပံုမ်ား။ လဲ့လဲ့ေအာင္ တို႔ တိုက္တန္းေရွွ႕မွာ တကၠစီ ထုိးရပ္ေတာ့လည္း ျမင့္လွတဲ့ တိုက္ႀကီးကို ေဒၚသုန္ ေမာ့ ၾကည့္ယူရတာပါပဲ။

“ကိုးလႊာအထိ ရွိတယ္။ သမီးတို႔က ေလးလႊာမွာ”လို႔ လဲ့လဲ့ေအာင္က ေဒၚသုန္႔ကို ရွင္းျပတယ္။ ေအာက္က ေမာ့ၾကည့္လုိက္ရင္ တစ္ပံုစံတည္း တန္းစီျမင္ေနရတဲ့ ၀ရန္တာေလးေတြထဲက တစ္ခုကို လဲ့လဲ့ေအာင္က လက္ညႇိဳး ၫႊန္ျပတာကို ၾကည့္ ၿပီး ေဒၚသုန္႔စိတ္ထဲ နည္း နည္း ေတြးပူသလို ျဖစ္မိ တယ္။ ရြာမွာ အျမဲ လမ္း ေလွ်ာက္ေနရတယ္ ဆိုေပမယ့္ ေျမျပန္႔ေလ။ ဒါႀကီးက...

“ဟဲ့၊ အေမက ဒူးမ ေကာင္းဘူးေနာ္ မိလဲ့။ ဒီေလာက္ အျမင့္ႀကီး တက္ႏိုင္ ပါ့မလားေတာင္ မသိဘူး”
ေဒၚသုန္ရဲ႕ ပူပန္စကား အဆံုးမွာ ကိုစိုးသက္က ျပံဳးရင္း ၀င္ႏွစ္သိမ့္တယ္။
“မပူပါနဲ႔ အေမရဲ႕။ ဓာတ္ေလွကား ရွိပါတယ္”

မီးက သူ႔အခ်ိန္နဲ႔ သူရတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီေန႔က သူတို႔ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ မီး လာေနတဲ့ အတြက္ ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴ အေပၚ ေရာက္သြားတယ္။ ဒီေလာက္ ျမင့္တဲ့ တိုက္ေပၚကို ေျခ ေညာင္းခံစရာ မလိုဘဲ မိနစ္ ပိုင္းေလာက္ေလးနဲ႔ ေရာက္သြားေအာင္ ပို႔ေပးႏိုင္တဲ့ ဓာတ္ေလွကား ဆုိသဟာႀကီးရဲ႕ အစြမ္းကို ေဒၚသုန္ ေတာ္ေတာ္ ဖ်ားသြားတာ အမွန္ပဲ။

၄။
လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ တိုက္ခန္းက မက်ယ္လွပါဘူး။ ရြာက ေဒၚသုန္႔ အိမ္ေလးနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းရယ္။ ဒါကို လဲ့လဲ့ေအာင္က “အခု သမီးတို႔ တိုက္ခန္းကေတာင္ က်ယ္ေသးတာ အေမသုန္ရဲ႕။ တကယ္က်ဥ္းတဲ့ တိုက္ခန္းေတြ အေမ မျမင္ဖူးေသးလို႔” လို႔ေျပာတာ ေဒၚသုန္ အ့ံၾသ ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕တိုက္ခန္း ေတြဟာ ဘုရားခန္းနဲ႔ ဧည့္ ခန္း အတူတူပဲ။ မီးဖိုခန္းမွာ ေရခ်ဳိးခန္းနဲ႔ အိမ္သာပါ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ တြဲ ထား ရေသးတာ။ ညအိပ္ ညေန ဧည့္သည္လာရင္ေတာင္ သိပ္စရာ အိပ္ခန္း သီးသန္႔ မရွိဘူးတဲ့။
အဲဒီလို ဆိုရင္ေတာ့ လဲ့လဲ့ေအာင္ ေျပာသလို သူတို႔ တိုက္ခန္းေလးက က်ယ္တယ္ ေျပာရမယ္။ အခန္း ႏွစ္ခန္းပါတယ္။ ေရခ်ဳိးခန္းနဲ႔ အိမ္သာလည္း သူ႔ဟာေလးနဲ႔သူ က်ယ္တယ္။ မီးဖိုခန္းလည္း က်ယ္ တယ္။ ဘုရားခန္းက သတ္သတ္၊ ဧည့္ခန္းက သတ္သတ္။ အခန္းကလည္း အပ်ံ စားပဲ။ ရြာက သြပ္မိုး၊ ထရံကာ ေဒၚသုန္႔ တစ္ထပ္ အိမ္ေလးနဲ႔ စာရင္ေတာ့ တကယ့္ နတ္ဘံု နတ္နန္းလို႔ ေတာင္ ေျပာရမလားဘဲ။

တီဗီြ အေပၚစက္ ေအာက္စက္၊ စေလာင္း၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္၊ ေလေအး ေပးစက္၊ ဆိုဖာေတြနဲ႔။ အိမ္ သံုးပစၥည္း ဆိုတာေတြကလည္း အဖိုးတန္ အေကာင္းစားေတြ ခ်ည္းပဲ။ ပိုက္ဆံကလည္း ရွာၾကတာကိုး။ ကိုစိုးသက္က ဘယ္ႏွလမ္းမွာ ဆိုလား။ ကား၊ ဆိုင္ကယ္အပိုပစၥည္း ဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္။ တျခား လုပ္ငန္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔ တစ္ဦးတည္း ပိုင္တာေရာ၊ သူမ်ားနဲ႔တြဲလုပ္ ထားတာေတြေရာ။ သူ႔အလုပ္ ကိုယ့္အလုပ္ ခြဲၿပီး မိုးလင္းတာ နဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စားေသာက္၊ ေရမိုးခ်ဳိး ျပင္ဆင္ၿပီး ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ နဲ႔ အျပင္ ထြက္သြားၾကတာ ပံုမွန္ ညေနေျခာက္နာရီနဲ႔ ခုနစ္ နာရီ ပတ္၀န္းက်င္မွ ျပန္ ေရာက္လာတယ္။

လူမႈေရး အသင္းအဖြဲ႕ ေတြမွာလည္း လုပ္ေနတဲ့ ကိုစိုးသက္က မိုးခ်ဳပ္တာ မ်ားတယ္။ တစ္ခါတေလ လည္း သူတို႔ဘာသာ ဖုန္းနဲ႔ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ၿပီး ေန႔ လယ္စာ အတူျပန္လာစား တတ္ၾကတယ္။ အမ်ားအား ျဖင့္ေတာ့ သူ႔ဟာသူ ျပန္လာစား၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္လာစားပဲ။ သားသမီး မရွိေသး တာ တစ္ခုက လြဲလို႔ သူတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးက ျပည့္စံုပါတယ္။ လင္ရယ္၊ မယား ရယ္လို႔လည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ၾကင္ၾကင္နာနာ ရွိၾကတယ္။ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ ေယာက္ အေလးထားၾက တယ္။ အိမ္မွာ ရွိေနခ်ိန္ေတြ မ်ား “လဲ့ေရ... အစ္ကိုေရ”နဲ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေနာက္ ေျပာင္က်ီစယ္ ေနၾကတာကို ၾကည့္ၿပီး ေဘးက လူေတြပါ ေပ်ာ္လာသလိုပဲ။

“သမီး ေတြ႕ဖူးသမွ်ထဲ မွာ မမလဲ့တို႔ အိမ္ေထာင္ေရး က စိတ္ခ်မ္းသာစရာ အေကာင္းဆံုးပဲ”

လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ ေခၚ ထားတဲ့ “ေဆြေဆြ” ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးက ေျပာတာပါ။ ေဒၚသုန္နဲ႔သူ အတူ အိပ္ရ တယ္။ ဒီေကာင္မေလးကို ျမင္ရစက ေဒၚသုန္႔မွာ အံ့ကို ၾသေရာပဲ။ ကိုယ့္ရြာက အပ်ဳိေခ်ာေတြထက္ေတာင္ ေၾကာ့ေမာ့ေနေအာင္ ၿဖီးလိမ္း ျပင္ဆင္ထားလို႔ေလ။ မိုးလင္း တာနဲ႔ ထမင္းအိုး မတည္ခင္ သနပ္ခါးက ပါးေပၚ ဖုန္ေန ေအာင္ လူးထားၿပီးၿပီ။

“ေရာက္စကတည္းက မမလဲ့ သင္ထားတာေလ။ မိုးလင္းတာနဲ႔ တစ္ကုိယ္ေရ သန္႔ရွင္းေရး ကိစၥ အရင္လုပ္။ သနပ္ခါးလိမ္း၊ အ၀တ္အစား သန္႔ျပန္႔ေအာင္၀တ္ၿပီးမွ မီးဖို ခန္းထဲ၀င္ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္တဲ့။ သနပ္ခါးလည္း အျပည့္အစံု ၀ယ္ထားေပး တယ္။ မ်က္ႏွာ ေျပာင္နဲ႔ေန မိတဲ့ရက္ဆို အဆူခံရတယ္ ႀကီးႀကီးသုန္ရဲ႕”

တကယ္ပါပဲ။ ေဆြေဆြ႔မွာ အလွျပင္ပစၥည္းေတြလည္း ထိုက္သင့္သေလာက္ ရွိ တယ္။ အ၀တ္အစားေတြလည္း မနည္းဘူး။ ေဒၚသုန္ ေတာင္ အပ်ဳိဘ၀က သူ႔ ေလာက္ မ၀တ္မစားခဲ့ရဘူး သလိုပါဘဲ။ ရတဲ့လခအကုန္ အ၀တ္အစား ၀ယ္ပစ္တာ မ်ားလားဆိုေတာ့ ေဆြေဆြက ရယ္တယ္။
“မဟုတ္ပါဘူး ႀကီး ႀကီးသုန္ရယ္။ လခက အိမ္ကို ပို႔ရတာပါ။ အ၀တ္အစားက မမလဲ့ အက်ေတြေရာ၊ ၀ယ္ေပးတာေတြေရာ ေပါင္းလို႔ မ်ားေနတာပါ”

ဆင္တဲ့ အ၀တ္အစားဖိုး ကို သူ႔တစ္လခ စာေလာက္ ရွိမလားဘဲ။ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယားကလည္း ေစတနာ ေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား၊ လက္ဖြာတယ္ ေျပာရ မလားဘဲ။ အ၀တ္အစားနဲ႔ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြ ေဖာေဖာသီသီ ဆင္ေပးတဲ့ အျပင္ လခက သတ္သတ္၊ အိမ္မွာ သူတို႔ မရွိတုန္း စား ခ်င္တာေတြ႕ရင္ ၀ယ္စားႏုိင္ေအာင္ မုန္႔ဖိုးက သတ္သတ္ လက္ထဲ ထည့္ခဲ့ေပးေသးတာ။ ဒီၾကားထဲ ေလးငါးေျခာက္လ တစ္ခါ ဆိုသလို ရြာကိုလြမ္းလို႔ ျပန္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္လည္း ခရီးစရိတ္ ထုတ္ေပးေသးတာ တဲ့။

“မမလဲ့တို႔က ကိုယ့္ အေပၚ အဲဒီလို ေကာင္းလြန္း လို႔ကို သမီးကလည္း ျပန္ငဲ့ ေပးေနရတာေပါ့”
ေဆြေဆြ႔စကား ၾကားရ တဲ့ေန႔က ေဒၚသုန္မွာ အျမင္ ကတ္ကတ္နဲ႔ မ်က္လံုးျပဴး ၾကည့္လိုက္မိေသးတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ သူကပဲ တစ္ျပန္တစီး ျပန္ငဲ့ ေပးေနရေသးတယ္ ဆိုပါလား။
“ဒီမွာ ေနရတာ ပ်င္းတယ္ ႀကီးႀကီးသုန္ရဲ႕။ ရြာမွာပဲ ေကာက္စိုက္၊ ပ်ဳိးႏုတ္ျပန္ လုပ္စားခ်င္ေတာ့တာ။ မမလဲ့ က ေပးမျပန္ခ်င္လို႔သာ”

“ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေအ”လို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္တာ၊ မေကာင္းတတ္လို႔။ ဒါေတာင္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ တစ္ခြန္းေတာ့ လႊတ္ခနဲ ထြက္သြား ေသးတာ။

“လယ္အလုပ္ လုပ္ရ တာ ဒီေလာက္ ပင္ပန္းတာ။ ဒီမွာ ဘာလုပ္ရတာ မွတ္လို႔ ေအရယ္”

ဟုတ္တယ္ေလ။ ေဒၚသုန္ ျမင္ရသေလာက္ဆို သင္းေလာက္ သက္သာတာ သင္းပဲ ရွိတာ။ မနက္ဆို လည္း သိပ္အေစာႀကီး ထစရာ မလိုဘူး။ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယားက မနက္စာကို ထမင္း မစားၾကဘူး။ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္နဲ႔ မုန္႔ေလး၊ အသီး အႏွံေလး စားရင္စား။ မုန္႔ဟင္းခါးျဖစ္ျဖစ္၊ မုန္႔တီ သုပ္ေလးျဖစ္ျဖစ္ စားရင္စား။ ထမင္းကို ေန႔လယ္ဆယ့္တစ္ နာရီ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္မွ ျပန္လာစားၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဆြမ္းေတာ္တင္ဖို႔ စီစဥ္ၿပီးရင္ ထမင္းဟင္း ကိစၥ ေအးေအး ေဆးေဆး စီမံခ်ိန္ရတယ္။

ခ်က္ရျပဳတ္ရတာကလည္း မပင္ပန္းေပါင္။ ဆန္ ေလးေဆး၊ ပလတ္ေပါက္ ထိုးၿပီး ခလုတ္ေလးႏွိပ္ထား လိုက္ရင္ ထမင္းအိုး ကိစၥၿပီး ၿပီ။ လွည့္ၾကည့္စရာ မလိုဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ သူ႔အလို လို “ေခ်ာက္”ခနဲ ျမည္ၿပီး က်က္သြားေရာ။

ဟင္းဆိုလည္း လွ်ပ္စစ္ ဒယ္အိုးေလးနဲ႔ လုိတဲ့အခ်ိန္ ေကာက္ေၾကာ္လိုက္႐ံုပဲ။ ဟင္းအႏွစ္ လိုရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ၾကက္သြန္ကအစ လက္အေညာင္းခံ၊ အဖိတ္အစဥ္ ခံၿပီး ဓားနဲ႔ စဥ္းေနစရာ မလိုဘူး။ ႀကိတ္စက္ထဲ ထည့္ၿပီး ဆယ့္ေလးငါးခ်က္ လွည့္လိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားၿပီ။ စားခ်င္တာေလးရွိလို႔ လဲ့လဲ့ ေအာင္တို႔ဘာသာ အျပင္က ဟင္း၀ယ္လာတဲ့ ေန႔ဆိုရင္ ထမင္း တစ္အိုးတည္းနဲ႔တင္ မနက္ပိုင္း မီးဖိုေခ်ာင္ ကိစၥ ျပတ္ကေရာ။ အ၀တ္ ေလွ်ာ္ရတာလည္း စက္နဲ႔ဆိုေတာ့ လူလည္း မပင္ပန္း၊ အခ်ိန္ပုပ္လည္း သက္သာ။ ၾကမ္း ေပၚတင္ေနတဲ့ ဖုန္ေတြက အစ စက္နဲ႔ စုပ္ပစ္တာ။ အားရင္ ေရခဲ ေသတၱာထဲမွာ ၀ယ္ထည့္ ထားေပးတဲ့ ေဖ်ာ္ရည္ဘူးေတြ ယူေသာက္၊ အသီးအႏွံေတ ယူစား၊ ၿပီး တီဗီြေရွ႕ထိုင္ေန႐ံုပဲ။ သီခ်င္း နားေထာင္ မလား။ စေလာင္းလုိင္းေတြ ၾကည့္မလား။

လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ သင္ထားေပးလို႔ ေဆြေဆြ အားလံုး ဖြင့္တတ္တယ္။ ေဒၚသုန္က ေတာ့ ဘာမွ မလုပ္တတ္ ေပါင္။ ထမင္းအိုးေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မတည္တတ္ ဘူး။ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ အကၽြမ္းတ၀င္ မရွိခဲ့ေတာ့ လွ်ပ္စစ္ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေဒၚသုန္က အစြဲရွိတယ္။ လက္နဲ႔ မထိ မကိုင္ရဲဘူး။ မေတာ္လို႔ဓာတ္ လိုက္ရင္ ဘယ့္ႏွယ့္ လုပ္ၾကမတုံး။ ေဒၚသုန္က အဲဒီလို ေျပာေတာ့ ေဆြေဆြက ရယ္လိုက္တာ။

အဲဒီ ေဆြေဆြက အရယ္လည္း သန္တယ္။ ေဒၚသုန္႔ဆို ေနာက္ဖို႔ေျပာင္ဖို႔နဲ႔ ရယ္ဖို႔ ေလာက္ စိတ္ကူးေနတာ။ လဲ့လဲ့ေအာင္က ဒါကို “အေမသုန္ ေရာက္လာမွ အခုလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖစ္လာတာ။ ေစာေစာကဆို မႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႔။ ျပန္ခ်င္တယ္ ခဏခဏပူဆာ ေနလို႔ သမီးတို႔မွာ သူ႔ကို မနည္း ေခ်ာ့ထားရတာ”လုိ႔ ေျပာျပတယ္။ ေဒၚသုန္က ေမးရတယ္။
“အေမ ျမင္တာေတာ့ သူ႔ မွာ ပင္ပန္းတာ မေတြ႔ပါ လား။ ဘာလို႔ ရြာပဲ တကဲကဲ ျပန္ခ်င္ ေနတာတဲ့တံုး”

“ပ်င္းလို႔တဲ့”

ေၾသာ္ ေကာင္မေလးႏွယ္ ခက္ပံုမ်ား။ ဒီလို ေနရာမ်ဳိးမွ မေပ်ာ္ရင္ ဘယ္ေနရာ ေပ်ာ္ဦးမွာတုံး။ ေဒၚသုန္ ေျပာတာေတြ နားေထာင္ၿပီး လဲ့လဲ့ေအာင္က ျပံဳးတယ္။

“သူျပန္ရင္ တျခား တစ္ေယာက္ ရွာမရဘူးလို႔ ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ အေမသုန္ရယ္။ ရွာလို႔ ရတာေပါ့။ ကိုယ့္အိမ္မို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သမီးတို႔လို အိမ္မ်ဳိးက ပိုေတာင္ ရွာလို႔ လြယ္ေသးတယ္။ အလုပ္ သမားရယ္၊ အိမ္ရွင္ရယ္လုိ႔ ခြဲျခား ဆက္ဆံတာမ်ဳိးလည္း မလုပ္ဘူး။ လခလည္း ထိုက္ထုိက္တန္တန္ ေပးတယ္။ အိမ္သားနည္းေတာ့ အလုပ္လည္း မပင္ပန္းဘူး။ လိုအပ္ တာေတြလည္း သူတို႔ ေျပာစရာမလိုေအာင္ အလိုက္တသိ ျဖည့္ေပး ဆည္းေပးတယ္။ သူတို႔ဘက္က ရပိုင္ခြင့္ေတြကိုၾကည့္က်က္ နားလည္ေပးတယ္။ ေပးတာနဲ႔ ခိုင္းတာ မမွ်တတဲ့ အိမ္ရွင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ အေမသုန္ရဲ႕”

“အေမလည္း ၾကားဖူး နား၀ရွိပါတယ္၊ မိလဲ့တို႔က သေဘာ ေကာင္းတာပါ”

“သေဘာေကာင္းတယ္ ဆိုတာထက္ ကိုယ္ခ်င္း စာတာပါ။ သမီးကိုယ္တိုင္ လည္း ေရႊဘံုစံ ဘ၀က လာခဲ့ရတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့ေလ။ ကိုစိုးသက္ ဆိုတာလည္း စိတ္ရင္းျဖဴၿပီးသား။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအိမ္ကေန အဆင္ မေျပျဖစ္ၿပီး ထြက္သြားရတဲ့ အိမ္ေဖာ္ရယ္လို႔ ရွိဖူးဘူး။ သူတို႔ဘက္က အခက္အခဲ တစ္ခုခုရွိလို႔ ထြက္သြားရတာ မ်ဳိးပဲၾကံဳဖူးတယ္။ ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း ဘာမွ လုပ္ေပးလို႔ မရဘူး ေလေနာ္ အေမသုန္ရယ္”

“ေဆြေဆြေရွ႕မွာ အရင္ ေကာင္မေလးေတြ ရွိဖူးတယ္ေပါ့”

“ႏွစ္ေယာက္ ရွိဖူးတယ္။ တစ္ႏွစ္ ၀န္းက်င္ေန သြားတဲ့ တစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ ဆိုၿပီး ျပန္ သြားတာ။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အထိ ေနသြားတယ္။ ေဆြေဆြ႔လိုပဲ ေနရတာပ်င္းလို႔ ဆိုၿပီး ျပန္သြားတာ။ ကိုယ့္ဘက္က ေစတနာ မွန္လို႔ပဲလား မသိဘူး။ ေရာက္လာသမွ် ေကာင္မေလး တိုင္းက သမီးတို႔ အေပၚ ႐ိုးသားသစၥာ ရွိၾကသူေတြ ခ်ည္း ၾကံဳရလုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ကိုယ္ေတြက အျပင္ ထြက္ေနတဲ့ တစ္ေန႔လံုး ရွိသ မွ် ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ သူတို႔လက္ထဲ ထိုးအပ္ ပစ္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ စိတ္ခ်ရမွ ျဖစ္မွာ။

ကိုယ္မရွိတုန္း ရသမွ် သယ္ခ်သြားလည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ တခ်ဳိ႕မ်ားဆို အဖြဲ႔နဲ႔ကို အကြက္ခ်စီစဥ္ၿပီး ၾကံ စည္ၾကတာ။ ဒီေတာ့ ဘာဘာညာညာ မသိဘဲ ရမ္းသန္း မေခၚရဲလို႔ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ေခၚဖို႔ အေရး စံုစမ္းရတာ၊ ေစာင့္ၾကည့္ ေလ့လာရတာ တကယ္ မလြယ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ခ် ယံုၾကည္ရတဲ့သူ ဆိုရင္ ေတာ္႐ံုနဲ႔ လက္လြတ္ မခံခ်င္တာ။ ေပ်ာ္ေအာင္ ထားေနရတာ။ တစ္ေယာက္ျပန္ရွာ ရတဲ့ ဒုကၡက မေသးဘူး”
“မေခၚရင္ေကာ။ အေမ ျမင္ရသေလာက္ေတာ့ မိလဲ့ တို႔အိမ္မွာ အေထြအထူး လုပ္စရာ မရွိလွပါဘူး”

“အလုပ္ဆိုတာထက္ အိမ္လည္း ေစာင့္ရတာေပါ့။ ဒီမွာက ရြာမွာလို မဟုတ္ဘူး အေမသုန္ရဲ႕။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး ပီပီ လူေပါင္းစံု စ႐ိုက္ေပါင္းစံု ရွိေနၾကတာ။ လူလိမ္ လူေကာက္ေတြလည္း ေပါတယ္။ အလစ္သုတ္သမားရန္လည္း အျမဲ သတိထားေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးေရးထင္းေရးလည္း ပူရေတာ့ အျပင္ထြက္ စီးပြား သြားရွာဖို႔ရာ အိမ္မွာ လူေစာင့္ရွိေတာ့ စိတ္ေျဖာင့္ လက္ေျဖာင့္ ထားခဲ့ ႏိုင္တာေပါ့”
ဒါလည္း ဟုတ္တာပါ ပဲ။ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့လည္း သူ႔အက်ဳိးအေၾကာင္းနဲ႔သူ မွ်တေနတာမို႔ ေဆြေဆြ႕ကို လည္း ေျပာစရာ မရွိေတာ့ သလို လဲ့လဲ့ေအာင္ဘက္ နားလည္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ၿမိဳ႕ျပ လူေနမႈစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သိသင့္သိထိုက္တဲ့ ဗဟုသုတတစ္ခု တိုးလာ တယ္လို႔ပဲ ေဒၚသုန္႔ဘာသာ ေအာက္ေမ့ရပါတယ္။

၅။
လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လက္ မလႊတ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေဆြေဆြကလည္း တကယ္ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရတဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ အိမ္ရွင္ေတြ သေဘာ ေကာင္းေပမယ့္ အခြင့္အေရး သိပ္မယူဘူး။ လက္လြတ္စပယ္ မလုပ္ဘူး။ စည္းစနစ္ ရွိတယ္။ တံခါးဆိုလည္း လဲ့လဲ့ေအာင္တုိ႔ အျပင္ထြက္ သြားၿပီ ဆိုကတည္းက အျပင္္ သံပန္းတံခါးေရာ၊ အတြင္း ပ်ဥ္တံခါးပါ ေသာ့ခတ္ထား လိုက္ေတာ့တာ မလိုအပ္ဘဲ ျပန္မဖြင့္ေတာ့ဘူး။

“ဒီမွာက သတိထားႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်တာ ႀကီးႀကီး သုန္ရဲ႕။ လူတိုင္းကို ကိုယ့္လို ထင္ၿပီး စိတ္ခ် ယံုၾကည္ေန လို႔ မရဘူး။ ေရာက္စက မမလဲ့တုိ႔က သူတို႔အျပင္ထြက္ တိုင္း “ေသာ့ခတ္ထား၊ ေသာ့ ခတ္ထား”နဲ႔ တဖြဖြ မွာတာကို သမီးက “အကဲ ပိုလွခ်ည့္” ေအာက္ေမ့ေနတာ။ တကယ္ က မပိုဘူးရယ္။ ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာဘူး။ ဂ်ာနယ္ထဲ ပါလာတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို အစ္ကိုႀကီးက ယူလာ ဖတ္ျပတယ္။ အိမ္ရွင္ေတြ မရွိတုန္း အိမ္ေဖာ္ ေကာင္မေလးကို အိမ္ရွင့္ မိတ္ေဆြေတြပါ လိမ္ညာ တံခါးဖြင့္ခိုင္းၿပီး အႏုၾကမ္း စီးသြားတာေလ။ ေကာင္မေလးကို မသတ္ သြားတာေတာင္ ကံေကာင္း တဲ့”
“ဟဲ့၊ အခန္းခ်င္းကပ္ လ်က္ေနၾက သူေတြကေကာ မသိၾကဘူးလား”

“ဒီေလာက္ အသံ လံုေနတဲ့ ဥစၥာ။ သမီးတို႔ေတာင္ ေဘးခန္းက အသံေတြၾကား ရလို႔လား ႀကီးႀကီးသုန္ရဲ႕”

ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သား။ ဒီတိုက္တန္းႀကီးမွာ အခန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတယ္ဆိုတာ မ်က္ျမင္ အရေရာ၊ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ အေျပာ အရပါ သိထားရတာ။ ေရာက္လာခ်ိန္ကတည္းက ေဘးခန္းက အသံရယ္လို႔လည္း ခုထိမၾကားဖူးေသးဘူး။ တိုက္ခန္းထဲမွာပဲ ေနေနရင္ ကိုယ့္တစ္အိမ္တည္း သီးသန္႔ ေနေနရသလုိပဲ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းမွာေနတဲ့ လူေတြ ျဖဴသလား၊ မည္းသလားဆို တာေတာင္ ခုထိ ေဒၚသုန္ မသိဘူး။

“တ႐ုတ္ေတြလား မသိဘူး”

“မသိဘူး ဆုိေတာ့ သူတို႔က လူသစ္ေတြမို႔လား ေဆြ ေဆြရဲ႕”

“အဲဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူလည္း သူ႔အခန္းတံခါး ပိတ္ၿပီးေန။ ကိုယ္လည္း ကိုယ့္အခန္းတံ ခါးပိတ္ၿပီးေန ဆိုေတာ့ သိပ္ မသိၾကဘူး။ လူခ်င္းေတာ့ ျမင္ဖူးပါတယ္။ ဘယ္ဟာက အိမ္ရွင္မွန္း မသိတာကို ေျပာတာ”

“အံ့ၾသစရာပါလား ဟယ္”

ရြာမွာဆို အခုလို အခန္း နီးခ်င္း၊ အဲေလ အိမ္နီးခ်င္းပဲ ထားပါေတာ့။ အိမ္နီးခ်င္း မေျပာနဲ႔ တစ္ရြာလံုး လိုလို သိတယ္။ မသိတဲ့ လူလို႔ မရွိဘူး ေလ။ ေဆြေဆြကေတာ့ ထုသားေပသား က်ေနပံုမ်ဳိးနဲ႔ ျပံဳးတယ္။
“သမီးလည္း ေရာက္စကေတာ့ ႀကီးႀကီးသုန္လို အံ့ၾသတာပါပဲ။ ခုေတာ့ ႐ိုးသြားပါၿပီ။ ဟုိတစ္ေလာက ဆို အေပၚထပ္ တစ္ခန္းက နာေရး ရွိတာကို ဒီမွာအခန္း မွားၿပီး လာေမးမွ သိတယ္ေလ။ ရြာမွာဆို အိမ္တစ္အိမ္ နာေရး ျဖစ္ၿပီေဟ့ ဆိုတာနဲ႔ အရပ္က တစ္ေယာက္တစ္လက္ ၀ုိင္း၀န္း ကူညီၾကၿပီး သားပဲ။ ေသတဲ့ရက္ကေန ရက္လည္ေန႔ အထိ အိမ္ရွင္က ကူပါျပဳပါ လိုက္ေျပာ ေနစရာကို မလိုဘူး။ ကိုယ့္အသိ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ကိုယ္လာကူ ေပးၾကတယ္။ ခုေတာ့ တစ္တိုက္ထဲ ေနၿပီး နာေရးရွိတာေတာင္ မသိရတဲ့ အျဖစ္။ သိဖို႔ ေနေနသာသာ တခ်ဳိ႕ဆို တစ္တိုက္ထဲ ေနၿပီး မျမင္ဘူးတာေတာင္ ရွိတယ္။ ေရာက္စတုန္းက သမီးျဖင့္ ေနရတာ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ။ မေနတတ္ မထိုင္တတ္နဲ႔ ဘယ္မွလဲ မလည္ရ။ အိမ္နီးခ်င္းရယ္လို႔လည္း ခင္ခင္မင္မင္ ၀င္ထြက္ သြားလာတာမ်ဳိးက မရွိ။ စကား ေျပာေဖာ္မရွိ ဘာမရွိနဲ႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အခန္းထဲ တံခါး ပိတ္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေငါင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔”

ေဆြေဆြ ေျပာမွပဲ ေဒၚသုန္ေတာင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ ယာကေလးကို အမွတ္ရလာ သလိုပါပဲ။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ရြာနဲ႔ အိမ္ကေလးကို ခြဲခြာ ခဲ့ရတာ တစ္လ နီးလာၿပီပါလား။ အစစ အရာရာ စိတ္မခ်ပူပန္ ေနရတဲ့ ေဟာဒီ ၿမိဳ႕ျပကို ေရာက္လာမွပဲ အခ်ိန္မေရြး စိတ္ခ်လက္ခ် ပစ္ထားခဲ့လို႔ ရတဲ့ ကိုယ့္ရြာက အိမ္ကေလးကို လြမ္းလိုက္တာ။ တစ္အိမ္နဲ႔ တစ္အိမ္ တံခါးမရွိ ဓားမရွိ ၀င္ထြက္ ကူးသန္းေနက် အိမ္ နီးခ်င္းေတြကိုလည္း သတိ အရသား။ ေဒၚသုန္ျဖင့္ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ အိမ္ေလးအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ဆံငင္ ပူပန္ မေနရေပါင္။

ဒီလိုဆုိေတာ့ ၾကားရသူ ေတြက “ေဒၚသုန္႔အိမ္ကလည္း ခိုးစရာ အဖိုးတန္ ပစၥည္း ရွိမွ မရွိတာ” လို႔ ေျပာရင္ေျပာမယ္။ မဟုတ္ဘူး ေတာ္ေရ၊ က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ အိမ္တိုင္းဟာ ဒီလိုခ်ည္းပါ။ မယံုရင္ တစ္ ပတ္ေလာက္ လာေနၾကည့္ လွည့္လို႔ ေဒၚသုန္ ေျပာလိုက္ ခ်င္တာ။ သြားစရာ ရွိရင္ အိမ္ နီးခ်င္းေတြကိုသာ “အိမ္ခဏ ၾကည့္ထား ေပးဦးေနာ္”လို႔ ၀တၱရား ေက်ေအာ္ၿပီး ၀င္းတံ ခါးေလးသာ အသာ ေစ့ထား ခဲ့လိုက္။ ေဆြမ်ဳိးေမ့ေအာင္ လည္ပတ္ၿပီးမွ ျပန္လာလည္း ဘာမွ မေပ်ာက္ေစရဘူး။

အင္း၊ ရြာနဲ႕ၿမိဳ႕ကြာတဲ့ အထဲမွာ ဒါမ်ဳိးေတြလည္း ပါတယ္လို႔ ေဒၚသုန္ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။ ေဆြေဆြ ေျပာတဲ့ “ပ်င္းလို႔”ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ေဒၚသုန္ ေရးေရး သေဘာေပါက္မိ စျပဳလာၿပီဆိုရင္လည္း မမွား ဘူး။ ရြာနဲ႔ၿမိဳ႕အၾကား ကြာဟ ခ်က္ေတြ ခြဲျခားႏႈိင္းယွဥ္တတ္ လာတဲ့ ေရလည္မႈ အနည္း အပါး ေဒၚသုန္႔မွာ ရွိလာၿပီ ဆိုၾကပါစို႔။

၆။
ေဒၚသုန္ ရန္ကုန္ေရာက္တာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တစ္လ နီးလာေပမယ့္ ဘယ္ကိုမွ စံုစံုလင္လင္ မေရာက္ျဖစ္ ေသးပါဘူး။ အထင္ကရ ဖစ္တဲ့ ေရႊတိဂံု ဘုရားကိုေတာ့ ေရာက္ၿပီးပါၿပီ။ ဒီေလာက္ပဲ။ မေရာက္ဆို ကိုယ့္ဘာသာလည္း အျပင္ထြက္ဖို႔ မလြယ္သလို လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယားကလည္း အားလပ္ရက္ရယ္လို႔ မရွိၾကဘူး ေလ။ အလုပ္ ကိုယ္စီနဲ႔ကို ပ်ာယာ ခတ္ေနၾကရွာတာက လား။ ခမ်ာေတြလည္း ေျပာေဖာ္ေတာ့ ရပါတယ္။
“အေမသုန္လည္း ဘယ္မွ မေရာက္ရေသးဘူးေနာ္။ အားတဲ့ ရက္ေလးက်မွ စံုေအာင္ ပို႔ေပးရဦးမယ္”
သူတို႔ မအားတာကို သိတဲ့ ေဒၚသုန္က အလိုက္တသိ ျပန္ေျပာရတယ္။

“ရပါတယ္၊ ျဖည္းျဖည္းေပါ့။ မိလဲ့တို႔လည္း အားတာမွ မဟုတ္တာ”

တကယ့္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ ေတြ႕ပါပဲ။ ရြာမွာ ေဒၚသုန္ အလုပ္႐ႈပ္တယ္ ဆိုတာ သူတို႔ အိပ္ေနသေလာက္ပဲ ရွိေသးတာ။ ရြာမွာ ေနတုန္းက ေဒၚသုန္ အျမဲ ညည္းညဴမိတာေလ။ မနက္ဆို မိုးမလင္းခင္ ေ၀လီေ၀လင္းႀကီး ပဲျပဳတ္ ထျပဳတ္ရ။ ခ်က္ျပဳၿပီး ကပ်ာကယာ ဆြမ္းေတာ္တင္။ ရြာ ထဲလွည့္ၿပီး ပဲျပတ္ေရာင္း။ ေနထြက္လို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အလုပ္ေတြက ေစာင့္ေနၿပီ။ သိတဲ့အတိုင္း အိမ္ဗာဟီရ အလုပ္ ဆိုတာကလည္း လုပ္ရင္လုပ္သေလာက္ ရွိေနတာေလ။ ေလွ်ာ္ရဖြပ္ရတယ္။ ေရခပ္ရတယ္။ တစ္ကိုယ္ ေရစာ စိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ သီးပင္ စားပင္ေလးေတြ ျပဳစုရ တယ္။

ကိစၥ ၀ိစၥေတြ သြားလာ ရတယ္။ လွဴဒါန္းဖို႔ေလး ရေအာင္ သူမ်ားျခံအလုပ္ေတြ ကူစရာရိွရင္ သြားကူေသး တာ။ရွာသေလာက္၊ အလုပ္ မ်ားသေလာက္ သိသိသာသာႀကီး တိုးတက္လာသလား ဆိုေတာ့လည္း ေလာက္င႐ံု ပါပဲ။ တစ္ေယာက္တည္း ေနၿပီး ဘာေတြမွန္း မသိ ႐ႈပ္ လိုက္တဲ့ အလုပ္။ ၿငီးေငြ႕လာ တဲ့အခါလည္း စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ ညည္းမိတယ္။ “ႏွစ္ကိုယ္ခြဲ လို႔ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ”လို႔။

ခုေတာ့ေဒၚသုန္ အလုပ္ ႐ႈပ္တယ္ဆိုတာ လဲ့လဲ့ေအာင္ တို႔နဲ႔ယွဥ္ရင္ ဘာမွကိုမဟုတ္ ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔မ်ားျဖင့္ မနက္ မိုးလင္းၿပီေဟ့ ဆိုတာနဲ႔ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြက အသင့္ တန္းစီ ေစာင့္ေနၾက တာ။ မနက္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြကို ညကတည္းက အခန္း၀က နံရံေပၚခ်ိတ္ ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ ဘုတ္ျပားေပၚ စာရင္း ဇယားနဲ႔ တန္းစီ ခ်ေရးထားတယ္။ ဘုရားေတာင္ စိတ္ေအးလက္ေအး အခ်ိန္ယူ မရွိခိုးႏိုင္ဘူး။ စားစရာ ရွိတာ သုတ္သုတ္စား၊ လုပ္စရာရွိတာ သုတ္သုတ္ လုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ လမ္း ထြက္ၾကေတာ့တာပဲ။ ျပန္လာရင္လည္း နားရမယ္ မထင္နဲ႔။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မအိပ္ ႏိုင္ေသးဘူး။ စာရင္းေတြ လုပ္ရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ဖုန္းေတြက တတီတီ လာေန ၾကေသးတာ။ ညေရာက္လို႔ ဘုရားရွိခိုး ပုတီးစိပ္ၿပီဆို လဲ့လဲ့ေအာင္ခမ်ာ ငိုက္လို႔။

ေၾသာ္...တစ္ေနကုန္ စိတ္ေမာလူေမာနဲ႔ အျပင္ထြက္ စီးပြားရွာၾကရတာကိုး လို႔ ေဒၚသုန္မွာ သနားသလိုလို ျဖစ္မိရတယ္။ ကိုးစိုးသက္ဆိုလည္း ဘာထူးတံုး။ အနားယူရင္း ဇာတ္ကားၾကည့္တာ။ ဇာတ္ကားတစ္၀က္ မက်ဳိးခင္ ဆိုဖာေပၚမွာပဲ ခူးခူးေခါခါနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္လိုေပ်ာ္။ ပင္ပန္းသ ေလာက္ ပိုက္ဆံ ရေနၾကလို႔သာ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ရလာတဲ့ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔၊ ၀ယ္ယူ စုေဆာင္းထားတဲ့ ဇိမ္ခံပစၥည္း ေတြနဲ႔ စိတ္ေအး လက္ေအး ဇိမ္ခံဖို႔ရာ အခ်ိန္ မရွိတာကိုဘဲ ေဒၚသုန္က သနား ေနမိတာပါ။

ကိုယ္ကမွ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္မ်ားမ်ား ေန႔လယ္ေန႔ခင္း တစ္ေရး တစ္ေမာ အိပ္ခ်ိန္ ရေသး တယ္။ ညေနေစာင္းဆို အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ ထြက္ထိုင္ၿပီး အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ေခၚ၊ ေရ ေႏြးၾကမ္းေလးဘာေလး တည္ခင္းၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ စကား စျမည္ ေျပာခ်ိန္ရေသးတယ္။ သူတို႔မ်ားျဖင့္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေအး ေအးလူလူ စကားစျမည္ ေျပာဖို႔ရာ လည္ခ်ိန္ပတ္ခ်ိန္ ေတာင္ရၾကရဲ႕လား မသိပါဘူး။

ေဒၚသုန္ ေရာက္လာတဲ့ အေတာအတြင္း ဒီအိမ္ကို ဧည့္သည္လာတာ တစ္ခါလားပဲ ၾကံဳဖူးေသးတယ္။ လဲ့လဲ့ေအာင္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း “၀င္းမာ”ဆိုတဲ့ေကာင္မေလး ေပါ့။
“သမီး ေရာက္ခါစက မ၀င္းမာကို မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ အလည္ လာတာကို တံခါး မဖြင့္ေပးဘဲ အခန္းေရွ႕မွာ ေစာင့္ခိုင္းထားတာ။ မမလဲ့ ျပန္လာေတာ့ အားေတြနာလို႔။ သမီးကလည္း မသိတဲ့ လူဆို တံခါး မဖြင့္ေပးရဘူးလို႔ မွာထားေတာ့ ဘယ္ဖြင့္ ေပးရဲမွာ လဲ ႀကီးႀကီးသုန္ရဲ႕”
၀င္းမာက ရယ္ေနတယ္။ ရြာက ေဒၚသုန္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြသာဆို သူတို႔ လာတာကို ေဒၚသုန္႔အိမ္မွာ ရွိေနသူက မယံုသကၤာနဲ႔ တံခါး မဖြင့္ေပးရင္ စိတ္္ဆိုးၿပီး ဆိုးဆိုးဆတ္ဆတ္နဲ႔ လာရာလမ္း ခ်က္ခ်င္း လွည့္ ျပန္ကုန္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ ၿမိဳ႕မွာေတာ့ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ အထာ က်ေနၿပီမို႔ ဒီအျဖစ္မ်ဳိးေလာက္က ထူးၿပီး ခံစားေနစရာ မဟုတ္ေတာ့တာ ထင္ပါရဲ႕။ ၀င္းမာ က သူ အျပင္ သြားေနတုန္း လဲ့လဲ့ေအာင္ လာသြားတာ မေတြ႔လိုက္ ရလို႔ လာလည္ တာတဲ့။ သူ လာေတာ့လည္း လဲ့လဲ့ေအာင္က ခုေလးတင္ ထမင္းစားၿပီး ျပန္ထြက္သြားလို႔ လြဲေနတယ္။

တစ္ၿမိဳ႕ထဲ ေနၿပီး မေတြ႔ျဖစ္တာ တစ္လ ေလာက္ရွိၿပီ ဆိုတဲ့ စကားကို ေဒၚသုန္တစ္ေယာက္ အံ့ၾသ မေနေတာ့ပါဘူး။ အ့ံၾသရတာ ေတြမ်ားလို႔ ေနာက္ထပ္ အံ့ၾသစရာ မက်န္ေတာ့တာ လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ေဆြေဆြကေတာင္ ေျပာတယ္။
“ႀကီးႀကီးသုန္က စာ တတ္သြားၿပီ”တဲ့။

ေဒၚသုန္က ဘာမွ မေျပာဘဲ ျပံဳး႐ံုသာ ျပံဳးေန လိုက္တယ္။

၇။
အေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတြကို ေလ့လာ သင္ယူရင္းနဲ႔ပဲ ေဒၚသုန္ရဲ႕ တစ္လနီးပါး အခ်ိန္ေတြက တိုက္ခန္းေလး ထဲမွာတင္ ကုန္ဆံုးသြားတယ္။ ရြာမွာတုန္းက ကေလးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ ရြာလူ ႀကီးအိမ္အထိ ညညသြားတိုး ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ တီဗီြလည္း ခုေတာ့ အားတိုင္း ထုိင္ၾကည့္ ေနရလြန္းလို႔ ပ်င္းသြားၿပီ။ ဒါေတာင္ ရြာမွာတုန္းကလို တီဗီြ အစီအစဥ္ တစ္ခုတည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆြေဆြက လည္၀ယ္ေတာ့ စေလာင္း လိုင္းေလးေတြ ေကာင္းႏုိးရာရာ လွည့္ပတ္ဖမ္းၾကည့္ ၾကတာ။ တရားေခြဖြင့္ၿပီး နာမလား။ သီခ်င္း နားေထာင္မလား။ ဇာတ္လမ္းတြဲ အေခြေတြ ဖြင့္မလား။ သူက ေဒၚသုန္႔ကိုပါ ဖြင့္တတ္ ပိတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးထားတာ။ ေဒၚသုန္က မမွတ္မိလြန္းလို႔ သာ။

သင္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အသက္ ႀကီးၿပီေလ။ အေပ်ာ္အပါး လည္း ၀ါသနာသိပ္မပါေတာ့ ပါဘူး။ အသစ္အဆန္းမို႔ ခဏ သာယာသလို ျဖစ္ၿပီး ၿပီးေတာ့လည္း ပ်င္းလာတာပါပဲ။ ဒါေလးေျပာမိေတာ့ အရယ္သန္တဲ့ ေဆြေဆြက ရယ္ျပန္ေရာ။
“ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ေလးမ်ား ႀကီးႀကီးသုန္ရာ။ ေနာက္ရက္မွ မမလဲ့နဲ႔ ေစ်းလိုက္သြားစမ္းပါ။ ႀကီးႀကီး သုန္တို႔ အရြယ္ေတြ ဆံပင္တို တိုညႇပ္၊ အေရာင္ဆိုးၿပီး ဂါ၀န္ေတြ၊ ေဘာင္းဘီေတြနဲ႔။ ႀကီးသုန္ ပံုစံ ေျပာင္းခ်င္ရင္ ရေသး”
ေနာက္တာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ခံရဖူးတဲ့ ေဒၚသုန္က အလန္႔တၾကား ျငင္းရတယ္။
“ေနပါေစေတာ္၊ ဒီ အရြယ္ႀကီး ေရာက္ခါမွ ပံုစံ မေျပာင္းပါရေစနဲ႔ေတာ့ မယ္မင္းႀကီးမရယ္။ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ ေအးေအး ေနပါရေစ”

ဒီေကာင္မေလးက ယံုရတာ မဟုတ္ဘူး။ ခပ္ရႊတ္ရႊတ္ ရယ္။ တစ္ေလာတုန္းကလည္း တီဗီြထဲမွာ ကိုယ့္ ေလာက္အရြယ္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ဂါ၀န္ ၀တ္ထားတာကို ၾကည့္ၿပီး “သူတို႔၀တ္ေတာ့လည္း လွသားဟဲ့”လို႔ စိတ္ထဲ ရွိတာေလး ဘာရယ္မဟုတ္ ထုတ္ေျပာ လိုက္မိပါတယ္။ သူက လဲ့လဲ့ေအာင္ကို သြား ေျပာတယ္ေလ။ “ႀကီးသုန္က အဲဒီလို ဂါ၀န္မ်ဳိး ရခ်င္လို႔တဲ့ မမ”ဆိုေတာ့ ဟိုကလည္း ေထြေထြထူးထူး ေမးမေနဘူး။ “ဒီမွာ ေနရတာ ပူလို႔ ေနမွာ”ဆုိၿပီး ၾကံဳတဲ့ေန႔မွာ ဂါ၀န္တစ္ထည္ ေကာက္၀ယ္ လာခဲ့ေပးေရာ။

တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ရင္ေစ့ရင္ဖံုးနဲ႔ ထဘီကို မခၽြတ္စတမ္း ၀တ္လာရာက လက္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ စပန္႔ သား ဂါ၀န္ ပြပြႀကီးကို ၾကည့္ ၿပီး ေဒၚသုန္႔မွာ ငိုရမလို ရယ္ရမလိုနဲ႔၊ အကြက္ ေစာင့္ေနတဲ့ ေဆြေဆြက လွိမ့္ရယ္ေတာ့ တာပဲ။ လဲ့လဲ့ေအာင္ကလည္း အဲဒီေတာ့မွ တကယ္မဟုတ္ မွန္းသိၿပီး ေဆြေဆြ႔ကို ဆူေရာ။ “ေဆြေဆြတစ္ေယာက္ ဟာေလ၊ လူႀကီးကို ေနာက္စရာလား”ေပါ့။

ေဒၚသုန္႔မွာေတာ့ မဆီမဆိုင္ ဂါ၀န္ႀကီး တစ္ထည္ အဖတ္ တင္ေနေရာ။ ေဆြေဆြနဲ႔ ေနရတာ တစ္ခါ တေလေတာ့လည္း အေဖာ္ရပါ တယ္။ စကားကေတာ့ အေတာ္မ်ားတယ္။ ဘယ္တုံး ကတည္းက ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြ စုထားမွန္း မသိဘူး။ ေဒၚသုန္ ေရာက္ကတည္းက ေျပာလုိက္တဲ့ စကားေတြ။ စကားမွ မေျပာ ရရင္လည္း ပ်င္းစရာႀကီးကိုး။ တီဗြီလည္း ပ်င္းသြားၿပီ။ တစ္အုပ္ကုိ တစ္ပိႆာေလာက္ ေလးတဲ့ ႐ုပ္ပံုမ်ားမ်ား စာအုပ္ ေတြလည္း ဧည့္ခန္းစားပြဲ ေအာက္စီ ထားသမွ် အကုန္ ၾကည့္ၿပီးသြားၿပီ။ ေဒၚသုန္က စာတစ္လံုးမွ မတတ္တဲ့ အတြက္ စာေတြေက်ာ္ၿပီး ႐ုပ္ပံုပဲ ၾကည့္ရေတာ့ ျမန္တယ္။ တစ္အုပ္ဆို ခဏ ေလးပဲ။ အစကေတာ့ ၾကာလာရင္ ေနသားက်သြားမယ္ ထင္ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ ၾကာေလ ေနသားမက်ေလ ျဖစ္လာေနတာပါ။

တစ္ရက္ေတာ့ ထိုင္ေနရင္း ပ်င္းလာတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ တံခါးဖြင့္ၿပီး ၀ရန္တာထြက္ ရပ္ၾကည့္မိတယ္။ စိတ္ အေျပာင္းအလဲေလးလည္း ျဖစ္၊ မ်က္စိထဲ အပ်င္းေျပ ၾကည့္စရာ ႐ႈစရာေလးလည္း ရွာရင္းေပါ့ေလ။ လူစည္ ကားတဲ့ လမ္းမႀကီး ဆိုေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္ သြားလာေနတဲ့ ကား ႀကီးကားငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ လူေတြကိုက မနည္းလွဘူး။ ေျမျပင္ေပၚ သြားလာ ေနၾက တာေတြကို ဘာရယ္မဟုတ္ ေငးေမာ ၾကည့္ေနရင္းက ဒီကို ေရာက္ကတည္းက ေျမေပၚ နင္းမိတာ ႏွစ္ခါေလာက္ပဲ ရွိပါေသးလားလို႔ ကိုယ့္အျဖစ္ ကိုယ္ ေဒၚသုန္ အမွတ္ ရမိတယ္။ ေတြးလိုက္မိတာနဲ႔ ရင္ထဲ ဘယ္လိုႀကီးျဖစ္သြား မွန္းမသိဘူး။ ဒီပံုစံ အတိုင္းဆုိ ေရွ႕ေလွ်ာက္လည္း ေျမႀကီးေပၚ နင္းရကိန္း ပိုနည္းမယ္ ထင္ပါရဲ႕လို႔လည္း ေတြးေနမိတယ္။ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ၿပီး ပဲျပဳတ္ ေရာင္းခဲ့ရတဲ့ ရြာနံနက္ ေစာေစာ အခ်ိန္ေတြကို စိတ္ေရာက္သြားတယ္။ ရြာမနက္ခင္းရဲ႕ အေအးဓာတ္နဲ႔ အေငြ႔အသက္ကို လြမ္းေနမိတယ္။
ပဲျပဳတ္ေတာင္း ႏူးနပ္လို႔ ေဒၚသုန္ အိမ္က စထြက္ ခ်ိန္ဆိုရင္ မိုးေတာင္ေကာင္းေကာင္း မလင္းေသးပါဘူး။ ေမွာင္ေမွာင္ရီရီ ရြာလမ္းမ အတိုင္း ေရွး႐ႈၿပီး “ပဲျပဳတ္” လို႔ ေအာ္သြားရတယ္။ လူေန အိမ္မရွိတဲ့ လယ္ကန္သင္းေတြနား ေလွ်ာက္ရရင္ေတာ့ “ပဲျပဳတ္”အစား “သမၺဳေဒၶ” ျဖစ္သြားေရာ။ ေဒၚသုန္က သရဲ ေၾကာက္တတ္တယ္ေလ။ ၀မ္းေရးမုိ႔သာ ေဇာနဲ႔ ေမွာင္ရီ ေမွာင္႐ိုး ေစ်းေရာင္း ထြက္ရတာ။ ရြာေတာင္ပိုင္းသြားဖို႔ လမ္းဆံုေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္ ျဖတ္ရတိုင္း ေဒၚသုန္ကေတာ့ ပဲျပဳတ္ေတာင္း က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ဆုပ္ၿပီး က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႔ ေျခကုန္သုတ္ တာပဲ။ ေလတိုက္လို႔ သစ္ရြက္သံ တရွဲရွဲၾကားရင္ မလံုလို႔ လွည့္ၾကည့္ရေသးတာ။ ေန႔တိုင္း သြားေနက်ကို ေၾကာက္သလားေမးရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။

ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ေဒၚသုန္ရဲ႕ ဒီလွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကို လူသိစရာ အေၾကာင္းကိစၥ ေပၚလာတယ္။ အဲဒီ မနက္မွာ ခါတိုင္းလိုပဲ ကိုယ့္အေၾကာင္း နဲ႔ကိုယ္ ဘုရားစာရြတ္ၿပီး သုတ္သုတ္ ႏွင္ေနတုန္း ေညာင္ ပင္အကြယ္ကေန ဆံပင္ရွည္ရွည္ အရိပ္မည္းမည္းႀကီး တစ္ခု “ေဟး”ခနဲေအာ္ၿပီး ခုန္ထြက္လာတယ္ေလ။ ဘာ ေျပာေကာင္းမလဲ ေဒၚသုန္ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ၿပီး တန္းေျပးေတာ့တာပဲ။ ဖိနပ္ တစ္ဖက္ေတာင္ ကၽြတ္က် က်န္ရစ္တယ္။ သရဲက ေဒၚ သုန္ တကယ္လန္႔သြားမွန္း သိေတာ့ အူယားဖားယား ေျပးလိုက္လာၿပီး “ႀကီးေဒၚ၊ က်ဳပ္ပါဗ်၊ သရဲ မဟုတ္ပါ ဘူး”လို႔ေျပာမွ အေအာ္ရပ္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ရြာလယ္က ေဒၚျမရဲ႕သား လူေျပာင္ လူေနာက္ ငဖုိးထူး ျဖစ္ေနေရာ။

လယ္ထဲ ဆင္းမလို႔ ထြက္လာရင္း အေပါ့သြား ခ်င္လာလို႔ သစ္ပင္ႀကီး အေနာက္က ျမက္ပင္ေတြ ၾကား ၀င္ထိုင္ေနတာတဲ့။ ေဒၚသုန္ ဘုရားစာ ရြတ္ၿပီး လာေနတာျမင္လို႔ ေနာက္လိုက္ဦးမယ္ စိတ္ကူးၿပီး ပုဆိုးေခါင္းၿမီးျခံဳ “ေဟး”လို႔ ေအာ္ၿပီး ခုန္ထြက္လိုက္တာ တဲ့။ အေၾကာင္းစံုလည္းသိ ေရာ ေဒၚသုန္တစ္ေယာက္ စိတ္လည္းတို၊ ရွက္ကလည္း ရွက္ဆိုေတာ့ ပဲျပဳတ္ေတာင္း ေအာက္ခ်ၿပီး ငဖိုးထူး ေက်ာ ျပင္ကို အားပါးတရ ေျဗာ တင္ေပးလိုက္တာ ဘယ္ႏွ ခ်က္မွန္းကို မသိဘူး။

မနက္ေရာက္ေတာ့ ဒီသတင္းက ရြာထဲခ်က္ခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတယ္။ ငဖုိးထူး ကေတာ့ ခုထိ အခြင့္ၾကံဳတိုင္း ေဒၚသုန္႔ကို အတည္ေပါက္နဲ႔ ေနာက္တုန္းပဲ။ “ႀကီးေဒၚေဒၚသုန္ သရဲေၾကာက္လို႔ ေျပးပံု က စံနမူနာ ယူသင့္တာ အမွန္ ပဲ။ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ေျပးတာေတာင္ ဖိနပ္ပဲ ကၽြတ္တယ္။ သူ႔ပဲျပဳတ္ေတာင္းေတာ့ အေမွာက္ မခံဘူးဗ်”တဲ့။

ဒါေလး ျပန္ေတြးမိ ေတာ့ ေဒၚသုန္ လႊတ္ခနဲရယ္ လိုက္မိတယ္။ ေတြးရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ရြာကို တစိမ့္စိမ့္ ပိုလြမ္း လာသလုိပါပဲ။ ျဖစ္သလို စားခဲ့တဲ့ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ေကာ္ဖီမစ္ တစ္ခြက္ကိုေရာ။ ခုအခ်ိန္မွာ တစ္ေန႔စာ စားၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ေန႔စာ အတြက္ ေတြးေတာ ျပင္ဆင္ ရတဲ့ စိတ္ေမာစရာ အပူေတြ လည္း ေဒၚသုန္႔မွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီလို မပူပင္ မေၾကာင့္ၾကရတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးကို လိုခ်င္ခဲ့လို႔ အခါ အားေလ်ာ္စြာ ဆုေတာင္းခဲ့ရတာလည္း အေမာ။ တကယ္ ရလာျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ထဲမွာ မျပည့္စံုျပန္ဘူး။ လူ႔စိတ္ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲလား။

ဒါနဲ႔ပဲ ရြာကို ေအာက္ ေမ့စိတ္ေလး ေျပလိုေျပျငား ေန႔တိုင္း ၀ရန္တာဘက္ ထြက္ ထြက္ရပ္မိတယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ က်ေတာ့လည္း ေကာင္းကင္ျပင္ အႏွံ႔ ေတာင္ပံေလးေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ၿပီး လြတ္လပ္စြာ ပ်ံ၀ဲေနၾကတဲ့ ငွက္ကေလးေတြကို မ်က္စိ တစ္ဆံုး လိုက္ေငးေမာေနမိ ျပန္တယ္။ စိတ္ေတြကေတာ့ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ေပါ့။ ေသာ့ပိတ္ ထားခဲ့ရတဲ့ အိမ္ေလးထဲမွာ လူမရွိေတာ့ ႂကြက္ေတြမ်ား ေသာင္းက်န္း ေနမလား။ အဘိုးႀကီးရဲ႕ စာအုပ္ေတြကိုလည္း ဒီမလာခင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားလွဴ ပစ္ခဲ့ရရင္ ေကာင္းသား။ ေဒၚသုန္ ကိုယ္၌က စာမတတ္ေပမယ့္ ကြယ္လြန္သူ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ အမွတ္တရ ဆိုလို႔ သူ ဖတ္ေနက် တရား စာအုပ္ေတြပဲ က်န္ခဲ့တာမို႔ တ႐ိုတေသ သိမ္းထား ခဲ့တာေလ။ အဖံုးျပဳတ္မွာ၊ ပ်က္စီး ေပ်ာက္ရွမွာ စိုးလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာင္ ငွားရက္ ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ အျမဲရွင္းလင္း ဖုန္ခါေနေတာ့ ပိုးဟပ္ မကိုက္ဘူး၊ ျခမစားဘူး၊ ပိုးေပါက္ မရွိဘူး။ သဘာ၀ တရားအရ ေဟာင္းလာတာက လြဲလို႔ သူကိုင္ခဲ့တုန္းက အတိုင္း ခုအထိ အရာမယြင္း ေသးဘူးေလ။

တရားစာအုပ္ေတြ ဖတ္သေလာက္ လူကေတာ့ ဘုကလန္႔ႀကီးရယ္။ ဥပမာ-သူမ်ားေတြက တန္ခိုးႀကီး ဘုရားေပၚလို႔ အုန္းအုန္း ကၽြက္ကၽြက္ သြားဖူးၾကၿပီဆို ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔ေခၚမရဘူး။ “အိမ္က ဘုရားကေကာ တန္ခိုး မႀကီးလို႔လား”တဲ့။ ဆြမ္းေတာ္ တင္ရင္းလည္း ေဒၚသုန္က ဟင္းေကာင္းတာ ေလး ေရြးတင္ခ်င္တယ္။ သူ က ဒါမ်ဳိး မႀကိဳက္ဘူး။ ေကာင္းေကာင္း၊ မေကာင္း ေကာင္း လူက သံုးမ်ဳိးခ်က္ရင္ သံုးမ်ဳိးလံုး တင္ခ်င္တာ။ င႐ုတ္သီး ေထာင္းပါ မခ်န္ဘူး။ သူလည္း သူ႔သဒၶါစိတ္ နဲ႔ သူေပါ့ေလ။ ကိုယ္စားသလို ဘုရားကို လွဴမယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာ။ ဒီအခါ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ျငင္းရေရာ။

“ဘုရားကို င႐ုတ္သီး ေတာ့ မကပ္ပါနဲ႔ေတာ္”

သူက ဘာျပန္ေျပာ တယ္ မွတ္သလဲ။
“ဘုရားက င႐ုတ္သီး မႀကိဳက္ဘူးလို႔ မင္းကို မိန္႔ေတာ္မူထားလို႔လား။ ဘုရား က ေၾကးမမ်ားဘူး။ မင္းက ေၾကးမ်ားေနတာ”တဲ့။ ခြက် တာက အဲဒီလိုေလ။

သူ႔ေရာဂါ မသက္သာ လို႔ ၿမိဳ႕မွာ ေဆးဆက္ကုမယ္ ေျပာေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေျပာ မရဘူး။
“ငါ့ေရာဂါက ကၽြမ္းေနပါၿပီ။ ကင္ဆာ ဆိုမွေတာ့ ထပ္ၿပီး ေငြကုန္ခံ မေနနဲ႔ေတာ့။ ငါေသရင္ မင္းတစ္ေယာက္တည္း လုပ္စား ကိုင္စားရစ္ ရဦးမွာ။ ေသမယ့္ အတူတူ ငါ့ရြာနဲ႔ ငါ့အိမ္ကေလးမွာပဲ ေခါင္းခ်ပါရေစ မယ္သုန္ ရယ္”တဲ့။
ၿမိဳ႕ကေလး တက္ၿပီး ေရာဂါ စစ္ေဆးၿပီးလို႔ အေျဖ သိကတည္းက ဒီစကားပဲ တဖြဖြေျပာသြားတာ။ ဘာလို လိုနဲ႔ အဘိုးႀကီး ဆံုးသြားတာ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ မွာပါလား။ ေဒၚသုန္က လက္ေတြ ခ်ဳိးၿပီး တြက္ၾကည့္ေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ မဟုတ္ဘူး ဆယ့္ တစ္ႏွစ္။ လာမယ့္ လဆန္းဆုိ ဆယ့္တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ေတာ့မွာ ဆိုတာ ေသခ်ာ သြားတယ္။ အင္း၊ ရြာမွာရွိ ေနရင္ေတာ့ အေကာင္းသား။ ဘုန္းႀကီးငါးပါး ပင့္ၿပီး ဆြမ္း ေလးဘာေလး ကပ္ေပး လို႔ရတာေပါ့။

အဲဒီတစ္ခဏမွာ ေဒၚ သုန္႔နားထဲ လမ္းမဆီက ဟြန္း သံေတြေရာ ဆူညံသံေတြပါ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ဒီကို ေရာက္လာၿပီး ပထမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ေ၀ဒနာတစ္ခု ၿငိတြယ္စြဲကပ္စ ျပဳလာတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

၈။
တစ္ရက္ေတာ့ မနက္ စာစားရင္း လဲ့လဲ့ေအာင္က ေမးတယ္။
“အေမသုန္ ခုတစ္ေလာ အစားနည္းေနတယ္။ စားခ်င္ တာေလးရွိရင္ ေဆြေဆြ႔ကို ေျပာၿပီး ခ်က္ခိုင္းေနာ္”
ေဒၚသုန္ ဘာမွ မေျပာ ခင္ ေဆြေဆြက ၀င္ေျပာတယ္။
“ႀကီးႀကီးသုန္ ရြာကို လြမ္းေနတာ မမရဲ႕။ ေန႔တိုင္း ၀ရန္တာပဲ ထြက္ေငးေနတာ”

“ဟင္ ဟုတ္လား။ ရြာကို လြမ္းေနၿပီလား”

ေဒၚသုန္က မေျဖဘဲ မပြင္တပြင့္သာ ျပံဳးေနလိုက္ တယ္။ လဲ့လဲ့ေအာင္ကေတာ့ အစာစားရင္းနဲ႔ ေဒၚသုန္ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္သလို ကြက္ ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေန တယ္။ ေဒၚသုန္ မေပ်ာ္ဘူး ဆိုရင္ လဲ့လဲ့ေအာင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေဒၚသုန္က မ်က္ႏွာၾကည္ၾကည္လင္ လင္ျဖစ္ေအာင္ ေနျပလိုက္ ရတယ္။ အတြင္းစိတ္ အထိေတာ့ လဲ့လဲ့ေအာင္ လိုက္မျမင္ေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္တစ္မနက္ ေရာက္ ေတာ့ လဲ့လဲ့ေအာင္က ေျပာ တယ္။
“သမီးအသိ တကၠစီ ေခၚထားတယ္။ အေမသုန္နဲ႔ ေဆြေဆြသြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြ ေျပာျပလိုက္။ သူလိုက္ပို႔ၿပီး အျပန္ပါ ေစာင့္ေခၚေပးလိမ့္ မယ္။ ဘုရားတို႔၊ ေစ်းတုိ႔ သြားၾကေပါ့။ စားခ်င္တာေလးေတြ စားခဲ့ၾက။ လိုခ်င္ တာေလး ေတြ႔ရင္ ၀ယ္ခဲ့ၾက ေပါ့”

ေျပာရင္းနဲ႔ လဲ့လဲ့ေအာင္က ေငြစကၠဴတစ္ထပ္ကို ေဒၚ သုန္႔လက္ထဲ လာထည့္ေပး တယ္။ သြားလာတဲ့ ေနရာမွာ ေဒၚသုန္႔ကို ဂ႐ုစိုက္ဖုိ႔ ေဆြေဆြ႔ကို မွာတယ္။ အျပင္ မထြက္ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေဆြေဆြကေတာ့ သီခ်င္းတ ေအးေအးနဲ႔ အလွျပင္ေတာ့ တာပဲ။ အကုန္အျပင္ ထြက္ရင္ ေသာ့ခတ္ သြားရမွာမို႔ ေသာ့ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လဲ့လဲ့ေအာင္နဲ႔ ေဆြေဆြ တစ္ေယာက္ တစ္ေခ်ာင္းစီ ယူထားလိုက္ၾက တယ္။ လဲ့လဲ့ေအာင္က ေသခ်ာ မွာေပးထားတာမို႔ ကားဆရာကလည္း စိတ္ ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေပးရွာ ပါတယ္။

အစံုေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ ပါဘူး။ ေရႊတိဂံုဘုရား ေရာက္တယ္။ ေဆြေဆြ သြားခ်င္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း ခဏ ၀င္တယ္။ ဘာမွေတာ့ မ၀ယ္ပါဘူး။ ေမာ့ေတာ့ေမာ့ေတာ့နဲ႔ ဟိုေငး ဒီေငးလုပ္ၿပီး ေျခ ေထာက္ေညာင္း၊ မ်က္စိ ေညာင္း၊ လည္ပင္းလည္း ေညာင္းလာေတာ့ အိမ္ျပန္ လာၾကတယ္။ ကားနဲ႔သြားရ တာဆိုေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔ စိမ္းသက္တဲ့ ေနရာေဒသ ျဖစ္တာ ကတစ္ေၾကာင္း၊ ရာသီဥတုက ပူျပင္းတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ တိုက္ေရွ႕လည္း ကား ရပ္ေရာ ေဒၚသုန္တစ္ေယာက္ ေျခကုန္လက္ပန္း က်ေနၿပီ ေလ။

စိတ္ေလွ်ာ့မယ္မွ မၾကံ ေသးဘူး ေဆြေဆြက နာရီ ၾကည့္ၿပီး “ဟယ္ မီးပ်က္ေတာ့မွာ ႀကီးႀကီးသုန္ရဲ႕၊ ျမန္ျမန္လာ”ဆိုၿပီး ဓာတ္ေလွ ကားထဲ ဆြဲေျပးလို႔ အျမန္ လိုက္ရေသးတယ္။ ၿမိဳ႕သူ တစ္ေယာက္လို လည္၀ယ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေဆြေဆြ႕ကို ေဒၚသုန္ သေဘာ က်ေနမိတယ္။ ဒီမွာတင္ တံခါးျပန္ပိတ္ခါနီးဆဲ ဆဲ “ေၾသာ္ ခုမွ သတိရတယ္” ဆုိၿပီး ေဆြေဆြတစ္ေယာက္ ပိတ္လုပိတ္ခင္ တံခါးၾကား က ကိုယ္ေစာင္းၿပီး လွစ္ခနဲ ထြက္သြားေရာ။ ျမန္ဆန္လြန္းလို႔ ေဒၚသုန္႔မွာ ဘာမွ ေျပာခ်ိန္၊ ဆြဲခ်ိန္ေတာင္မရ လိုက္ဘူး။

တံခါး ဖ်တ္ခနဲ ပိတ္ သြားၿပီးေနာက္မွာ ေဒၚသုန္ တစ္ေယာက္တည္းပါတဲ့ ဓာတ္ေလွကားႀကီးက ၿငိမ့္ခနဲ ထုိးတက္သြားလိုက္တာ ခဏၾကာေတာ့ ရပ္သြားတယ္။ တံခါးပြင့္တာနဲ႔ ေဒၚသုန္လည္း အျပင္ထြက္ရတယ္။ ခါတိုင္းလို ဓာတ္ေလွကား ေပါက္ရဲ႕ဘယ္ဘက္အခန္း တံခါးေရွ႕လည္း ရပ္လိုက္ေရာ ေဒၚသုန္ မ်က္လံုးျပဴးရ ေတာ့တာပဲ။ ျမင္လိုက္ရတာ က ေဒၚသုန္ မွတ္မိေနတဲ့ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ရဲ႕ နီညိဳေရာင္ သုတ္ထားတဲ့ သံပန္းတံခါး မဟုတ္တဲ့ အျပင္၊ အတြင္း ဘက္ပ်ဥ္ တံခါးမွာလည္း စာတန္း အနီေတြ ကပ္ထား ေသးတယ္။

႐ုတ္တရက္ ေဒၚသုန္ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ တစ္ခုခု မွားေနၿပီ ဆိုတာေတာ့ သိလိုက္တယ္။ ဓာတ္ေလွ ကားဘက္ကို ေယာင္ေတာင္ ေပါင္ေတာင္နဲ႔ ျပန္လွည့္ ၾကည့္တယ္။ အထဲကို၀င္ တတ္ေပမယ့္ အထဲေရာက္ရင္ ေဒၚသုန္က မႏွိပ္တတ္ဘူး။ ေဆြေဆြေျပာတာ မီးပ်က္ ေတာ့မွာတဲ့။ ေဒၚသုန္၀င္ၿပီးမွ မီးပ်က္ရင္ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ရပါ့မလဲ။ ဒီေတာ့ ဓာတ္ေလွ ကားထဲကို ျပန္မ၀င္ခ်င္ေတာ့ ပါဘူး။ ခ်ီတုံခ်တံု ရပ္ေနၿပီးမွ ႐ိုး႐ိုး ေလွကားထစ္ေတြ ရွိရာ အားငယ္စြာ လွမ္းၾကည့္မိ ျပန္တယ္။ အခု ေရာက္ေနတာ ဟာ ဘယ္ႏွထပ္ေျမာက္မွန္း ေဒၚသုန္ မသိဘူး။ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ အခန္းကို ေရာက္ဖို႔ အေပၚကို တက္သြားရမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေအာက္ကို ဆင္းသြားရမွာလား ဆိုတာလည္း ေဒၚသုန္ မသိဘူး။

ေဒၚသုန္ သိေနတာ တစ္ခုက နဖူးမွာ ေခၽြးေတြ ခ်က္ခ်င္းစို႔တက္လာတာပါ။ ဒီအတိုင္း ရပ္ေနလို႔က လည္း မျဖစ္ေတာ့ သတၱိေမြး ၿပီး အေပၚ အရင္တက္သြား ၾကည့္တယ္။ တစ္ထပ္ေရာက္ ဖို႔ေလွကားႏွစ္ဆစ္ခ်ဳိးတက္ ယူရတာမို႔ ေဒၚသုန္႔မွာ ျဖည္း ျဖည္းပဲ တက္ႏိုင္တယ္။

ေဆြေဆြ ဘာလုပ္သြားမွန္း သိလိုက္ၿပီမို႔လည္း ေဒါသျဖစ္မိတယ္။ ေဒၚသုန္ ဓာတ္ေလွကား မစီးတတ္ ေသးတာ သိလို႔ သက္သက္ ေနာက္လိုက္တာ။ အေပၚ တစ္ထပ္ ေရာက္လို႔ ၾကည့္ျပန္ ေတာ့လည္း လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ တံခါး မဟုတ္ေသးဘူး။ မထူးလက္စနဲ႔ ဆက္တက္ သြားတယ္။ ဒါလည္းမဟုတ္ ေသးဘူး။ ေမးရစမ္းရေအာင္ ကလည္း ေလွကားထစ္တစ္ ေလွ်ာက္လံုး ေဒၚသုန္တစ္ ေယာက္ပဲရွိတာ။ ဆက္တက္ ေလေလ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ အခန္းနဲ႔ ေ၀းေလေလျဖစ္မ လားလို႔ ေတြးမိေတာ့ ဆက္ မတက္ရဲေတာ့ဘူး။ အေပၚ တက္တာနဲ႔စာရင္ ေအာက္ ဆင္းၾကည့္တာက ပိုနီးစပ္ ေလမလားဘဲ။ ဆင္းရင္းနဲ႔ရွာ ၾကည့္သြားမယ္။ မေတြ႕လို႔ ေအာက္ဆံုးထပ္ေရာက္ခါမွ ေရာက္ေရာ။ တိုက္ေရွ႕အုတ္ခံု ေလးေပၚထိုင္ၿပီး တစ္ ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔မယ့္ အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေနလိုက္ ေတာ့မယ္။
ေဒၚသုန္႔ ဘ၀မွာ ခုေလာက္ တစ္ခါမွ အားမ ငယ္ဖူးဘူး ထင္တာပဲ။ ေယာက္်ားဆံုးလုိ႔ ေလာက အလယ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ရမယ္ ဆိုတုန္းက လည္း ဒီေလာက္၀မ္းနည္း ပက္လက္မျဖစ္ခဲ့မိဘူး။ ေလွ ကားေတြေပၚကေန ဒူး အသာထိန္းၿပီး ဆင္းလာရင္း မ်က္ရည္လည္လာမိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာ သြားလဲ မသိဘူး။ ေအာက္တစ္ထပ္ကို ဆင္းအလာမွာ မီးပ်က္သြားလို႔ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္တက္လာတဲ့ လဲ့လဲ့ေအာင္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဘြားခနဲ သြားဆံုေရာ။

“ဟင္ အေမသုန္”

မထင္မွတ္ဘဲ ေဒၚသုန္႔ ျမင္လိုက္ရလို႔ လဲ့လဲ့ေအာင္က ေခၚလိုက္မိ႐ံုရွိေသး ေဒၚသုန္ တစ္ေယာက္သူ ဆင္းလာတဲ့ ေလွကားရဲ႕ ေအာက္ဆံုးထစ္ မွာ အားပါးတရ ထုိင္ခ်ၿပီး မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးနဲ႔ အုပ္လို႔ “ဟီး”ခနဲငိုခ်ပါေလေရာ။ ငို တာမွ ကေလးတစ္ေယာက္လို ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ကို ငိုတာ။

လဲ့လဲ့ေအာင္ကလည္း ႐ုတ္တရက္ဆုိ ဘာမ်ား ျဖစ္လို႔ပါလိမ့္ ဆိုၿပီး လန္႔ဖ်ပ္ သြားတာေပါ့။ သူတို႔ေရာက္ ေနတာ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ အခန္းေရွ႕ဆိုတာ တံခါး ၀ုန္းခနဲ ပြင့္လာၿပီး ေဆြေဆြ႕ မ်က္ႏွာေပၚလာမွ ေဒၚသုန္ သိတယ္။

သူေနာက္တာ လြန္သြား မွန္း သိလိုက္တဲ့ ေဆြေဆြ လည္း မ်က္ႏွာပ်က္ေနေတာ့ တယ္။ ေဆြေဆြက ေဒၚသုန္႔ကို ေနာက္ခ်င္တာနဲ႔ ေလးလႊာ အစား ေျခာက္လႊာကိုပို႔။ သူက ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ ျပန္ တက္လာၿပီး အခန္းထဲ၀င္။ ေဒၚသုန္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ႔ ဒီအခန္းေရွ႕ ျပန္ေရာက္လာမလဲ ဆိုၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေန ေခ်ာင္းရင္း ေစာင့္ေနတာ။ ရယ္မလို႔ေပါ့။

ခုေတာ့ မရယ္ရဘဲ ေဒၚသုန္ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရတယ္။ အေၾကာင္းစံု သိသြားတဲ့ လဲ့လဲ့ ေအာင္ကလည္း ေဆြေဆြ႔ကို ဆူတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ကို စိတ္ဆိုးၿပီး ဆူတာပါ။
ေဒၚသုန္ကေတာ့ အဲဒီ ညေနက စၿပီး သိသိသာသာ စကား နည္းသြားၿပီး ငူငူငိုင္ ငိုင္ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ သံုးရက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယား မ်က္ႏွာစံုညီ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ “အေမသုန္ ရြာျပန္ေတာ့မယ္”လို႔ ခြင့္ေတာင္း တယ္။ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ဆိုေတာ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ အံ့အားသင့္သြား တာေပါ့။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေမ သုန္၊ ဒီမွာ ေနရတာ ဘာ အဆင္မေျပလို႔လဲ”

“ဟုတ္သားပဲ အေမ သုန္ရယ္၊ အေမသုန္ အိမ္မွာ ရွိေနတာ လူႀကီးသူမအရိပ္ ေအာက္ေနခြင့္ ရေနတယ္ဆို ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာ ေနၾကတာ”

သူတို႔ဘာေျပာေျပာ ဆံုး ျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ပါ။ ဘာမွ လည္း ေထြေထြထူးထူး ေျပာမေနဘူး။ ရြာျပန္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းပဲ ထပ္ေျပာတယ္။
“အလည္ ျပန္ခ်င္တာလား။ ဒါဆို ေဆြေဆြ႔ကိုပါ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ အလြမ္း ေျပရင္ ျပန္လာခဲ့ေပါ့”ဆိုေတာ့ လည္း မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတည္း အၿပီးျပန္ေတာ့မွာတဲ့။ ဘယ္လိုလွည့္ပတ္ တားတား မရဘူး။ မေနခ်င္ဘူးဆိုမွ အတင္း ဆြဲထားလို႔လည္း မေကာင္းဘူးေလ။

လဲ့လဲ့ေအာင္တို႔ လင္မယားခမ်ာ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ဘဲ ေဒၚသုန႔္ကို ျပန္ခြင့္ျပဳရ ေတာ့တယ္။ ကိုစိုးသက္က သူကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔ပါ့မယ္။ ငါးရက္တစ္ပတ္ေတာ့ ေစာင့္ပါဆိုတာေတာင္ ေဒၚသုန္႔မွာ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရတယ္ ရထားလက္မွတ္သ ၀ယ္ေပး။ သူ႔ဘာသာျပန္မယ္။ ျပန္တတ္တယ္။ ျပန္ရဲပါတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ရထား လက္မွတ္ျဖတ္ ေပးၿပီး ထုိက္သင့္သေလာက္ ေငြေၾကးေတြ ကန္ေတာ့လုိက္ ၾကတယ္။ သူတို႔ဘက္ကေတာ့ တာ၀န္ေက်ပါတယ္။ ေဒၚသုန္႔အတြက္ မနည္းမ ေနာ၀ယ္ျခမ္း ေပးလိုက္႐ံုတင္မက ရြာျပန္ေရာက္ရင္ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ေ၀ငွဖို႔ လက္ေဆာင္ေတြပါ စံုေစ့ေနေအာင္ ၀ယ္ထည့္ေပးလိုက္ၾကတာ။

“ရြာျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ပဲျပဳတ္မေရာင္းပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္ အေမသုန္။ ပင္ပန္းပါတယ္၊ သမီးတို႔ ကန္ေတာ့လိုက္တဲ့ ေငြေလးနဲ႔ အိမ္ဆိုင္ေလး ဘာေလး ဖြင့္လို႔ရမွာပါ။ သမီးတို႔လည္း မၾကာ မၾကာ ေထာက္ပံ့မွာေပါ့။ အေရးကိစၥ ရွိရင္ သမီးတို႔ကို အခ်ိန္မေရြး လွမ္းဆက္သြယ္လိုက္။ ဖုန္း နံပါတ္လည္း မွတ္သြားဦး။ အကယ္၍ သမီးတို႔က အေမသုန္ ဒီကို ျပန္လာခ်င္တယ္ ဆိုရင္လည္း အေမသုန္ အတြက္ သမီးတို႔ အိမ္က တံခါး အျမဲ ဖြင့္ထားတယ္ ေနာ္”

ျပန္ခါနီးမွာ လဲ့လဲ့ေအာင္က မ်က္ႏွာ မသာမယာနဲ႔ အထပ္ထပ္ မွာရွာတယ္။ ကိုယ့္အေပၚ ခ်စ္ခင္တြယ္တာ သူေတြနဲ႔ ခြဲရမွာ စိတ္ မေကာင္းေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ ေလာေလာ ဆယ္မွာ ေဒၚသုန္႔အတြက္ အေရးႀကီးဆံုးက ရြာျပန္ ေရာက္ဖို႔ပါ။ ေဒၚသုန္ ျပန္ မယ္လို႔သိတဲ့ေန႔က ေဆြေဆြ လည္းငိုတယ္။

“သမီးကို စိတ္ဆိုးသြားလို႔လား။ ႀကီးႀကီးသုန္ မႀကိဳက္ရင္ ေနာက္ဆို မစ ေတာ့ပါဘူး။ ေတာင္းပန္ပါ တယ္။ မျပန္ပါနဲ႔ေနာ္။ ႀကီး ႀကီးေရာက္လာလို႔ အေဖာ္ရၿပီ ဆိုၿပီး သမီးကေပ်ာ္ေနတာ။ ႀကီးႀကီး ျပန္သြားရင္ သမီး တစ္ေယာက္တည္း အရင္ ကလိုပဲ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ နဲ႔က်န္ခဲ့ေတာ့မွာ”

“ညည္းကို စိတ္ဆိုးလို႔ မဟုတ္ပါဘူး ေဆြေဆြရယ္။ ႀကီးႀကီးဘာသာ ကိုယ့္ အေၾကာင္းနဲ႔ကိုယ္ ရြာျပန္ခ်င္ လာလို႔ပါေအ”

သူ ျပန္သြားတဲ့အခါ တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ ရွာေပဦးမယ့္ ေကာင္ မေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေဒၚသုန္ သနားမိေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ ဘူးေလ။ တစ္သက္လံုး ေနသြား မယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတာမွ တစ္လေက်ာ္႐ံုရွိေသး ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ေဒၚသုန္႔ကို ရြာကလူေတြ တအံ့တၾသ ေမး ၾကျမန္းၾကတယ္။

ေဒၚသုန္ကလည္း လူတိုင္းကို မကြယ္မ၀ွက္ ျဖစ္ ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္ တာပဲ။ ၾကားရတဲ့သူေတြမွာ တခ်ဳိ႕က ရယ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က စကားတင္း ဆိုခ်င္ တယ္။ “ေဒၚသုန္႔ေနရာမွာ က်ဳပ္သာဆိုလည္း ငိုမိမွာ ပဲ”လို႔ ကိုယ္စား ၀င္ေတြးေပး သူလည္းရွိတယ္။ ေဒၚသုန္ ကေတာ့ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာ ကိုမွ လိုက္ၾကည့္မေနပါဘူး။ သူေျပာဖို႕ က်န္ေနတဲ့စကား ကိုပဲ ထပ္ဆက္တယ္။

“ေတာ္တို႔ပဲ စဥ္းစား ၾကည့္၊ ဒီတိုက္ႀကီးထဲမွာပဲ တစ္ေနရာရာမွာ ကိုယ့္အခန္း ရွိေနတာကို သိသိႀကီးနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႔ဘဲ တ၀ဲ၀ဲလည္ လည္နဲ႔ မ်က္စိလည္ လမ္း ေပ်ာက္ေနတာေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ ရွိေသးလို႔လား”တဲ့။

ေျပာၿပီးတာနဲ႔ တစ္လခြဲ နီးပါး ေခ်ာင္ထိုးထားခဲ့တဲ့ သူ႔ပဲျပဳတ္ေတာင္းေလးကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ဗုန္းဗုန္းဗန္းဗန္းနဲ႔ ေဆးေၾကာဖုန္ခါ။ ေနာက္ တစ္မနက္ခင္းမွာေတာ့ “ေရ ျပာအိုင္”ရြာသူရြာသားေတြနဲ႔ ခဏတာ ေ၀းေနခဲ့ရတဲ့ ေဒၚသုန္႔ရဲ႕ “ေဟာ့ဒီက ပဲ ျပဳတ္”ဆိုတဲ့ အသံကို ပီပီ သသႀကီး ျပန္ၾကားေနရ ၿပီေလ။


ေငြဇင္ေယာ္ဦး၊မိုးကုတ္၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊မတ္လ ၂၀၁၁)

အေၾကြးႏွင့္ အေတြး

တံခါး၀မွ ေသာ့ ခေလာက္ကိုၾကည့္ၿပီး “ဒီတစ္ခါလည္း ေနာက္က်သြားျပန္ ပဟ”ဟု မခ်င့္မရဲ ေတြးမိ လိုက္သူက ကုိျမတ္သူပဲ ျဖစ္ေလသည္။ ဒါေတာင္ မမီလိုက္မွာ စိုး၍အိပ္ရာမွ ႏိုးႏိုးခ်င္း ထမင္းပင္ မစားအား ေသးဘဲ အေျပးအလႊား ထလာခဲ့ျခင္းပင္။
မေန႔ညကလည္း ျပန္လာႏိုး ျပန္လာႏိုးႏွင့္ တံခါးပိတ္ထားသည့္ ျခံေရွ႕ ဆုိင္ကယ္ရပ္ၿပီး ထိုင္ေစာင့္သည့္မုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကပင္ ဘာပါလိမ့္ဟု စူးစမ္း ၾကည့္ျခင္း ခံရေသးသည္။ ဖိုးေရႊေသာင္းထြန္းတို႔ လင္မယားက ေပၚမလာ။ ၾကာေတာ့ ဗိုက္ကလည္း ဆာ၊ ေညာင္းကလည္း ေညာင္းလာသည္ႏွင့္ “ျပန္လာရင္ သူတုိ႔ကို ျမတ္သူလာသြား ေသးတယ္လို႔ ေျပာေပပါဗ်ာ” ဟု နံေဘးအိမ္ကို အက်ဳိးအေၾကာင္း
ေျပာျပ မွာထားၿပီး ျပန္လာခဲ့ရသည္။ ထမင္း စားၿပီး တစ္ေခါက္ျပန္ထပ္ သြားရဦးမလား စိတ္ကူး ေသးေသာ္လည္း ဇနီးသည္ မေမနီက “မိုးလည္း ခ်ဳပ္ပါၿပီ။ မနက္မွ ေစာေစာ ထသြားပါလား” ဟု တားသျဖင့္ ျပန္မလာ ျဖစ္လိုက္ေတာ့။ တြက္ၾကည့္ေတာ့ ရစရာ အေႂကြးထဲ ဆုိင္ကယ္ ဓာတ္ဆီဖိုး ထပ္ေပါင္းလွ်င္ပင္ မနည္းေတာ့ပါေခ်။
ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ သြားလုိက္ျပန္ လိုက္လုပ္ေနရသည္မွာ ယခု တစ္ေခါက္ႏွင့္ ေပါင္းလွ်င္ ဆယ္ေခါက္ ေလာက္ေတာင္ ရိွၿပီထင္သည္။ ေသခ်ာသည္က လက္ရိွ ကုိေသာင္းထြန္းတို႔ လုပ္ေနပုံေတြက နည္းနည္းမွ
မ႐ိုးသားေတာ့ျခင္းပင္။ သမား႐ိုးက် လြဲေခ်ာ္ေနျခင္း ဆုိလွ်င္ ေလးငါးရက္အထိ မေတြ႕စရာအေၾကာင္း လံုး၀မရိွ။ လုပ္စရာအလုပ္ အကိုင္ႀကီးရယ္ဟု မည္မည္ရရ ရိွေနသည္လည္း မဟုတ္ပါဘဲႏွင့္ကို ကုိျမတ္သူ လာတုိင္း ေန႔ေန႔ညည မေတြ႕။ အကယ္၍ ကုိျမတ္သူ မသိႏုိင္သည့္ အလုပ္ ကိစၥေတြ ေပၚေန၍ အိမ္မကပ္ႏုိင္တာဆုိ လွ်င္လည္း ကုိျမတ္သူ အိမ္ဘက္ ခဏတစ္ျဖဳတ္ေလး ေလာက္ေတာင္ လွည့္မ၀င္ လာႏုိင္ေပဘူးလား။ ႐ိုးသားသူဆုိလွ်င္ေပါ့ေလ။ ကိုျမတ္သူ ေမွ်ာ္ေနမွာကို သူ႔မိန္းမ မသိလွ်င္ေတာင္ ကာယကံရွင္ ကိုေသာင္းထြန္းကေတာ့ သိသည္မဟုတ္လား။ ဘယ္႐ႈေထာင့္မွ ေတြးေတြး သူတုိ႔လင္မယားသည္ အေတြ႕မခံခ်င္၍ကို တမင္ ေရွာင္တိမ္းေနၾကျခင္းက ေပၚလြင္လြန္းလွသည္။
ၾကည့္ၾကေသးတာ ေပါ့ေလ။ သူက ေသာင္းထြန္းျဖစ္သလို ကုိယ္ကလည္း ျမတ္သူ ေပပဲ။ ဒင္းကပဲ
လံုေအာင္ ပုန္းႏုိင္မလား။ ကုိယ္ကပဲ ေတြ႕ေအာင္ ရွာႏုိင္မလား။ တစ္ေန႔ တစ္လံ ပုဂံ ဘယ္ေရြ႕မလဲ။ အိပ္ရာလိပ္ကို သူ႔ျခံ၀ ခ်ၿပီးေတာ့ကို မေတြ႕မခ်င္း အိပ္ေစာင့္လိုက္ဦးမည္။
ႏွစ္
“ေတြ႕ခဲ့ရဲ႕လား ရွင့္ ကိုေသာင္းထြန္း”
ဧည့္ခန္းထဲရိွ ပန္းခ်ီ ကားကို ဖုန္သုတ္ေနရာမွ မေမနီက အေလာတႀကီး လွည့္ေမးသည္။ ကုိျမတ္သူ က မ်က္ႏွာအိုအိုႏွင့္ ေခါင္း သာခါျပၿပီး ဆက္တီခံုေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ခ်လုိက္ သည္။ ကုိယ္တုိင္ကိုယ္က် လုိက္ေတာင္းရသူ မဟုတ္ ေသာ္လည္း ခင္ပြန္းသည္ ျပန္အလာကို အဆင္ေျပမေျပ ေမွ်ာ္ေမာရသူ မေမနီ၏ ဒုကၡကလည္း မေသးပါ။ ၾကား ဖူးသည္ကေတာ့ ေမွ်ာ္ရသည့္ အလုပ္က ပုိေမာသည္ ဆုိလား။
“ဒီလင္မယား ကၽြန္မတို႔ အေပၚ တကယ္ လုပ္ရက္တာပဲေနာ္ ကုိျမတ္သူ”
က်ားကိုက္ပါသည္ဆုိ မွ အေပါက္ေလးႏွင့္လားဟု လုပ္ခ်င္ေနသည့္ ဇနီးမယားကို ကိုျမတ္သူက စိတ္မ ၾကည္မလင္ လက္စႏွင့္ ဘု ၾကည့္ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္။ ကိုျမတ္သူ စိတ္တုိေနမွန္းသိ ၍ မေမနီက မီးေလာင္ရာ ေလပင့္မျဖစ္ရေလေအာင္ ထိန္းသိမ္းသည့္အေနႏွင့္-
“လူရင္းတုိင္းလည္း လူ ယံုမျဖစ္ႏုိင္တာ ေနာက္ဆုိ သင္ခန္းစာ ယူ႐ံုေပါ့ရွင္”
“သင္ခန္းစာ ယူတာ မယူတာ ေနာက္ထား။ ေလာ ေလာဆယ္ ငါ့ေခါင္းေပၚတင္ ေနတဲ့ ေငြသံုးသိန္း ကိစၥကို ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမလဲ။ မေန႔ ညေနကေတာင္ ကို၀င္းစိန္တုိ႔ လင္မယား မ်က္ႏွာလာျပေန ၾကေသးတယ္မလား။ အဲ့ဒီ တစ္ခါငါနဲ႔ မေတြ႕လိုက္လုိ႔ “သူ႔အလုပ္ကိစၥေတြ ကၽြန္မ သိပ္မသိဘူး။ ေလာေလာ ဆယ္ ေငြရၿပီလုိ႔ ေျပာသံ လည္း မၾကားေသးဘူး။ သူ ရိွခ်ိန္ေလာက္မွ ျပန္လာေမး ၾကည့္ပါလား”လုိ႔စကားလွည့္ လုိ႔ရေပမဲ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေနာက္တစ္ခါဆုိရင္ အဲဒီလို လြယ္လြယ္ စကားလွည့္လို႔ ရပါဦးမလား။ ေငြလာေပး သြားတဲ့ အလုပ္ရွင္ဆုိတာက လည္း ငါတုိ႔ၿမိဳ႕ကိုကုန္တက္ ၀ယ္ရင္း အိမ္ဦးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ လို ေလးငါးဆယ္ရက္တစ္ခါ လူးလား ေခါက္တံု႔ ကူးသန္း ေနတဲ့သူ။ အကယ္၍ သူလာ လုိ႔ ကို၀င္းစိန္တုိ႔က မေတာ္ တဆစကားၾကံဳလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တကူးတက သြားေတြ႕ ေမးမိ လုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပုိက္ဆံေပးၿပီး တာေတြေပၚကုန္ရင္ ငါ့မ်က္ ႏွာ ဘယ္နားသြားထားရေတာ့ မလဲ”
“အဲ့ဒီလုိႀကီးေတာ့ သြား မေမးေလာက္ပါဘူး ရွင္ကလည္း”
ဒါေပမဲ့ ကုိျမတ္သူ ေျပာသြားသမွ် အခ်က္ေတြကို မိန္းမသား ျဖစ္သည့္ မေမနီက ပို၍ပင္ တစ္ဆံုးထိ ေတြးပူမိၿပီးပါၿပီ။ အခန္႔ မသင့္လွ်င္ တစ္သက္လံုး ထိန္းသိမ္း လာခဲ့သမွ် နာမည္ပ်က္ ကာ လုပ္ငန္းကုိင္ငန္းလုပ္ဖုိ႔ ခက္သြားမည္ပင္ ပူရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ပူေနသည့္ သူကို အပူသက္သာလုိ သက္ သာျငား မေမနီက ႏွစ္သိမ့္ ေပးမိတာ။
“မေမးလည္း ၾကာလာရင္ ေပၚကုန္မွာပဲေလ။ ေပၚကုန္ရင္ မင္းေယာက်္ား ျမတ္သူရဲ႕သိကၡာေတာ့ သြားေပေရာ့ ေျမာင္းထဲပဲ”
“အို အဲ့ဒီလိုအထိေတာ့ ဘယ္အျဖစ္ခံပါ့မလဲရွင္။ ေတာင္းမရတဲ့အဆံုးေတာ့ လည္း ရိွတဲ့ဆုိင္ကယ္ေလး ခဏတစ္ျဖဳတ္ ေပါင္ႏွံသင့္ ေပါင္ႏွံ၊ ေရာင္းခ်သင့္ေရာင္း ခ်ၿပီး သူမ်ားကို ေပးစရာ ရိွ တာေပးလုိက္မွ၊ေပါ့”
“ေပးရမွာကေတာ့ မျဖစ္မေနေပးရမွာ ငါသိပါတယ္။ ငါ့လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ နဲ႔ တပည့္ေတြဆုိတာကလည္း ရိွသူေတြမွ မဟုတ္တာ။ သူတုိ႔ လုပ္အားခ သူတို႔ ရခ်င္ေနၾက မွာပဲေလ။ ငါ့အေပၚယံုၾကည္ စိတ္နဲ႔ ခုထိ လာမေမးျမန္းၾက ေသးတာကိုေတာင္ ေက်းဇူး တင္ေနရတယ္။ အလုပ္ရွင္က လာေပးတာနဲ႔ ငါက သူတုိ႔ကို ခ်က္ခ်င္း သြားေပးမွာလုိ႔ ထင္ၾကမွာကိုး။ ေလာေလာဆယ္ ေတာင္ သူတုိ႔ခမ်ာ ရစရာရိွ တယ္ဆုိၿပီး အေႂကြးႀကိဳယူ စားတဲ့သူက ယူစားထားၾကတာ”
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဆက္တီကုိယ္စီမွာ ေသာက ကိုယ္စီႏွင့္ ငုိင္ေတြေနမိၾက သည္။ ခက္သည္က ကုိယ္ ေတြကလည္း ရရစားစား လက္သမားဆရာဘ၀မို႔ လတ္တေလာ၌ စုိက္ထုတ္ ရွင္းထားေပးစရာ ေငြပိုေငြ လွ်ံက လက္ထဲမွာ မရိွပါ။ ဒီလုိပဲ အငတ္ခံ၍ သာမႈ၊ နာ မႈအတြက္ ျခစ္ကုတ္စုထား ရသည့္ ေရႊတိုေရႊစေလးမ်ား ႏွင့္ တ႐ုတ္ ဆုိင္ကယ္ေလး တစ္စီးေတာ့ ရိွသည္ ဆုိေပ မဲ့ စုိက္ထုတ္ရွင္းၿပီး ေနာက္ ျပန္၍မ်ား မရခဲ့ပါလွ်င္။ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ စုိက္ထုတ္ ရွင္းရမည့္ ေငြသံုးသိန္း ဟူသည့္ ပမာဏသည္ ကိုျမတ္သူတုိ႔လို တစ္ေန႔လုပ္ တစ္ေန႔စား လက္သမား ဆရာ အိမ္ေထာင္စုမ်ဳိးအတြက္ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရိွသလဲ။ ေတြးေလေလ ကုိယ့္လက္ လြယ္မႈ ေျပာမလား၊ လူရင္း အေပၚယံုၾကည္မႈ ဆုိမလား။ ထုိတစ္ခုခုကိုပဲ ကုိျမတ္သူ တျမည့္ျမည့္ စိတ္တုိလာရ ေတာ့သည္။
ၿပီးလွ်င္ ညီအစ္ကိုရင္း တမွ် ခင္မင္ေပါင္းေဖာ္ခဲ့ၾက သည့္ သူငယ္ခ်င္း ကုိေသာင္း ထြန္း၏ လုပ္ရပ္ကိုလည္း အံ့အားသင့္ စိတ္တုိမဆံုး။ ေနာက္ေက်ာကို ဓားႏွင့္ အထိုး ခံရသည့္အျဖစ္ ဆိုသည္မွာ ဒါမ်ဳိးကို ေခၚျခင္း ျဖစ္မည္။

သံုး
ျဖစ္ခ်င္လာ၍ ကံကိုက ဖန္လာသည္ဟုပဲ ဆုိရမည္ လားမသိ။
ထုိေန႔မနက္ ကုိေသာင္း ထြန္း ေရာက္လာခ်ိန္သည္ ကုိျမတ္သူထံ ၿမိဳ႕ငယ္မွ အလုပ္ရွင္က လက္သမားခ ေတြ လာရွင္းၿပီး ႏႈတ္ဆက္ ျပန္သြားခါစျဖစ္သည္။ အ၀င္ ႏွင့္ အထြက္ေလာက္ပဲ လြဲ သည္။
“ဟ ငါ့ သူငယ္ခ်င္းက တယ္ေထာေနပါလား”
ေက်ာက္ကုန္သည္ တစ္ျဖစ္လဲ ပြဲစားတစ္ပုိင္း ကုိေသာင္းထြန္းက ထံုးစံ အတုိင္းစမတ္က်က် ၀တ္ ဆင္ထားပါသည္။ ရပ္ကြက္ခ်င္း မတူေသာ္လည္း တစ္ ေက်ာင္းတည္း တစ္တန္း တည္း အတူတက္ခဲ့ၾကေသာ သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ သည္ ဘ၀ ရပ္တည္မႈကို ေရြးခ်ယ္ရာ၌ေတာ့ မတူညီခဲ့ၾက ပါ။ အေျပာအဆုိ ပါးနပ္ လည္၀ယ္သူ ကိုေသာင္းထြန္း က ကုန္သည္ပြဲစားေလာကထဲ ေရာက္ရိွသြားခဲ့ၿပီး ကုိျမတ္သူ ကေတာ့ ဖခင္အေမြဆက္ခံ ရင္း လက္သမားဆရာတစ္ ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ရပ္တည္မႈခ်င္း မတူသျဖင့္ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကုိယ့္မိသားစု အေရးႏွင့္ကိုယ္ ႐ုန္းကန္ က်င္လည္ ေနၾကရင္း ႏွစ္ေယာက္သား သိပ္မေတြ႕ ျဖစ္ၾကေတာ့။ အတန္းႀကီး လာၿပီျဖစ္သည့္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္စရိတ္ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးျမင့္လာေနေသာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းအၾကား ကိုျမတ္သူ လံုးခ်ာ လည္လိုက္ ေနခ်ိန္မွာ ကိုေသာင္းထြန္း အဖို႔လည္း ရိွသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ ႏွင့္ပင္ မနည္း က်ားကန္ ေနရ ပံုေပၚသည္။ သူ႔အမ်ဳိးသမီးက အထည္ေလးဘာေလး ေတြ ဟုိက ယူေရာင္း ဒီက ယူေရာင္း လုပ္ေနသည္လည္း တစ္ခါတေလ ေတြ႕ရသည္။
အေျခ မပ်က္ေသာ္လည္း ကမၻာ့စီးပြားေရး ပ်က္ ကပ္၏ ႐ုိက္ခတ္မႈေအာက္မွာ ကုန္သည္ပြဲစား အမ်ားစုနည္း တူ ကိုေသာင္းထြန္းလည္း ခါတုိင္းလုိ မေခ်ာင္လည္ေတာ့ ျခင္းျဖစ္မည္။ ထိုက္သင့္ သေလာက္ နာမည္ရိွသည့္ ကုိျမတ္သူပင္လွ်င္ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ မွာ အလုပ္အျမဲ မရိွ၍ ရိွသည့္ အနီးအပါးမွ ၿမိဳ႕ငယ္တခ်ဳိ႕ထိ အလ်ဥ္းသင့္လွ်င္သင့္သလို လုိက္ပါအိမ္ေဆာက္ေနရသည္။ ယခုတစ္ေခါက္ ရလုိက္သည့္ အလုပ္ကမဆိုး။ တပည့္တ ပန္းေတြကိုပါ သိမ္းက်ဳံးေခၚ သြားၿပီး တက္ညီလက္ညီ သြားလုပ္ကိုင္လုိက္ၾကသည္ မွာ လက္ခေကာင္းေကာင္းရ ခဲ့ၾကသည္။ ရခဲ့ၾကသည္ဆုိ တာထက္ ရၾကမည္ဆုိလွ်င္ ပိုမွန္ေပလိမ့္မည္။ သိေန သည့္ အလုပ္ရွင္က သူ႔ေငြ ေပၚေအာင္ ကုန္ေတြ ေရာင္းခ် ၿပီးမွ လက္သမားခကိုလာ ရွင္းသြားခဲ့သည္ေလ။
ကံမေကာင္းပံုက ထုိေငြ ကိုျမတ္သူ လက္ထဲ ေရာက္လာခ်ိန္ႏွင့္ကြက္တိ ကုိေသာင္း ထြန္းက ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ ၿမိဳက္ႀကီး အလည္ေရာက္လာ တာ။
“မေထာပါဘူး ေသာင္းထြန္းရာ။ ငါ့လူေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ငယ္ မွာ အိမ္သြားေဆာက္ေပး ထားတဲ့ လက္သမားခ သံုးသိန္းပါ။ ခုမွရတာ”
ထုိခဏမွာ ကုိေသာင္းထြန္းက တစ္ခုခုကို ေတြးမိ လိုက္ပံုျဖင့္ မ်က္လံုးေတြ ၀င္းလက္သြားသည္။
“သုံးသိန္းဟုတ္လား။ ေနစမ္းပါဦး။ အဲ့ဒီသံုးသိန္းက ခုခ်က္ခ်င္း သြားေပးရမွာလား”
“ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ သြားမေပးအားေသးပါဘူး။ နက္ျဖန္မွ ျဖစ္ျဖစ္ သြားေပး မွာ။ ဒီညေန ငါ့မွာ လုပ္စရာ အလုပ္ေလးေတြ နည္းနည္း ပါးပါး ရိွေသးတယ္”
ကိုေသာင္းထြန္းက ၀မ္းသာအားရ လက္ဖ်စ္တီး လ်က္....
“ဒါျဖင့္ ငါ့ကို တစ္ခု ေလာက္ ကူညီပါလား သူငယ္ခ်င္း”
“ဘာကူညီရမွာလဲ”
“ငါအခုပြဲစား လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာက္တစ္ပြင့္ ေစ်းအရမ္း ေတာ္ေနတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ ေတာ့ ငါ ေရာင္းေပးေနက် လူကလည္း ေလာေလာဆယ္ ၀စီပိတ္ တရားစခန္း ၀င္ေနတယ္။ ေက်ာက္ရွင္က လည္း ဒီတစ္ရက္ႏွစ္ရက္ အတြင္း ခရီး ထြက္ေတာ့မွာမို႔ မေရာင္းရရင္ သူ႔ေက်ာက္ကို ျပန္ယူေတာ့မွာ။ တစ္ရက္ႏွစ္ ရက္ေလးနဲ႔ ကပ္လြဲသြားရင္ ႏွေျမာစရာႀကီး။ အဲ့ဒါ ျမတ္ မယ့္ေက်ာက္ကြ။ ငါ့လူ ေရာက္လာလို႔ ျပန္ေရာင္းရင္ အနည္းဆံုး ေလးသိန္းေအာက္ မရိွဘူး။ ခက္တာက ငါ့မွာ လည္း ခါတုိင္းလို ေငြမရႊင္ ေတာ့ ညစ္ေနတာကြာ အဲ့ဒါ”
ဘာကို ဆုိလိုသည္မွန္း ဒက္ခနဲ နားလည္ လိုက္ေသာ္လည္း ကုိျမတ္သူက ႐ုတ္တ ရက္ စကား ေရေရရာရာ မျပန္ ႏုိင္။ ကုိေသာင္းထြန္းကို မယံု ဘူးဆုိသည္ထက္ ကုိယ့္ဘက္ မွ ၾကံဳရႏုိင္စရာ အခက္အခဲ တခ်ဳိ႕ကို လွမ္းတြက္ဆခ်င့္ ခ်ိန္လုိက္မိျခင္းပင္။
“လုပ္ပါကြာ။ ေရာင္း ၿပီးရင္ ဘယ္ေလာက္ရရ ျမတ္တဲ့ တစ္၀က္ကို မင္းယူပါ”
“ဟာ ဒီလုိမဟုတ္ပါ ဘူး။ ငါ့ေငြပုိင္မဟုတ္ေတာ့ အကယ္၍ တစ္ခုခု လြဲေခ်ာ္ သြားခဲ့ရင္၊ ေနဦး။ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ ရင္ဆုိတာ မင္းကိုဆုိလုိတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အခန္႔ မသင့္လုိ႔ မွန္းထားသလုိ ေငြခ်က္ ခ်င္း ျပန္မခ်ိန္း ႏုိင္ခဲ့ရင္ ငါ့ ဘက္က တာ၀န္ပ်က္ကြက္ သလုိျဖစ္သြားမွာ ေတြးပူတာပါ။ မင္းသိတဲ့ အတုိင္းပဲ ငါ့ လူေတြ ဆုိတာက ဒီ၀င္ေငြ ေလးေတြနဲ႔တင္ ရပ္တည္ေန ၾကရတာကြ။ ခုေတာင္ ေယာက်္ားက ခရီးထြက္ အလုပ္ လုပ္ေနတုန္း အိမ္က ဇနီးမယားနဲ႔ သမီးသားေတြ က အေႂကြးႀကိဳတင္ ယူစားထားသူက ယူစား ထားၾကရ တာ။ ျမန္ႏုိင္သမွ် အျမန္ဆံုး သူတုိ႔လက္ထဲ ေငြေရာက္ ေလေကာင္းေလေပါ့။ ဒီညေန ေတာင္ ငါမအားလို႔”
“မင္းေျပာတာ ငါ သေဘာေပါက္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ စိတ္ခ် မင္းလံုး၀ စိတ္မပူ ေစရဘူး။ ငါ အာမခံ တယ္ကြာ။ တကယ္ ေသခ်ာလို႔ ငါေျပာတာပါ။ အကူအညီ ေတာင္းတာပါ သူငယ္ ခ်င္းရာ”
ဒီထက္ပုိျငင္းေန၍ လည္း မေကာင္းတတ္သည္ မို႔၊ ၿပီးလွ်င္ မယံုၾကည္စရာ စိုးစဥ္းမွ်မရိွသည့္ သူငယ္ ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီး ေပမို႔။ သုိ႔ေပမဲ့လည္း ခုေတာ့ ထိုသူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ ေခါက္ႀကီးေၾကာင့္ပင္ ကိုျမတ္ သူတို႔ လင္မယား ေခါင္းခဲ ေနၾကရၿပီေလ။ မဟုတ္ ေသး။ ေခါင္းမီးေတာက္ေန ၾကရၿပီဆုိလွ်င္ ပိုမွန္ေပလိမ့္ မည္။ သန္ဘက္ခါမနက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ညေနမွာ ပုိက္ဆံ ဆက္ဆက္လာေပးပါမည္ဆုိ ေသာ ကုိေသာင္းထြန္းသည္ ထုိေန႔ကတည္းက လုိက္လို႔ မမီေျပးေလၿပီ ဇာတ္လမ္းခင္း သြားသည္မွာ သန္ဘက္ခါ မနက္တင္မက၊ ဖိန္းႏဲႊခါ လည္း ေပၚမလာ။ ဘာညာ အက်ဳိးအေၾကာင္းလာေျပာ ျခင္းလည္းမရိွေတာ့ ကုိျမတ္ သူလည္း ထုိင္ေမွ်ာ္မေနႏုိင္ ေတာ့ဘဲ အိမ္အထိ လုိက္ သြားလိုက္သည္။ ထုိအခ်ိန္ထိ ကိုေသာင္းထြန္း လိမ္ညာ သြားၿပီဟု မထင္မိေသးသည္ မွာ အမွန္။ ထင္စရာလည္း မရိွဘူးေလ။ ဒီလူႏွင့္ ဒီလူ ၾကား ဒီလုိျဖစ္စရာလား။ ထုိမွရွာရင္း ရွာရင္းႏွင့္ပင္ မေတြ႕ဘဲ ေလးငါးရက္တုိင္ လာခဲ့ေတာ့သည္။ အံ့ၾသ စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လင္ေရာမယားပါ ကုိျမတ္သူ ရွာမေတြ႕ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေရွာင္တိမ္း ေနႏုိင္ၾက၏။ ကုိယ့္အက်ဳိးအျမတ္ တစ္ျပား တစ္ခ်ပ္မွ မပါဘဲ သူ႔ အခက္ အခဲေျပလည္ပါေစေတာ့ဟု ကူညီေပးလိုက္သည့္ ေစတ နာကိုမွ မေထာက္။
ေတြးမိတုိင္း ေတာ္ေတာ္ ေလး ပူေလာင္မိရသည္။

ေလး

“သူတုိ႔ သြားတတ္တဲ့ ေနရာေတြေကာ ရွာၾကည့္ၿပီး ၿပီလားဗ်”
အပူတျပင္း လာရွာ သက္ရွည္ၾကာေနၿပီမို႔ အိမ္နီး ခ်င္းတခ်ဳိ႕ႏွင့္ပင္ ကုိျမတ္သူ မ်က္မွန္း တန္းမိေနၿပီေလ။
“ကုန္ၿပီ ခုတစ္ေလာ ေပၚမလာဘူးပဲ ေျပာတယ္”
“သူ႔ ေယာကၡမ အိမ္ ေကာ”
သူတုိ႔ကေလးကို ေယာကၡမအိမ္မွ ေခၚထားေပ သည္ဆို၍ ထုိအိမ္အထိ လုိက္၍လည္း ကုိျမတ္သူ အရိပ္အျခည္ ၾကည့္ၿပီးပါၿပီ။ “ခုတစ္ေလာ အေဖနဲ႔ အေမ မလာတာၾကာၿပီ ဦးဦး”ဟု ကေလးက ေျပာသည္။ကေလးႏွင့္သူ အဘြားေျပာ သည့္ေလသံေတြကို နားေထာင္ ရသေလာက္ ကိုေသာင္းထြန္း တုိ႔လင္မယား အဆင္မေျပ ေၾကာင္း၊ အေႂကြးေတြ ပတ္လည္ ၀ုိင္းေနေၾကာင္း၊ ေပါင္ႏွံ ထားသည့္ အိမ္ကလည္း အတိုးေတြ တက္ေနေၾကာင္း၊ အေရးထဲမွာ ကုိေသာင္းထြန္း ဇနီးက ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးစြဲေန၍ ပုိဆိုးေၾကာင္း၊ ကေလးကို ေခၚထားေပးသည့္ အဘြား ႀကီးထံပင္ မၾကာမၾကာလာ လက္ျဖန္႔ေနၾကေသး၍ ဆူပူ လႊတ္လိုက္ကတည္းက ခုထိ ေပၚမလာၾကေတာ့ေၾကာင္း ေတြ သိရသည္။ ဒီလုိက်ပ္ တည္းေနသည့္ သူငယ္ခ်င္း အေၾကာင္း သိရ၍ စိတ္မခ်မ္း မသာျဖစ္မိသည္မွန္ေပမဲ့ သူ ငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္ႏွင့္ ေမတၱာ ေစတနာကို ခုလိုခုတံုး လုပ္ၿပီးမလုပ္သင့္မလုပ္ထိုက္ သည္ကို လုပ္သြားရက္တာ ႀကီး ေခါင္းထဲ ၀င္လာေတာ့လည္း ခြင့္မလႊတ္ခ်င္မိသည္ မွာအမွန္။ ဘြားေအ ေျပာသမွ် မိဘႏွစ္ပါး မေကာင္းေၾကာင္း နားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္ တလည္လည္ျဖစ္လာသည့္ ကေလးမေလးကို သားသမီးခ်င္း စာနာစိတ္ႏွင့္ အိတ္ကပ္ ထဲပါလာသည့္ ေငြငါးရာကုိ မုန္႔ဖိုးေပးၿပီး ထျပန္လာရ သည္က ကိုျမတ္သူသာ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း စိတ္တုိျခင္းထက္ စိတ္ဓာတ္ က်ကာ ကုိျမတ္သူတစ္ေယာက္ ကိုယ့္အိမ္ကုိယ္ ျပန္ လာခဲ့ရသည္။ မေတြ႕ခ်င္၍ ေရွာင္ပုန္းေနသူဆုိမွေတာ့ ရွာ ရခက္ၿပီေပါ့။
ေတာက္ ဘယ္ကမၻာမွာ မ်ား သြားပုန္းေနၾကပါလိမ့္ ေနာ္။
ျခံ၀ေရာက္ခါနီးမွ ျဗဳန္း ခနဲရလုိက္သည့္ အေတြးတစ္ စေၾကာင့္ ကုိျမတ္သူ ဆုိင္ ကယ္ကို ရပ္လုိက္မိသည္။ ၾကည့္စမ္း ဒါျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ဘာေၾကာင့္မ်ား ေစာေစာ မေတြးမိရပါလိမ့္။ ခ်က္ခ်င္း ပင္ ဆုိင္ကယ္ကို ျပန္ေကြ႕ၿပီး လာရာလမ္း အတုိင္း အျမန္ ေမာင္းထြက္သြားေသာ ကုိျမတ္ သူကို မေမနီက အိမ္ေပါက္၀ မွ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ရပ္ၾကည့္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဒီတစ္ ခါေတာ့ ကုိျမတ္သူက ဆုိင္ ကယ္ကို ကုိေသာင္းထြန္းတုိ႔ လမ္းထဲအထိ မ၀င္ဘဲ လမ္း ထိပ္ကြမ္းယာဆုိင္၌ ခဏအပ္ ထားခဲ့ၿပီး ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ သြားသည္။ လမ္းေပၚမွ ခပ္ရြယ္ရြယ္ခဲတစ္လံုးကို လည္း အသင့္ေကာက္ယူ သြားလုိက္ပါသည္။ သြပ္မိုး ပ်ဥ္ကာတစ္ထပ္ အိမ္ကေလး၏ တံခါးရွိရာသို႔ အသံမျပဳဘဲ ေျခသံလံုလံုျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ သြားကာ ေသာ့ခေလာက္ကို ခဲျဖင့္ ခပ္ျပင္းျပင္း ႐ိုက္ခ် လုိက္ေတာ့ ေခ်ာက္ခနဲ ပြင့္ သြားသည္။ ကုိျမတ္သူ၏ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ေတြးဆခ်က္ ဒက္ထိ မွန္ကန္ေနေၾကာင္းကို ၀႐ုန္းသုန္းကားသံ သဲ့သဲ့ ထြက္ေပၚလာရာ အိမ္တြင္း ဆီမွ ေျခသံတစ္ခုက ေကာင္း ေကာင္းႀကီး သက္ေသ ခံေနပါသည္။
တံခါးပြင့္သြားေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတြ႕။
သို႔ေပမဲ့ စားလက္စ ကိတ္မုန္႔ တစ္ပုိင္းတစ္စႏွင့္ ေရတစ္ခြက္ မီးမေသေသး သည့္ ေဆးလိပ္တုိတုိ႔က အျဖစ္မွန္ကို ေဖာ္ျပလ်က္ရိွ ေနၾကသည္။
“ပုန္းမေနနဲ႔ေတာ့ ေသာင္းထြန္း။ မင္းရိွေနတာ ငါသိတယ္။ ေယာက္်ားပဲ ကြာ။ လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရမွာ ေပါ့။ ႐ႈပ္ရဲရင္ ေျဖရွင္းရဲရ မွာေပါ့။ မင္းနဲ႔ငါ့ၾကားတုတ္ တျပက္ဓားတျပက္လည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ႐ံုးေရာက္ဂတ္ ေရာက္လည္း မေျဖရွင္းခ်င္ ဘူး။ ဒီေတာ့ ခုခ်က္ခ်င္း ငါ့ ပုိက္ဆံျပန္ေပးပါ။ မေပးရင္ေတာ့ ေစာေစာက ငါေျပာတဲ့ အခ်က္ေတြထဲက တစ္ခုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွစ္ခုလံုးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မင္းနဲ႔ငါ့ၾကား ေရာက္မလာ ဘူးလုိ႔ ငါ အာမခံဘူးေနာ္”
တစ္ေအာင့္အၾကာမွာ ဆီးရြက္သာသာ မ်က္ႏွာငယ္ ေလးျဖင့္ ကိုေသာင္းထြန္း တစ္ေယာက္အခန္းထဲမွ တြန္႔ ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ျဖင့္ ထြက္လာ ပါသည္။ သူ႔ဇနီးပါ ပါလာ ေလမလား ေစာင့္ၾကည့္ေန ေသာ္လည္း ထြက္မလာပါ။
“မင္းမိန္းမေကာ”
“မင္းဆီက ငါယူလာတဲ့ ေငြေတြ အကုန္ယူၿပီး ဘယ္ကိုမွန္း မသိဘူး လစ္ သြားတာ။ အဲ့ဒီညရဲ႕ ေနာက္ တစ္ေန႔ မနက္ကတည္းကပဲ”
ကုိျမတ္သူ အ့ံအား သင့္သြားသည္။
“ငါနဲ႔ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ ၿပီး တမင္ငါ့ကို ပညာျပသြား တာဆုိေတာ့ ငါလည္း က်ိတ္ ရွာေနရဲ႕နဲ႔ကို ခုထိ မေတြ႕ ေသးဘူး ျမတ္သူ။ ေတြ႕ရင္ ေတာ့ ဒီေကာင္မကို လည္ ပင္းညႇစ္ၿပီး အေသသတ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ မင္းကို ေျပာထားတဲ့ ကတိမတည္ ႏုိင္ေတာ့သလို ေလ်ာ္ေပး စရာပုိက္ဆံလည္း ျခဴးတစ္ ျပားမွ မရိွလုိ႔ လုပ္မိလုပ္ရာ အိမ္ထဲေသာ့ခတ္ၿပီး ပုန္းေနတာ”
ထင္ထားသလို မဟုတ္ ၍ ႐ုတ္တရက္ ကိုျမတ္သူ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။
“ကဲ သူငယ္ခ်င္း။ ငါ့ ဘက္ကေတာ့ မင္းကို ေျပာ စရာ စကား ဒါအကုန္ပဲ။ ခြင့္လႊတ္ပါလို႔လည္း အဓိပၸာယ္မရိွတဲ့ စကားမေျပာ ပါရေစနဲ႔။ ငါ့လုပ္ရပ္က ဘယ္လုိမွ ခြင့္မလႊတ္ထုိက္ တာ ငါသိတယ္။ ဒီေတာ့ မင္း စိတ္ႀကိဳက္သာ ဆံုး ျဖတ္။ ငါ့ကို လက္သီးနဲ႔ ထိုး ခ်င္တယ္ဆုိလည္း ငါ ျပန္ မလုပ္ဘူးလုိ႔ ကတိေပးတယ္။ သံုးသိန္းဖိုး ျပည့္တယ္လုိ႔ မင္း ထင္တဲ့အထိ ထိုးသြားကြာ။ ရဲလည္း ငါမတုိင္ဘူး။ ဒါမွ မဟုတ္လို႔ သတ္ခ်င္သပဆုိ လည္း ေရာ့ ဒီမွာဓား။ ေပါင္မုန္႔လွီးတဲ့ ဓားဆုိေပမဲ့ ငါခဏခဏေသြးထားလုိ႔ ထက္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တရားဥပေဒအတုိင္း ေျဖရွင္းခ်င္တယ္ဆုိလည္း မင္း သေဘာပဲ။ ငါကေတာ့ မင္း ေခၚတဲ့ေနာက္ ေခါင္းငံု႔ၿပီး လိုက္လာ႐ံုပဲ”
စူးစူးရဲရဲ စုိက္ၾကည့္ ေနသူႏွင့္ မ်က္လႊာခ်ေခါင္း ငိုက္စုိက္ရပ္ေနသူအၾကား အတန္ၾကာေတာ့ ေတာက္ ေခါက္သံျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ဘယ္သူရိွရမည္လဲ။ ကိုျမတ္ သူေပါ့။
“ေသာင္းထြန္းရာ မင္းကြာ”

ငါး
အိမ္ထဲ လွမ္း၀င္လာသည့္ ကုိျမတ္သူကို ျမင္ျမင္ ခ်င္း မေမနီက “ဘယ့္ႏွယ္ လဲ” ဟု အေလာတႀကီး လွမ္းေမးသည္။ ေျဖရန္ဟန္ ျပင္ၿပီးကာမွ နံရံထက္ခ်ိတ္ ဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီကား ခ်ပ္ႀကီးဆီ အၾကည့္ေရာက္ သြားေတာ့ ကိုျမတ္သူ မ်က္ ႏွာထား ေျပာင္းသြားသည္။ ဒါကို သတိျပဳမိလုိက္သည့္ မေမနီကလည္း “ဘာပါလိမ့္” ဟုေတြးရင္း ကိုျမတ္သူ နည္းတူ ပန္းခ်ီကားရိွရာ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ေန႔စဥ္ ဖုန္အျမဲ သုတ္ေနက်မို႔ ပန္းခ်ီကားသည္ သန္႔စင္ ၀င္းလက္ လ်က္ရိွေနသည္။ ထုိပန္းခ်ီကားသည္ ကိုျမတ္ သူ၏ မိဘေတြ ရိွစဥ္ကတည္းက ဧည့္ခန္းထဲ တ႐ုိတေသ ေနရာေပးကာ ခ်ိတ္ဆြဲလာခဲ့ ေသာ သမုိင္း၀င္ ပန္းခ်ီကား ခ်ပ္ႀကီးလည္း ျဖစ္ပါသည္။
ေရာေယာင္ၾကည့္မိေန တုန္း ကုိျမတ္သူထံမွ “ေမနီ” ဟု ေခၚသံထြက္လာ၍ မေမနီ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားသည္။
“ဘာလဲ ကိုျမတ္သူ”
“ေဟာ့ဒီထဲက အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက ေတာ္ေတာ္ ေလးစားစရာ ေကာင္းတာပဲေနာ္”
အဆက္အစပ္မဲ့ စကား ကို မေမနီက ေၾကာင္ေတာင္ ေတာင္ႏွင့္ မ်က္ခံုးပင့္ရင္းမွ-
“ဟမ္ အဲဒါကိုရွင္က ခုမွ သိသလား။ အားလံုး သိၿပီး လက္ခံ ထားၿပီးသား ကိစၥကို”
“ဟုတ္တယ္။ အဲဒီလို အားလံုးနည္းတူ ငါလည္း လက္ခံထားၿပီးသား ကိစၥကို ဒီေန႔မွ ငါပိုလက္ခံလုိက္မိ သြားတာကို ေျပာတာ”
“ဘာျဖစ္လုိ႔တံုး”
“ဟ ကုိယ့္လူရင္းက နက္ျဖန္ သန္ဘက္ခါက်ရင္ ဆက္ဆက္ျပန္ေပးပါမယ္ဆုိ ၿပီး ေခ်းသြားတဲ့ အေႂကြးကို ေတာင္ ျပန္ရေအာင္ေတာင္းဖို႔ ဒီေလာက္ခက္ေနတာ။ တုိင္း ျပည္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို တုိင္း တစ္ပါးနယ္ခ်ဲ႕ေတြ လက္ထဲ က ျပန္ရေအာင္ ယူေပးႏုိင္ခဲ့ ၾကတဲ့ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေတြရဲ႕ စြမ္းပကားက ဘယ္ ေလာက္ေတာင္ အံ့မခန္းႏုိင္ သလဲ။ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳဖို႔ ေကာင္းသလဲ။ မင္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့”
မေမနီ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြား သည္။
ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၿပီး ေနာက္ ပန္းခ်ီကားဆီအၾကည့္ ျပန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ကုိျမတ္သူကေတာ့ ၿပီးဆံုး ဟန္မတူေသးသည့္ သူ႔ အေတြးႏွင့္သူ ေခါင္းတညိတ္ ညိတ္ လုပ္ေနတုန္း။

ေငြဇင္ေယာ္ဦး၊မိုးကုတ္၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဩဂုတ္လ ၂၀၁၂)